Terugkeer ongewenst

Vier jaar geleden  las ik ‘Het lot van de familie Meijer‘ en ik was van dat boek erg onder de indruk. Toen ik dus al weer een tijdje geleden ergens las dat van Charles Lewinsky een nieuw boek uit was wilde ik dat graag lezen.

Waar gaat ‘Terugkeer ongewenst‘ over?

Terugkeer ongewenst is het deels waargebeurde, deels fictieve levensverhaal van de Joodse acteur, entertainer en regisseur Kurt Gerron, die in de jaren twintig en dertig grote triomfen vierde in Berlijn. In 1933 vlucht hij voor de nazi’s en belandt via Wenen en Parijs in Nederland, waar hij onder andere optreedt in de Joodsche Schouwburg in Amsterdam en meewerkt aan verschillende Nederlandse speelfilms. Samen met zijn vrouw Olga wordt hij in 1943 geïnterneerd in Westerbork en van daar gedeporteerd naar Theresienstadt, waar de SS hem vraagt een film te maken waarin het vernederende gettobestaan wordt voorgesteld als een paradijs. Weigeren betekent transport naar Auschwitz, meewerken betekent verraad aan zichzelf en aan zijn kunst. Dit duivelse dilemma vormt de kern van dit adembenemende boek, dat tevens een betoverende en tegelijk tragische liefdesgeschiedenis is.

Een facinerende roman over de macht van het geweten, de kracht van de liefde en de desastreuze wending van de geschiedenis.

Ik vond dit, net als ‘Het lot van de familie Meijer’, een heel indrukwekkend boek. De jeugd van Gerron wordt uitgebreid in beeld gebracht, het feit dat Gerron in WO I aan Duitse zijde mee moet vechten is extra wrang als je weet hoe de geschiedenis zich zal ontwikkelen. De periode tussen de beide wereldoorlogen in wordt ook uitgebreid beschreven en uiteraard de periode in Theresienstadt. Aangrijpend zijn de worsteling van Gerron over het wel of niet maken van de film, de keuze die hij uiteindelijk maakt, de hoop die hij koestert door zoveel mogelijk mensen bij zijn film te betrekken (die mensen worden immers niet afgevoerd en de nieuwsberichten melden dat de geallieerden oprukken, wie weet kan hij alles lang genoeg rekken en hen op die manier redden) en hoe het vervolgens allemaal afloopt …

Een minpuntje vond ik trouwens dat het boek halverwege wel even wat aan het inzakken is. Al is het natuurlijk wel heel stom om dat te zeggen over een boek wat zo’n heftig thema behandelt. Het inzakken had wat mij betreft vooral te maken met het feit dat Lewinsky wel heel veel bladzijdes besteed aan flashbacks.

Een aantal zinnen die indruk op me maakten (al zijn eigenlijk bijna alle zinnen ware kunstwerkjes):

Pas veel later heb ik moeten leren dat er een heel leven in een koffer gaat.

* * *

Als er iemand is die ons lot bedenkt, als er ergens op een wolk zo’n hemelse dramaturg levensverhalen op zijn typemachine zit te rammen, dan moet die vent constant dronken zijn. Of hij heeft een verdomd valse humor. Er is één truc waar hij bijzonder gek op is. Hij vervult alle wensen van zijn figuren, de achterbakse schoft, hij laat ze schijnbaar mooie dingen meemaken. Alleen om ze uitgerekend daarmee vreselijk op hun bek te laten gaan. Dan komt het harder aan. Vaak neemt hij uitgebreid de tijd voordat hij de explosieve lading tot ontploffing brengt. Hij pakt de zaak grondig aan. Wiegt zijn personages in slaap voor hij het tapijt onder hun voeten wegtrekt. Hij heeft geen haast. Zo’n levensverhaal beperkt zich niet tot de lengte van een film. Hij kan wachten. Tot de toeschouwer heel zeker weet dat het deze keer goed afloopt. Pas dan – wam! – slaat hij toe. En lacht zich krom en is apetrots op zijn idee.

Misschien is er niet één, maar zijn er een heleboel, misschien heeft ieder mensen zijn eigen draaiboekschrijver, misschien zitten ze welke avond met nectar en ambrozijn bij elkaar en scheppen ze op hoe geweldig ze de boel weer in scène hebben gezet. Pronken ze met hun  nieuwste verhalen. Willen ze elkaar overtroeven.

