Beschermd: Ons mam

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Je bent elf, doe het zelf

In de krant van een paar weken terug stond een interessant artikel met de titel ‘je bent elf, doe het zelf’. Het ging over het feit dat de meeste kinderen steeds later zelfstandig worden omdat ouders hun kinderen -uit liefde weliswaar- te veel beschermen en ze daarnaast vaak een boel dingen uit handen nemen. ‘Ik doe het zelf wel even, dan gebeurt het tenminste goed, zoals ik het wil en snel’ is dan de gedachte.

De belangrijkste taak van een ouder is, aldus de krant, werken aan de eigen overbodigheid. Door alle instructies die ouders hun kinderen geven doen de kinderen echter weinig eigen ervaring op. Ze hoeven daarnaast vaak niet na te denken want er is altijd wel een ouder in de buurt die hen helpt.

‘Als het leven de wedstrijd is, en de jeugd het trainingsveld, dan moet er flink worden geoefend om later een wedstrijd te kunnen spelen’, stelt de journalist. ‘Een goede ouder lost de problemen voor hun kind(eren) niet op, maar toont respect voor de worsteling van het kind mét dat probleem. Dat geeft het kind de moed zelf het probleem onder ogen te zien en zelf na te denken over een oplossing.’

Ik vond het een interessant artikel en overpeins dan de manier waarop wij met onze meiden omgaan.

Kleine Zus heeft een paar vaste klusjes. Zo moet ze na elke maaltijd de vloer onder de tafel vegen want man, wat wordt er toch een boel geknoeid. Daarnaast moet ze haar kleding in de was gooien als zij vindt dat dat nodig is, het speelgoed waarmee ze gespeeld heeft opruimen en doucht ze al heel lang zelf. Na het douchen moet ze het bad uitdrogen. Hier heeft ze echt een hekel aan en ze probeert er altijd onder uit te komen. Ze vraagt altijd aan ons of wij niet toevallig na haar in de douche moeten, maar dat is natuurlijk lang niet altijd het geval. De kleding die ze ‘s ochtends aantrekt kiest ze zelf uit. Dat leidt af en toe tot combinaties die verschrikkelijk zijn, maar zij vindt ze mooi, dus dan vind ik het prima. Af en toe poetst ze haar kamer, maar dat is nog geen vaste taak.

Grote Zus moet haar kamer dus wel poetsen. Dat lukt niet zo heel erg goed, ze vergeet het vaak ‘per ongeluk’. Maar hé, daar is ze dan momenteel ook puber voor. We hebben wel met haar afgesproken dat ze in ieder geval altijd in de vakantie haar kamer ‘met nat’ poetst en dat betekent ook dat alles uit de kast komt zodat ook daarachter gesopt wordt. Daarnaast is ze opperhoofd kattenbak en kattenvoer. Eerst was ze hoofd afwasmachine uitladen, maar dat ruilde ze met veel plezier in tegen het dagelijks schoonmaken van de kattenbak. Dat is namelijk veel leuker!? Ha, prima meid: jij de kattenbak, ik de afwasmachine. Daarnaast is ook zij verantwoordelijk voor het al dan niet in de was gooien van haar kleding. Vergeet ze dat en wil ze per sé die ene trui aan en die is vies … tja helaas pindakaas. Uiteraard hoort bij haar ook bad uitdrogen, spullen opruimen, huiswerk maken. Grote Zus kookt af en toe (vorige week nog kipfilets gevuld met Philadelphia, krieltjes, peultjes en salade en afgelopen weekend ook nog twee keer, wát een heerlijkheid is dat) en op donderdag is ze in charge om voor zichzelf eten te regelen. Ik kook op woensdag vaak voor twee dagen, maar dat blieft mevrouw niet altijd. Het is volgens mij geen heel groot takenpakket al denkt Grote Zus daar ongetwijfeld anders over.

