Grote Zus zal het beamen: haar moeder is me toch een lastige moeder zeg! Ze wil altijd van alles weten en ze wil ook dat de dingen goed geregeld zijn. Ze zou zelfs in staat zijn om naar de ouders van vriendinnen te bellen om te checken of de afspraken die die meiden onderling maken wel ‘gedragen’ worden door die ouders. Tssss, hoe verzint ze het, die moeder van haar.
Wat wil het geval? Ik schreef afgelopen zaterdag wat kort door de bocht over de snode plannen die Grote Zus maakte voor de carnaval. En geloof me, ik ben enorm blij dat ze die plannen maakt. Ik ben namelijk erg trots op mijn dochter die zich losmaakt uit het dorpse kliekje excusez le mot waarin ze vanaf groep 1 zat en dat nog steeds gedomineerd wordt door een zeker meisje. Ik vind het mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelt en hoe ze steeds meer ziet wat ze wel en niet belangrijk vindt. Ja, ze wil er nog steeds graag bij horen (welke puber wil dat nou niet?), maar daarnaast gaat ze steeds meer haar eigen weg, kiest ze zelf de mensen uit waar ze graag mee om wil gaan en komt ze op die manier steeds sterker in haar schoenen te staan. Trots in het kwadraat ben ik! Maar dat mag ik niet tegen haar zeggen want ‘maham …’. 😉
Maar daar gaat het hier niet over. Waar het dan wel over gaat? Eigenlijk een beetje over het feit dat wij ouders dus blijkbaar niet meer controleren waar onze kinderen heen gaan en zo. Want toen ik aan Grote Zus de telefoonnummers van de ouders vroeg waar ze gaat logeren keek ze me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen: ‘Hoezo dat dan? Je gaat toch niet bellen maham? Dat is suf, dat doe je niet hoor. Ik spreek dat zelf wel af. Je kunt me best vertrouwen. En ik heb toch zelf een mobiel, je kunt me altijd bereiken als je wilt.’ Toen ik aangaf dat het er niet om ging of ik haar wel of niet vertrouw, maar dat ik gewoon wil checken of de andere ouders er ook zo instaan als wij, begreep ze werkelijk waar niet waar ik me druk over maakte. Mr. T. zat dit keer echter ook niet helemaal op mijn lijn, dus ik begon me een beetje af te vragen of ik me inderdaad niet enorm druk maakte om niets. Enfin: we hebben er een heleboel over gediscussieerd en op een gegeven moment heb ik het maar laten rusten.
Een aantal dagen later echter bedacht ik me dat ik op z’n minst wilde weten waar Grote Zus dan Ãs als ze elders logeert. Dus vroeg ik haar om ervoor te zorgen dat ze van beide logeerhuizen het adres aan mij kon geven. Nou … ook dat vond ze suf en niet nodig en dom en blablabla. Gelukkig vond Mr. T. dit niet zo’n heel gek verzoek en hij schaarde zich nu wel achter zijn lieftallige echtgenote. Grote Zus kon hoog of laag springen, ze zou er op z’n minst voor moeten zorgen dat wij weten waar ze wanneer slaapt. Uiteraard is dat inmiddels geregeld, maar het heeft ‘heel wat praat gekost’ zoals we dat hier zeggen.
Nou kan ik hier trouwens best even melden dat ik via een vriendin inmiddels best weet bij welke gezinnen Grote Zus gaat logeren en dat dat allemaal wel goed zit, maar toch.
Het allervreemdste van de hele situatie vind ik echter dat ik dus de enige ouder lijk te zijn die graag zou willen weten waar haar dochter uithangt. Want van de ouders van de twee vriendinnen hebben wij ook niets gehoord. Dus hoop ik maar dat zij thuis dezelfde discussie gevoerd hebben. Want anders lijkt het erop dat ik echt de enige die eventueel contact zou willen hebben met andere ouders om even kennis te maken en om te ontdekken of we op één lijn zitten. Wat ik me nu een beetje afvraag: ben ik echt zo’n lastige moeder of is het gewoon niet meer zo belangrijk dat je weet waar je kinderen heengaan en met wie ze omgaan?
