Apparatuur

Ik ben niet zo heel erg van de technische snufjes en apparaten en zo. Mijn mobiel is een Nokia uit het jaar 0 waarmee ik geen foto’s kan maken. Ik heb ook geen abonnement maar doe nog lekker pre-paiderig. Af en toe denk ik dat ik ook zo’n flitsend ding wil zoals Grote Zus, maar tegelijkertijd denk ik dan: waarom?

Tot groot verdriet van zowel Grote als Kleine Zus wil onze overjarige en dus ouderwetsche televisie maar niet kapot gaan. Ik blogde volgens mij al eerder over het feit dat die tv al weer een hele tijd geleden steeds een blauwe waas liet zien, maar daar is het ding op miraculeuze wijze van genezen.

Wat blijkbaar wel heel erg vooruitstrevend was, is dat ik destijds een DVD-recorder kocht. Dus één die naast DVD’tjes afspelen ook programma’s op kon nemen. Dat kreng was eigenlijk nog best prijzig, maar ja, onze video-recorder gaf de geest (die wel) dus ik moest wat. Dat die DVD-recorder verder zo traag was als dikke …, daar wil ik het al helemaal niet over hebben. Die recorder was trouwens nog een behoorlijke teleurstelling. Als hij het drie jaar heeft volgehouden, dan was het lang. Enfin: DVD-recorder kaduuk wat nu?

Nou, neef (die er heel veel verstand van heeft) raadde mij aan om een HD-recorder te kopen wat dan hoort bij het alles-in-1-abonnement dat wij hebben voor telefoon, televisie en internet. Zo gezegd zo gedaan. Het ding werkt prima vind ik, ik neem af en toe wat op en that’s it. Een gebruiksaanwijzing zat er niet bij, die zou je op internet moeten zoeken. Maar ja, dát doe ik dan weer niet want het beestje doet gewoon waarvoor ik het gekocht had: opnemen.

Laat ik het laatst met neef over die HD-recorder hebben en toen kwam ter sprake dat ik niet alleen op kan nemen met dat ding. Neeeeeeeee … dit wondermasjien kan veel en veel meer. Ik kan hem gewoon als ‘Uitzending gemist’ gebruiken voor een boel programma’s van Nederland 1, 2 en 3 en ook nog een aantal van de commerciële zenders. En ik kan er ook gewoon films op ‘bestellen’. Films die net uit de bioscoop zijn die kan ik gewoon een soort van lenen daar, daar betaal ik dan wat voor en dan ga ik ze kijken.

Nou ja zeg, ik was gewoon een beetje flabbergasted. En ja, ik weet dat dat meer over mij zegt dan over de mogelijkheden van die HD-recorder. Al weet ik nog niet zeker of ik al die extra mogelijkheden wel ga gebruiken. Want zoveel televisie kijk ik dan weer niet.

Hoe zit dat bij jou? Waarschijnlijk al lang zo’n wondermasjien in huis? En wordt er dan ook echt gebruik gemaakt van alle mogelijkheden?

De affaire

Soms, dan valt een boek heel erg tegen. ‘De affaire‘ van Sante Montefiore is zo’n boek. Da’s jammer want haar andere boeken zijn eigenlijk meestal echt wel de moeite waard. Ik ga er dan ook weinig woorden aan wijden en beperk me tot twee stukjes uit het boek die me wél troffen.

De simpele waarheid is dat je in het leven niet alles kunt krijgen wat je wilt. Plicht hoort op de eerste plaats te komen wanneer je twee kleine mensjes op de wereld hebt gezet. Het is jouw verantwoordelijkheid om hun een solide basis voor het leven te geven. Denk maar niet dat het niet zo is. …

Weet je, we leven in een wegwerpcultuur. Als er een gat in een trui zit, repareren we dat niet, zoals onze moeders deden, maar gooien we het hele ding weg en kopen een nieuwe. Als we iets willen hebben wat we niet kunnen betalen, kopen we het toch op krediet en betalen het later, en weet je waarom? Omdat we denken dat alles wat we willen hebben ons ook toekomt. Geluk zien we als ons recht, net als ons recht om op deze aarde te leven. Wij zijn van de ‘ik-generatie’ en alles draait erom dat ‘ik’ gelukkig te maken. Dus als we verlangen naar de man van een andere vrouw, hebben we het gevoel dat we recht op hem hebben, omdat ons geluk voorop staat en niemand in de weg mag staan. We hebben geen plichtsbesef of verantwoordelijkheidsgevoel meer en ik weet ook wel dat ik nu net zo klink als mijn grootmoeder, maar zij leidde wel een moreler leven; ze legde een gelofte af ten overstaan van God en hield zich daaraan, of ze nu gelukkig was of niet. Het draaide toen niet allemaal om ‘ikke, ikke’, maar om verantwoordelijkheid voor je keuzes en plicht prioriteit geven boven persoonlijke beloning. …

