Ik had nooit kunnen denken dat wat er vorige week donderdag gebeurde zo’n impact op me had en ergens ook wel blijft hebben. Wat was het geval? Ik haalde Kleine Zus op bij de oppas. De oppas woont aan een drukke weg. Er mag 60 kilometer per uur gereden worden, de realiteit is anders. En aan de andere kant, ook met 60 kilometer per uur was het al genoeg geweest, maar daar wil ik óók niet aan denken. Feit is echter, dat ik er wel aan blijf denken. Ik kan het uitknopje even niet vinden. Maar goed … wat was het geval?
Ik haalde Kleine Zus dus op en we fietsen het erf af. En wat gebeurt er? Kleine Zus fietst zo, zonder blikken of blozen, zonder ook maar links of rechts te kijken de weg op. Zomaar! Ze heeft een muts op want het is koud, door die muts zou ze nog minder gezien hebben als ze al had gekeken, maar zoals gezegd: ze kijkt niet. Helemaal niet!!!
Nu wist ik wel dat er geen auto’s aankwamen want ik hoorde er geen, maar verdorie: die kleine troela weet zo goed dat ze moet stoppen en moet kijken voordat ze oversteekt. Echt, als er een auto aangekomen was … ik moet er niet aan denken. Ik was gewoon zo verrast dat ze zomaar meteen doorfietste. Ik had gewoon niets kunnen doen. Niets.
Ik schrik me dus wezenloos en als eerste reactie val ik behoorlijk tegen haar uit. Daar wordt Kleine Zus op haar beurt weer heel verdrietig van. Jemig wat een drama daar samen op de fiets. Maar wat ben ik blij dat ik nog gewoon boos op haar kàn zijn. En ik hoop dat ze, ondanks of dankzij mijn reactie, begrijpt hoe belangrijk het is dat ze goed uitkijkt.
Kleine Zus staat op de een of andere manier veel onbevangener in het leven dan Grote Zus. Terwijl dat tegelijkertijd ook weer niet zo is, want ze kan best een beetje tobben en zo, maar sommige dingen die kun je 237 keer tegen haar zeggen, het beklijft gewoon niet. Niet. En dat vind ik vervelend. En in een geval als hierboven ook akelig. Ik moet er niet, niet, niet aan denken dat Kleine Zus in al haar onnozelheid weer een keer zo’n actie uithaalt.
De afgelopen tijd is ze af en toe alleen naar oma gewandeld. Een wandelingetje van 300 meter. En ze mocht net van mij voor het eerst heel af en toe alleen naar school lopen. Ze was zo trots. Ik weet, ik weet, dat ze dat gewoon moet blijven doen zo af en toe en ik weet, ik weet dat ik haar beloofd heb dat ze dat vanaf groep 5 waarschijnlijk veel vaker mag maar … Ze is mijn kleine wonder. Het is ook echt niet zo dat ik me minder zorgen maak om Grote Zus. Ik maak me op een andere manier zorgen om haar. Grote Zus loopt niet in 7 sloten tegelijk (ook als zevenjarige al niet), van Kleine Zus kan ik dat helaas niet zonder meer zeggen.
Ik moet stoppen met zo te denken, maar echt, sindsdien denk ik regelmatig: ze had er gewoon niet meer kunnen zijn als er wél een auto aangekomen was … Pffft.
Gruwelijk, dit soort momenten. Als je eenmaal kinderen hebt dan ben je eigenlijk permanent bezorgd/angstig/zenuwachtig/nerveus/weer bezorgd/- en nog veel meer. Die hartverzakking kun je eigenlijk sowieso wel krijgen…. Zwaar soms ja!
je schrikt je toch een ongeluk!
dat loslaten is zoooooo moeilijk!
Het is maar goed dat er zoveel beschermengeltjes op de schouders van onze kinderen zitten, hè? Anders was het helemaal ondraaglijk voor ons…!
Logisch dat je zo tegen Kleine Zus reageerde. Dat is je natuurlijke reactie als mens, als moeder. Het geeft ook niet dat je dochter dat ziet. Misschien wordt ze dan van de ernst doordrongen dat ze voortaan beter moet opletten. Ik hoop op beterschap!
Wat een schrik, ik kan het me zo voorstellen…
Maar waar ik dan aan denk is dat ze mogelijk zelf best wel gezien had dat er geen auto’s aan kwamen en dat ze daarom zo onbevangen en zeker van haar zaak overstak, kan dat?
Natuurlijk moet je dat dan wel meteen de kop indrukken want ze moet sowieso stoppen en kijken… Dat zijn jouw regels en daar moet ze zich aan houden!
Nou schoonvegen die boel in je hoofd … anders heb je geen leven meer!
Brr, kan me goed voorstellen dat je flink geschrokken bent. Je moet er niet aan denken dat… Hoop dat je het zo een beetje van je af hebt kunnen schrijven.
Jeetje, wat een opluchting dat het goed is gegaan. Je moet er toch ook niet aan denken dat zo iets ergs voor je ogen gebeurd, wat machteloos ben je dan! Hopelijk blijf je er in bed niet over malen nu je het misschien een beetje van je af hebt kunnen schrijven.
OOooh, ik zie het helemaal voor me en ik voel het ook gelijk… dat filmpje en dat gevoel blijft nog wel even in je hoofd zitten. Brrrr….
Een afschuwelijk moment dat je als moeder in grote onzekerheid achter laat.
Het éne kind is inderdaad het andere niet en er zijn kinderen die het noodlot altijd lijken te tarten.
Vreemd genoeg lijken juist dié kinderen altijd een stevige beschermengel op de schouder te hebben ! Kleine Zus zal van jouw reactie vast wel iéts opgestoken hebben!
Kleine Zus bibbert nu misschien na, van jouw geschrokken reactie … Al is die hartverzakking best begrijpelijk !
Inderdaad behoorlijk schrikken! Zo heb ik mijn moeder als kind ook laten schrikken… ik mocht op mijn nieuwe fiets best een rondje door de buurt fietsen mits ik maar op de stoep bleef maar ja, na tig keer dat rondje van 300 meter te hebben gefietst, bedacht ik dat ook best op de grote weg kon, daar fietste tenslotte iedereen, dus zo gezegd zo gedaan… Niet wetende dat mams de hele tijd op de uitkijk stond en toen heel snel bij me kwam en ik vervolgens een week niet meer mocht fietsen… Ik hoor al nog gillen…
Vreselijk is dat hè? Ik heb dat nu E zijn rijbewijs heeft. Doodeng!
Ik zag de titel en wist gelijk dat je hier over zou gaan schrijven. Ik had de korte versie nl al ergens anders vernomen. Wat zal jij geschrokken zijn!!! Wat word je als ouders toch weekdieren en verschrikkelijk kwetsbaar!!! En dat je ‘t steeds maar voor je ziet en dat je dan gaat bedenken wat er had kúnnen gebeuren, komt me heel bekend voor. Heb ook zo’n soort situatie met één van de kids. Heel irritant en je moet jezelf steeds weer dwingen om te realiseren dat het zo gódzijdank niet is gegaan… maar toch… En dat boos worden herken ik ook heel erg (niet van die keer bij mij, omdat ze toen nog te klein was, kon hooguit boos zijn op mezelf) was eerder verbaasd geweest, als je heel laconiek had gereageerd.
Hopelijk heeft dat schrikmoment jullie allemaal weer even op scherp gezet… dikke knuffel!!! xC
Jeetje, kan me voorstellen dat je je kapot schrok door die actie van Kleine Zus! Niet goed voor je hart!!
Weet nog dat mijn nichtje Jessy voor ‘t eerst alleen naar school mocht fietsen met een vriendinnetje… en mijn zus is er toen stiekum achteraan gereden 😉 Hopelijk heeft Kleine Zus ervan geleerd en kijkt ze voortaan goed uit voordat ze de straat op gaat!
liefs Insoon
Eng is dat he. HEt zijn nog maar gewoon kleine kinderen, en daar kun je niet van verlangen dat ze altijd overal hun hoofd er goed bij hebben. Vind het zelf ook moeilijk, evenwicht tussen loslaten en beschermen. En bij het ene kind “weet” je dat sommige dingen beter gaan dan bij het ander. Zo is mijn dochter juist weer veel oplettender dan oudere broer. Ik fietste laatst achter hem met het idee even te kijken hoe hij in het verkeer doet als ik niet wijs en praat. Hmh. Viel erg tegen!
Zoals je aan alle andere reacties wel gemerkt heb is dit iets dat elke ouder ooit overkomt. Het ene kind is het andere niet en wanneer moet je ze “loslaten”en wanneer juist niet? Ondanks het feit dat mijn dochters allebei dik in de dertig zijn kan ik je daar ook geen antwoord op geven. Onze oudste was altijd degene die het meest begeleiding nodig had. Ze zocht, bewust en onbewust, altijd het randje in allerlei situaties. Dat was heel lastig want je kon er niet echt gerust op zijn. Jongste daarentegen was heel anders, die was meestal gehoorzaam en stipt. Haar durfde ik veel eerder verantwoordelijkheden te geven.
Dus ik zou als ik jou was mijn intuïtie volgen en als het niet goed voelt kleine zus alleen te laten gaan, dan voorlopig maar even niet.
Ja, zo’n dingen, dat is normaal. Zeker voor een moeder, maar ook voor het kind. Ik denk dat ze momenteel nog onsterfelijk is. Of tenminste volgens haarzelf!
Pffff dat gevoel ken ik maar al te goed. Ik werd ook boos, door de schrik (en onmacht). En hoe kan je tot een kind doordringen he. Ook bij haar heb ik het gevoel dat het langs haar heen gaat. En toch heeft ze het wel gehoord, want als ik vraag wat ik zei weet ze het feilloos op te noemen.
Gelukkig maar dat je boos kón worden inderdaad! Hé gat wat een naar idee hé, dat ze de gevaren nog niet zo ziet. En wel fijn dat ze lekker ongedwongen in het leven staat en doet van tralala … Maar moeders zal daar niet vrolijk van worden. Ik hoop dat het boos worden haar goed heeft laten schrikken en ze voortaan wel even links en even rechts kijkt! Even je stukje over ‘kleine wonder’ ook gelezen. Mooi. Ontroerend.
Ah, ja, dan schrik je wel! Ik merk dat ik nu met puberzonen niet minder bezorgd ben. Als ik het nieuws lees, valt mijn blik automatisch op nieuwsberichten waarin kinderen van hun leeftijd iets overkomt. En dan loop ik automatisch te dubben hoe groot de kans is. Vaak volgt er dan nog even een waarschuwing richting mijn kinderen. Tja, de grote angst van iedere ouder… Waarschijnlijk gaat dat gevoel nooit weg.
Hét grote schrikbeeld van alle ouders en grootouders dat er iets ergs met je (klein)kind gebeurd! En de schrik die zich uit in boosheid het is allemaal zó herkenbaar. Sterkte gewenst en toch weer vertrouwen.
Beste Mrs T. – ik begrijp je zo goed!
Dit lijkt op het verhaal eerste en tweede kind, net zoals bij onze dochters destijds.
Het heeft alles te maken met vertrouwen.
En dat kan heel moeilijk zijn.
En geloof me, als ik naar mijzelf kijk, wordt dit gevoel nóg sterker als je ooit eens oma wordt.
Ik kan mij in sommige situaties zó naar voelen, als er iets met de kleinkinderen aan de hand is. Dat knopje ‘uit’ wordt steeds lastiger te vinden.
Geen hoopvolle reactie voor jou, een stukje realiteit van mij.
Ik snap je schrik gelijk hoor! En ik herken het ook, hier is de oudste ook veel meer geaard zoals een psycholoog dat zo mooi zei, dan de middelste.
Ik ben altijd weer blij als de middelste heelhuids thuis is, nu wil ze van de zomer naar spanje…ik weet het 17 jaar, loslaten enzovoort ..maar toch!
Ik begrijp je volkomen. Ze zal zelf ook wel geschrokken zijn van jouw reactie. Hopelijk blijft dat haar goed bij. Sterkte, meisje.
oh jah dat soort incidenten maken je in luttele secondes 10 jaar ouder…..van pure schrik en angst….en dan schiet je even uit je slof, dta herken ik wel hoor.(terwijl je dr ws eigenlijk in je armen had willen nemen van geluk dat er niks ergs gebeurd was)
Gelukkig is het goed afgelopen .
Oh zo herkenbaar. Je schrikt en bent boos en opgelucht tegelijkertijd. Mijn oom trok eens mijn zusje uit de vijver bij oma en het eerste wat hij deed was haar een klap geven. Zoiets deed hij anders nooit, maar hij was zooo boos dat ze over het hekje was geklommen en tegelijkertijd was hij zooo blij dat er “niks” was gebeurd. Svenja is een voorzichtig kind, maar Samuel kende ook geen angst. Met hem naar het zwembad was voor mij altijd een drama, toen hij nog niet kon zwemmen, hij liep zooo het diepe in. Geen angst (en geen respect!) voor grote honden, geen angst om hupsakee met zijn snowboard over de piste te gaan (toen hij nog niet kon snowboarden, maar voor het eerst op de plank stond). Ik heb mijn hart 1000 keer vastgehouden.
Ooh jasses, en ook zo herkenbaar hoor. Soms hebben ze gewoon even zo’n schrikmomentje nodig lijkt het wel om het door te hebben. En jij hebt even nodig om het gevoel te laten slijten.
Wauw dat is inderdaad iets wat nog een tijd in je systeem zal blijven!
Heb zelf geen kinderen, maar toen ik nog voor de klas stond en dus met de kids bijv naar de gymzaal liep ofzo dan zat er ook altijd wel 1 bij die nergens naar keek en die moest ik dan extra in de gaten houden..
Van mij mocht ze waarschijnlijk ook even niets meer alleen doen. Laten voelen dat ze verantwoordelijkheid moet tonen.
Schrikmomentje hoor!!!
Dat soort zaken maken ook van alles in je los. Het is logisch dat je even helemaal de bibbers had en hebt. Je ergste nachtmerrie, als er iets met je kind(eren) gebeurt. Brrrrr…