Gast in huis deel 4: Marieke

We leerden Marieke (zo heet ze niet echt trouwens) kennen via mijn zus. Ze was een tijdje in een soort rusthuis opgenomen geweest omdat ze behoorlijk met zichzelf én haar huwelijk in de knoei zat.

Een ding was haar wel duidelijk na die tijd, ze wilde niet verder met haar man en daarom niet terug naar haar gezin.

Zo kwam van haar de vraag of ze een tijdje in onze tuinkamer mocht wonen. Ik had bewondering voor de moed die ze had om naast een baantje om in haar levensonderhoud te voorzien, ook nog te beginnen aan een HBO-studie om zo aan haar toekomst te werken.

En ik, ik luisterde naar haar verhalen. Hoe ze haar dochtertje van 6 miste, hoe haar vader woedend op haar was omdat ze haar gezin in de steek had gelaten en dat haar oudste zoon van 14 haar een blauw oog had geslagen en dat z’n vader dat goedkeurde.

Vanuit een veilig en hecht huwelijk zijn deze dingen bijna onvoorstelbaar voor ons. Hoe kan een vader het nu goed vinden dat een zoon zijn moeder slaat? Ik vind het zo jammer dat mensen die ooit met liefde aan een leven samen begonnen en samen kinderen kregen, elkaars felste tegenstanders kunnen worden.

Vaak dacht ik: hoe zou het verhaal er van de andere kant uitzien? Ik probeerde geen oordeel te hebben in een situatie die je maar half kon overzien maar ik denk dat Marieke blij was met een plaats waar ze haar verhaal kwijt kon.

Ze heeft 7 maanden bij ons gewoond en is weggegaan toen ik voor een hartoperatie in het ziekenhuis lag dus daar ben ik niet heel bewust mee bezig geweest.

Later heeft ze ons uitgenodigd om mee uit eten te gaan en het was fijn om te zien dat haar leven weer wat op de rails kwam. Ze woont nu met haar dochtertje bij het bedrijf dat ze overnam van haar vader, met wie de verstandhouding gelukkig weer veel beter is geworden. Met haar twee zonen is het contact nog steeds niet hersteld en ik vind de prijs die mensen moeten betalen voor hun scheiding vaak enorm hoog!

Marieke, we hebben goede herinneringen aan haar en aan de tijd dat we iets voor haar konden betekenen.

Vind u het ook moeilijk om geen ‘partij’ kiezen als mensen gaan scheiden en heb ik het mis als ik denk dat het verlies bij een scheiding (zeker als er kinderen zijn) vaak groter is dan de ‘winst’?

Kier.

19 gedachten over “Gast in huis deel 4: Marieke

  1. waar er twee vechten, hebben er twee schuld. zo gaat het spreekwoord dan. ik zie om me heen echter vaak dat het toch meer aan één persoon ligt en dan vind ik het niet zo moeilijk om te kiezen wie ik steun.
    en ja, de ellende van scheidingen zie ik helaas ook overal om me heen. maar soms is het ook onmogelijk om te blijven en nou ja, ik heb er wel een mening over, maar ik ben blij dat ik er niet echt over mee kan praten.
    fijn dat jullie er konden zijn voor ‘marieke’ en nog fijner dat het weer redelijk goedgekomen is met haar!

  2. De situatie zoals die hierboven wordt geschetst, is inderdaad verschrikkelijk! Ondanks dat ik ben opgegroeid in ‘n warm nest, waarvan alle vrienden van mijn ouders nog leven én ook nog allemaal bij elkaar zijn, begrijp ik wel dat ‘n huwelijk annex relatie óp kan zijn en dat mensen dus uit elkaar gaan. Natuurlijk gaat men niet voor nix uit elkaar maar je hoopt toch altijd dat netjes het gaat en dat ‘t dus geen vechtscheiding wordt. Al wás ‘t maar voor de kinderen… toch merk ik dat dat niet altijd gemakkelijk is. Dat je feitelijk wel weet dat ‘t beter is dat je uit elkaar gaat, maar dat je ‘t elkaar dan alsnóg zó moeilijk moet maken… hoe ziek is dát?

  3. Ik vind het ook heel treurig en diep triest.
    Het lijkt me vreselijk om mee te maken. In mijn omgeving (gelukkig) nog niemand echt gescheiden… Wel uit elkaar met een klein kindje. Ik neem aan dat ze weloverwogen hebben gekozen voor het uit elkaar gaan, aangezien het kindje nog geen één was…

  4. In mijn directe omgeving is alleen mijn broer gescheiden. Andere scheidingen ken ik alleen van “horen zeggen.”

    Zijn vrouw en ik konden toentertijd al niet samen door een deur, en toen bleek dat zij mijn broer belazerd had met de man van haar beste vriendin, was mijn partij snel gekozen. Gelukkig hadden ze geen kinderen, want volgens mij zijn kinderen altijd verliezers bij een scheiding.