Ik ben een moeder die, ik geef het niet graag toe, heel snel reageert en acteert op dingen. Ik zit snel ergens bovenop en heb een uitgesproken mening over hoe ik wil dat de dingen gebeuren. Dat is niet altijd gemakkelijk voor de meiden en Mr. T. en als ik heel eerlijk ben ook niet voor mezelf. Soms moet ik mezelf echt tot de orde roepen en de meiden het zelf lekker uit laten zoeken. Ik ben me in ieder geval wel bewust van deze valkuil en het lukt me steeds beter om minder snel te reageren en de dingen zijn beloop te maken. Al vraag ik me af of de meiden en Mr. T. daar ook zo over denken. 😉

Hoe zit dat met jou? Overbeschermend? Alles uit handen nemend? Of juist een takenpakket voor de kinders en wat moeten ze dan allemaal doen? En wat moest jij zelf als kind allemaal doen thuis?

De vliegenvanger

Ik kan ‘De Vliegenvanger‘ van Ravelli niet anders omschrijven dan: bijzonder, ontroerend, puur en ontwapenend.

Waar gaat dit boek over?

‘Houd God voor ogen en je gulp gesloten” Met dit advies wordt de Limburgse Peter naar het seminarie gestuurd. De Vliegenvanger vertelt het meeslepende liefdesverhaal van een student die een intieme relatie heeft met een meisje en tegelijkertijd verliefd is op een jongen. Voor deze ‘dubbele fout’ wordt hij verbannen uit het klooster waar hij zijn opleiding volgt. De ontspoorde geestelijke vlucht uit schaamte naar het buitenland, waar hij een leven leidt vol passie en bedrog.

Hij besluit charlatan te worden – alleen al vanwege het woord – en verheft zichzelf in de adelstand. Als Graaf Ravelli maakt hij furore in Rome en wordt de minnaar van een barones die hem introduceert in de betere kringen. Na een paar uitbundige misverstanden eindigt Peter als bedelaar en besluit terug te keren naar Nederland, waar de Tweede Wereldoorlog is uitgebroken. Hij raakt betrokken bij het actieve verzet, wordt gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Peter heeft de gave om zowel linkshandig als rechtshandig vliegen uit de lucht te plukken. Een talent dat zijn leven zal redden. Hij wordt aangesteld als de vliegenvanger in dienst van het Derde Rijk. Zijn taak is het kantoor van de kampcommandant vliegvrij te houden. Dat lukt. De beloning is zijn leven.

Na een paar bruisende liefdesavonturen besluit hij uiteindelijk op zoek te gaan naar de twee grote liefdes uit zijn jeugd. Op latere leeftijd schrijft de verzamelaar van verboden liefdes zijn memoires. De memoires zijn nooit gepubliceerd, maar zijn nu jaren later een belangrijke bron van inspiratie geweest voor ‘De Vliegenvanger’ van Ravelli.

De Vliegenvanger‘ is vooral een heerlijk boek. Vol eenvoudige zinnen, herkenbare dingen ook en met veel humor. Er gebeurt van alles in het leven van Peter Wanders en het feit dat het boek gebaseerd is op ware gebeurtenissen maakt het extra bijzonder. De hoofdpersoon heeft een bijzonder frisse kijk op de het leven en is zeer realistisch in wat hij vindt, denkt en doet. Ik las dat het boek verfilmd gaat worden en daar ben ik erg benieuwd naar.

Een paar mooie stukjes:

* * *

Hij schaamde zich voor zijn gedachten, waarom gingen ze altijd met hem op de loop? Zijn hoofd zal vol met warrige ideeën die er zomaar uitfloepten. Zijn moeder noemde hem een bijzonder kind, met een bijzonder hoofd op zijn romp, met daarin bijzondere hersenen die er bijzondere denkbeelden op nahielden. ‘Dat is lastig, jongen,’ waarschuwde ze hem, ‘je kunt beter een beetje simpel zijn. Een simpel mens heeft minder trammelant aan zijn hoofd dan een professor of een dokter.’

* * *

‘Was je niet eenzaam het afgelopen jaar?’ vroeg ze terwijl ze een hap van haar ijsje nam. ‘Nee hoor,’ lachte Peter, ‘om eenzaam te zijn heb je vrienden nodig en die had ik niet.’ ‘Hoe bedoel je dat?’ ‘Nou, om eenzaam te zijn, heb je anderen nodig die in jouw eenzaamheid figureren door vooral afwezig te zijn. Door dat gemis zou je je eenzaam kunnen voelen’.

* * *

Hij sloeg zijn ogen neer en deed iets waarin hij goed was. Hij vluchtte in zichzelf.

* * *

‘Als de plaatsen onderweg en zelfs het tijdstip waarop de boot door de finish vaart al bepaald zijn, kan ik net zo goed in mijn hangmat blijven liggen.’ ‘Nee, de koers die jij kiest, de normen en waarden die jij als kompas hanteert, zijn van cruciaal belang voor de wijze waarop de reis zich voltrekt. De juiste keuzes maken. Dat is onze uitdaging’.

* * *

‘Zolang je gevoelens oprecht zijn, rust er een zegen op.’ ‘Een zegen van wie?’ vroeg Peter. ‘Van Jahweh, Allah, God, Boeddha, van elke godheid die het goed met ons voor heeft. Wat maakt het uit. Er rust een zegen op, daar gaat het om.’

* * *

‘Toen waren we nog jong en onbevangen,’ zei ze. ‘We konden zonder reserves genieten. We waren arm en toch heel rijk.’

 * * *

 ‘Ik was tevreden, dat is ook een vorm van geluk. Simpel tevreden zijn met wie je bent – en wat je hebt – de omgeving waarin je leeft. Dat is al een mooie opdracht in het leven. Niet naar iets anders verlangen, niet te vaak denken aan wat je allemaal mist, hoe het anders had kunnen zijn. Dat, Peter, dat is een dagelijkse uitdaging’.

* * *

 

dvv

Morgen wordt hij een man

De jongen ligt te piekeren op zijn stromatras. Morgen moet hij aan het werk en hij heeft geen idee of hij het zal gaan redden. Hij bidt tot de Lieve Heer hem te helpen. Ook vraagt hij Hem om voor zijn lieve moedertje te zorgen.

Vanochtend is ze lelijk ten val gekomen en sindsdien ligt ze met een raar gebogen been op het dek. Vader heeft een soort van tentje over haar heen gemaakt zodat ze in de schaduw ligt. Hij bidt ook voor een zachte nacht, zodat zijn mama het niet koud zal krijgen. Moeder rilde van de pijn, er stonden zweetdruppeltjes op haar voorhoofd.

Zijn vader heeft nu heel veel zorgen. Geld voor een dokter is er nauwelijks en daarbij, ze zijn op dit moment te ver van de bewoonde wereld voor hulp. Vader is radeloos, boos en in de war. Hij kreeg vanmiddag zomaar een flinke draai om z’n oren. ‘Of hij nou niet gewoon zijn waffel wilde houwen, want ik weet het ook allemaal niet meer,’ riep zijn vader. Het ergste was dat hij wat later zag dat vader stiekem zijn tranen wegveegde. Als vader huilde moest het wel helemaal hopeloos zijn.

Hij moet zijn ouders helpen. Hij is dan nog maar acht, maar toch al best een hele vent. Hij zal morgen zijn uiterste best doen en morgen zullen ze vast en zeker in het volgende dorp aankomen waar vast en zeker een dokter zou wonen.

Eigenlijk moet hij snel gaan slapen, morgen heeft hij alle kracht nodig die er in zijn lijfje schuilt. Hij voelt zich stoer, morgen wordt hij een echte man! Morgen gaat hij vader en moeder helpen door de schuit door het water te trekken. Hij weet dat hij het kan. Morgen wordt hij een man.
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: jagen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Gastlogje van Kier: kunst maakt je leven rijk(er)

Een paar jaar geleden stond er in ons plaatselijke krantje een advertentie over een cursus kunst. Een leraar kunstgeschiedenis die met de VUT was bood een cursus aan met een bepaald thema. De cursus bestond uit 6 lessen van 2,5 uur met als afsluiting een museumbezoek. Mijn schoonzus maakte de opmerking: “welke gek wil daar nu naar toe?”. Nou dat was ik dus en het is volop genieten!

