We need to talk about Kevin

Ik ging afgelopen maandag met mijn moeder, mijn tante, mijn nichtje en een oud-collega naar ‘We need tot talk about Kevin‘.

Al weer lang gelezen schreef ik een logje over dat boek en hoe aangrijpend en heftig ik het vond. Nou, de film die was nog een soortje aangrijpender en heftiger. Ik weet eigenlijk nog niet zo heel erg goed of ik wel blij ben dat ik gegaan ben. En dat wil wat zeggen. Maar tegelijkertijd was hij heel erg mooi en was er prachtig, surrealistisch bijna, gefilmd.

Normaliter is maandagavond mijn kaartavondje. Ook mijn moeder kaart dan mee. Ik hoorde haar zeggen dat ze veel liever had gekaart en tja … dat snap ik wel. Het ís ook gewoon een heel indrukwekkende en aangrijpende film. Mocht je de kans hebben, ik zou je toch aan willen raden hem te gaan zien of op tv te kijken.

* * *

Een andere film waar ik al weer een hele tijd geleden heen geweest ben was: Intouchables. Maar hé, toen had ik reces dus werd er niet gelogd. Maar om het archief compleet te houden, moest dat nog wel even gebeuren natuurlijk.

Goed: Intouchables dus, daar moest ik heen. Want ik hoorde/las er vooral op twitter zulke enthousiaste stukjes over. Ik bedacht me, ik reserveer gewoon twee kaartjes voor maandagavond en ik vraag mijn nichtje om mee te gaan. Omdat zij niet op mijn mail reageerde vond ik toen dat Mr. T. maar met mij mee moest. Goed, Mr. T. was net aan het idee gewend toen mijn nichtje een paar dagen later belde: ‘haar computer was stuk en ja, ze ging graag mee!’. Eind van het liedje was dat we met ons drietjes gegaan zijn.

Ik vond Intouchables een mooie film, maar ik had op de een of andere manier meer diepgang verwacht. Had me van te voren ook niet echt verdiept in de film. Ik wist alleen globaal waar hij over ging: een man uit een achterstandswijk gaat voor een gehandicapte miljonair zorgen. Dat het vooral een heel erg komische film was dat had ik gewoon niet verwacht.

Qua lach scoort de film dus erg hoog, qua traan beduidend lager. Ik heb me prima vermaakt hoor, maar zoals gezegd, diepgang miste ik wel.

Als ik aan zou moeten geven welke film mij uiteindelijk het meeste gedaan heeft, dan is het absoluut ‘We need to talk about Kevin’. Zonder enige twijfel.

14 gedachten over “We need to talk about Kevin

  1. Ik ken beide films niet. the intoughables doet me denken aan de oude serie the untoughables. Maar dat zal totaal iets anders zijn. Maar jij vond de film over Kevin beter. Dat houd ik in gedachte als we weer eens naar de bios gaan.

  2. Eerste film onlangs ook gezien, geen fijn verhaal, wel mooi gefilmd inderdaad, maar niet echt een film om na afloop een lekker gevoel aan over te houden. Heftig ook, hoe je als ouder daar mee moet dealen, zelf ook geliefden verloren en vervolgens door de omgeving óók veroordeeld te worden.

    De tweede film heb ik meerdere keren gezien. Licht, luchtig, mooie muziek. En hier en daar ook ingetogen en puur. Ben echt fan van de laatste film.

  3. The Intouchebles vond ik toch ook wel aangrijpend. Ws omdat ik werk met dwarsleasie patienten was deze manier van omgaan met, een verademing en idd ook humoristisch… Ik heb ervan genoten, iedereen die afhankelijk is van een rolstoel zou hem bijna verplicht moeten zien.
    Die film over Kevin ken ik niet, lijkt me een vreselijke film (emotioneel gezien) en dat trek ik nu even niet…

  4. Die eerste film zegt me eigenlijk niks maar kan me wel voorstellen dat het ingrijpend is. De tweede film heb ik wel gezien en ja, die vond ik erg goed. Inderdaad meer een komedie-achtige film maar toch… ik vond hem wel wat hebben…

  5. Ten eerste ik vond het erg leuk dat je me meevroeg. Dat ik liever gekaart had ligt aan het feit dat ik ontzettend te doen had met de moeder van Kevin. Als ik die vrouw was geweest had ik maar één ding gewild: weg bij dat onhandelbaar mannetje. Dat gevoel had ik zo sterk dat ook ik alleen maar weg wilde bij al die ellende en machteloosheid. Maar indrukwekkend was het zeker.

  6. Hier kan ik dus hélemaal niet over meepraten , ik weet niet eens meer hoe een bioscoop er van binnen uitziet ! Véél te ongeduldig om films te kijken , manlief kijkt wél graag ,vandaar dat mijn blog m’n speeltje is ,ik blog terwijl hij TV kijkt zo zijn we toch samen bezig 😉

  7. Oef ja, wat heftig, We need to talk about Kevin. Ik heb de film in mijn eentje gezien, en daar had ik toch wel spijt van, kende het boek ook niet dus wist niet wat ik kon verwachten. Ontzettend knap gemaakt, maar mán..
    Intouchables heb ik vrij snel nadat hij uitkwam gezien, ik had daar nog niks van gehoord verder, leek me gewoon een mooie film. Erg van genoten, met lach en traan :).

  8. We need to talk about Kevin heb ik niet gezien en zal ik waarschijnlijk ook niet gaan zien.

    Intouchables heb ik wel gekeken en hij maakte veel indruk. Er zitten inderdaad veel komische momenten in, dat is ook de levenshouding van die man, maar er waren voor mij ook heel wat herkenbare dingen die me af en toe zelfs bij de strot grepen. Aan de reacties in de zaal merkte ik wel dat niet iedereen die ziet, misschien waren ze daarvoor te subtiel, en dat vond ik wel jammer. Waren die duidelijker geweest dan was het nog leerzaam geweest ook.

  9. Wij waren afgelopen dinsdag bij ‘intouchables’ en vonden het een leuke film. Die film ‘we need to talk about Kevin’ lijkt me erg heftig, ik denk niet dat ik ‘m ga bekijken.

  10. Dat is het probleem met films waar zulke lovende recensies van zijn, dan verwacht je zo veel. Had ik ook. Als ik niet beter geweten had was het gewoon een leuke film geweest… Die Kevin, daar denk ik over na. Dank voor de tip!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *