Jaren geleden kreeg ik de vierdelige serie van De Aardkinderen en begon ik in deel 1: de stam van de Holenbeer. En dat boek lieve mensen, dat vond ik geweldig. Gaandeweg echter werden de boeken van Jean M. Auel wat mij betreft toch minder en minder.
Wat mij dan uiteindelijk bewoog om toch deel 5 te kopen (voor toen € 29,95 en da’s een boel geld voor een boek wat niet boeit) weet ik eigenlijk niet, maar ik kocht het dus wel en vond er maar weinig aan. Ik sprak mezelf streng toe: ‘Je koopt geen boeken meer over Ayla!’. Tja, en toen had ik dus een e-reader en tussen een boel boeken die ik zomaar toegedropboxt kreeg zat deel 6: Het lied van de grotten.
Waar gaat het boek over?
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In dit zesde en laatste deel van de serie kunnen haar vele fans eindelijk lezen hoe het afloopt met Ayla, Jondalar en hun dochtertje Jonayla.
De saga gaat verder met de opleiding die Ayla geniet tot Zelandoni, een spiritueel leider en genezer. Ze wordt de acoliet van de Zelandoni van de Negende Grot en ze begint aan een reeks intensieve reizen die deel uitmaken van haar heilige training. Maar het dagelijks leven in de prehistorie is zwaar en Ayla worstelt om de juiste balans te vinden tussen haar spirituele roeping en haar taak als jonge moeder van Jonayla. De gevolgen kunnen niet uitblijven en haar relatie met Jondalar komt onder spanning te staan…
Vol goede moed begon ik eraan. De eerste pak ‘m beet 150 pagina’s heb ik nog gewoon echt gelezen, maar toen had ik het wel gehad hoor en de rest van de pagina’s (en dat zijn er een heleboel) heb ik ‘gescand’. Want, pfftt, echt wat een niet leuk boek was het toch. Heel, heel, heel veel herhaling en er gebeurt eigenlijk ook helemaal niets spannends. Ellenlange beschrijvingen van beschilderde grotten en tig keer dat ‘lied van de Moeder’. Ik had er echt niet aan moeten denken om alle bladzijdes echt te moeten lezen. Jammer hoor dat een serie op die manier eindigt.
Lang geleden las ik de eerste 4 delen en vond ze fantastisch…. maar om een of andere reden ben ik nooit aan deel 5 en verder begonnen. Als ik dit zo lees, denk ik dat ik dat ook maar zo laat.
Gelukkig zijn er nog een heleboel andere leuke boeken!
Mijn moeder is vol lof over alle delen van de Aardkinderen. Aangemoedigd door haar begon ik enthousiast aan deel 1, maar ik moest me er werkelijk doorheen ploeteren en heb het boek niet uitgelezen. Jouw logje maakt me wel nieuwsgierig wat mijn moeder van deel 7 vindt. Ik houd je op de hoogte!
Jammer. Je hoort het vaker. De schrijver geniet van zijn succes en kan niet stoppen op zijn hoogtepunt. Kennelijk is dat hier ook het geval. De vonk is weg, de inspiratie op. Ik heb dat ook een beetje bij de boeken van Wilbur Smith die ik indertijd vrat. Dan was boek een reuze spannend, deel II ging dan over een volgende generatie en die beleefde in de wat modernere tijd in feite hetzelfde als hun voorvaderen. Moeizaam.
Gelukkig zijn er meer boeken en daar kun je zo maar weer in verdwijnen 🙂
Van de eerste boeken over Ayla heb ik echt genoten, maar het laatste deel, daarover deel ik jouw mening: het wist me niet meer te boeien, er gebeurde te weinig en na de zoveelste beschrijving van alweer een grotschildering geloofde ik het allemaal wel! Met moeite heb ik het boek helemaal uitgelezen….jammer dat zo’n mooie serie zo eindigd….
Wat fijn om gelijkgestemden tegen te komen. Een vriendin van mij is helemaal weg van alle aardkinder-boeken. Een jaar of twee geleden heb ik de serie van haar geleend. Deel 1 leuk, deel twee al een stuk minder, en daarna waren het zo af en toe mooiie stukken die de boeken leesbaar hielden. Deel 6 sla ik denk ik maar over..
Ooit begon ik in deel 1, ook nadat ik van velen om mij heen het enthousiasme had gehoord. Als ik halverwege ben gekomen is het ver… Het trok me niet, het boeide me niet en ik heb het boek weggelegd.
Als ik er nu iets over lees, kan ik alleen maar denken aan twee kinderen (inmiddels twintigers) uit mijn geboortedorp. Zij kregen, van hun niet-alledaags ogende ouders, de namen Jondalar en Ayla mee. Arme, arme kinderen!
Ik ben denk ik de enige op het noordelijk halfrond die ze nog niet gelezen heeft. Ik weet niet waarom, maar ik kan er mijn vinger niet opleggen, het trekt me totaal niet. Inderdaad staat ie ook in mijn boekenlijst nu, van mijn Be-Book. Ik twijfelde steeds of ik eraan met beginnen. Ik ben om > weg ermee! 😉
Helemaal mee eens… Ik was er ook weg van die serie, maar het 5e deel liep terug.
Toch wilde ik het 6e deel ook lezen, dus geleend van iemand. Dat viel me helemaal tegen. Er gebeurt zo weinig in, het hele boek beslaat misschien een paar maanden terwijl ik me op veel meer avonturen van het kind van Ayla en Jondalar zat te verheugen. Jammer hoor…
Ik heb het precies zo ervaren als jij. Jammer hè?
Jammer zeg dat hij zo tegenviel. Ik vond deel 5 ook al zo tegenvallen toendertijd.
Het eerste deel vond ik geweldig, daarna werd het inderdaad minder en minder.
Mijn vriendin USA heeft ze allemaal in het Engels gelezen, was erg enthousiast