Verborgen verleden

Ik zag her en der blogjes verschijnen van mensen die recensies van boeken schreven die ze rechtstreeks van een heuse uitgeverij ontvangen hadden. Nou, dát wil ik natuurlijk ook wel. Ik benaderde De Crime Compagnie en mocht meteen een boek van hen recenseren dat ze me via een link stuurden wel jammer dat ik het al digitaal had zag ik later. 😉

Waar gaat ‘Verborgen verleden’ van Els Ruiters over?

Als er menselijke resten worden gevonden in een tuin in Valenberg, wordt rechercheur Ava van Amstel op de zaak gezet. Samen met haar collega Rob Welsman bijt ze zich vast in dit raadselachtige sterfgeval. Het blijkt een hele klus om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen omdat het lichaam zeker twintig jaar in de grond heeft gelegen. Wie heeft het daar begraven en waarom?
Terwijl Van Amstel en Welsman langzaam maar zeker het mysterie ontrafelen, wordt op sinistere wijze duidelijk dat het verleden niet alleen de dader maar ook het duo begint in te halen …

Ruiters heeft een zeer plezierige schrijfstijl die je vlot door het boek heen loodst. Er lopen meerdere verhaallijnen door elkaar heen en dat maakt het boek interessant. Ava is een betrokken rechercheur. Een beetje te betrokken geloof ik zelfs gezien het feit dat ze nogal gemakkelijk relaties aanknoopt met collegae. 😉

Wat ik bijzonder vond was dat de auteur haar hoofdpersonage een behoorlijk geheim laat hebben dat als een last op haar drukt. Die ballast heeft haar er echter niet van weerhouden bij de recherche te gaan en dat is natuurlijk niet bepaald integer. Het maakt Ava echter des te menselijker, maar dat heeft Ruiters sowieso bewerkstelligd door Ava vanaf hoofdstuk 2 de ik-persoon van het boek te laten zijn.

Al lezend leek het mij al snel dat er eigenlijk een eerder boek met Ava van Amstel in de hoofdrol verschenen moest zijn en dat klopt nog ook ;-). Beetje jammer dat ik nu het tweede boek al gelezen heb, maar ‘Verborgen verleden’ is ook heel goed afzonderlijk te lezen.

Een stukje uit het boek wat een, in mijn ogen, grote kern van waarheid bevat:

Een mens is een sociaal wezen, ook al zou je dat niet altijd zeggen. Ze functioneren het best in een groep en binnen een groep ontstaan vanzelf kleine en grotere geheimen  Geheimen zijn pas geheimen als er iemand anders in deelt. Anders is het pure eenzaamheid. In je eentje een schuldgevoel dragen is een zware last. Degene die opbiecht is uiteindelijk degene die er het minste van te lijden heeft.

Ik vond het een prima boek, maar geen boek waarover je nog lang na lezing nadenkt. Goed, laat ik dit maar mijn eerste echte recensie in opdracht noemen. Ik sta open voor nieuwe opdrachten! 😉

vv 003

Het leven als uitdaging

Lang geleden schreef ik al ooit over haar en recent stond er een heel artikel over haar in de krant waarin gemeld werd dat ze een boek heeft geschreven over haar ervaringen.

In juli 2005 slaat het noodlot toe, Mieke ligt, met haar zoontje, in een hangmat die bevestigd is aan een stenen pilaar. De pilaar breekt net boven de grond af, in een reflex gooit Mieke haar zoontje van haar af, Mieke valt op de grond, de pilaar valt bovenop haar. Mieke loopt een hoge dwarslaesie op.

Ik weet nog goed dat er destijds heel veel over gesproken werd. Woorden van medeleven en afschuw. Hoe kan een ongeluk in zo’n klein hoekje zitten. Tijdens het revalideren trouwt Mieke met haar vriend, ze willen bewijzen dat ze het samen gaan redden. Helaas blijkt dat dat niet het geval zal zijn. Mieke en haar ex wonen allebei nog in het dorp, de kinderen zijn overdag bij Mieke en ‘s nachts bij haar ex. Mieke krijgt ontzettend veel steun van de mensen in de gemeenschap. In het krantenartikel staat dat er 30 mensen zijn die volgens een rooster ieder een nacht standby zijn om Mieke te helpen mocht het nodig zijn. Het dorp haalde destijds zelfs een boel geld op om voor Mieke een busje te kopen waarin ze met rolstoel en al vervoerd kan worden.