De ellende van deze wereld komt voor een groot deel voort uit egoïsme. Het idiote idee dat we een van God gegeven recht zouden hebben om maar de hele tijd gelukkig te zijn, en als we dat niet zijn, is er iets niet in de haak.

* * *

Mijn geluk wordt altijd bedorven door verdriet. Ik anticipeer erop dat er een eind aan komt, of dat ik het kwijtraak. Ik wou dat ik echt van het hier en nu kon genieten zonder die angst te voelen.

Wat zou je ervan denken om gewoon los te laten? Dingen die moeten gebeuren, gebeuren toch wel; daar veranderen jouw negatieve gedachtes niets aan. …

Maar het is zo menselijk om graag te willen dat iets voortduurt en dat je gerustgesteld wordt. Als iemand tegen me zou kunnen zeggen dat mijn kinderen tot op hoge leeftijd goed gezond blijven, zou ik van hen kunnen genieten zonder die verschrikkelijke angst om ze kwijt te raken of dat ze ziek worden.

Hoor eens, het leven deelt je bepaalde kaarten toe. Je weet niet welke kaarten dat zijn, maar ze bepalen wel wat er gebeurt in je leven: of je ziek wordt, wordt overreden door een auto of op een andere manier met verlies te kampen krijgt. Die gebeurtenissen dienen om ons iets over onszelf te leren, zodat we betere mensen kunnen worden. Op wat voor manier heb je daar dan zelf iets over te vertellen? Door te kiézen hoe je erop zult reageren.

Twee stukjes die me wel wat deden. Uit een boek dat me verder heel weinig deed. Helaas.

Dirty

Een ‘vies’ invullijstje dit keer. Ach, het is weer ‘ns een keer wat anders nietwaar?

Vul in wat jij het allervieste vindt:

  1. Gewoonte die een mens kan hebben
  2. Huishoudelijk karweitje
  3. Dier
  4. Eten
  5. Scheldwoord
  6. Beroep
  7. TV-programma
  8. Geur van het menselijk lichaam
  9. Geur buiten het menselijk lichaam
  10. Drinken

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Fruitvliegjes en andere onzinnig gevleugelte

Goed, we mogen de periode dat de fruitvliegjes velen van ons plaagden wel als afgesloten tenminste dat denk ik beschouwen. Twitterde ik eind juni nog heel optimistisch dat de fruitvliegjesmaffia huize Triltaal links leek te laten liggen, dat was natuurlijk de goden verzoeken. Vanaf juli tot een paar weken geleden werd onze keuken consequent geterroriseerd door die kleine krengen. En dat terwijl ons fruit in de zomer altijd in de koelkast staat en we nooit lange tijd etenswaren op het aanrecht hebben staan. Er staan uitgebreide vangmethodes op internet (laat de gevangen vliegjes dan buiten los!!!), maar daar ben ik niet eens aan begonnen. Onbegonnen werk. 🙁 Het enige dat ik met vrij grote regelmaat deed was, al handenklappend, zoveel mogelijk gevleugelte naar de andere wereld helpen.

Andere kleine vliegjes waar ik een gigantische hekel aan heb (overdrijven is natuurlijk ook een vak) zijn die kleine zwarte vliegjes waar je altijd tegenaan botst als je al fietsend van ons mooie landje geniet. Je kleding zit vaak vol en er komen met vrij grote regelmaat nog van die vliegjes uit je kapsel gekropen als je al lang niet meer weet dat je überhaupt een stuk gefietst hebt. Ik moet zeggen dat ik altijd blij ben dat ik een bril draag want ik heb gelukkig zelden last van in het oog gevlogen creaturen en dan laat ik de in de mond vliegende exemplaren maar even buiten beschouwing. Zouden deze vliegjes familie zijn van de fruitvliegjes? Alhoewel, fruitvliegjes zijn bruinig en deze zijn zwart. Geen idee hoe deze heten. Jij wel?