De man is een bevlogen verteller en behalve dat hij bekende en minder bekende kunstwerken laat zien, vertelt hij veel over de tijd waarin bepaalde dingen gemaakt zijn, wat de opvattingen waren in die tijd en waarom dat weer veranderde. De eerste cursus waar ik naar toe ging had als thema: “Macht en aanzien in de kunst”. Het begon met de bouw van de piramides, ging over kastelen, paleizen en kerken, over schilderijen en kunstschatten in de kerk en eindigde met de hoogste wolkenkrabber ter wereld. Nu heeft geschiedenis altijd mijn interesse gehad dus hier gaat  mijn hart van open!

Intussen zijn we aan het 7e thema toe: “De man in de kunst” met als ondertitel:”Van Adam tot Obama”. We begonnen met “De geboorte van Adam”in de Sixtijnse kapel, geschilderd door Michelangelo. Het gaat over heersers, vorsten en kerkleiders. Natuurlijk komt het prachtige beeld van David  aan de orde maar het gaat ook over gewone boeren en arbeiders.

dgva

Waren er in het begin nog maar zo’n 12 cursisten nu zijn we al met ruim 30 mensen verdeelt over 3 cursustijden.

We hebben musea bezocht in Brussel, Keulen, Essen, Brugge en Haarlem en gaan begin april naar Antwerpen. Ook dan is onze leraar een prima gids. Hij gaat alvast een keertje naar de betreffende stad toe, zoekt een leuk adres voor koffie en lunch en weet precies wat hij ons in het museum wil laten zien. Vaak maken we een stadswandeling en zien dan juist andere dingen als de bekende toeristische attracties.

Kortom het zijn dagen waar ik volop van geniet en ik voel me rijk met de gegeven mogelijkheid. Kier.

Heeft u belangstelling voor kunst en bezoekt u regelmatig een museum?

M en haar verdriet

Op 8 februari was het schoolcarnaval en ik dacht mezelf van de beste kant te laten zien door daar de laatste, pak ‘m beet 20, minuten van mee te pikken. Toen ik echter op school aankwam was het feest net afgelopen. Wat ontzettend jammer zeg. 😉

Dat werd wachten dus tot de bel ging. Wat echter leuk was, was dat ik M daar ineens zag staan die stond te wachten om haar neefje op te halen. Bij M heb ik gedurende mijn hele basisschooltijd in de klas gezeten. En die ik na die tijd misschien nog 1 of 2 keer gezien heb. M ontbrak op de reünie van vorig jaar en ik weet nog dat ik het jammer vond dat ze er niet was.

Trouwe lezers weten waarschijnlijk wel dat ik een heel slecht geheugen heb. Ik heb weinig herinneringen aan mijn jonge jaren. Zelfs gebeurtenissen van pak ‘m beet 20 jaar geleden weet ik vaak al niet meer precies te duiden. M echter herinner ik me nog wel omdat ik weet dat ze niet blij was in onze klas. Omdat ze er niet bij hoorde en behoorlijk gepest werd. Voor zover ik me meende te herinneren heb ik daar nooit aan meegedaan en ik moet zeggen dat ik blij was dat M dat bevestigde toen we elkaar spraken.

We spraken elkaar dus een minuutje of 20 en dat ging op de een of andere manier meteen heel diep. Heel apart eigenlijk ook. De openheid van M en wat ze allemaal uitsprak. Met tranen in haar ogen.

Ze is niet naar de reünie gegaan omdat ze, op een paar dingen na, heel slechte herinneringen aan haar basisschooltijd heeft. En dan niet alleen aan bijna al haar klasgenootjes maar ook aan het gros van de toenmalige juffen en meesters. Wat triest!

Het zat haar, zoveel jaren na dato, nog steeds zo hoog allemaal. Ik realiseerde me eens te meer wat pesten met mensen kan doen. Hoe verschrikkelijk de onzichtbare littekens zijn. We horen de laatste tijd zo vaak over (vaak jonge) mensen die drastische stappen ondernemen omdat ze het gepest niet meer aankunnen, omdat ze geen uitweg zien.

