Elftal

Inmiddels ben ik begonnen aan mijn derde seizoen als lijeider van een voetbalteam. Was ik die eerste twee seizoenen nog coach van een zevental en voetbalden de meiden dus op half veld, vanaf dit seizoen ben ik coach van een heus meisjes-C-ELFtal!

Dat betekent dat we ‘zomaar ineens’ op groot veld spelen en dat er buitenspelregels geleerd moeten worden en dat de keeper terugspeelballen niet meer mag oppakken, dat je ineens hele corners moet nemen en dat je veel verder moet rennen en ook veel meer moet rennen en en en … 😉

Dat betekent ook dat het veel en veel leuker is om de meiden bezig te zien. Dat je, weliswaar heel langzaam, iets van spel ziet ontstaan. Dat je eindelijk echt kunt gaan investeren in vaste plekken. Want dat vind ik belangrijk, dat de meiden zich op -zo goed als- vaste plekken gaan ontwikkelen. Dat ze dus niet de ene wedstrijd linksachter staan en de volgende wedstrijd rechtsvoor.

We hebben nu een team met 14 meiden waarvan 3 nieuwe meiden. Meiden dus die nog nooit een balletje getrapt hebben en dat is natuurlijk best wel weer even wennen. Maar van wat ik tot nu toe gezien heb, komt het best wel goed met deze grieten.

Het is af en toe lastig dan een gezonde mix te vinden tussen ‘voetballen voor de fun’ en ‘voetballen voor het resultaat’. Want ik vind het erg belangrijk dat de meiden plezier hebben in het spelletje en met elkaar, máár ik vind het ook belangrijk dat ze hun best doen, als het nodig is een stapje extra zetten én dat ze vriendelijk zijn voor elkaar. Ik heb er namelijk geen zin in om met een stelletje dames op pad te gaan dat onderling niet met elkaar overweg kan. Natuurlijk mag er best ‘ns wat gedoe zijn (dat kan ook niet anders bij meiden), maar dat moet wel uitgesproken worden en er geldt verder ook echt ‘geen flauwekul’. Ik spendeer vrijwillig een x-aantal uren per week aan deze dames en dan vind ik ook dat ik wat dat betreft wat terug mag verwachten. Gelukkig heb ik sinds afgelopen seizoen een medecoach die er hetzelfde instaat en we vullen elkaar prima aan.

Oh, wat vind ik het toch leuk om met die meiden bezig te zijn. En oh wat ben ik benieuwd wat dit seizoen ons gaat brengen. Onze eerste (vriendschappelijke) wedstrijd als elftal speelden we 2-2 gelijk en dat was een prachtige uitslag. Onze tweede (vrienschappelijke) wedstrijd speelden we op een dinsdagavond en trouwens nog als 7-tal. En het was in die zin een bijzondere wedstrijd omdat vijf van de meer ervaren meiden vroeg weg moesten. Ik stelde dus twee teams samen. Een sterk team (waarvan er dus 5 weg moesten) en een wat ‘zwakker’ team. Het sterke team speelde de eerste helft en we stonden met de rust met 3-0 voor. Toen kwam het ‘zwakkere’ team. Nou ja zeg, die peerden er gewoon nog 4 in! Wat gaaf was dat. En wat goed voor het zelfvertrouwen van die meiden, want zij weten natuurlijk ook wel wie de besten van het team zijn.

Afgelopen zaterdag speelden we onze eerste bekerwedstrijd en oeps, onze tegenstander was een behoorlijk maatje te groot voor ons. We verloren met 0-14. Tja, dat krijg je met bekerwedstrijden: je moet maar zien welke niveaus er tegen elkaar komen te staan. Hartstikke niet tof natuurlijk zo’n uitslag, maar de meiden hebben keihard gewerkt. En dus ben ik trots op ze. Als het niet lukt, dan geeft dat niets, zolang er maar gewerkt wordt.

