En weer een boek op de e-reader uit! ‘Tegenlicht‘ van Esther Verhoef is een fantastisch en erg indrukwekkend boek.
Waar gaat het over?
Vera Zagt heeft het niet gemakkelijk gehad als kind. Haar moeder zat vaker in een psychiatrische inrichting dan dat ze thuis was, haar autoritaire vader behandelde haar alsof ze een van zijn rekruten was en gepest worden op school was ook eerder regel dan uitzondering.
Als volwassene heeft Vera nog altijd een beschadigd zelfbeeld. Ze is inmiddels twintig jaar samen met Lucien Reinders, een succesvol ondernemer. Haar huwelijk, haar werk als dierenfotografe en haar huis – ‘t Fort – zijn de drie wankele pijlers waarop haar leven steunt.
Wanneer de relatie met Lucien onder druk komt te staan, raakt Vera in paniek en vlucht in een buitenechtelijke verhouding. Dan gebeuren er meer dingen waardoor ze langzaam maar zeker de controle verliest. Vera zal zich moeten losmaken van haar traumatische ervaringen en haar zorgvuldig opgebouwde muren moeten afbreken. Vera moet leren leven en vertrouwen krijgen. Maar is het daarvoor niet te laat?
Ja ik weet het, ik ben vaker enthousiast over boeken, maar wow, wat is dit een ontzettend indrukwekkend boek.
Verhoef schrijft op zo’n manier dat je maar door wilt blijven lezen, want je wilt weten hoe het Vera vergaat. Vera, die je in je hart sluit. Die zo veel heeft meegemaakt en die zo kwetsbaar is.
Het boek omvat twee tijdlijnen. De ene wordt verteld door de jonge Vera en verhaalt over het pesten, haar ouders, de ziekte van haar moeder, het fotograferen en hoe Vera ontdekt dat je best heel populair kunt worden, maar dat ook dat z’n prijs heeft. De andere verhaallijn speelt in het heden en volgt Vera in haar relaties met Lucien, Nico en Aron. Ik zou heel veel over dit boek kunnen schrijven, maar ik wil niets verklappen en dat zou dan gebeuren. Maar echt, echt, echt, je moet dit boek gaan lezen!
En ik vroeg me dingen af tijdens (en ook na) het lezen van dit boek. Hoe zou het werken? Hoe vaak moet je te horen krijgen dat je niet deugt, dat je waardeloos bent om het te gaan geloven? Hoe erg is het om te weten dat er dingen niet kloppen in je leven maar niet te weten wat er dan niet klopt? Hoe moeilijk moet het zijn om als jong meisje zo verschrikkelijk gepest te worden. Hoe moeilijk moet het zijn als je vader en je oma niet aan je uitleggen wat er aan de hand is, maar de dingen doodzwijgen? Hoe verschrikkelijk moet het schuldgevoel wel niet zijn als je denkt dat de zelfmoord van je moeder jouw schuld is? Is het dan niet gek dat er allerlei gedachten in je hoofd gaan wonen? Dat je labiel wordt en onzeker?