Hoe goed ken je collega’s nu eigenlijk? Collega’s die je af en toe tegenkomt bij de lunch of in overleggen. Niet goed lijkt me. En dat geeft natuurlijk ook helemaal niet. Maar je hebt wel een indruk van die collega. Dat een collega (of beter een extern adviseur die vrij regelmatig bij ons werkt) mij echter zo ontzettend wist te verrassen met wat ze in haar boek schrijft, dát had ik echt niet verwacht.
Want … ik vind haar een heel wijs, gelijkmatig en vriendelijk persoon. Tenminste, zo komt ze over op het werk. Ze is altijd oprecht geïnteresseerd in anderen. Ze komt warm en verstandig over. How wrong could I be! 😉 (dat laatste moet je uiteraard met een korreltje zout nemen).
Mijn collega schreef een boek over haar voetreis naar S.antiago de C.ompostella en dat boek kocht Sinterklaas voor mijn moeder. Want Sinterklaas weet dat mijn moeder zo’n cadeau buitengewoon op prijs zou stellen. Mijn moeder las het boek en vervolgens leende ik het van haar.
Ik moet zeggen: ik vond het af en toe best een apart boek. Heel openhartig, soms te (?), schrijft mijn collega over alles wat er gebeurde met haar tijdens de voetreis. Heel dapper vind ik, maar ik kan me niet voorstellen dat het thuisfront alles wat ze schrijft waardeert. Ho, nu denk ik/vul ik in voor anderen en dat slaat natuurlijk nergens op. Ik weet wél dat ik het niet zou waarderen als ik bepaalde zaken van mijn geliefde op die manier zou lezen. Aan de andere kant: ik schrijf op mijn blog ook vaak redelijk persoonlijke stukjes. Ben ik dan wel goed bezig? Een geruststelling: er zijn nog altijd dingen die ik niet op mijn blog zet omdat ze te persoonlijk zijn of omdat ik vind dat ik dat niet kan maken richting Mr. T., Grote of Kleine Zus of mijn ouders.
Af en toe vond ik het raar om te lezen dat mijn collega agressief of boos werd om het -in mijn ogen- minste of geringste. Zo ‘ken’ ik haar helemaal niet. Ergens is het echt wel heel dapper om zich zo bloot te geven. Ik vraag me af hoe haar gezin gereageerd heeft op wat ze geschreven heeft. Er zit een stukje in het boek waarin ze schrijft over het feit dat haar man en dochter anderhalve dag bij haar zijn, maar dat ze totaal geen contact met elkaar kunnen maken. Dat ze zelf nukkig is en van alles wil, maar het niet kan verwoorden. Dat ze teleurgesteld is in haar man en dochter. Best heel heftig. Stoer dat ze het doet, maar opnieuw vraag ik me af hoe dat thuis gevallen is. Houd ik dan te veel rekening met anderen? Moet je zomaar alles kunnen schrijven? Ik ben er nog niet over uit. Zodra ze weer in tha house is ga ik het er zeker met haar over hebben.
En haar boek? Haar boek leest heel prettig en ik heb er van genoten. 
Leuk dat het collega van je is, apart om dan te lezen! Ik heb nog een hele goede tip voor je. Ik heb net eindelijk sinds tijden weer heerlijk gelezen en gelijk een prachtig boek die ik echt even met je moest delen: ‘Het licht van de zee van M.L. Stedman’ Ga het lezen, echt prachtig! Hele fijne dag!
Bedankt voor de tip. Ik noteer hem.
Hmmm… als ze dat wat ze in het boek noemt met desbetreffende personen ook besproken heeft, is het al minder eh… heftig.
Maar tja… ik overweeg momenteel een selectie van logjes in een mini-oplage te laten drukken. Zodat ik Brecht, Joep, Madelief een echt boek kan overhandigen in plaats van een link naar een weblog die al niet meer is wat ik er van maakte en/of een stapel printjes. En dan opeens ga ik me bedenken dat ze dan dus met hun echte naam in een boek staan. Een boek dat in principe in iedere boekenwinkel verkocht zou kunnen worden (gebeurd niet, maar theorethisch mogelijk….). En dat vind ik dat opeens reden om te twijfelen. Nu jij dit schrijft dus weer…. Hmmmm…
Nee joh, om zoiets moois hoef je toch niet te twijfelen. Het zijn verhaaltjes van een mama die heel mooie dingen over haar drietal schrijft. Een waardevol document. Net zoals mijn schriften dat zullen zijn voor de meiden.
Interessant. Ik heb diverse boeken gelezen over die voettocht en ze zijn allemaal anders. Want zo persoonlijk. Logisch ook.
Ah….Santiago. Lief en ik waren ooit van plan er in 6 weken naar en van terug te fietsen. Inmiddels is het van ons verlanglijstje verdwenen: veel te populair geworden. Maar ik ben blij voor je collega dat ze heeft doorgezet. En wat dapper om zoveel privédingen in een boek te vermelden.
Ongetwijfeld is dit thuis eerder besproken.
Enne; misschien met haar eens het gesprek aangaan over wat je je allemaal afvraagt?
best heel heftig, maar ook heel knap dat ze het zo kan verwoorden. Het kan misschien heftig zijn om het te lezen, maar ik vind het persoonlijk erger als je helemaal niets van binnen laat zien aan de mensen om je heen.
Ik ben wel nieuwsschierig geworden naar het boek 😉
Ik denk dat iedereen wel eens vreemde gedachten heeft. Nee, niet de hele dag door, maar als je moe bent, of in een bepaalde stemming bent, kunnen er wel eens rare dingen voorbij komen. Ik zou dit soort dingen niet op papier zetten, want op papier zouden ze veel harder en echter overkomen dan ze daadwerkelijk zijn. Maar een eerlijk boek als dit heeft wel wat. Ik neem aan dat ze met haar familie heeft besproken hoe ze de dingen daadwerkelijk bedoelt!
Ik mag hopen dat alles in openheid gepubliceerd is. Wel bijzonder, zo’n reis. Een dierbare vriend van mij zou die reis afgelopen mei maken, maar zijn conditie was te slecht. Niet als in ziek, maar als in iets te enthousiast feestjes afgelopen:-)
Ik wil het boek ook weleens lezen.
Ooit, eens… dan ga ik ook zo’n voetreis maken! Maar voor nu ga ik eerst eens dit boek lezen. Leuk dat het een collega van je is!! (en inderdaad soms heel verrassend om op deze manier een geheel ander kijkje in het leven van iemand te nemen… )
Sommige dingen wil je toch idd niet delen met iedereen in de buitenwereld… Tsja…
Zo’n voetreis is natuurlijk heel persoonlijk. Je maakt die tocht met een bepaald doel voor ogen, dan kunnen factoren van buitenaf heel storend werken. Zelf schrijf ik geen al te persoonlijke dingen meer, want het risico dat iemand gekwets wordt, of iets gewoon niet fijn vindt, is altijd aanwezig.
Ik neem aan dat ze dit toch in overleg met haar thuisfront heeft gepubliceerd? Laten we het hopen.
Ook wel dapper om zoiets te schrijven, ik neem aan dat ze er een duidelijk doel mee had.
knappe reis hoor