  5. Ja, het is lastig om geen partij te kiezen. Zal toch te maken hebben met bij wie je hart het meest ligt. Vanuit diens gezichtpunt heb je de verhalen waarschijnlijk gehoord. Ik probeer het altijd wel. Advocaat van mijn eigen duivel te zijn. Maar lastig blijft het vaak.
    En tja, Marc is nu 15 jaar geleden weg gegaan bij zijn vrouw. Dat was nog jarenlang pijnlijk voor alle betrokkenen. Inmiddels is het wel duidelijk: voor iedereen was dit het pijnlijke proces waar ze door moesten om er beter uit te komen. Het proces uit de weg gaan, was uiteindelijk voor iedereen pijnlijker geweest; daar ben ik van overtuigd. Of kies ik nou toch weer partij?….

  6. Ik heb met Marieke nooit zoveel gehad. Was met hele andere dingen bezig toen. Onder andere met een kleine baby. 😉
    Dat ze een heftig leven gehad heeft, dat hoorde ik wel uit jouw verhalen. Dat haar zoon haar ooit geslagen had, dat heb ik dan weer niet gehoord (of verdrongen?).

  7. Het is heel dubbel… bij elkaar blijven om de kinderen lijkt mij ook niet de oplossing, daar cijfer je jezelf compleet bij weg en merken de kids vaak alsnog wel de spanning. Dus ja, dan is een scheiding misschien beter maar ook dan moeten er geen spanningen ontstaan tussen de (ex)partners want ook dan worden de kinderen weer de dupe. Omwille van de kinderen zul je toch een goede verstandhouding met elkaar moeten zien op te bouwen… Pff, wat dat betreft ben ik blij dat ik er geen ervaring mee heb…

  8. Als ik de reacties lees zijn er toch best veel mensen negatief over een scheiding, maar wat als het samenzijn een kwelling is voor (bijna) allemaal? Ik spreek uit ervaring! Mijn ouders bleven bij elkaar “voor de kinderen”!het gevolg is dat ik tenminste 9 rotjaren heb meegemaakt en dat die er zelfs al langer waren (maar ik te jong was om dat te zien)! Ik heb er nu nog wel eens last van, na 30 jaar! Die 9 jaren waren voor niemang goed, geschreeuw, geruzie, geestelijke en lichamelijke mishandeling, angst, dreiging, ga zo maar door! Ik zeg niet dat je “zomaar” moet gaan scheiden, je moet zeker alles afwegen en aande relatie werken. Ik heb zelf ook vaak het idee dat jonge mensen snel gaan scheiden, maar ook ik weet niet wat er achter zit en oordeel dus erg vlug!

  9. Op je vragen kan ik zo maar in het algemeen antwoord geven, dat is toch heel erg afh van de situatie? Ik vind wel dat kinderen altijd voor gaan, dat je je eigenbelang daar eer beetje voor opzij moet zetten soms (natuurlijk ook weer niet ten koste van alles, maar nouja, ik denk wel dat we het eens zijn)

    Ook valt me weer op dat bij jouw ouders thuis wel altijd ruimte was en gasten (al dan niet in nood) goed werden ontvangen. Dat is ook bijzonder hoor! Dikke pluim voor je ouders.

  10. Wat fijn dat jullie er waren voor Marieke toen zij het nodig had.
    Wat betreft je vraag: ik heb zelf geen echtscheiding meegemaakt, nog in mijn familie. Wel een ongelukkig huwelijk gezien waarvan ik dacht dat ze maar beter wél hadden kunnen scheiden. Een vriendin is gescheiden na 25 jaar huwelijk omdat haar man een ander vond. Daar heb ik inderdaad gedacht: wie is er nu eigenlijk gelukkiger van geworden? Hij niet, zij niet en de volwassen kinderen ook niet. Inmiddels heeft ieder wel weer zijn draai gevonden maar of dat nu beter is..?
    En je hebt gelijk wat dat oordelen betreft: ik betrapte mezelf erop dat ik bij het lezen van je logje dacht: welke moeder laat haar kinderen nu achter? Maar als je je verdiept in het hele verhaal blijkt er vaak meer te spelen dan je in eerste instantie denkt.
    Interessant stukje en interessante reacties!
    Janny

  11. Vind u het ook moeilijk om geen ‘partij’ kiezen als mensen gaan scheiden en heb ik het mis als ik denk dat het verlies bij een scheiding (zeker als er kinderen zijn) vaak groter is dan de ‘winst’?

    Ik spreek -gelukkig- niet uit ervaring, maar het lijkt me moeilijk. Ik zie het wel bij mijn omgeving. Een zwaar loyaliteitenprobleem, vooral voor kids.

