Reces

Goed, vandaag begint onze vakantie officieel en we gaan een heleboel leuke dingen doen.

Wat ik ook ga doen is voor het eerst in zes jaar bloggen een vakantiereces inlassen als dat lukt tenminste, misschien mis ik het bloggen wel ontzettend. Dat betekent dat ik de komende 4 weken geen (of nauwelijks) logjes zal plaatsen. Ik hoop dat jullie dat aankunnen. 😉 En dat ik het aankan.

Ik zal mijn feedreader daarentegen wel bijhouden om te voorkomen dat deze na vier weken ‘ontploft’ en ook twitter is nog niet van mij af de komende maand. Want helemaal niets uitvreten of dat weeweewee is ook zo saai.

Voordeel van een tijd niet bloggen lijkt me in ieder geval dat ik daarna weer voldoende inspiratie heb om jullie een tijdlang te verblijdenmaken met mijn schrijfsels. Denk ik.

Ennieweej: ik ga, samen met Mr. T, Grote Zus en Kleine Zus genieten! Ik hoop jij ook! Hoedoe!

Ik ben niet bang

Mijn kennismaking met Niccolo Ammaniti was eigenlijk niet zo heel erg geweldig. ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ vond ik namelijk 3x niets.

Maar goed, ‘Ik ben niet bang‘ lag laatst voor een zeer aangenaam prijsje in de winkel en ik nam het toch maar mee. Je wilt zelf immers ook niet afgeserveerd worden als je een keer niet naar verwachting presteert. Toch?

Op de achterflap:

Het is de heetste zomer van de twintigste eeuw. Zes kinderen uit een kleine gemeenschap – vijf huizen omringd door korenvelden- maken een fietstocht door de desolate, door de zon geteisterde omgeving. Wanneer ze in een verlaten boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een verschrikkelijk geheim waar hij niemand over durft te vertellen. Om in het reine te komen met deze ontdekking, zal Michele de strijd moeten aangaan met zijn geweten.

Ik ben niet bang is een schitterende coming of age-roman, en het overtuigende bewijs van Ammaniti’s meesterlijke verteltrant.

Ha, dit boek van Ammaniti is dus echt heel erg mooi. Begrijpelijke hoofdpersonen -al zijn ook nu een aantal personages vrij apart (en dat is een understatement)-, interessante ontwikkelingen en het is prachtig hoe Ammaniti in het hoofd van een negenjarige kruipt.

Michele weet dat wat hij ontdekt heeft niet kan en niet mag, maar hij is niet opgewassen tegen de normen die gelden. Als hij dan ook nog ontdekt dat zijn vader en moeder deel uitmaken van het geheim is dat natuurlijk wel heel erg heftig.

Het is een dun boekje (206 bladzijdes) en ik had het in anderhalve dag uit. Het einde is een beetje onbevredigend, ik had liever gezien dat er nog een epiloog geschreven was. Maar verder: de moeite waard!

Geef me de vijf (2)

De reacties op nummer één waren leuk! Tijd voor ‘Geef me de vijf’ nummer twee. Hieronder vijf vragen, kan jij per vraag vijf antwoorden geven?

  1. Jouw vijf favoriete snacks tijdens het tv-kijken …
  2. Vijf bloemen waarmee men jou blij kan maken …
  3. Vijf dingen die je nog wel zou willen leren …
  4. Jouw vijf favoriete films …
  5. Vijf dingen die je liever niet doet (maar toch moet doen) …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

4 hondet kusjes van Kleine Zus

Kleine Zus is verliefd. Al sinds carnaval waar ze haar lief ontmoette toen ze meedeed aan de optocht. En leuker: het is nog wederzijds ook.

Vorige week zondag zagen ze elkaar weer en toen kreeg Kleine Zus van haar vriendje een heuse tekening. Nou, toen moest er dus ook een tekening voor haar lief komen. Alleen wel jammer dat het gezicht van Kleine Zus een beetje wit is geworden (ze gebruikte zo’n toverstift) inmiddels heeft ze er twee oogjes en een big smile in getekend maar ik had geen zin om de tekening opnieuw te scannen.

En een verhaal:

Mocht je het niet kunnen lezen, dit staat er:

met kanaval kwam er een miesje bij iemant die ze nog niet kende en er was een heel lief en leuk jongetje en hij heete … en ik vond hem lief en leuk en grapig. we werde erg felieft. met de optogt liet ik heel de tijt de man met snoepjes vale (de mand met snoepjes vallen) van de glimlag van jou. groetjes Kleine Zus

Ze  hebben elkaar tussen carnaval en vorige week twee keer gezien en het is zo grappig dat ze daar allebei helemaal niet mee zitten. De ‘felieftheid’ is er en het gaat duidelijk niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit. Inmiddels heeft ze al vier kusjes gekregen van haar lief.

Is dit nou niet superschattig?

Valkyrie

Het zal niet lang meer duren. Ze ligt in haar bed en haar gedachten dwalen rond. Ze merkt dat haar kinderen en kleinkinderen zich om haar heen verzameld hebben.

Konstanze zit naast haar bed en streelt haar hand. Ach lieve Konstanze, als je je vader toch maar ‘ns gekend had. Die gedachte heeft ze de laatste jaren vaker gehad.  Om zich dan meteen te bedenken dat feitelijk geen van haar kinderen hun vader echt gekend hebben. Wat jammer, wat ongelooflijk jammer is dat.

Berthold en Heimeran weten nog wel iets van hun vroegste jeugd, maar ze spraken er nooit over. De tijd na de aanslag was dermate traumatiserend voor hen allen dat ze veel weggestopt hebben. Verdrongen.  Als je er niet over praat, bestaat het immers niet. Daarbij, praten over dat soort dingen hoorde helemaal niet bij hun opvoeding en bij de tijd waarin ze leefden.

Eigenlijk hebben ze pas echt over alles gesproken toen de film gemaakt zou gaan worden. Achteraf is het goed geweest dat Hollywood belangstelling had voor het verhaal van haar man. Eindelijk hebben ze gepraat over toen. Intens gepraat. Als de aanslag gelukt zou zijn, hoe zouden hun levens dan verlopen zijn? Wat zou er van Claus geworden zijn? Wat zou er met de oorlog gebeurd zijn? Vragen, vragen, zoveel vragen. Ze heeft er nooit antwoord op gekregen.

Claus heeft het ultieme offer gegeven voor iets waarin hij heilig geloofde. Het verdriet om hem was immens, de trots ook. Haar kinderen hebben het hun vader vergeven. Zij vergaf het hem toen al, lang geleden. Hij kon niet anders en daarom hield ze van hem.

In de hoek van de kamer ontwaart ze twee gestaltes. Ze zijn wat vaag maar ze herkent hen uit duizenden:  Claus en Valerie. Na al die tijd komen ze haar halen.

______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verzet. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

Lord John en de Schotse gevangene

Ik ben fan van Diana Gabaldon. Dat is bij de trouwe lezers wel bekend. Gabaldon schreef tot op heden 7 delen in ‘De reiziger-serie’ en als het goed is komt in 2013 eindelijk deel 8 uit.

Tussendoor verschijnen er van Gabaldon ook boeken met Lord John Grey (een personage uit de Reiziger-serie).

Nou las ik lang geleden ‘Het dubbelleven van Lord John’ en daar was ik eigenlijk niet zo heel erg van gecharmeerd, maar in ‘Lord John en de Schotse gevangene’ heeft ‘mijn’ Jamie wel een heel grote rol. En tja, Jamie … jammie zeg maar

Op de binnenflap:

Londen, 1760. Jamie Fraser, een op parool vrijgelaten krijgsgevangene in het afgelegen Lake Sistrict, heeft best een aardig leven. Hij hoeft in elk geval geen suikerriet te kappen in West-Indië. Maar aan dat rustige bestaan dreigt een einde te komen, doordat hij dromen krijgt over zijn verloren vrouw en door de plostelingenge verschijning van Tobias Quinn, een vroegere strijdmakker uit de tijd van de Opstand.

Zoals veel van de Jakobieten die niet dood zijn of in de gevangeis zitten, leeft Quinn nog steeds met hart en ziel voor de Zaak. Zijn nieuwste plan heeft te maken met een eeuwenoud voorwerp dat de Ieren als één man op de been zal brengen. Jamie wil er niets van weten, hij heeft politiek en oorlog afgezworen. Totdat Lord John Grey voor zijn neus staat met een oroep die hem -wederom- zal wegvoeren van alles wat hem lief is.

Grey is in het bezig van een pakketje documenten waarmee de corruptie van een Britse officiter bewezen kan worden. Maar ze zinspelen tevens op een ander gevaar dat op de loer ligt. De documenten bevatten een in het ‘Erse’ opgesteld gedicht – een taal die wordt gesproken door Schotse Highlanders- en Lord John, die in zijn tijd als commandant van de Ardsmuirgevangenis toezicht hield op Jakobitische gevangenen, denkt dat Jamie de boodschap kan vertalen.

Korte tijd later zijn Lord John en Jamie – onwillige reisgenoten- op weg naar Ierland, een land waar donkere kastelen vreselijke geheimen herbergen en waar de gebeenten van de doden verborgen liggen in moerassen.

Lord John en de Schotse gevangene is een fascinerende terugkeer naar de wereld die Diana Gabaldon in haar Reiziger- en Lord John-reeksten creëerde en wederom een meesterstukje van heldhaftige geschiedenis, boosaardig bedrog en rekeningen die alleen vereffend kunnen worden met bloed.

Tja, eigenlijk wil ik vooral weten over hoe het verder gaat met Jamie en Claire, maar zoals hierboven al gemeld, daar moet ik nog een tijd op wachten op dat boek.

Van ‘Lord John en de Schotse gevangene’ heb ik gewoon genoten al is het wel vrij ingewikkeld. Maar het feit dat Jamie mee doet en dat je weer kunt lezen over zijn gedachten en gevoelens is toch wel erg plezierig. Wat is Jamie toch een bijzondere man. 😉

Dat doet Gabaldon echt fantastisch. Haar hoofdpersonen leven écht en je gaat onherroepelijk van ze houden. Dat Claire in deze roman regelmatig voorbij komt als Jamie aan haar denkt, maakt dit boek voor mij toch net iets bijzonderder dan de andere Lord John-boeken. Daarbij is het personage Lord John trouwens ook bijzonder goed uitgewerkt. Dat oog voor detail en historie maakt de boeken van Gabaldon nog mooier.

Oh ja, ik heb nu dan wel die e-reader en dat leest als een tierelier, maar sommige boeken, die moet je gewoon echt in het eggie hebben. De boeken van Gabaldon zijn daar een voorbeeld van.

Een beetje keten ;-)

Vervolg op dit logje. Een beetje keten, deed ze dus. Wat een schat is het toch die Grote Zus van ons. Inmiddels is ze weer thuis. Frisgeboend en met een heleboel was. En zonder strafcorvee. 😉

Oh ja, het thema van het kamp is ‘reis om de wereld’, vandaar de voorkant op de kaart.

Uit het hoofd!?

Wat zit er nu in:
  • je jaszakken?
  • je tas?
  • de wasmand?
  • de koektrommel?
  • de CD-speler?
Wat ligt er nu op:
  • de salontafel?
  • het nachtkastje?
  • het aanrecht?
  • de grond?
  • de wastafel?

Doe je ook mee?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Gossie

Ik ben er nog een beetje beduusd van. Begin deze week kreeg ik namelijk een mailtje met een hartstikke leuk bericht.

Een tijdje geleden wees iemand mij op een schrijfwedstrijd. De deadline voor die wedstrijd was 30 april. Steeds bleef die deadline een beetje door mijn hoofd heen zingen: zal ik wel, zal ik niet, zal ik wel, zal ik niet …

Ik had het poepiedruk op mijn werk en had daarom voor mezelf besloten niet mee te doen maar toch, toch trok ik op 29 april nog snel even de stoute schoenen aan. Het idee zat al langer in mijn hoofd en in no time had ik de vereiste pak ‘m beet 1500 woorden op het scherm staan. Ik heb het verhaal één keer nagelezen en toen, zonder er langer over na te denken, ingestuurd.

Ha, die aanpak heeft blijkbaar gewerkt. Afgelopen zondag kreeg ik een mailtje dat mijn verhaal uitgekozen is om, samen met een x-aantal andere verhalen, opgenomen te worden in een heus boek. EEN ECHT BOEK!!! Een boek met bladzijdes! Hoe stoer is dat dan wel niet!?

Binnenkort krijg ik mijn verhaal teruggezonden met het redactiecommentaar. Ik ben benieuwd of ik er dan nog veel aan moet sleutelen. Nou, dat komt vast allemaal goed. Gossie: ik in een heus en echt boek! Wauw …

Zodra er meer te vertellen valt, laat ik het weten.