De boeken van Jodi Picoult vind ik eigenlijk altijd heel erg mooi. Ik las inmiddels al een boel van haar werk (1, 2, 3 en 4 en dan logde ik nog niet eens over alle boeken die ik van haar las) en daar kwam nu ‘Een goede moeder‘ bij.

Waar gaat dit boek over?

Max Baxter houdt zijn huwelijk met Zoë voor gezien na een aantal IVF-behandelingen en een doodgeboren zoontje. Hij sluit zich aan bij een ultra conservatieve kerk. Zoë vindt – via haar werk als muziektherapeute – nieuw geluk bij schooldecaan Vanessa Shaw met wie ze trouwt. Het lesbische paar heeft een kinderwens en Zoë vraagt Max daarvoor de drie nog ingevroren embryo’s te mogen gebruiken. Max weigert en belooft de embryo’s aan zijn kinderloze schoonzus en broer. Het wordt een rechtszaak en de partijen spelen het hard tegen hard.

Een actueel en heel boeiend geschreven verhaal over homorechten, juridisch eigendom van embryo’s en christelijk rechts, maar ook over rivaliteit en liefde. Afwisselen zijn Zoë, Max en Vanessa de ik-figuur. De tien bij de hoofdstukken behorende liedjes zijn te beluisteren via internet.

Tja, wat vind ik nu eigenlijk van dit boek? Het lukt Picoult opnieuw om een boek te schrijven waar je op de een of andere manier ingezogen wordt. Aan de andere kant raakte het thema mij niet echt en vond ik het af en toe wat oppervlakkig blijven allemaal. En ook wel wat vergezocht. Fanatisme in geloof, dáár heb ik dan ook helemaal niets mee. Snappen die mensen nu echt niet dat ze mijlenver van het ‘normale’ leven hun leven leven?

Het boek heeft een nog redelijk verrassend einde. Wat ik in de epiloog trouwens erg miste was om even te lezen hoe het verder ging met Lucy en met de broer van Max.

Wat bijzonder is, zijn de liedjes die speciaal voor bij het boek geschreven zijn. Dat past natuurlijk wel heel goed bij het beroep van Zoë. Ik heb ze allemaal geluisterd, maar vond het op een gegeven moment wel vrij veel van hetzelfde. Maar niettemin: een leuke manier om een boek nog meer te laten leven.