* * *

Het geld was schaars geworden. Niet dat we echt arm waren, dat nu ook weer niet. Dat je aardappelschillen ook zonder aardappelen kunt eten, leerde ik pas later.

* * *

We krijgen het pakket tegen een kwitantie en moeten de inhoud na de opnamen weer afgeven. Behoorlijk zuur voor de mensen die in die scène de gelukkige ontvangers spelen. Zo dicht bij goede spullen zitten en er dan niets van krijgen. Maar zo is de hele film. De tomaten aan de planten worden geteld en als er achteraf één ontbreekt, komt de oogstploeg in de Kleine Vesting. Ze hebben zelfs overwogen de boterhammen van de kinderen na de opname weer in te zamelen. Tot ik uitlegde dat het voor de film absoluut noodzakelijk is dat ze erin happen. In elk geval een kleine overwinning.

Gevangenen die vanuit Theresienstadt naar een vernietigingskamp werden getransporteerd en die onder geen beding terug mochten keren, kregen achter hun naam de toevoeging ‘TO terugkeer ongewenst’. Gerron werd meteen na aankomst in Auschwitz vergast.

to

Koning van Katoren

Afgelopen zondag verrasten Mr. T. en ik de meiden met een heuse film. We gingen naar Koning van Katoren. Grote Zus wil helaas niet echt aan de boeken die ik vroeger las, zij is meer van de moderne schrijfsters zoals Carry Slee, Francine Oomen of Jeff Kinney. Ik vind dat wel jammer hoor, maar ja, het laat zich niet dwingen natuurlijk. De boeken zoals Grote Zus ze nu leest zijn ook totaal niet meer te vergelijken met de boeken die ik in min jeugd las.

Maar goed: Koning van Katoren dus. Wat hebben we genoten! En wat vond Kleine Zus het af en toe retespannend. Het meisje zat echter tussen papa en mama in, dus wie doet je wat dan? 😉

Het is een prachtige film. Vol met prachtige beelden, humor en hij zit tevens vol met mooie boodschappen. Vooral het stukje over de kerken in Uikumene vond ik erg treffend. Daar kunnen heel veel geloven nog wat van leren.

Het is voor kinderen aansprekend dat  de film als het ware meegenomen is naar deze tijd. Er komen mobieltjes en andere moderne toestanden (onder andere bloggen!) in voor en dat is voor kinderen (en papa’s en mama’s) erg herkenbaar natuurlijk.

De king-to-be is trouwens best een mooie gast al is ie natuurlijk best een beetje jong om met z’n 18de al op de troon te willen zitten. 😉

kvk

Mocht je een leuke familiefilm willen gaan zien: ga er dan heen!

Kiezen

Vroeger (op het oude blog) plaatste ik heel veel ‘maak je keuze-lijstjes. Volgens mij hier nog nooit. Daar komt nu dus verandering in. 😉 Maak je keuze en licht eventueel toe.

  1. Kerst of Oud & Nieuw
  2. Top 2000 of Serious Request
  3. nachtmis of niet naar de kerk
  4. oliebollen of appelbeignet
  5. familiefeest of meubelboulevard
  6. gourmet of uitgebreid koken
  7. voornemens of lekker doorgaan zoals je al deed
  8. feestkleding of je gewone outfit
  9. aankomen of afvallen
  10. 2012 of 2013

Rome

Ik heb “het geloof” altijd al een moeilijk iets gevonden. Want wat geloof ik? Hoe geloof ik? Waarin? In iemand? God? Of Jezus? Iets? Mezelf? De liefde? Een kerk/de Paus? Nou, in dat laatste in ieder geval niet!

Ongelooflijk wat een uitspraken de Paus onlangs weer gedaan heeft over homoseksualiteit en dergelijke. Ik kan daar met mijn pet dus echt niet bij. Waarom doet hij dat nu? Vindt het Vaticaan het niet belangrijk dat hij met zijn uitspraken heel veel mensen verdriet doet? Heel veel mensen tegen zich in het harnas jaagt? Is de leer uit de bijbel nu echt zo star? Is het niet zo dat we behoefte hebben aan verbinding, niet aan uit elkaar drijven?