Heel herkenbaar hoor. En weet je, dat zal bij jongste wellicht wel anders gaan… of niet… maar dan nog vind ik ‘t niet gek hoor. Je moet toch weten waar je kinderen uithangen op die leeftijd?
btw: neemt niet weg dat ik haar ook wel begrijp hoor 😉
Ik word ook als lastig gezien. Zelfs al is zoon nu 25, ik vraag toch regelmatig naar dingen. En als ie moppert zeg ik: het is gewoon belangstelling. Ik wil dat het goed met je gaat. En dan knikt hij. Hij begrijpt. Maar die ouwe is af en toe toch wel een beetje lastig. Jij vergeet nooit wat, zei hij ooit. En je stelt altijd van die to the pointe vragen.
Een beetje lastig is niet erg. Je liefde zit er in en daar gaat het om.
Nu ik 24 ben snap ik jou punt veel beter.
Maar toen ik zelf die leeftijd had wilde ik alles zelf regelen en vond ik het kinderachtig als mijn ouders zich ergens bemoeide. (dat vind ik nog steeds).
Eigenlijk snap ik beide kanten wel 😉
Lastig.
Liefs
Ik zou ook willen weten waar Emma uithangt hoor! Zeker op die leeftijd. Mijn ouders wisten ook altijd waar ik zat. Misschien niet met telefoonnummers, maar ze had de ouders minimaal 1 keer gesproken voordat ik daar sliep!
Heel herkenbaar, ook wij willen graag weten waar onze jongens uithangen. Het was overigens heel bemoedigend toen wij een keer van zoon B. hoorden, dat hij niet naar een feestje wilde want : ‘Ze gaan alleen maar bier drinken, zo saai!’
wacht maar tot grote zus zelf een grote zus heeft, dan doet ze precies hetzelfde… 🙂
Lijkt me heel normaal dat je weet waar je kind uithangt en andersom ook . Zo weet iedereen waar die aan toe is en dat is wel net zo fijn.
Ik ben nog niet zo ver, maar over een paar jaar wil ik vast ook (nog) weten waar de kinderen zijn als ze niet thuis zijn….
Op die leeftijd wilde ik dat zeker weten en kwamen ze neit weg zonder controle. Ik ken mezelf en dus ook de smoesjes en logeren bij die en de ouders die van niks wisten .. ja ahum ik was een bijzonder lastige tiener !
Deze controle stopte toen de eerste vriendjes kwamen en ze zo 16 a 17 waren.
gr. Elise
Ook ik zou willen weten waar mijn kind uithangt en ook even willen weten bij wie. Dus bellen? Ik had het gewoon gedaan! Maham… of geen maham…
Helemaal niet gek hoor dat je wilt weten waar je dochter uithangt en zeker waar ze ‘s nachts slaapt. Maar ja die pubers denken de wijsheid in pacht te hebben en vinden alles onzin, terwijl ze blij zou moeten zjn dat hun ouders zich tenminste nog iets van hen aantrekken.
Vreemd vind ik het hoor, dat je verder van geen andere ouders iets hebt gehoord.
Blijf jij maar die ‘suffe’ moeder die weet waar haar kind is! Enne… sterkte, want dit is nog maar het begin ;-).
maak haar nou niet bang trees!
Nee natúúrlijk is het niet gek dat je wil weten waar ze logeert, dood normaal hoor !
Ik had vroeger altijd veel “jong spul” over de vloer dat na een feestje kon blijven slapen maar dan wisten de ouders dát die kinderen bij ons sliepen. vooral van de meisjes , waar we soms eerst kennis moesten komen maken voor het meisje toestemming kreeg en dat vonden we echt normaal . Maar dan heb ik het wél over de jaren 80 uit de vorige eeuw !
Ach, de protesten van grote zus horen ook wel een beetje thuis in de categorie “maar iederéén mag dat ” en alle kinderen gebruiken dat als argument om ouders te overtuigen bij zaken die niet zonder slag of stoot goedkeuring krijgen.
Veelal blijkt dat andere ouders precies dezelfde discussie voeren maar dát weet zo’n kind meestal niet , of wil het niet weten 😉
Blijf jij maar gewoon een “lastige” moeder. Ik zou ook willen weten bij wie mijn kind de nacht doorbracht. Lijkt mij trouwens niet meer dan normaal.
Volhouden!
Je bent heel normaal. Ik merk om me heen dat de meeste ouders de confrontatie met hun kinderen uit de weg gaan. Bang om een meningsverschil te krijgen. Terwijl ik eigenlijk wel zeker weet dat kinderen diep in hun hart het fijn vinden dat ouders bezorgd om ze zijn.