  12. Als ik bij de vader van mijn zoon was gebleven was mijn zoon opgegroeid in een liefdeloos gezin. Hij had als voorbeeld van een relatie gekregen dat man en vrouw niet met elkaar praten, dat de vrouw alles in het huis en voor de kinderen doet, dat de man de hele dag op zijn kont zit maar wél kritiek levert op alles en iedereen. Het gevolg van deze manier van samenleven was dat ik er dusdanig ernstige lichamelijke klachten van kreeg dat ik zelfmoord overwoog om mijzelf te verlossen van mijn pijn.
    Ik ben er van overtuigd dat mijn keuze weg te gaan beter is geweest voor mijn zoon; misschien was ik er zelfs nu niet meer geweest als ik het niet had gedaan.
    Mijn zoon groeit nu op in een gezin waar liefde en vrolijkheid heerst, waar hij onbevangen zichzelf kan zijn en niet al zijn woorden op een weegschaal hoeft af te wegen. Hij heeft een vrolijke en zorgzame moeder die er altijd voor hem is. Tuurlijk, wij hebben offers moeten leveren om dit te bereiken maar dat weegt niet op tegen het leed dat wij hadden moeten doorstaan als ik was gebleven.

  13. Wat een verhaal en wat goed dat ze bij u thuis onderdak heeft gekregen.
    Een moeder die haar kind(eren) achterlaat is altijd de gebeten hond als mensen de achtergronden niet kennen. Laatst ook een dergelijk verhaal gehoord…
    Die vrouw werd geestelijk en lichamelijk mishandeld, bedreigd en wat al niet meer. Ze vertrok zonder haar 3 zoons en niemand in die (grote) familie vroeg zich af hoe en waarom. Tot een schoonzuster jaren later contact met haar kreeg via Facebook… toen werd het ware verhaal pas bekend.
    Partij trekken is altijd moeilijk bij een scheiding. Het verlies groter dan de winst? Denk niet dat dit altijd opgaat, hangt er van af hoe partijen uit elkaar gaan.
    Maar moeders zullen meestal aan de kant van hun kinderen staan lijkt mij. Hoop niet het ooit mee te maken…

  14. Zelf kom ik uit een familie zonder scheidingen, mijn ouders, grootouders, ooms en tantes, allemaal zijn ze nog bij elkaar. Aangetrouwde tantes daarentegen komen uit gebroken gezinnen, manLief komt uit een dubbel gescheiden gezin (voor allebei zijn ouders was hun huwelijk het tweede huwelijk én een tweede scheiding). Schoonzus heeft drie kinderen uit twee relaties en inmiddels een derde partner. En ja, scheiden is verliezen. Maar het moeilijkste vind ik de littekens die de kinderen hierbij oplopen. ManLief, en zijn broers/zus eveneens, heeft de nodige knauwen opgelopen die ook hun effect hebben op het heden. Ik had het ze zo graag anders gegund, al snap ik ook dat het kunnen scheiden soms een heel mooi goed is wat ook veel ellende kan voorkomen.
    één ding ben ik helemaal met u eens, elk verhaal heeft twee kanten. Bedankt voor dit (gast-)logje.

  15. Ja, ik vind het ook moeilijk om te kiezen en kinderen zijn meestal de grote verliezers bij een scheiding. Ik ben ontzettend blij met ons gezin en ons huwelijk. Een scheiding is gelukkig nooit aan de orde geweest. We zijn in ’75 getrouwd.
    Knap om Marieke zolang onderdak te bieden. Petje af, Kier.

  16. Altijd blijven beseffen dat er twee kanten aan een verhaal zitten is en blijft belangrijk maar vaak probeert een van de twee ex-lieden om de eigen omgeving te dwingen om te kiezen, zien het als verraad wanneer de omgeving met beide ex-lieden blijft omgaan.

    Hoewel ik niet trots ben op de scheiding, weet ik ondertussen wel dat dit voor 3 mensen (hij, ik en ons kind) het beste besluit ooit was. Ons kind kreeg ineens een vader (weliswaar alleen in de weekenden maar dat was meer dan hij daarvoor ooit had) en mijn ex en ik hebben beide onszelf teruggevonden. Daarnaast hebben wij beide er altijd voor gezorgd dat eventuele meningsverschillen van onze kant niet ten koste van ons kind zouden gaan. Daar waar beide ouders er samen horen te zijn voor hun kind waren en zijn we dat; zonder dat de temperatuur in de ruimte naar -20 zakt.

  17. Wat een schrijnend verhaal. Ik denk persoonlijk dat een scheiding alleen maar verliezers kent, en wat u ook zegt altijd de kinderen.
    Zelf heb ik ook een scheiding achter de rug maar de vader van de kinderen nam het wel heel letterlijk want hij was volgens zichzelf ook gescheiden van zijn kinderen met als gevolg dat de meiden hun vader nu nooit meer zien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *