Het is maar goed dat ik van verschillende kanten hoorde en las dat het zo’n bijzonder boek is, want op basis van de titel had ik het echt nooit uitgekozen. Ik vind ‘De verborgen taal van bloemen‘ nou eenmaal niet bepaald een aantrekkelijke titel, maar poe hé, het is wel een heel mooi boek!

Waar gaat het boek over?

Ooit werd de Victoriaanse taal van bloemen gebruikt om liefde uit te drukken: kamperfoelie voor toewijding, azalea’s voor hartstocht en donkerrode rozen voor betovering. Maar Victoria Jones gebruikt deze taal voor overbrengen van emoties als verdriet, wantrouwen en eenzaamheid. Door haar traumatische jeugd, die ze heeft doorgebracht in talloze pleeggezinnen en tehuizen, durft ze zich voor niemand meer open te stellen. Alleen met de hulp van bloemen en hun betekenissen weet ze contact met de wereld te leggen.

Inmiddels is Victoria achttien jaar. Ze kan nergens naartoe en slaapt onder de blote hemel in een parkje, waar ze een kleine bloementuin heeft aangelegd. Als ze werk vindt bij een bloemist uit de buurt, ontdekt ze dat ze een gave heeft: door de juiste bloemen uit te kiezen geeft ze haar klanten precies wat ze nodig hebben. Pas als Victoria haar hart verliest aan Grant, een koopman die ze op de bloemenveiling heeft ontmoet, realiseert ze zich wat er mist in haar eigen leven. Voor het eerst is ze gedwongen om de pijnlijkste gebeurtenis uit haar verleden onder ogen te zien en te besluiten hoeveel ze durft te riskeren voor een tweede kans op geluk.

De verborgen taal van bloemen is een ontroerende, ontwapenende roman over de betekenis van bloemen, familie en bovenal liefde.

Het verhaal wordt door Victoria zelf verteld en is opgebouwd uit twee verhaallijnen. Zo wordt er een periode uit het leven van de 9-jarige Victoria verteld en een periode vanaf haar 18de verjaardag.

Victoria is als baby te vondeling gelegd en heeft weinig (en dat is een understatement) geluk met de pleeggezinnen waar ze ondergebracht wordt. Op haar negende lijkt het tij te keren als ze bij Elizabeth gaat wonen. Omdat Victoria echter zo beschadigd is, lukt het haar niet om onbevangen te genieten van wat haar overkomt en zich over te geven aan dit onverwachte thuis.

Op haar achttiende verjaardag moet Victoria het tehuis waar ze woont verlaten en wordt ze verantwoordelijk voor haar eigen leven. Victoria is zo argwanend en afgestompt en heeft zo weinig vertrouwen in zichzelf en anderen dat ze mensen die te dichtbij haar komen geen kans geeft.

Het boek heeft een heel aparte stijl, staat vol met prachtige zinnen en is heel beeldend geschreven.

Een paar korte stukjes

* * *

Haar stem klonk te hard in het stille huis en wendde een optimisme voor waarvan ik wel in de gaten had dat ze die niet voelde. Ik stak mijn neus onder het dekbed vandaan en haalde diep adem. ‘Niet geweldig,’ zei ik. Elizabeth lachte kort, maar hard. ‘Ik geloof dat jij de wereld ook kunt bewijzen dat ze het mis hebben, Victoria. Je gedrag is een keuze, zo ben je niet echt.’ Als Elizabeth dat werkelijk geloofde, dacht ik, stonden haar nog veel teleurstellingen te wachten.

* * *

‘Geeft niet,’ zei ik. Ik had dat vriendelijk bedoeld, maar mijn woorden klonken onverschillig. Grants gezicht betrok en ik voelde boosheid in me opwellen, niet op Grant, maar op mezelf omdat ik de kunst van de subtiele bewoordingen nooit onder de knie had gekregen.

* * *

‘Heb je het hem verteld?’ vroeg Renata. ‘Heb je de baby aan hem gegeven?’ ‘Ik heb hem niets verteld,’ zei ik. ‘En ik wil niet dat jij me verder iets vertelt. Nu niet en later niet.’ Ik slikte hard. Dit stemde Renata milder. ‘Ze zag er gelukkig uit,’ zei ze. ‘Grant zag er moe uit. Maar …’ ‘Alsjeblieft,’ zei ik tegen Renata en ik begon de deur zachtjes weer dicht te duwen. ‘Ik wil het niet weten. Ik kan er niet tegen.’ De deur viel dicht en ik draaide hem op slot. Renata stond aan de andere kant van het glas en zweeg. De deuren waren niet zo dik dat we elkaar er niet doorheen zouden verstaan, maar we zeiden allebei niets. Renata keek in mijn ogen en ik keek niet weg. Ik hoopte dat ze mijn verlangen zou zien, mijn eenzaamheid en mijn wanhoop. Het was moeilijk genoeg om mijn baby los te laten. Het zou bijna niet te doen zijn als Renata me steeds weer zou bijpraten. Ze moest begrijpen dat ik alleen met mijn beslissing kon leven als ik mocht vergeten.