De kerken stromen hier leeg. Maar waarom stromen ze leeg? Omdat wij het te goed hebben, omdat we nadenken, omdat wij toch voor tolerantie zijn al zou je ook dat vaak niet meer zeggen, maar dat is een ander verhaal of omdat we ons niet kunnen vinden in de starre en strakke leer die gepredikt wordt? Die gewoon niet meer bij deze tijd past. Ik scheef het al eerder: de kerk is blijven steken in de middeleeuwen en dat is zo jammer.

Het bisdom hier is niet veel beter. Het wordt strenger en strenger. Er is minder mogelijk. Vrijwilligers (waaronder mijn moeder) die zich met hart en ziel inzetten voor de kerk worden door het bisdom regelmatig als lastig ervaren terwijl zij alleen maar proberen het geloof voor mensen begrijpelijk te houden. Terwijl zij alleen maar proberen ervoor te zorgen dat men iedere week nog op zijn minst een woord- en communiedienst kan bezoeken. Want daar is, zeker in ons dorp, duidelijk nog behoefte aan.

Jonge pastoors zijn vaak heel erg strikt in de leer, dat botst met de (vaak oudere) mensen die minder strikte regels gewend zijn.

Hoe kan een organisatie die zelf zoveel fouten maakte (ook al vind ik nog steeds dat individuele acties nooit een instituut aangerekend kunnen worden. Wat het instituut wél aangerekend kan worden in mijn ogen is hoe men er vervolgens mee omging of hoe men juist probeerde de boel in de doofpot te stoppen), zich zo onbuigzaam en bikkelhard opstellen? Was het niet de bedoeling dat we onze naaste lief zouden hebben? Waar is dat dan gebleven?

Soms denk ik erover me uit te laten schrijven als Katholiek. Maar tegelijkertijd houdt een heleboel me tegen. Het hoort bij mij, bij mijn opvoeding, cultuur, geschiedenis. Bij mijn moeder, familie, bij het leven hier in Brabant. Mr. T. en ik geven onze kinderen best wat van het geloof mee. De meiden zijn allebei gedoopt en Grote Zus deed zowel haar Communie als Vormsel en is nog steeds maar niet meer zo lang denk ik misdienaar. Kleine Zus doet in april haar Communie. Maar we zitten zelden in de kerk. Want dáár vind ik het in ieder geval niet: dat geloof. Waar het wel te vinden is? Laat het ff weten. 😉

Eerdere logjes over het geloof: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 en 8.

Naar huis

Mijn allerliefste Mary,

Dit wordt mijn laatste brief vanuit hier. Ik kom naar huis. Ik kom eindelijk naar huis! De brieven die je me de afgelopen jaren stuurde hebben me door de allerdiepste dalen geholpen. Jouw lieve woorden bleven mij bij in mijn donkerste momenten, tijdens mijn diepste wanhoop. Je foto is inmiddels zo goed als vergaan. Ik droeg hem op mijn hart en als ik ’s nachts de slaap niet kon vatten dan hield ik hem in mijn handen en drukte er mijn lippen op.

Lieve Mary, ik ben zo opgelucht dat ik naar huis kom. Tegelijkertijd ben ik heel bang voor wat ik daar aan ga treffen. Ik ben niet meer dezelfde Jona als 4 jaar geleden. Ik ben bang dat ik veranderd ben. Hier heb ik dingen gezien en dingen gedaan die zo weerzinwekkend zijn. Eigenlijk durf ik ze niet eens onder ogen te zien, laat staan erover te praten. Terwijl ik weet dat ik erover zal moeten praten omdat ik anders van binnenuit opgevreten wordt door deze herinneringen. Voor nu genoeg daarover.

Mijn allerliefste meisje, als het meezit ben ik over een goede maand thuis, net op tijd om de Kerst met je te vieren. Eindelijk weer samen en dan meteen met Kerst! Misschien ben je bang voor mijn terugkeer. Eerlijk gezegd: dat ben ik ook. Ik weet echter zeker dat jij sterk genoeg bent om mij te helen. Met jouw liefde en jouw steun zal ik mijn nachtmerries achter me kunnen laten en hopelijk weer de man worden die jij moest laten gaan. Al realiseer ik me dat ik nooit meer die man zal kunnen worden.

Mary, vertrouw er op dat ik van goede wil ben en dat ik voor jouw en mijn geluk wil vechten.

Tot snel, met al mijn liefde, Jona

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: winterwarmte. Ik dacht, laat ik maar voortborduren op mijn WE van december vorig jaar. Ik weet zeker dat het met Mary en Jona helemaal goed is gekomen! De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

En uiteraard ook nog even mijn favoriete kerstliedje erbij.