Mr. T. is, aangestoken door mijn enthousiasme, inmiddels ook leider geworden. Hij coacht het team van Kleine Zus. Het is de club gelukt een meisjes-E-team samen te stellen en vooral Kleine Zus vindt dit toch heel wat plezierig dan met de (F-)jongens voetballen. Van dit meisjesteam (een 7-tal) is Kleine Zus de jongste en is de oudste inmiddels 10. Mr. T. vindt het begeleiden van de meiden, net als ik, erg leuk om te doen.

Gossie, zijn wij toch gewoon een voetbalfamilie geworden!

BladCadeau

Ik ben best wel van de tijdschriften, al lees ik er stukken minder dan een paar jaar geleden. Inmiddels heb ik al wel weer een paar jaar een abonnement op ésta en dat vind ik een erg leuk blad. En fijner: het blijft leuk een leuk blad. Interessante onderwerpen en een, in mijn ogen, gezonde mix van informatie en ontspanning.

Manlief kreeg ooit voor zijn verjaardag (of voor sinterklaas, dat kan ook) een abonnement op Quest en dat abonnement hebben we wel een jaar of 5 gehad. Op een gegeven moment begon Quest zich behoorlijk te herhalen en dat was voor ons het moment om het abonnement op te zeggen. Vervolgens krijg je nog tig aanbiedingen om heel voordelig toch abonnee te blijven, maar daar trapten wij niet in.

Toen weblog zo aan het knoeien was met dat streepje kreeg ik als troost voor het geleden leed een tijdelijk abonnement op een tijdschrift naar keuze. Ik koos toen voor (5x) de Linda.. Best een heel leuk blad, maar geen blijvertje wat mij betreft.

Losse tijdschriften kocht ik tot voor pak ‘m beet een jaar geleden vrij regelmatig. Flow en, afhankelijk van de onderwerpen, ook wel ‘ns Elsevier of Opzij. Veel en veel langer geleden kocht ik met grote regelmaat de Viva, Flair of Beaumonde, maar die bladen ben ik inmiddels toch echt ontgroeid. 😉

Voor mijn verjaardag kreeg ik een BladCadeau en ik heb al regelmatig zitten neuzen op de site, maar ik weet dus echt niet voor welk tijdschrift ik het in wil ruilen. Echt helemaal niet … er zit gewoon weinig naar mijn smaak bij. Maar goed, ik ga binnenkort toch maar ‘ns echt een keuze maken.

Vertel ‘ns: welk tijdschrift(en) lees jij graag? Heb je een abonnement, een leesmap misschien of koop je ze los?

Verlossing

In elkaar gedoken zit de man in zijn stoel. Zijn hoofd hangt naar voren, zijn wangen zijn nat. Vermoeid wrijft hij over zijn ogen, ze doen pijn. Het verdriet zit in heel zijn lijf, het doet zeer. Zijn schouders schrijnen, zijn rug is verkrampt en zijn hoofd lijkt uit elkaar te barsten.

In zijn hand heeft hij een brief. Hij kent hem uit zijn hoofd, zij dicteerde hem immers aan hem. ‘Heb geen verdriet om mij, het is beter zo, dit leven was geen leven. Altijd afhankelijk zijn, altijd pijn, altijd missen wat eens wel mogelijk was. Jullie weten dat ik het geprobeerd heb. Maar ik wil niet meer. Ik wil niet meer. Ik laat het leven los. Laten jullie mij los.’

Hij kende haar strijd, jarenlang vocht ze. Om toch nog iets van haar leven te maken. Om het positieve te blijven zien. Die strijd heeft ze niet kunnen winnen. Hij heeft talloze pogingen ondernomen het leven voor haar gemakkelijker en lichter te maken. Keer op keer faalde hij daarin. Vond hij.

Steeds opnieuw echter wist zij hem te overtuigen van het feit dat het niet aan hem lag. Dat het haar leven was, haar gevoel, haar strijd, dat zij ermee wilde stoppen. Dat hij een van de weinige dingen was die nog vreugde in haar leven bracht. Maar dat hij, ondanks de grote liefde tussen hen, haar los moest laten. Dat zij de dood verkoos.