Waarom het bovenstaande eigenlijk? Nou, ik vraag me vooral af wat het nut van een fruitvliegje is. Welk dier dienen ze als prooi? Zouden dat spinnen zijn? Aangezien wij in huis helemaal geen spinnenwebben (hahahahahaha) hebben kan ik me dat niet voorstellen. Ik heb nog nooit een spinnenweb gezien met daarin het uitgezogen lijfje van een fruitvliegje. Dus, wat doen die vliegjes hier nu eigenlijk? Waarom komen ze binnen en waarom blijven ze dan zo verdraaid hardnekkig binnen? Ga toch buiten spelen! En beter: hoe voorkom ik dat ze binnen komen. Iemand de gouden tip?

Beschermd: Gaatjes

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Spijt

Ik had nooit verwacht dat ik nog ‘ns spijt zou krijgen van iets dat ik voor de meiden gekocht heb. Maar ergens heb ik het nu toch. Ik baal namelijk behoorlijk van die android telefoon die we Grote Zus voor haar verjaardag gegeven hebben. Want … ze leek er wel mee vergroeid!

Wat ze ook deed, ze had die telefoon in haar hand. Televisie kijken gebeurde met telefoon. Huiswerk maken gebeurde met telefoon. ‘s Ochtends bij het ontbijt (dat doen we allemaal vooral heel rustig aan, zonder al te veel tegen elkaar te praten, daar gedijen we het beste op): telefoon werd druk geraadpleegd. Er werd druk ge’appt (of hoe je dat ook schrijft), getwitterd, geïnternet en spelletjes gespeeld. Ze speelt ook wordfeud met mij, maar legt maar één woord in de pak ‘m beet 31 uur, dus daar heeft ze het dan weer niet druk mee. 😉

Wat ik ook zo jammer vond: het meisje las amper meer een boek! Maar gelukkig is ook dat inmiddels weer veranderd.

Ik weet dat de jeugd van tegenwoordig met heel andere dingen bezig is dan wij vroeger. Ik weet dat ik dat ook niet mag vergelijken. Maar ze komt verdorie af en toe gruwelijk in de knoei met haar huiswerk, omdat ze zo met dat rotding bezig is. Onze eerste ingreep in het telefoongebruik is dus ook geweest dat de mobiel niet meer mee naar boven gaat als er huiswerk gemaakt wordt.

Verder hebben we duidelijk aangegeven dat we dit toch niet heel erg gezellig/leuk/wenselijk vinden en tot op heden lijkt dat toch wel enig effect te hebben. Haar telefoon is nog steeds heel belangrijk (begrijpelijk en dat mag ook), maar is niet meer altijd overheersend aanwezig.

Hoe doen jullie dat met je kinders en hun mobiele telefoonbehoeftes?

Een goede moeder

De boeken van Jodi Picoult vind ik eigenlijk altijd heel erg mooi. Ik las inmiddels al een boel van haar werk (1, 2, 3 en 4 en dan logde ik nog niet eens over alle boeken die ik van haar las) en daar kwam nu ‘Een goede moeder‘ bij.

Waar gaat dit boek over?

Max Baxter houdt zijn huwelijk met Zoë voor gezien na een aantal IVF-behandelingen en een doodgeboren zoontje. Hij sluit zich aan bij een ultra conservatieve kerk. Zoë vindt – via haar werk als muziektherapeute – nieuw geluk bij schooldecaan Vanessa Shaw met wie ze trouwt. Het lesbische paar heeft een kinderwens en Zoë vraagt Max daarvoor de drie nog ingevroren embryo’s te mogen gebruiken. Max weigert en belooft de embryo’s aan zijn kinderloze schoonzus en broer. Het wordt een rechtszaak en de partijen spelen het hard tegen hard.

Een actueel en heel boeiend geschreven verhaal over homorechten, juridisch eigendom van embryo’s en christelijk rechts, maar ook over rivaliteit en liefde. Afwisselen zijn Zoë, Max en Vanessa de ik-figuur. De tien bij de hoofdstukken behorende liedjes zijn te beluisteren via internet.