Wat wij met Grote Zus meegemaakt hebben vond ik al behoorlijk heftig. Je eigen kind categorisch verdrietig te zien doet wat met je. Het gesprek dat ik met M had maakte dan ook diepe indruk op me. En eens te meer realiseerde ik me dat we alert moeten zijn op hoe onze kinderen met andere kinderen omgaan. Op hoe wij zelf met anderen omgaan. Want pesten stopt lang niet altijd na de kindertijd.

Ik zou dit logje veel en veel langer kunnen maken want M heeft me in 20 minuten zoveel dingen verteld. Ik voelde me verdrietig om haar en ook wel schuldig. Weliswaar pestte ik haar niet en speelden we regelmatig samen, maar misschien had ik meer moeten doen?

Vervelen

Grote en Kleine Zus moeten het doen zonder een ‘meespeelmama’. Ik wil best af en toe met ze spelen, maar dan met de nadruk op ‘af en toe’. Als ik erover nadenk, dan is dat ‘af en toe’ zelfs bijna nooit. Nooit gedaan ook. Ik ben geen knutselmoeder, geen moeder die mee gaat spelen met de poppen of de playmobil of die allerlei leuke speeldingen met haar kinderen doet. Mmm, dat klinkt vrij bot allemaal, maar wees gerust: er wordt heel veel van de meisjes gehouden en er wordt door mij vooral heel veel met de meiden gepraat (en dat lijkt me ook best belangrijk, toch?). En daarnaast ben ik dol op knuffelen (en kietelen) en daar ben ik ook nog ‘ns heel goed in.

Ik ben wel een moeder die regelmatig spelletjes speelt met de meiden. Maar met de nadruk op ‘regelmatig’. Het is dus niet zo dat ik wekelijks met hen om de tafel zit. Ik was ook een moeder die best vaak voorlas. Maar dat gebeurt inmiddels nog maar zelden. Grote Zus hoef ik uiteraard niet meer voor te lezen duh en Kleine Zus vindt lezen zelf veel te leuk en vraagt er bijna nooit meer om.

Wat speelaandacht betreft is mijn moeder in haar omarol veel actiever bezig met de meiden. Is dat heel erg? Of is dat van alle tijden? Ik herinner me dat mijn moeder vroeger ook weinig ‘speelaandacht’ voor ons had.

Eigenlijk ben ik er meer voor dat de meiden zichzelf vermaken. Dat hebben ze altijd heel goed gekund en doen ze nog steeds al moet ik zeggen dat de computer en de smartphone inmiddels een vrij grote rol spelen in dat ‘vermaken’. Al geldt er nog steeds een limiet per dag. Hoewel dat voor Grote Zus wat moeilijker te controleren valt met haar smartphone natuurlijk.

Natuurlijk ging ik, toen de meiden nog klein waren, regelmatig met hen naar een speeltuintje zodat ze daar konden spelen. Ik nam dan wel altijd een boek voor mezelf mee. 😉 Er zijn (en worden) legio tekeningen geproduceerd in huize Triltaal. Heel af en toe kleur ik mee, maar vaker ben ik ergens in dezelfde ruimte heel belangrijke andere zaken aan het doen als er getekend wordt. Ik ben dus wel altijd in de buurt. Dat is toch ook best goed? 😉

Af en toe vervelen de meiden zich. Ik vind dat geen probleem. Zo lang ze mij maar niet vervelen vind ik het allang best ;-). Zeg dan wel ‘ga lekker buiten spelen’ of ‘maak een mooie tekening’, maar ga dan nooit mét ze spelen om ze te vermaken of actief iets bedenken. Ze vinden uiteindelijk altijd wel iets waarmee ze zich konden vermaken. En anders vervelen ze zich maar even, dat is ook best ‘ns lekker. Vervelen komt de creativiteit en inventiviteit ten goede las ik laatst, dus stiekem heb ik het allemaal best heel goed gedaan. Denk ik. Hoop ik.

Wat ben jij voor een moeder? Speel je vaak met je kinderen en wat doe je dan?

Dag anti spam ding

Ik kreeg diverse mailtjes en reacties op twitter dat er door sommige volgers niet meer gereageerd kon worden door dat anti spam ding dat ik geïnstalleerd had. En tja, dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

Dus ik heb het anti spam ding maar weer verwijderd en zal daarom met vrij grote regelmaat mijn spambak maar weer doorploeteren. Helaas pindakaas.