Langzaam maar zeker ging hij mee in haar wens, in haar gevoel. Een grootse daad van liefde zou het zijn, haar te laten gaan. Haar de verlossing geven waar ze zo intens naar verlangde. Nu ligt ze naast hem. Voor altijd koud en stil. Een glimlach op haar gezicht, bevrijd. Dat weet hij. Hij vervulde haar laatste wens. Hem rest het verleden.

______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verlaten. De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

Agent 6

Van Tom Rob Smith las ik eerder ‘Kind 44‘ en ‘Kolyma‘. Onlangs kwam deel 3 uit met Leo Demidov in de hoofdrol: ‘Agent 6‘.

Waar gaat dit boek over?

Moskou, 1965. Het is de tijd van de Koude Oorlog. De Sovjet-Unie probeert zich na de gewelddadige moorden van Stalin en de chaotische jaren vijftig die daarop volgden, opnieuw te laten gelden. Voormalig agent bij de geheime dienst Leo Demidov heeft inmiddels een rustig leven opgebouwd met zijn vrouw Raisa en hun twee geadopteerde dochters.

Wanneer zijn gezin wordt gevraagd naar New York te komen als onderdeel van een vredestoer om de verhoudingen tussen Amerika en Rusland te verbeteren, mag Leo niet mee. Terwijl hij zich paranoïde afvraagt waarom juist zijn familie hiervoor is geselecteerd, worden zijn grootste angsten werkelijkheid. Een tragische gebeurtenis verwoest alles wat hij liefheeft. Leo ziet geen andere mogelijkheid dan het heft in eigen handen te nemen en gaat op onderzoek uit.

Hierbij deinst hij nergens voor terug, koste wat kost zal hij Agent 6 vinden, de sleutel voor dit mysterie.

Agent 6 is een spannende thriller die zich afspeelt op meerdere continenten en tegen de achtergrond van verschillende historische gebeurtenissen: van de Koude Oorlog in Moskou en de jaren vijftig en zestig in New York tot aan de oorlog tussen Rusland en Afghanistan in de jaren tachtig.

In mijn logje over ‘Kolyma’ gaf ik al aan dat ik de magie die Smith in ‘Kind 44’ wist te bereiken miste. Nou, die magie is bij ‘Agent 6’ echt volkomen verdwenen helaas. Het boek begon in mijn ogen pas interessant te worden zo rond pagina 180 maar ook daarna vond ik het boek warrig en vrij ongeloofwaardig.

Desalniettemin vind ik Leo Demidov een zeer sympathiek en bovenal zeer menselijk personage en dat blijft hij gedurende het hele boek.

Vriendendag mét kinders

Trouwe lezers weten dat onze vriendengroep al ruim 20 jaar twee keer per jaar bij elkaar komt om dan de middag en avond door te brengen.

De middag heeft vaak een enigszins sportief karakter en de avond bestaat uit eten, drinken, spelletjes doen en bijkletsen. De vriendendagen zijn immer erg leuk en worden bijna altijd druk bezocht. Echter … wij hadden inmiddels een probleem: van verschillende kanten werden we bestookt door onze kinders. Zij wilden namelijk ook wel ‘ns mee met zo’n vriendendag! En zo geschiede …

Afgelopen zondag, op Mr. T.’s verjaardag, werd de eerste vriendendag met kinders georganiseerd. Het oorspronkelijke programma ging, in verband met de tropische weersvoorspellingen, de ijskast in en dat betekende dat we richting het water gingen. Nou ben ik dus een typje dat absoluut helemaal niets om water/zwemmen geeft. Sterker: ik heb niet eens een bikini/badpak de laatste keer dat ik het in zwembad lag is denk ik zo’n 22 jaar geleden, maar goed … alles voor de kinders uiteraard.

Dus wij (en met ons zo’n 45 vrienden en kinders) togen naar het water. Daar was gelukkig een lekker briesje wat maakte dat het er best goed toeven was. De meiden en Mr. T. hebben zich meer dan prima vermaakt en het was ook gezellig hoor. Maar ja, zoals gezegd, die combi: water – Mrs. T. is gewoon niet een heel goede.

Waar ik me trouwens best een beetje aan ergerde is dat het gros van de mannen al vroeg in de middag aan het bier meent te moeten gaan zitten. En dan niet één pilsje he, nee, na die ene volgen er nogal wat meer. Kom op zeg, er zijn kinderen bij, je kunt toch ook wel een keer zonder een pilsje? Of wacht op z’n minst tot het eten.

En waar ik ook best een beetje moeite mee had is de verschillende manieren van opvoeden. Zo was er bij het adres waar wij gingen eten een golfbaan in aanleg. Dat terrein was afgezet met rood-wit lint. Rood-wit lint betekent in mijn optiek: niet betreden. Op dat terrein stonden grote regeninstallaties het gras te besproeien. Dat het heerlijk zou zijn om daaronder door te rennen, dat begrijp ik. Dat kinderen dat dus willen, dat begrijp ik ook. Maar … dat rood-witte lint is er niet voor niets. Dus wat krijg je dan, een aantal kinderen mag niet waaronder uiteraard die van ons en een aantal kinderen hebben ouders die zeggen: ‘ja, ga maar doen, da’s leuk’. Tssss!!!

Nu kun je wel zeggen: maak je niet zo druk meid (en zo heel erg druk maak ik er me ook niet om), maar ik vind het wel exemplarisch voor deze tijd. Alles moet altijd maar leuk zijn, alles moet altijd maar mogen. En daar, lieve mensen, dáár heb ik dus wel moeite mee.

Enfin: lang verhaal kort. Ik ♥ vriendendagen, maar dan bij voorkeur zonder kinders. En laat dat de meiden maar niet horen. 😉

Jij

Wederom een vragenlijstje van mijn oude blog. Gebaseerd op een artikel uit het -destijds nieuwe- tijdschrift ‘Mind Magazine’ wat overigens geen lang leven beschoren was. Je begrijpt het al: ik stel ze nu aan jou! Het zijn best pittige vragen. Maar wel interessant om ‘ns over na te denken.

  1. Beschrijf jezelf eens in één zin.
  2. Hoe denk je dat anderen je zouden beschrijven?
  3. Wat was je voor een kind?
  4. In welke situatie ben je op je best?
  5. Wat ergert je?
  6. Word je gedreven door angst of door verlangen?
  7. Wanneer schaamde je je voor het laatst?
  8. Wat is je grootste valkuil?
  9. Vind je jezelf mooi?

De andere negen vragen volgen binnenkort. Anders wordt het wel heel veel nietwaar?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Euthanasie

Een bericht als het bovenstaande vind ik zo schrijnend. Zo oneerlijk, zo onrechtvaardig en zo compleet niet meer van deze tijd.

Als mensen echt, echt, echt niet meer willen leven. Als mensen vinden dat hun leven ech, echt, echt totaal uitzichtloos is. Of dat nu komt omdat zij ondraaglijk lichamelijk lijden of omdat ze ondraaglijk geestelijk lijden. Als mensen volharden in die wens. Als uiterst zorgvuldig met deze mensen (en hun naasten) bekeken is of men heel erg zeker is van zijn/haar wens om te sterven, wie is de politiek en/of de kerk dan om een dergelijke wens te weigeren?

Update 22 augustus: ik las zojuist op nu.nl dat de man uit het bericht inmiddels toch overleden is. Dat hij moge rusten in vrede.

* * *

Als ik dood ga

Hoop ik dat je erbij bent

Dat ik je aankijk

Dat je mij aankijkt

Dat ik je hand nog voelen kan

Dan zal ik rustig dood gaan

Dan hoeft niemand verdrietig te zijn

Dan ben ik gelukkig.

Gedicht: Remco Campert

Gastlogje: Kaften en Keuvelen

Deze maand wordt ze 13 onze oudste kleindochter en op maandag gaat ze naar de 2e klas van het voortgezet onderwijs.

Na een heerlijk lange vakantie is dat best weer wennen zoals ze zelf zegt want er komen weer andere medeleerlingen in de klas en nieuwe leerkrachten ervoor.

