Het zal niet lang meer duren. Ze ligt in haar bed en haar gedachten dwalen rond. Ze merkt dat haar kinderen en kleinkinderen zich om haar heen verzameld hebben.
Konstanze zit naast haar bed en streelt haar hand. Ach lieve Konstanze, als je je vader toch maar ‘ns gekend had. Die gedachte heeft ze de laatste jaren vaker gehad. Om zich dan meteen te bedenken dat feitelijk geen van haar kinderen hun vader echt gekend hebben. Wat jammer, wat ongelooflijk jammer is dat.
Berthold en Heimeran weten nog wel iets van hun vroegste jeugd, maar ze spraken er nooit over. De tijd na de aanslag was dermate traumatiserend voor hen allen dat ze veel weggestopt hebben. Verdrongen. Als je er niet over praat, bestaat het immers niet. Daarbij, praten over dat soort dingen hoorde helemaal niet bij hun opvoeding en bij de tijd waarin ze leefden.
Eigenlijk hebben ze pas echt over alles gesproken toen de film gemaakt zou gaan worden. Achteraf is het goed geweest dat Hollywood belangstelling had voor het verhaal van haar man. Eindelijk hebben ze gepraat over toen. Intens gepraat. Als de aanslag gelukt zou zijn, hoe zouden hun levens dan verlopen zijn? Wat zou er van Claus geworden zijn? Wat zou er met de oorlog gebeurd zijn? Vragen, vragen, zoveel vragen. Ze heeft er nooit antwoord op gekregen.
Claus heeft het ultieme offer gegeven voor iets waarin hij heilig geloofde. Het verdriet om hem was immens, de trots ook. Haar kinderen hebben het hun vader vergeven. Zij vergaf het hem toen al, lang geleden. Hij kon niet anders en daarom hield ze van hem.
In de hoek van de kamer ontwaart ze twee gestaltes. Ze zijn wat vaag maar ze herkent hen uit duizenden: Claus en Valerie. Na al die tijd komen ze haar halen.
______________________________________________________________________
De WE-300 had dit keer als onderwerp: verzet. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!
Ik heb van deze we300 genoten, de informatie die ik vond onder de links kende ik niet. Een we300 met inhoud! Erg mooi! Ik hoop dat je vaker mee gaat doen!
Een prachtig verhaal, kende de naam niet, wist wel dat er ooit een aanslag gepleegd was. Heel goed gedaan.
Welke superlatieven kan ik nog aanvoeren na mijn voorgangers 😉
Simpelweg een heel oprecht ‘indrukwekkend mooi’ moet het wel doen, 😉
Ik het verhaal alleen van een boek dat ik heb gelezen. Ik ken het film niet. Maar dit is een mooie WE. Het zegt praktisch alles maar het roept ook vragen op. Dus erg goed!
Wat een mooie WE. Ik kende het verhaal niet, laat staan dat ik gehoord had van de film. Leuk dat ik het nu op deze manier meekrijg.
Wat mooi! Je kan hier idd zo een boek over schrijven, 300 woorden is veel te kort, dit vraagt om meer…
Ik vond de film heel indrukwekkend, terwijl ik verder niet van oorlogsfilms houd.
Wauw, wat heb je dit prachtig geschreven!
Een schitterende WE300. Ik ken het verhaal rond Claus von Stauffenberg en de aanslag, maar wist weer niet van zijn vrouw en kinderen.
Bijzonder hoe jij dit verhaal over deze familie vorm geeft. Met veel plezier gelezen.
wow, knap geschreven zeg! talent heb je joh!
kom je een fijne tijd toewensen, want heb niet altijd genoeg energie om nog vaak op internet rond te hangen, maar wil je wel bedanken voor je lieve woorden op mijn blogje regelmatig!
Pingback: De WE voor de maand juli | Platoonline
Ik ben het vrijwel nooit eens met mensen die om een uitbreiding vragen. De kracht, ook van dit stuk, ligt juist in het korte. De film is er immers al en op Wikipedia kun je alles uitzoeken wat je maar wilt. Deze tot dialoog bewerkte werkelijkheid mag er zijn hoor. Prima stuk. En dat het vragen oproept… dat is juist goed. Echt goede verhalen roepen vragen op. Slechte verhalen metselen alles dicht.
Dit is een pracht WE. Kom je hem nog melden op Platoonline?
Tina heeft gelijk, dit verdient een vervolg, uitbreiding
Goh, een kippenvel verhaal, wat prachtig geschreven. Ik herinner me vaag de geschiedenis maar heb de film nog steeds niet gezien! Een WE300 met Klasse!
Een prachtige WE. Wat een bijzondere keuze heb je gemaakt. Ik heb natuurlijk de links gevolgd en ben weer een stuk wijzer geworden. Dankjewel.
Wow, dat zou je kunnen uitwerken tot een boek, want het is een stukje dat zo veel vragen op roept en nog zoveel kanten op kan. Mooi geschreven!