Ik las vorige week onderstaande column op 17 januari op de website van Pauw en Witteman en vond hem de moeite van het delen meer dan waard. Verder moet ik zeggen dat die hele oproep van Plasterk een beetje aan mij voorbij is gegaan, maar ja, dat krijg je als je nooit naar het journaal kijkt. 😉
Ik zeg niet dat wij de wijsheid in pacht hebben en wil ook niet beweren dat onze opvoeding 100% is. Maar wat ik wel weet is dat wij met veel zorg en aandacht met onze twee meiden omgaan en dat wij hier in huis de baas zijn. Er kan veel, er mag veel, maar tot een grens. Er is veel liefde en veel warmte. Af en toe knettert het, zeker met een beginnende puber in huis, maar diezelfde puber laat zich nog maar wat graag knuffelen en begeleiden. Ook niet onbelangrijk: Mr. T. en ik zullen richting de meiden altijd één lijn trekken. Als we het niet met elkaar eens zijn, dan praten we het later wel met z’n tweetjes uit.
Het is niet mijn bedoeling om andere ouders af te katten, maar ik zie op het schoolplein/sportveld of in andere huizen dingen waarvan ik denk: ‘dat hoeven die van mij niet te proberen, want zulk gedrag zou ik niet tolereren’. Ik denk dat kinderen floreren als er duidelijke regels zijn. Uiteraard moeten/mogen ze hun (en onze) grenzen opzoeken maar het moet duidelijk zijn dat er thuis altijd een veilige haven is. En dat papa en mama de knoop doorhakken als de dingen spaaklopen.
* * *
Phaedra Werkhoven: “Uitgangspunt is dat je zorgt dat je kinderen zich thuis aan de keukentafel wél gedragen.”
Hoofdredacteur van fabulous MAMA Phaedra Werkhoven was in Pauw & Witteman te gast. Ze sprak over het ‘fatsoensoffensief’ van minister Ronald Plasterk waarin hij ouders opriep om hun kroost beter aan te pakken.
Minister Plasterk riep gisteren ouders op om weer te gaan opvoeden. Hij refereerde aan jongeren die geweld gebruikten richting mensen met een publieke functie. “De rol van ouders is daarin groot,” zei hij. “Dus ouders: ga weer opvoeden.” Een moreel appel, waar iedereen weer even van wakker schrikt. Wat ik daar nou van vond, werd mij gevraagd door de redacteur van Pauw & Witteman. “Nou, eigenlijk ben ik het daar wel heel erg mee eens,” antwoordde ik. Een bevoogdende overheid, ik spuug er op. Maar als er een aantal delicten voorkomt waarin jongeren de hoofdrol spelen en waardoor de hele samenleving vervolgens zwaar geschokt is, dan vind ik het commentaar van een minister daarop niet meer dan normaal.
Verantwoordelijkheid afschuiven
De vraag is: wat is het probleem met jongeren, vandaag de dag? En is het zo dat ouders niet meer kunnen opvoeden? Een discussie daarover slaat al snel dood. Want ja, iedereen vindt dat ouders hun kinderen moeten opvoeden. Mijn punt gisteren in de uitzending was dat ouders de neiging hebben om verantwoordelijkheid af te schuiven op anderen, als het gaat om het gedrag van hun kind. Daarmee is niet gezegd dat alle ouders niet kunnen opvoeden.
Generaliseren in discussies over opvoeden is heel lastig. Toen Jeroen me vroeg wat we dan moeten doen tegen die gewelddadige jongeren die ambulancepersoneel aftuigen, had ik natuurlijk geen pasklaar antwoord. Toch kun je er in zijn algemeenheid wel iets over zeggen. Opvoeden in een maatschappij als de onze, is moeilijk. Zeker omdat iedereen tegenwoordig maar alles moet kunnen zeggen. Een eigen mening hebben, is iets wat wordt toegejuicht. Voor jezelf opkomen, het ergens niet mee eens zijn, het mag allemaal.
Smartphones
Doordat er smartphones zijn, is het gemak om dingen te roepen alleen maar toegenomen. En kinderen geven massaal toe aan de behoefte om hun bagger de ether in te slingeren. Als ouder zou je in de gaten moeten houden wat jouw kind zegt. Op Twitter, op Facebook, daar waar je kunt. Uitgangspunt is dat je zorgt dat je kinderen zich thuis aan de keukentafel wél gedragen. Dat jij van begin af aan de baas bent. Dat de basis is: een liefdevolle, veilige omgeving, waarin je de normen en waarden die je zelf hebt meegekregen overbrengt op je kinderen. Het is eigenlijk verrassend simpel: respect en beleefdheid, geen grote mond, nee is nee.
En daar gaat het toch vaak mis. Kinderen zijn niet the centre of the universe. Kinderen zijn niet de baas. Ik zie veel ouders die het zo goed willen doen met hun kinderen, dat ze vergeten dat het niet goed is om ze altijd maar hun zin te geven. Ouders die bang zijn om hard te zijn. Die het wel grappig vinden, als hun kind assertief is. Als hun kind een ander kind pest of duwt, heeft ie ‘een karaktertje’. Ouders die met kinderen naar een restaurant gaan, waar ze vervolgens iedereen tot last zijn. Ga gewoon niet naar een restaurant, als ze zich niet kunnen gedragen. Maar ga niet boos kijken naar de gasten die zich aan jouw kinderen ergeren. Ouders die van de leerkrachten verwachten dat deze veters strikken bijbrengen, jassen dichtritsen en luiers verschonen. Daar zijn juffen niet voor. Ouders die het gezag van de school ondermijnen, door op hoge poten verhaal te halen en het gedrag van hun kind goed te praten. Ouders die niet de hand in eigen boezem steken.
En ja, dat minister Plasterk mij daar weer even bewust van maakt, dat vind ik dus best oké.
* * *
Wat vind je van de column en wat is jou idee over opvoeden? Zijn onze kinderen niet te mondig, niet te verwend of valt het best wel mee?