Tja, wat vind ik nu eigenlijk van dit boek? Het lukt Picoult opnieuw om een boek te schrijven waar je op de een of andere manier ingezogen wordt. Aan de andere kant raakte het thema mij niet echt en vond ik het af en toe wat oppervlakkig blijven allemaal. En ook wel wat vergezocht. Fanatisme in geloof, dáár heb ik dan ook helemaal niets mee. Snappen die mensen nu echt niet dat ze mijlenver van het ‘normale’ leven hun leven leven?

Het boek heeft een nog redelijk verrassend einde. Wat ik in de epiloog trouwens erg miste was om even te lezen hoe het verder ging met Lucy en met de broer van Max.

Wat bijzonder is, zijn de liedjes die speciaal voor bij het boek geschreven zijn. Dat past natuurlijk wel heel goed bij het beroep van Zoë. Ik heb ze allemaal geluisterd, maar vond het op een gegeven moment wel vrij veel van hetzelfde. Maar niettemin: een leuke manier om een boek nog meer te laten leven.

Doe Maar deed het!

Afgelopen woensdag was het zo ver, ik zou naar Doe Maar gaan! Eigenlijk best heel raar: toen Doe Maar megapopulair was in de jaren tachtig van de vorige eeuw, was ik niet zo’n gillend meisje dat met door tranen bevlekte wangen van wanhopig verlangen naar hun concerten ging. Toen was ik niet zo’n meisje dat zuchtte bij de aanblik van Ernst Jansz of Henny Vrienten (hoe moet dat eigenlijk voor de beide Jannen geweest zijn? Dat 98,65% van alle fans gillend gek werden van die twee), dat haar hele kamer volhing met posters en steeds maar weer opnieuw hun nummers draaide op een, via de radio opgenomen, cassettebandje. Ik geloof wel dat ik een of twee buttons had, dát dan weer wel.

De muziek van Doe Maar, wie van mijn generatie is er niet groot mee geworden? Wie van mijn generatie kan deze nummers niet bijna allemaal van voor tot achter meezingen? Wie van mijn generatie houdt er niet van de reggae-achtige muziek die zoveel herinneringen aan reeds lang vervlogen tijden oproept?

Ik ben uiteindelijk, als volwassen vrouw, wel naar twee concerten van Doe Maar geweest, dat waren beide concerten terwijl ze al lang gestopt waren. 😉 Wat is dat toch met die steeds maar weer hun comebackmakende bands? En ooit ging ik naar Aardige Jongens, wat verre van onaardig was.

Enfin: het concert van afgelopen woensdag was genieten pur sang. We stonden in het eerste vak waar heerlijk veel ruimte was (dat dat kwam door het rijdende podium dat er doorheen moest, wisten wij in eerste instantie niet). Jongens, wat was het geweldig! Een concert van begin tot eind mee kunnen zingen. Een heerlijke sfeer, een geweldige Joost Belinfante en dan ook nog Frank Boeijen mogen zien.

Doe Maar schonk veel mensen een fantastische avond.

_____________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verzorgen. En het leukste van alles? In februari mag ik weer!!! De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

Lef

Al eerder gepubliceerd op mijn oude blog en gebaseerd op een artikel in de Quest van december 2006. Het artikel ging over lef en was gebaseerd op een enquête die door TNS Nipo is uitgevoerd. De voornaamste conclusie was blijkbaar dat Nederlanders graag meer zouden durven.

Ik heb hieronder een aantal vragen genoteerd. Je begrijpt het al, aan jou de eer om te reageren op de vragen.

  1. Een xtc-pil stlikken, dat durf ik …
  2. Parachutespringen, dat durf ik …
  3. Een spin van minimaal 5 centimeter met blote handen oppakken, dat durf ik …
  4. Ingrijpen in een slaande ruzie tussen twee volwassenen, dat durf ik …
  5. Een gewonde muis in een muizenval uit zijn lijden verlossen, dat durf ik …
  6. M’n beste vriend(in) confronteren met zijn/haar ontrouw, dat durf ik …
  7. Een laveloze, dronken persoon naar zijn huis begeleiden, dat durf ik …
  8. Midden in de nacht alleen door een ongure buurt fietsen, dat durf ik …

Heb jij het lef om eerlijk te antwoorden op bovenstaande vragen?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.