Ik las laatst ‘Tonio, een requiemroman‘. Waar gaat dit boek over?
Op de Eerste Pinksterdag van 2010 komt Tonio van der Heijden, het enig kind van A.F.Th. van der Heijden en Mirjam Rotenstreich, bij een verkeersongeval om het leven. Het is vroeg in de ochtend als hij, ter hoogte van het Vondelpark in het centrum van Amsterdam, wordt geschept door een auto. Hij wordt in kritieke toestand naar het Academisch Medisch Centrum vervoerd, waar hij diezelfde dag aan zijn verwondingen overlijdt. Tonio zal niet ouder worden dan 21 jaar.
A.F.Th. van der Heijden doet het enige waar hij op dat moment toe in staat is: in zijn herinnering graven, aantekeningen maken, schrijven. Daarbij voortgedreven door twee dwingende vragen: wat gebeurde er met Tonio in de laatste uren en dagen voorafgaand aan de ramp, en hoe kon dit ongeluk plaatsvinden? Een zoektocht naar het wat en het hoe, die leidt langs verschillende ooggetuigen, vrienden, politiemensen, artsen en het mysterieuze meisje Jenny, dat in de laatste weken van Tonio’s leven een cruciale rol blijkt te hebben vervuld.
Tonio vormt de neerslag van die zoektocht. Een nauwgezette reconstructie van een jongensleven en een radeloze queeste naar zin en betekenis.
Ik weet niet hoe of wat over dit boek te schrijven, als ik alle gevoelens die het bij me opriepen zou beschrijven dan zou dit logje eindeloos worden.
Dit boek gaat in je zitten en laat je niet meer los. Het verliezen van een kind is het grootste drama dat ouders kan overkomen en wordt door Van der Heijden prachtig en ontroerend beschreven. Ik snap dat hij het op schrift stelde, maar regelmatig vond ik het ook te intiem, te pijnlijk, te heftig. Af en toe verbaasde ik me oprecht over de manier waarop hij en/of zijn vrouw reageren, maar ja, is er een goede manier om te reageren op het verlies van een kind? Ik denk dat je dit boek moet lezen. Dat denk ik echt.
Ik heb het niet gelezen, zag gisteren zijn vrouw in P en W die er over sprak.
Ik vind het ook moeilijk omdat ik zelf kinderen verloren heb en het me heel confronterend lijkt hoewel de omstandigheden wel heel anders waren natuurlijk alleen het verlies blijft hetzelfde.
Ik heb hem liggen, maar durf er niet aan te beginnen. Teveel hormonen nog denk ik. Voorlopig ligt hij prima op de boekenplank 😉
Bedankt voor de tip, ga ik zeker aanschaffen.
Misschien dat ik het boek ga lezen, ik weet het nog niet. Nu denk ik nog te vroeg, met het verlies van mijn zusje nog zo vers in mijn hart en ziel.
Maar lezen hoe anderen het ervaren, zou mij misschien kunnen helpen om mijn moeder bij te staan?
Omdat ik een zoon verloor van 20 jaar ,durf ik zulke boeken niet meer te lezen. Ouders die een kind verliezen hebben levenslang.
groetjes, Ria
Ik had er nog nooit van gehoord, ik merk dat ik een beetje achter het nieuws aan het raken ben…. Een kind verliezen is een onbeschrijfelijk iets. Naast het verschrikkelijke verdriet is het idee dat je je kind overleeft, iets dat je hele leven een soort zinloosheid postmortum geeft. Als ik de volgende keer in Nederland ben, koop ik het.
Ik vond het eveneens prachtig, vond het ook af-en-toe zo intiem en aangrijpend dat ik het even weg moest leggen. Ik weet trouwens niet of ik hun reactie raar vond. Ik vond het vooral zo duidelijk dat ze verdoofd verder leefden; ieder op hun eigen manier en elkaar daarin weer moesten vinden.
Ik heb normaal gesproken niets met A. F. Th., maar dit vraagt om respect, heel veel respect!
Nee, niemand kan zich inleven in wát verdriet met je doet, hoe je het voelt, hoe je het uit.
Wel knap om het allemaal open te beschrijven.
Wat is het lang geleden dat ik ik een boek heb gelezen.
Ik las hem al eerder. En ik ben het met je eens. Dit boek moet je gewoon lezen. Niettegenstaande dat het een hartverscheurend onderwerp is en de ouders vaak wat merkwaardig. Ik kon nooit langer dan een paar bladzijden per keer lezen.
Janny
Ik durf niet zo goed, het is echt heel heftig, kan ik me voorstellen…
Ik wilde het lezen en ook weer niet, maar blij dat ik het toch heb gedaan. Zo’n kwetsbaar boek. Heel knap geschreven. Maar mijn oma (81) zei droogjes: ” het had ook wel 100 pagina’s korter gekund.” da’s wel waar. wat trouwens wel apart is: afth woont naast kluun (jeweetwel) en in de straat bij bibian. Wat kunnen er in een straat toch tragische dingen gebeuren.
Heel aangrijpend, mijn man heeft zijn broertje verloren, een achterna komertje van toen 7 jaar, wij waren 17 jaar. Van dichtbij meegemaakt dus als ouders hun kind verliezen. Het is met geen pen te beschrijven hoe aangrijpend zo’n gebeurtenis is en wat een invloed dit op je verdere leven geeft.
Ik zou het niet kunnen. Ik zou alleen maar huilen…
Deze wil ik inderdaad ook nog een keer lezen.
Het lijkt me geen boek waar je vrolijk van wordt. Ik zet het wel op mijn leeslijst voor in het voorjaar. Bedankt voor recensie. Fijne zondag.
Ik heb al heel vee over dit boek gehoord en gelezen maar het trekt mij niet. Niet vanwege het onderwerp, maar vanwege de auteur. Zijn schrijfstijl heeft mij nooit kunnen bekoren.
Ik heb redelijk dichtbij meegemaakt wat het verliezen van een kind met iemand doet …. eigenlijk is dat met geen pen te beschrijven.
Die roman trekt me niet, ik laat hem dus ook maar liggen, al staat hij bij anderen in hoog aanzien
Het staat genomineerd voor de NS publieksprijs, je kunt er op stemmen.
http://nspublieksprijs.nl/boek/tonio