Ik ken Mieke niet persoonlijk, maar via via hoor ik wel regelmatig over haar. Men vertelt dan dat Mieke, ondanks logisch moeilijke momenten, vooral heel positief in het leven staat. Dat ze uitdraagt: mijn leven bestaat uit meer dan een dwarslaesie. In haar boek schrijft ze zeer openhartig over alles alle facetten waaruit haar leven bestaat. Over alles, zonder schroom. Omdat ze  vindt dat dat nodig was.

Hoe moet het zijn om voor alles wat je wilt doen afhankelijk te zijn van anderen? Voor alles. In het interview in de krant staat dat je bij haar echter niet aan moet komen met geklaag. Ik kan erg boos worden over ontevredenheid, over geklaag over het weer. Vorig jaar zat ik bij een concert van Red Hot Chili Peppers op het rolstoelpodium naast een man met een gebroken been. Wat een geklaag kwam er uit die man. Ik heb er iets van gezegd. Hij kan bij een volgend concert gewoon tussen het publiek staan. Ik zit dan nog altijd in mijn rolstoel. Natuurlijk klaagde ik vroeger ook wel eens over kleine dingen en nu nog steeds. Maar na zo’n ongeluk leer je wel om te relativeren. Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven.

Er zijn meer boeken geschreven over het leven met een hoge dwarslaesie, maar die geven toch niet weer hoe het echt is. Een film als Intouchables doet het heel goed, maar ook die liet heel veel niet zien. Ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik dat ook wel een beetje miste in die film.

Maar goed. Mieke schreef dus een boek. Dit wordt er geschreven over haar boek: Ruim zeven jaar later blikt ze terug op de abrupte wending in haar leven. Zij beschrijft de zoektocht naar kwaliteit van leven en het balanceren tussen het positieve en negatieve. Een ontroerend, verrassend en indringend verhaal over hoe Mieke omgaat met de gevolgen van een dwarslaesie. Doorspekt met tranen, pijnen, humor, angsten en twijfels, waar doorzettingsvermogen, innerlijke kracht en de vastberadenheid op het juiste moment de overhand krijgen. Het leven als uitdaging.

Ik twijfel of ik het ga lezen. En dat slaat wellicht helemaal nergens op. Maar het voelt erg voyeuristisch op de een of andere manier. En dat terwijl ik haar niet eens echt ken. En ik weet niet of ik alles wel wil lezen wat ze te vertellen heeft. Is dat laf? Ik weet het niet. Ik ga er nog ‘ns goed over nadenken.

mvo 001 mvo 002 mvo 003

Lintjesregen

Uw blogvrouwe is vandaag druk, druk, druk met de lintjesregen, dus daarom een lintjesregen/oranje-achtig vragenlijstje.

  1. Wie zou er wat jou betreft wel een lintje verdienen?
  2. En waarom?
  3. Ga je aanstaande dinsdag televisie kijken om de gebeurtenissen in Amsterdam te volgen?
  4. Of heb je andere plannen voor de 30ste en wat zijn die dan?
  5. Wat vond je van Koningin Beatrix?
  6. Wie denk je dat het geschiktst is voor de nieuwe job: Willem-Alexander of Máxima?
  7. Vind je het terecht dat de vader van Máxima niet bij de feestelijkheden mag zijn?
  8. Heb je vorige week woensdag het interview met onze toekomstige koning en koningin gezien?
  9. Doe je zelf vrijwilligerswerk?
  10. Ken je iemand die ooit een lintje gekregen heeft?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Joe Speedboot en De Witte Leeuwin

Van een collega leende ik laatst weer een heus boek namelijk ‘Joe Speedboot‘ van Tommy Wieringa.

Waar gaat dit boek over?

Joe Speedboot is een roman over liefde en rivaliteit, over een verlosser zonder belofte en een heroïsche odyssee. Het toont het lot van nieuwkomers in een Nederlands dorp, waar de last van het onverwerkte verleden op de inwoners drukt. De tragikomische maalstroom van gebeurtenissen geeft het ingeslapen dorp een onverwachte dynamiek waar het niet meer van zal herstellen. Tommy Wieringa schreef met Joe Speedboot een gedreven, aanstekelijke ontwikkelingsroman, met een hoofdrol voor de mateloze verbeeldingskracht van één man.