Afgelopen week hielp ik haar met het kaften van haar boeken en het werd een gezellige middag. Al doende is het gemakkelijk om samen te praten over van alles wat haar (en mij) bezig houdt.

Ondertussen hoor ik in gedachten het liedje “meisjes van 13” en kijk ik met liefde en trots naar het ranke meisje dat zich langzaam ontwikkelt, soms nog zó jong lijkt en van de andere kant zo’n verrassende eigen kijk heeft op veel zaken.

We praten over wat ze misschien wil worden, over hoe het was toen haar mama naar de middebare school ging, en hoe het was 55 jaar geleden toen het voor meisjes (in onze krlng) nog zo vanzelfsprekend was dat je naar de huishoudschool ging en stopte met werken als je ging trouwen.

Stiekem ben ik een beetje jaloers op de mogelijkheden die de jeugd van vandaag heeft, hoe ze vreemde talen leren en de kans krijgen om veel van de wereld te zien. Aan de andere kant was onze jeugd weer meer beschermd en eenvoudiger. En net als iedere volwassene maak ik me soms zorgen over de wereld waarin de jonge mensen opgroeien.

Het was een mooie middag zo samen en ik hoop dat ze zich met succes door al die boeken heenwerkt, dat ze in dit nieuwe jaar niet alleen boekenwijsheid opdoet en dat ze vooral kan genieten van haar jeugd.

Met liefde, Kier.

Beschermd: 46

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Boeken

Tijdens mijn ‘reces‘ heb ik een behoorlijk aantal boeken gelezen. Van een aantal zal ik daarvan een korte recensie schrijven omdat ik ze bijzonder genoeg vind om met jullie te delen.

* * *

Een pareltje is ‘Grijze zielen‘ van Philippe Claudel. Waar gaat dit boek over?

Op een ijzige dag in 1917 wordt het gewurgde lichaam gevonden van de mooie, tienjarige Belle de jour. Jaren later blikt een politieagent terug op deze nooit opgehelderde moord, die ook zijn leven ingrijpend heeft veranderd. Vol ingehouden emotie laat Philippe Claudel zien hoe snijdend de pijn om de dood van een geliefde is, en hoe grijs het schemergebied tussen goed en kwaad. Hij ontleedt het menselijk falen met de genadeloze scherpte van een Dostojevski, maar laat tegelijkertijd een tedere, melancholische gloed oplichten.

Lees bij bol.com de verschillende reviews maar, ik heb daar werkelijk niets aan toe te voegen. Een prachtig en ontroerend boek! Van Claudel las ik eerder al een ander erg mooi boekje.

* * *

Van Simone van der Vlugt las ik, op de e-reader ‘Rode sneeuw in december‘. Waar gaat dit boek over?

Het is 1553, de vooravond van de Tachtigjarige Oorlog. De katholieke Lideweij Feelinck krijgt een relatie met Andries Griffioen, aanhanger van het protestantisme. Om met hem te kunnen trouwen trotseert ze de wil van haar vader, die met haar breekt en haar onterft.

Het jonge stel vestigt zich in Breda, waar ze een nauwe band krijgen met prins Willem van Oranje. Maar het politieke klimaat verandert, het protestantisme wint terrein en onder koning Filips viert de inquisitie hoogtij. Willem van Oranje vlucht naar Duitsland, waar hij zijn legers organiseert om in opstand te komen tegen koning Filips.

Lideweij vlucht met haar gezin naar het rustige Naarden, waar ze zich veilig wanen. Tot een verschrikkelijk lot het kleine stadje treft, met een gewelddadige en bloedige volksopstand tot gevolg.

Rode sneeuw in december is een historische roman over liefde, wraak, familiebanden en het verlangen naar de vrijheid om te geloven wat je wilt.

Ik houd van historische romans en een roman over Willem van Oranje is natuurlijk helemaal goed. Maar, ik schreef het al eerder (1 en 2), wat heeft Van der Vlugt toch een simpele/eenvoudige schrijfstijl. Zou ze eigenlijk voor jonge mensen schrijven? Ik weet het niet. Het boek is prima hoor, maar de zinnen zijn zo ‘kinderlijk’ dat ik me daar op een gegeven moment best wel aan ging ergeren. Verder werd ik vrij regelmatig getroffen door de verschrikkelijke gebeurtenissen die er zich in die tijd afspeelden, met als een van de dieptepunten het bloedbad van Naarden.

* * *

Bij de bieb kocht ik voor € 1,50 ‘Fortuna’s dochter‘ van Isabel Allende.

Op de binnenflap:

Het is 1849, het jaar waarin goud wordt ontdekt in Californië. Joaquín Andieta, de geliefde van Elize Sommers, is vastberaden het geluk te vinden en vertrekt uit Chili naar het noorden. Eliza besluit hem te volgen en maakt een verschrikkelijke reis, verborgen in het ruim van een zeilschip. Ze gaat op zoek naar haar geliefde in een onbekend land vol eenzame mannen en prostituees die gelokt zijn door de goudkoorts. Haar ervaringen veranderen Eliza in een bijzondere vrouw, vooral dankzij de hulp die ze krijgt van Tao Chi’en, een Chinese arts. Hij voert haar mee op een gedenkwaardige tocht langs de mysteriën en tegenstrijdigheden van het menselijk lot.

De hoofdpersonen in Fortuna’s dochter putten kracht uit hun gevoelens van liefde en vriendschap, en slaan zich een weg door een wereld die wordt getekend door hebzucht. Zo komen een liefdesgeschiedenis en een geschiedschrijving van Amerika samen in deze meeslepende roman.

Ik kan heel kort zijn over dit boek. Het is namelijk briljant!!! Fantastisch om te lezen en mee te leven met Eliza en Tao Chi’en, een heuse aanrader. Doen dus!

* * *

Voor mijn zusje‘ van Heather Gudenkauf haalt het wat mij betreft bij lange na niet bij ‘In stilte gehuld‘. Dat laatste boek namelijk vond ik echt heel mooi. ‘Voor mijn zusje’ vond ik vooral wat afgeraffeld en hak-op-de-takkerig. Jammer. Al is het eind van het boek toch best wel weer heel onverwacht.

Op de achterflap:

Vier vrouwen raken onlosmakelijk met elkaar verbonden door de gevolgen van één nacht.

Allison Glenn is pas 21 als ze na vijf jaar uit de gevangenis komt voor een gruwelijke moord. Ze was intelligent, mooi en sportief en had een gouden toekomst voor zich. Maar nu willen haar ouders niets meer weten van hun ooit perfecte dochter. Vrienden heeft Allison niet meer en haar verlegen zusje Brynn wil haar vooral vergeten. Brynn wordt op de school met de nek aangekeken. Zij is degene die elke dag de last van het verleden draagt en dagelijks wordt geconfronteerd met de gevolgen van die ene nacht, vijf jaar geleden.

Allison probeert haar leven weer op te pakken en ze krijgt een baantje bij de lokale boekhandel. Langzaam maar zeker keert haar vertrouwen in de toekomst terug. Tot ze het geadopteerde zoontje van haar baas Clair ziet, de vijfjarige Joshua.

* * *

Jachtveld‘ van Lee Child.

Jack Reacher: een loner, getraind om snel te denken en nog sneller te handelen. Hij heeft geleefd met en gejaagd op het ergste uitschot dat er bestaat: harde jongens uit het leger die zijn ontspoord.
Margrave, Georgia: op een eenzame landweg wordt een man doodgeschoten. Op een zondagochtend worden de commissaris en zijn vrouw afgeslacht. Vlak daarna verdwijnt de bankmanager spoorloos.
Nu wordt er op een verdachte gejaagd. Niet alleen door de politie, maar ook door een groep onzichtbare, uiterst efficiënte moordenaars. De naam van de verdachte… Jack Reacher.

Op twee na heb ik alle boeken van Lee Child gelezen. En laat bij die twee nou net het allereerste boek met Jack Reacher in de hoofdrol zitten. Ha, dat heb ik eerlijk gezegd nooit echt beseft. Ik begon op een gegeven moment met een boek van Lee Child en vond het fantastisch en heb daarna voor de voet weg de boeken van hem gelezen. Zodra er een nieuw boek verscheen kocht ik het. Alleen het allereerste boek, dat las ik dus nog niet. Daar kwam verandering in toen ik het op de e-reader had staan!

Het eerste boek over Jack Reacher. Goh, dat ik dat nu pas las. Het is echt waar helemaal fantastisch, superspannend en vlot geschreven. Wat een kanjer die Jack.

Nu hoorde ik laatst dat er een film gemaakt wordt gebaseerd op de boeken met Reacher. Hoe ze er echter bij gekomen zijn om Tom Cruise voor die rol te casten, daar kan ik met mijn pet niet bij. Tom Cruise matcht gewoon helemaal totaal niet met het beeld dat ik van Jack Reacher heb.

Het laatste boek van Child dat ik nog niet las, dat heb ik trouwens ook op de e-reader en dat las ik onlangs dus ook. Dat boek is eigenlijk het enige Reacher-boek waaraan ik een beetje een mwah-gevoel overgehouden heb.

* * *

Zomerhuis met zwembad‘ van Herman Koch.

Waar gaat het boek over?

Huisarts Marc Schlosser heeft een medische fout begaan waardoor een van zijn patiënten, de beroemde acteur Ralph Meier, is overleden. Hij zal zich moeten verantwoorden voor het Medisch Tuchtcollege, maar daar maakt hij zich niet echt zorgen over: ‘Een schorsing van een paar maanden, daar komt het op neer. We kennen elkaar allemaal, meer zal het niet worden.’

Maar is het wel een medische fout? Marc had immers een rekening te vereffenen met zijn patiënt, die net iets te veel belangstelling toonde voor zijn mooie vrouw Caroline. Of heeft het alles te maken met de gebeurtenissen in het zomerhuis waar het echtpaar Meier het gezin Schlosser had uitgenodigd?

In Zomerhuis met zwembad vertelt de hoofdpersoon met niets en niemand ontziende eerlijkheid hoe hij op dit punt in zijn leven is aanbeland. Het is een spannend verhaal over het recht op vergelding en het overschrijden van grenzen als de deuren naar een normale rechtsgang zijn dichtgeslagen.

In 2009 las ik ‘Het diner‘ en dat boek vond ik behoorlijk te pruimen. De verwachtingen voor ‘Zomerhuis met zwembad’ waren dan ook best hoog gespannen. Ook dit boek leest weer als een tierelier. Ik vond het vooral vermakelijk om de gedachten van de hoofdpersoon te lezen. Tjongejonge, wat een gast is dat zeg. De verwikkelingen in het boek zijn best interessant maar echt heel veel om het lijf heeft het allemaal niet. Gewoon een lekker boek voor tussendoor.

* * *

Verder las ik op de e-reader ook nog ‘Verloren zoon‘, ‘Vamp‘ en ‘Als de dood‘, maar die drie boeken deden bij mij niet bepaald de onbedwingbare behoefte opkomen om daar een recensie over te schrijven. 😉

Cijferlijstje

Ook na de zomerstop volgen er voorlopig op vrijdag vragenlijstjes. En dat is dit keer een cijferlijstje.

  1. Mijn geluksgetal is …
  2. Ik ben … jaar oud jong.
  3. Ik ben geboren in het jaar …
  4. Er zijn … wc’s in mijn huis.
  5. Ik drink gemiddeld … koppen thee/koffie.
  6. Tussen de middag eet ik meestal … boterham(men).
  7. Ik heb vandaag (of zal vandaag) … keer fruit gegeten (eten).
  8. Vandaag heb ik … keer ruzie gemaakt.
  9. Ik heb de afgelopen 24 uur… keer gehuild.
  10. En ik heb vandaag de afgelopen 24 uur … keer gelachen.
  11. Ik ben vandaag in … winkels geweest.
  12. In het huis waar ik woon, wonen nog … mensen.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.