Fijne kerst!!!

Er zou hier eigenlijk een heel mooi kersterig filmpje moeten staan, maar dat is foetsie. 🙁 En ik kan het ook niet meer vinden. Dus maar even snel een afbeelding neergezet want ik ben druk met kerstvoorbereidingen vandaag.

In ieder geval: voor jou en de jouwen een heel fijne, warme en mooie kerst!

Citadel

In ‘Het verloren labyrint‘ leidde ze ons langs de eeuwenoude muren van carcassonne, in ‘De vergeten tombe‘ (wat ik ook las, maar waar ik geen logje over schreef) reisden we met haar mee naar het mysterieuze Rennes les Bains. Nu brengt kate Mosse ons naar het zuiden van Frankrijk, naar het grensgebied met Spanje waar de Tweede Wereldoorlog diepe littekens achterlaat die nooit meer helemaal zijn weggevaagd…

Waar gaat ‘Citadel‘ over?

Carcassone, zomer 1942. Carcassone valt onder het Vichyregime. Sandrine raakt per ongeluk betrokken bij het verzet en uiteindelijk besluit ze haar eigen strijd te voeren. Onder de codenaam Citadel brengt ze een groep vrouwelijke verzetsstrijders bijeen en samen proberen ze de Duitse bezetting zoveel mogelijk schade toe te brengen.

Terwijl de oorlog het ene na het andere dieptepunt bereikt, raakt Sandrines lot verweven met dat van drie zeer bijzondere mannen. Eén wordt haar grootste vijand. Eén van hen bewaart het grote geheim dat aan de voet van de Pyreneeën verscholen ligt. Eén van hen wordt haar grote liefde.

Weer een mooie en spannende historische roman. Al moet ik zeggen dat het uiteindelijke geheim van de Codex na dik 1500 bladzijdes wel wat magertjes is.

Zowel de actuele verhaallijn (1942-1944) als de historische verhaallijn (342-344) vond ik, net als bij de andere boeken, boeiend. Al moet ik zeggen dat ik het einde toch wel heel cru vind.

Ik vond het trouwens interessant om te lezen over het Vichyregime. Daar hebben we het op de middelbare school wel over gehad, maar er is weinig van blijven hangen. Dat was toch een hele aparte situatie waarin een groot deel van de Franse bevolking zich destijds bevond.

Naar mijn mening heeft Kate Mosse met deze trilogie een prachtwerk afgeleverd.

cit

Debuut

Gelukkig dat dat einde der tijden er toch geen zin in had. Alhoewel, op het moment van publiceren van dit logje (4.00 uur ‘s nachts) is het aan de andere kan van de plas nog wel steeds 21.12.12 en woonden de Maya’s daar niet? Dus wie weet, gaat het toch nog gebeuren. 🙁 Maar goed, als je dit bericht rond het middaguur leest, dan mogen we er wel van uitgaan dat we uit de gevarenzone zijn lijkt me.

Want stel dat dat einde wel doorgegaan was dan had Kleine Zus niet kunnen gaan doen wat ze bijna gaat doen. Kleine Zus maakt namelijk aanstaande maandag haar debuut. Alle kinderen die in groep 4 de communie doen voeren namelijk op de middag voor kerstavond het zogenaamde ‘kindje wiegen‘ op. Een heus klein toneelstukje waarin de 7- en 8-jarigen het kerstverhaal brengen.

Kleine Zus heeft de ongeëvenaarde rol van herder Koos weten te bemachtigen en haar regel tekst luidt als volgt: ‘Kijk! Zien jullie dat? Kijk ‘ns in de lucht. Wat is dat voor groot licht?‘. En jawel, ze kent hem al enige tijd uit haar hoofd. We moeten haar er wel steeds aan herinneren dat ze hem niet te snel uit moet spreken, maar het ging gisteren tijdens de generale helemaal goed!

Met die ene regel tekst heeft ze het heel wat verder geschopt dan haar zus, want als ik het me goed herinner had zij destijds als engel geen tekst.

Ik verheug me nu al op haar optreden maandag. Ik wed dat ik apetrots op haar ben! En dat ze er zelf met volle teugen van geniet. Later wordt ze immers ‘optreder’ zo verkondigde ze laatst.