De bakkersdochter

Ach lieve mensen, wat zijn er toch een boel pareltjes te vinden in boekenland. Een zo’n pareltje is ‘De bakkersdochter‘. Echt, neem even de moeite om dit logje te lezen en om dan het boek te pakken te krijgen. Je zult er absoluut geen spijt van krijgen.

Waar gaat dit boek over?

De Bakkersdochter laat ons kennismaken met Elsie Schmidt, 17 jaar oud in 1945. Ze helpt in de bakkerij van haar ouders, in Garmisch, Duitsland. Haar zusje Hazel heeft zich, min of meer uit nood geboren, geëngageerd in het Lebensborn-programma van de Nazi’s.

Elsie heeft wel begrepen dat Hitlers wereldvisie niet deugt, en dat Duitsland afstevent op de grote ondergang… maar haar ouders (vooral haar vader) zien dat nog steeds anders. Zij willen dat Elsie trouwt met een nazi-officier, die hen gedurende de voorbije jaren veel geholpen heeft om het hoofd boven water te houden.

Wanneer Elsie na een feestavond ontdekt dat een kleine Joodse jongen dringend onderdak zoekt, moet zij beslissen of zij hem zal helpen en daarmee haar familie in gevaar brengen, of hem de deur zal wijzen en daarmee zijn lot bezegelen…

Vele jaren later ontmoeten we Elsie in de Verenigde Staten, waar zij een goed leven leeft en een gezin gesticht heeft.  Zij komt in contact met een jonge journaliste, Reba. Als de levens van Elsie en Reba steeds meer met elkaar verweven raken, worden ze beiden gedwongen om de ongemakkelijke waarheden uit het verleden onder ogen te zien en de moed te vinden om te vergeven.

Echt mensen, een juweeltje. Een boek dat je gelezen moet hebben. Niet alleen is het een prachtige en indrukwekkende roman, ook de historische informatie is heel erg interessant. Zo wordt er uitgebreid verteld over het Lebensborn-programma en is het schrijnend om te lezen hoe het daaraan toe ging. Een stukje uit een brief van Hazel aan haar zus over het Lebensborn-programma: ‘Ze heeft afgelopen jaar het Zilveren Moederkruis gekregen voor haar overvloedige vruchtbaarheid. Ze is favoriet bij menig vooraanstaand SS-officier. Ze heeft zeven volmaakte kinderen gekregen en noemt die niet bij hun naam, maar bij hun nummer. Ik weet niet of dat is omdat hun doopnamen haar verdriet doen of omdat ze het land zo is toegewijd dat namen er voor haar niet toe doen’. In een andere brief schrijft ze over haar tweelingzoontje dat niet gezond blijkt te zijn: ‘De directie van Lebensborn is tot de conclusie gekomen dat hij, ondanks al onze inspanningen, nooit goed genoeg zal worden. Daarom willen ze dat ik de papieren onderteken waarmee ik hem uit het programma haal. Ik heb gevraagd of ze contact met jullie willen opnemen, zodat onze familie voor het kind kan zorgen, maar ze willen me niet zeggen wat ze verder van plan zijn. Ik maak me grote zorgen om hem.’ En wat later: ‘Ik heb alleen maar bekend dat ik van mijn kinderen hou! Ze vinden het hier bij Lebensborn niet goed dat moeders de kinderen als hun bezit beschouwen, want ze zijn immers van het vaderland, maar ik kan er niets aan doen dat het voor mij zo voelt. Ze hebben negen maanden in mijn buik gezeten, niet in de buik van de Führer.’

Het boek bevat verschillende verhaal- en tijdlijnen. Er zijn hoofdstukken die bestaan uit correspondentie tussen de verschillende personages uit het boek aan elkaar (via brieven of mail) en er zijn hoofdstukken vanuit het gezichtspunt van Joseph Hub de nazi-officier. Wat ik vooral besefte tijdens het lezen is dat lang niet alles zo helder hoeft te zijn als het voor de buitenstaander lijkt. Een stukje vanuit het perspectief van Hub: ‘In al zijn jaren als SS-officier had hij na Peter Abend nooit meer iemand omgebracht, maar hij wist er alles van. Hij had de dood overal om zich heen gezien en het bevel tot doden gegeven uit naam van zijn functie. Hij was ondergedompeld in hun bloed, schuldiger dan de eenvoudige soldaat die een kogel afschoot.’

