Spam

Soms lees ik reacties in de trant van ‘huh, waar is mijn reactie nu weer gebleven’. Dan weet ik al hoe laat het is, de eerste reactie is -om mij onduistere redenen- in de spambak terecht gekomen. De tweede reactie wordt blijkbaar wel goedgekeurd.

En dat is echt heel apart, want ik heb geen idee wat de criteria zijn waarom mensen die hier vrij frequent reageren soms wel en soms niet in de spambak terecht komen.

Kijk, een reactie als deze: HCwoadf7t gghaqpjfdauvwbss, cendfaabrtrefdio, ttggbgjnadf12efuf, lgv1cubd23ssafff, daarvan begrijp ik dat wordpress vindt dat het spam is. Want dit soort reacties (en dat zijn dan allemaal aan te klikken url’s) zitten er dus dagelijks wel een paar in mijn spambakje.

Maar in de reacties van (trouwe) lezers zitten vaak geen url’s of rare woorden of wat dan ook. Waarom ze dan ook niet direct geplaatst worden, ik heb werkelijk geen idee.

Ik begrijp werkelijk de lol van dat gespam niet, op mijn oude blog kreeg ik een tijd lang ‘vieze’ spam en hier zijn het dus van die heel rare woorden/url’s. Er is toch niemand die op zo’n link doorklikt. Tenminste, dat denk ik … 😉

Hoe zit het bij jou? Heb je vaak last van spam en verdwijnen normale reacties ook ooit in de spamhoek? Iemand enig idee trouwens hoe ik ervoor kan zorgen dat dat niet meer gebeurd?

To keet or not to keet, that’s the question

‘Mam, ik heb een beetje een rare vraag. Ik heb het ook al aan papa gevraagd, en hij zei: ga maar even naar mama toe’. Ja, lekker dan dacht ik, die pa van jou maakt zich er wel heel gemakkelijk vanaf.

Op mijn vraag wat er is, krijg ik de volgende uitgebreide reactie. (Visualiseer je voor de volledigheid een meisje dat een beetje naar beneden kijkt en met haar vingers rondjes draait in haar shirtje.)

‘Morgen met kamp hé, dan zijn wij de oudsten hé. En weet je wat die altijd doen, die oudsten? Die luisteren meestal niet zo goed. En het is een beetje een sport om minstens een aantal keer strafcorvee te krijgen. Want dat doet de oudste groep ieder jaar. En dit jaar is de laatste keer dat ik meega. En ze hebben afgesproken dat ze ook niet goed gaan luisteren. En gewoon heel veel gaan keten. En eigenlijk wil ik dat ook, dus eigenlijk wou ik aan jou en papa vragen of ik ook mag keten. Dus mag dat? Voor deze ene keer? Please???’

Ach wat schattig! Toestemming vragen om te mogen keten. Wat een verantwoordelijk kind is Grote Zus toch. Regelmatig te verantwoordelijk trouwens, dus ik ben stiekem erg verheugd met deze vraag (maar dat zeg ik haar natuurlijk niet).

En mag ze het? Natuurlijk mag ze het. Ik weet zeker dat ze gaat genieten en dat ze ook best gaat keten. Daar op kamp. Wat ik ook zeker weet: dat ze zeker niet te ver zal gaan. De diplomaat.

Een voetreis

Hoe goed ken je collega’s nu eigenlijk? Collega’s die je af en toe tegenkomt bij de lunch of in overleggen. Niet goed lijkt me. En dat geeft natuurlijk ook helemaal niet. Maar je hebt wel een indruk van die collega. Dat een collega (of beter een extern adviseur die vrij regelmatig bij ons werkt) mij echter zo ontzettend wist te verrassen met wat ze in haar boek schrijft, dát had ik echt niet verwacht.

Want … ik vind haar een heel wijs, gelijkmatig en vriendelijk persoon. Tenminste, zo komt ze over op het werk. Ze is altijd oprecht geïnteresseerd in anderen. Ze komt warm en verstandig over. How wrong could I be! 😉 (dat laatste moet je uiteraard met een korreltje zout nemen).

Mijn collega schreef een boek over haar voetreis naar S.antiago de C.ompostella en dat boek kocht Sinterklaas voor mijn moeder. Want Sinterklaas weet dat mijn moeder zo’n cadeau buitengewoon op prijs zou stellen. Mijn moeder las het boek en vervolgens leende ik het van haar.

Ik moet zeggen: ik vond het af en toe best een apart boek. Heel openhartig, soms te (?), schrijft mijn collega over alles wat er gebeurde met haar tijdens de voetreis. Heel dapper vind ik, maar ik kan me niet voorstellen dat het thuisfront alles wat ze schrijft waardeert. Ho, nu denk ik/vul ik in voor anderen en dat slaat natuurlijk nergens op. Ik weet wél dat ik het niet zou waarderen als ik bepaalde zaken van mijn geliefde op die manier zou lezen. Aan de andere kant: ik schrijf op mijn blog ook vaak redelijk persoonlijke stukjes. Ben ik dan wel goed bezig? Een geruststelling: er zijn nog altijd dingen die ik niet op mijn blog zet omdat ze te persoonlijk zijn of omdat ik vind dat ik dat niet kan maken richting Mr. T., Grote of Kleine Zus of mijn ouders.

Af en toe vond ik het raar om te lezen dat mijn collega agressief of boos werd om het -in mijn ogen- minste of geringste. Zo ‘ken’ ik haar helemaal niet. Ergens is het echt wel heel dapper om zich zo bloot te geven. Ik vraag me af hoe haar gezin gereageerd heeft op wat ze geschreven heeft. Er zit een stukje in het boek waarin ze schrijft over het feit dat haar man en dochter anderhalve dag bij haar zijn, maar dat ze totaal geen contact met elkaar kunnen maken. Dat ze zelf nukkig is en van alles wil, maar het niet kan verwoorden. Dat ze teleurgesteld is in haar man en dochter. Best heel heftig. Stoer dat ze het doet, maar opnieuw vraag ik me af hoe dat thuis gevallen is. Houd ik dan te veel rekening met anderen? Moet je zomaar alles kunnen schrijven? Ik ben er nog niet over uit. Zodra ze weer in tha house is ga ik het er zeker met haar over hebben.

En haar boek? Haar boek leest heel prettig en ik heb er van genoten.