Op dit moment, op deze plek

Goed. Stel dat we nog niet vergaan zijn, vul dan nog maar even snel dit lijstje in. Blijft het mooi bewaard voor eventueel nageslacht dat de ramp op een of andere miraculeuze wijze toch gaat overleven.

Stel dat we niet vergaan, vul het dan ook even in. Kan je mooi over -pak ‘m beet- een half jaar nog even kijken wat je ook al weer dacht en deed op de dag dat de wereld níet verging.

Vul in wat er op dit moment bij jou actueel is.

  1. Plaats: …
  2. Kleding: …
  3. Schoenen: …
  4. Haar: …
  5. Denk aan: …
  6. Eet: …
  7. Drink: …
  8. Make up: …
  9. Gezelschap: …
  10. Humeur: …
  11. Muziek: …
  12. Gisteren was goed: …
  13. Gisteren was slecht: …
  14. Vandaag nog te doen: …
  15. Morgen wordt: …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Het einde

Morgen gaat het wel/niet gebeuren: iets heel heftigs met de wereld. Gaan er een boel vulkanen uitbarsten? Komen gigantische tsunami’s ons lage landje (en andere delen van de wereld) verzwelgen, botsen we met Planeet X, wisselen de noord- en zuidpool van plaats of … (vul zelf maar iets heel vervelends in).

Ik verbaas me er best over, over hoe serieus mensen dit kunnen nemen. En over mensen die hier bang voor zijn. Ha, dat moet ik nodig zeggen. De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest is zowat voor mij uitgevonden, maar hier ben ik dus niet bang voor. Weet je wat ik namelijk vind? Ik vind het niet eens zo heel erg als de wereld zou vergaan. Niet omdat ik het leven niet liefheb, nee verre van. Let wel, ik wil nog lang niet dood. Nog lange niet, nog lange niet …

Maar het grote voordeel van een wereld die gewoon pats-boem vergaat lijkt mij namelijk dat we allemaal tegelijk gaan. Ik hoef dan geen verdriet te hebben om alle mensen die ik liefheb, want zij sterven tegelijk met mij. Dat lijkt me wel wat. Maar het moet dan wel pats-boem gaan en we moeten bij voorkeur met ons allen op de bank zitten in een innige omhelzing.

Wat mij dan weer veel minder tof lijkt is dat de wereld getroffen wordt door een enorme ramp maar dat er wel overlevenden zijn. Overlevenden die voor een deel van goede wil zijn, maar een ander deel zal dan vast kwaadwillend zijn. Het recht van de sterkste zal dan gaan gelden en dat lijkt me geen toffe wereld om op te wonen. Vechten om te overleven: dag in dag uit. Nee. En terwijl ik dit type realiseer ik me terdege dat voor heel veel mensen dit de dagelijkse realiteit is. 🙁

Ik neem wel even het zekere voor het onzekere: lieve mensen, mocht het na morgen echt schluss zijn: het was mooi jullie gekend te hebben. Dank voor jullie bezoekjes hier en tot in het hiernamaals (en dan maar hopen dat we er daar niet zo’n puinhoop van maken met ons allen). Mocht het echter op 22 december gewoon weer licht worden: tot dan. 😉

Wat denk jij? Zijn we er 22 december nog allemaal?

Salades

Ik ben geen superkok, maar ik ben wel een supersalademaker. Al zeg ik het zelf en leuker: dat zeggen anderen ook! Ik krijg namelijk altijd lovende reacties over de salades die ik op tafel zet.

De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik wel van de gemakkelijke ben. Ik koop 9 van de 10 keer zo’n kant en klare zak -gemengde- sla of rauwkost. Een enkele keer koop ik een krop ijsbergsla of gewone sla, maar dat gebeurt niet zo heel vaak.

In mijn salades kieper ik schijfjes tommy’s, geroosterde pijnboompitten, pietepeuterige blokjes kaas, uitgebakken spekjes, stukjes appel, croutons, gebakken uitjes, stukjes walnoot, cashewnoten of om het even welke noot dan ook, stukjes ei, gerookte kip of wat dan ook. Natuurlijk niet allemaal tegelijk, dat zou een beetje to much worden.

De salades maak ik af met H.ela mosterd-dille en man, man, man wat is die lekker!!! Om je vingers bijkans bij op te vreten.

Vertel, bij wat voor salades lik jij je vingers af?