Er is een lijn die Riki, de verloofde van Reba, volgt. Riki werkt bij de grenswacht tussen Texas en Mexico en het is zijn taak om Mexicanen die illegaal de grens over proberen te komen terug te sturen. Riki twijfelt enorm aan het werk dat hij doet of het goed is, of het niet anders moet. Een zin: ‘In de krochten van zijn ziel vroeg hij zich echter af op welk punt het menselijk mededogen het won van de blinde gehoorzaamheid’. Ik vind die zin zo treffend voor welk moment in de geschiedenis dan ook!

En nog zo’n intens stukje dat gaat over de vader van Reba (een Vietnamveteraan): ‘Papa maakte een fout door een meedogenloos oordeel te vellen over zijn eigen verleden en dat oordeel toe te staan zijn heden te veroordelen. Er was niets dat iemand van ons had kunnen doen, behalve van hem houden, zo goed als we konden. Je kunt een ander jouw waarheid niet doen geloven of vergeving afdwingen. We kunnen alleen verantwoordelijk zijn voor onszelf.’

Uit een brief van de zus van Reba aan Reba: ‘Ik ben blij te horen dat je je leven oppakt, maar zorg dat wat je denkt dat vooruitgang is, niet door angst wordt aangedreven. Dan is het een vlucht die je mooi hebt aangekleed.’

Er zit zoveel in dit boek, zoveel. Het is bijna niet te omschrijven. De karakters zijn geweldig uitgediept en je gaat echt van hen houden. Ik hoop dat ik dit uitgebreide log niet voor niets heb geschreven en dat er toch zeker een aantal van jullie echt overgaat tot het lezen van dit boek. Nogmaals: je zult er geen spijt van krijgen.

dbd

Anti spam ding

Inmiddels had Askimet mijn blog al tegen 968 spamreacties beschermd, maar ik vond het niet leuk om die totaal onzinnige en vaak gore reacties  door te moeten kijken om er de sporadische-als-spam-aangeduide-maar-geen-spam-zijnde-reacties tussenuit te vissen. Wow, wat een lange zin.

Dus lieve mensen, na het intypen van je geweldige reactie dien je het bekende Mrs-T-beeldmerkje in het vakje te slepen met je muis. Daarna druk je op reageren en tada! Kind kan de was doen. Als je een tablet gebruikt dan dubbeltap je blijkbaar op het plaatje en tik je daarna een keer op het kadertje.

spam

Taboes

Wat ik me wel ‘ns afvraag: kan een blogger eigenlijk over alles schrijven? Er zijn best een aantal zaken waar ik niet eens over wíl schrijven. Maar er zijn ook wel dingen waarover ik eigenlijk best graag zou willen schrijven. Maar ja … ze liggen toch wel enigszins in de taboesfeer.

Kijk, ik weet dat mijn moeder hier meeleest, dus een aantal onderwerpen zal ik hier niet vertellen. Want hé, ze hoeft niet alles te weten! 😉 Maar er zijn ook dingen waarvan mijn moeder weet dat ze spelen, waarvan ze weet dat ze problematisch zijn voor mij, maar waar ik nooit over schrijf. Voornamelijk omdat ze best intiem/genant  zijn. En dat terwijl erover schrijven ten eerste misschien wel gruwelijk op zou luchten, ten tweede misschien wel een heleboel herkenning op zou leveren en ten derde misschien zelfs wel de gouden tip/oplossing zou bieden. Dus ik twijfel nog even verder …

Waar ligt bij jou de grens? Waar zou je nooit over schrijven? En waar zou je nooit over willen lezen op een blog?

Disclaimer: dit logje betekent overigens niet dat ik echt over die ‘taboes’ zal gaan schrijven. Maar misschien ook wel. Daar ben ik nog niet uit. Waar ik vooral benieuwd naar ben is hoe jullie hierover denken.