Op aanraden van twee lieve blog-/twittervriendinnen las ik laatst twee boeken.

Onlangs ging het op twitter over John Irving. Ik heb een beetje een haat-liefde-verhouding met deze schrijver. Er zijn een aantal boeken die ik buitengewoon fantastisch vindt, maar tegelijkertijd zijn er boeken van hem die ik verschrikkelijk vind. Op aanraden van Yvonn las ik ‘Bidden wij voor Owen Meany‘.

Op de achterflap:

Bidden wij voor Owen Meany beschrijft de bijzondere en noodlottige vriendschap tussen twee opgroeiende jongens in New Hampshire. Met een ongelukkig geslagen honkbal doodt Owen Meany de moeder van zijn beste vriend. Wat Owen na dit ongeluk ervaart is ongelooflijk en beangstigend. Met grote nauwkeurigheid weet hij hoe de rest van zijn leven zal verlopen en welk onafwendbaar lot hij tegemoet gaat.

Ik moet zeggen dat het boek mij zeker in het begin behoorlijk tegenviel, maar gaandeweg begon ik het toch meer te waarderen. Irving beschrijft vol humor hoe Owen en John denken en doen. Het boek speelt in de jaren 50-60 en in 1987. In beide ‘tijden’ wordt het verhaal door John verteld. In de jaren 50-60 verhaalt hij over zijn jeugd in Gravesend met zijn trouwe vriend Owen. In 1987 kijkt hij terug naar hoe het was en uit hij tevens kritische kanttekeningen tegen het politieke klimaat (Ik wou dat de president eens een weekend doorbracht met een fotomodel uit Miami: op die manier doet hij aanzienlijk minder kwaad).

Er zit veel humor in het boek, het avontuur met de VW die in een gebouw geplaatst wordt is fantastisch. Maar er zitten ook -letterlijk en figuurlijk- pijnlijke stukken in. Zo is er een stuk waarin Owen zijn vriend verminkt om ervoor te zorgen dat deze niet in het leger hoeft. Het is tenslotte de tijd van Vietnam. ‘ZIE HET MAAR ALS MIJN CADEAUTJE VOOR JOU,’ zei Owen Meany. John wil graag weten wie zijn echte vader is en Owen weet zeker dat hij dat ooit zal ontdekken. En dat gebeurt, alleen niet op een manier zoals John zich had voorgesteld. Het eind van het boek is heftig maar alles valt dan op zijn plek.

Al met al is het boek zeker de moeite waard, het heeft veel verhaallijnen die het boek in eerste instantie wat warrig maken, maar die uiteindelijk allemaal met elkaar te maken hebben. Irving schrijft mooie zinnen die precies passen binnen het verhaal van het boek.

* * *

Het tweede boek ‘Het huis van de zeven zusters‘ kreeg ik van Ellen toegestuurd. Voor de zomaar. Omdat ze dacht dat ik het wel een mooi boek zou vinden. Nou, daar had ze volkomen gelijk in. Wat een mooi boek!

Op de achterflap:

Limburg in de jaren veertig en vijftig: een zevental verweesde zusters runt een bakkerij. Martha, de oudste, heeft een dochtertje overgehouden aan haar mislukte huwelijk met Sebastian en zorgt voor haar zes jongere zusters – die allen heimelijk verliefd op Sebastian waren. Naarmate ze ouder worden gaan ze stuk voor stuk op zoek naar een eigen liefde, om vervolgens gedesillusioneerd naar de bakkerij terug te keren. De mannen op wie ze hun oog hebben laten vallen – een getrouwde burgemeester, een ‘cowboy’ die een oplichter blijkt te zijn, een gebochelde buurjongen – blijken allen niet de ware …

Dit boek is een juweeltje. Het is een ‘klein’ boek: het speelt zich af op een paar vierkante kilometer, maar daarnaast blijven de personages ook klein, ontroerend klein. Met al hun gedachten en verlangens. Het boek wordt door Emma, het dochtertje van Martha, verteld. Er staan prachtige zinnen in dit boek. Ik zal er een aantal hier neerzetten. Al realiseer ik me dat ze de sfeer van het boek nauwelijks zullen benaderen.

Zijn boerderij stond zo ver buiten het dorp dat zelfs de eenzaamheid er zich verveelde en er met een boog omheen liep.

Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat ik oud genoeg was om te sterven.

En ik zag dat haar droefenis te groot was voor het verdriet dat mij werd aangedaan.

Martha schoof haar de waarheid toe en Vincentia prakte die zwijgend door de aardappels.

Het was heel simpel om te doen maar het was een leuk speeltje voor de momenten waarop de tijd maar wat liep te slenteren.

Toen Martha haar vertelde over het aanzoek en haar twijfels nam Christina haar oudere zuster bij de arm en wandelde met haar langs alle mooie momenten waar ze vanaf de kant naar hadden staan kijken toen ze voorbijgingen. Ze spon een verhaal van herinneringen die niet van haarzelf waren en werd intens verdrietig over het leven dat ze niet geleefd had.

Ik was niet gewend zulke vragen te stellen maar ik had er zoveel en door de dood van Sebastian paste de deksel niet meer op de doos waarin ik ze altijd had opgevouwen.

Het lag voor de hand dat Christina zich daartussen niet thuisvoelde en dat haar fantasie zich verlegen in de eikenhouten garderobekast opsloot. Ze kreeg geen letter op papier en dat was voor haar de bevestiging dat haar kansen waren weggelopen.

Ik heb dit boek gekregen en geef het graag door want dit juweeltje verdient het om door meer mensen gelezen te worden. Laat hieronder een reactie achter als je het boek wilt ontvangen en ik verloot het onder de ‘ja-zeggers’.