Natuurlijk is het normaal als je wilt weten waar je 13 jarige dochter is! Maar ik herinner me wel jouw reacties op die leeftijd: Dat maak ik zelf wel uit, ik ben geen kind meer, ik weet heus wel wat ik doe enz. Waarschijnlijk zal oudste dochter later hetzelfde doen als jij nu en dat andere ouders er “gemakkelijker” in zijn snap ik ook niet.
het zou weer normaal moeten zijn om dat te willen en mogen en moeten weten… dus jij bent helemaal normaal als moeder hoor
Je bent niet raar en niet streng en ik herken het fenomeen. Gelukkig was Yep al wat ouder toen hij zo af en toe ergens bleef slapen…
Ik trof laatst een vreemde jongen in huis aan. Vriend van Yep, snel in de laatste bus gesprongen, bleek de verkeerde bus, uitgestapt en hier blijven slapen. Ouders wisten van niets. .. Daar hoeft Yep niet mee thuis te komen. Niet thuiskomen betekent waarschuwen, ook al lees ik het pas de volgende dag…
Naam en adres en ook telefoonnummer heb ik altijd wel gevraagd, voor het geval dat. En ook gewoon voor mijn gemoedsrust. Gelukkig zijn de Polletjes niet zulke allemansvrienden, weten en kiezen ze heel bewust wie hun echte vrienden ‘mogen’ zijn.
Ik waarschuw maar vast voor de volgende fase: Ex-Studiepol gaat nu vnl om met volwassenen, van die verzamelaars van WO-II spullen. Over het algemeen prima volk (op de fascisten na, maar daar moet ie niets van hebben), maar toch in een andere ontwikkelingsfase dan ons ‘kind’. Loslaten en vertrouwen geven, maar moeilijk!!!!
Ik heb nog geen kind in die leeftijd, dus helemaal zeker weet ik het ook niet hoe dat gaat.. maar ik ben wel zo’n moeder die wil weten waar ze zijn, wat ze doen, met welke vriendjes, hoe en waar die vriendjes wonen en wat de ouders doen, wat ze verdienen, welk wc-papier ze gebruiken .. euh.. nou ja. Ik snap dat je als kind niet meer alles wilt delen met je ouders, maar adressen en telefoonnummers wel lijkt me. Voor als er iets is. En ik zou eigenlijk ook de vriendinnen en de ouders op zijn minst een paar keer gesproken willen hebben.
Ik denk er hetzelfde over als jij. Die andere ouders vind ik te onverschillig.
Ik wil zeker weten waar ze naar toe gaan, en adressen weten.. Ik bel niet met de ouders, ik heb in het verleden met de oudste gemerkt dat er ouders zijn die net zo makkelijk “liegen”als hun eigen kinderen.
De middelste is heel anders, heeft ook hele andere vriendinnen waarvan wij wel weer iedereen kennen.
Maar als ze ergens heen gaan, gewoon op bezoek of e.d dan hoef ik dat niet weten. Ze zijn tegenwoordig mobiel bereikbaar en ik wil ook dat ze weten dat ik ze vertrouw en dat ze dat vertrouwen waard zijn. Dit laatste proces is echt een proces maar ik vind dat ook heel belangrijk.
Ze kon op de kop gaan staan. Ik belde met die ouders!!!
Ik ben dan wel geen moeder maar als ik dat zou zijn dan zou ik het ook willen weten! Mijn ouder wilden dat ook altijd en vond ik eigenlijk zelf niet meer dan normaal!
Je bent niet raar en je bent niet streng. Ik zou ook willen weten waar mijn kind uit zou hangen. Lijkt me normaal…
Ik vind dat jij helemaal gelijk hebt! Hier gelden dezelfde regels en al zijn onze meisjes al een paar jaar ouder, ik wil nog wel weten waar ze zijn. In ieder geval wil ik een adres en een telefoonnummer. En ik wil ook dat die ouders ons adres en telefoonnummer hebben, joh je weet maar nooit …. stel dat je kind ergens op bezoek flauwvalt (ik zeg maar wat), er brand is of wat dan ook, er zijn genoeg situaties waarin je kind niet zomaar even zelf naar huis kan bellen. Omdat de kinderen hier tot 15/16 jaar altijd in de woonplaats naar school gaan, is het wel zo, dat je de ouders van schoolvriendinnetjes “kent” of tenminste weet waar ze wonen. Svenja en Lena gaan tot nu toe alleen maar met meiden om, waar wij de ouders ook van “kennen” , al is het maar van een paar ouderavonden.