Fransje Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide geraakt en heeft voorgoed zijn spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp Lomark. Zijn fascinatie voor de nieuweling Joe Speedboot is grenzeloos: Joe Speedboot, de jongen die zijn eigen naam gekozen heeft en op zijn vijftiende al bommenlegger, vliegtuigbouwer en bewegingsfilosoof is. Nauwgezet observeert Fransje hoe nog een nieuwkomer de natuurlijke orde van het dorp komt verstoren: Joe’s stiefvader Papa Afrika, een zachtaardige Nubiër met gazelleogen die een kleine scheepswerf begint op de oever van de Rijn. Dan verschijnt de geheimzinnige Picolien Jane, een beeldschone Zuid-Afrikaanse, aan wie Fransje zijn kronieken opdraagt en voor wie levenslange vriendschappen op het spel worden gezet. In haar komen alle verhalen samen, met noodlottige gevolgen. Op originele wijze en met speels vernuft, toont Tommy Wieringa de loop van een geschiedenis, waarin niemand aan zijn bestemming ontkomt.

Het zal wel weer tegen alle geldende conventies als het om literatuur gaat heen gaan, maar ik vond dit niet een heel bijzonder boek. En dat terwijl de recensies lyrisch zijn. Maar er gebeurt namelijk zo weinig in het boek en dat wat er gebeurt is een beetje saai of simpel vind ik.  Wat wel mooi is, dat Wieringa dat weinige dat er gebeurt wel heel erg mooi omschrijft en dat hij daarvoor een boel humor gebruikt. Maar verder … nee. Toch not my cup of tea. En dat terwijl ik ‘Dit zijn de namen‘ toch eigenlijk wel heel erg graag wilde gaan lezen.

* * *

Nee, dan Henning Mankell. Die leverde met ‘De witte leeuwin‘ weer een fantastisch boek af. Waar gaat dit derde boek in de Wallander-serie over?

Als makelaar Louise Åkerblom verdwijnt, weet de Zweedse inspecteur Kurt Wallander nog niet dat hij voor de ingewikkeldste opgave uit zijn loopbaan staat.
De vrouw blijkt vermoord te zijn. Op de plaats van de misdaad wordt een vinger gevonden die aan iemand met een donkere huidskleur toebehoort. Alles wijst op een executie. Intussen beraamt een groep fanatieke Zuid-Afrikaanse ‘Boeren’ een aanslag op een vooraanstaand politicus. Kurt Wallander vermoedt een verband tussen de verdwijning in Zweden en de samenzwering in Zuid-Afrika.

Oh, wat kan die Mankell schrijven zeg. Fantastisch gewoon. Er is een heel mooie koppeling met de geschiedenis van Zuid-Afrika in dit boek en de gebeurtenissen begin jaren 90 van de vorige eeuw worden mooi in het boek verweven. Hoe kunnen mensen denken, hoe kunnen mensen de apartheid in stand willen houden? Echt ongelooflijk, maar ja, de ervaring leert dat er een boel rare menschen op de wereld rondlopen.

Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen en begin binnenkort in ‘De man die glimlachte‘.

js-dwl

Beschermd: Bedankt

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

First things

Gezien bij Insoon en als vragenfreak kan ik het dan niet laten … Dit biedt trouwens wel mogelijkheden voor die laatste-lijstjes. Hoe suf is dat dan wel niet dat ik er zelf niet opgekomen ben daar ‘eerste-lijstjes’ van te maken. :-S

  1. Eerste wat je doet zodra je wakker wordt
  2. Eerste wat je doet wanneer je gaat sporten
  3. Eerste auto
  4. Eerste verkeersongeluk/verkeersovertreding
  5. Eerste wat je wilde worden toen je klein was
  6. Eerste keus drankje
  7. Eerste keus dessert
  8. Eerste liedje wat in je opkomt
  9. Eerste grote aankoop
  10. Eerste baantje
  11. Eerste keer in een vliegtuig

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Folders

Elke week ligt er weer een behoorlijke stapel folders hier in de brievenbus. Ik lees nog steeds dezelfde exemplaren waarover ik hier al schreef al houd ik nu natuurlijk de luierreclames niet meer in de gaten al geldt dat inmiddels wel voor de antirimpelcrèmeaanbiedingen.

Zelf houd ik nog steeds van de eenvoud van het Hema-foldertje, maar verder vind ik folders vaak nogal chaotisch en schreeuwerig. Al zal dat natuurlijk ongetwijfeld de bedoeling zijn.

Er is nu een verkiezing waar je kunt stemmen op je favoriete folder. Dat doe je hier. Overbodig om te melden dat ik op de Hema gestemd heb. En nu win ik vast die iPad wat dan weer goed uitkomt omdat mijn tablet in reparatie is na een spontaan ontstane scheur in het scherm en kan een gezin ooit teveel tablets hebben?.

Ennieweej: wat is jouw favoriete folder? Worden de reclamefolders door jou gelezen of heb je zo’n nee-sticker op de brievenbus?