Het zal niet lang meer duren. Ze ligt in haar bed en haar gedachten dwalen rond. Ze merkt dat haar kinderen en kleinkinderen zich om haar heen verzameld hebben.
Konstanze zit naast haar bed en streelt haar hand. Ach lieve Konstanze, als je je vader toch maar ‘ns gekend had. Die gedachte heeft ze de laatste jaren vaker gehad. Om zich dan meteen te bedenken dat feitelijk geen van haar kinderen hun vader echt gekend hebben. Wat jammer, wat ongelooflijk jammer is dat.
Berthold en Heimeran weten nog wel iets van hun vroegste jeugd, maar ze spraken er nooit over. De tijd na de aanslag was dermate traumatiserend voor hen allen dat ze veel weggestopt hebben. Verdrongen. Als je er niet over praat, bestaat het immers niet. Daarbij, praten over dat soort dingen hoorde helemaal niet bij hun opvoeding en bij de tijd waarin ze leefden.
Eigenlijk hebben ze pas echt over alles gesproken toen de film gemaakt zou gaan worden. Achteraf is het goed geweest dat Hollywood belangstelling had voor het verhaal van haar man. Eindelijk hebben ze gepraat over toen. Intens gepraat. Als de aanslag gelukt zou zijn, hoe zouden hun levens dan verlopen zijn? Wat zou er van Claus geworden zijn? Wat zou er met de oorlog gebeurd zijn? Vragen, vragen, zoveel vragen. Ze heeft er nooit antwoord op gekregen.
Claus heeft het ultieme offer gegeven voor iets waarin hij heilig geloofde. Het verdriet om hem was immens, de trots ook. Haar kinderen hebben het hun vader vergeven. Zij vergaf het hem toen al, lang geleden. Hij kon niet anders en daarom hield ze van hem.
In de hoek van de kamer ontwaart ze twee gestaltes. Ze zijn wat vaag maar ze herkent hen uit duizenden: Claus en Valerie. Na al die tijd komen ze haar halen.
______________________________________________________________________
De WE-300 had dit keer als onderwerp: verzet. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!
