Lang geleden schreef ik al ooit over haar en recent stond er een heel artikel over haar in de krant waarin gemeld werd dat ze een boek heeft geschreven over haar ervaringen.
In juli 2005 slaat het noodlot toe, Mieke ligt, met haar zoontje, in een hangmat die bevestigd is aan een stenen pilaar. De pilaar breekt net boven de grond af, in een reflex gooit Mieke haar zoontje van haar af, Mieke valt op de grond, de pilaar valt bovenop haar. Mieke loopt een hoge dwarslaesie op.
Ik weet nog goed dat er destijds heel veel over gesproken werd. Woorden van medeleven en afschuw. Hoe kan een ongeluk in zo’n klein hoekje zitten. Tijdens het revalideren trouwt Mieke met haar vriend, ze willen bewijzen dat ze het samen gaan redden. Helaas blijkt dat dat niet het geval zal zijn. Mieke en haar ex wonen allebei nog in het dorp, de kinderen zijn overdag bij Mieke en ‘s nachts bij haar ex. Mieke krijgt ontzettend veel steun van de mensen in de gemeenschap. In het krantenartikel staat dat er 30 mensen zijn die volgens een rooster ieder een nacht standby zijn om Mieke te helpen mocht het nodig zijn. Het dorp haalde destijds zelfs een boel geld op om voor Mieke een busje te kopen waarin ze met rolstoel en al vervoerd kan worden.
Ik ken Mieke niet persoonlijk, maar via via hoor ik wel regelmatig over haar. Men vertelt dan dat Mieke, ondanks logisch moeilijke momenten, vooral heel positief in het leven staat. Dat ze uitdraagt: mijn leven bestaat uit meer dan een dwarslaesie. In haar boek schrijft ze zeer openhartig over alles alle facetten waaruit haar leven bestaat. Over alles, zonder schroom. Omdat ze vindt dat dat nodig was.
Hoe moet het zijn om voor alles wat je wilt doen afhankelijk te zijn van anderen? Voor alles. In het interview in de krant staat dat je bij haar echter niet aan moet komen met geklaag. Ik kan erg boos worden over ontevredenheid, over geklaag over het weer. Vorig jaar zat ik bij een concert van Red Hot Chili Peppers op het rolstoelpodium naast een man met een gebroken been. Wat een geklaag kwam er uit die man. Ik heb er iets van gezegd. Hij kan bij een volgend concert gewoon tussen het publiek staan. Ik zit dan nog altijd in mijn rolstoel. Natuurlijk klaagde ik vroeger ook wel eens over kleine dingen en nu nog steeds. Maar na zo’n ongeluk leer je wel om te relativeren. Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven.
Er zijn meer boeken geschreven over het leven met een hoge dwarslaesie, maar die geven toch niet weer hoe het echt is. Een film als Intouchables doet het heel goed, maar ook die liet heel veel niet zien. Ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik dat ook wel een beetje miste in die film.
Maar goed. Mieke schreef dus een boek. Dit wordt er geschreven over haar boek: Ruim zeven jaar later blikt ze terug op de abrupte wending in haar leven. Zij beschrijft de zoektocht naar kwaliteit van leven en het balanceren tussen het positieve en negatieve. Een ontroerend, verrassend en indringend verhaal over hoe Mieke omgaat met de gevolgen van een dwarslaesie. Doorspekt met tranen, pijnen, humor, angsten en twijfels, waar doorzettingsvermogen, innerlijke kracht en de vastberadenheid op het juiste moment de overhand krijgen. Het leven als uitdaging.
Ik twijfel of ik het ga lezen. En dat slaat wellicht helemaal nergens op. Maar het voelt erg voyeuristisch op de een of andere manier. En dat terwijl ik haar niet eens echt ken. En ik weet niet of ik alles wel wil lezen wat ze te vertellen heeft. Is dat laf? Ik weet het niet. Ik ga er nog ‘ns goed over nadenken.
Je kunt het altijd nog lezen, en waarom zie je het als een verplichting? Dat begrijp ik niet goed. Ik lees alleen waar ik “trek” in heb. Misschien een beetje kortzichtig, maar het bevalt me prima.
Ik zie het niet als verplichting. Helemaal niet. Het boek lezen voelt gewoon een beetje voyeuristisch. En daar moet ik even overheen. Denk ik.
Tja, ik neem aan dat Mieke het verhaal heeft geschreven omdat ze wil dat je het leest. Ik zou zulke dingen nooit aan iemand vragen, maar als ze zelf dat boek schrijft, vind ik het wat anders. Zulke dingen komen wel heftig binnen natuurlijk – je kan je er helemaal mee identificeren – maar ik kijk er toch iets anders tegenaan. Heel mijn leven heb ik gewerkt met gehandicapte kinderen. Sommige kinderen zitten echt gevangen in een lichaam dat gewoon niet funktioneert. Ze kunnen dus ook niet praten of zich op andere wijze uiten en worden als meervoudig gehandicapt gediagnostiseerd, terwijl het alleen hun LICHAAM is dat gehandicapt is. Toch hebben deze kinderen een zinvol leven. Ze spreiden liefde om zich heen en geven iets mee aan hun omgeving, een soort overstijgende warmte die niet te vergelijken is met iets anders( ik kan me niet beter uitdrukken, maar iedere ouder en bekende van een ernstig gehandicapt kind weet wat ik bedoel). Mieke heeft ook een zinvol leven, zeker nu ze een boek heeft geschreven. Je kan kijken hoe erg het allemaal is, maar je kan ook kijken hoe groot de veerkracht van een mens is die niet bij de pakken neer gaat zitten als haar iets heel ergs overkomt en daar je positieve emotie uithalen. Als je het boek zo leest, is het heel opbouwend volgens mij. Ik ben benieuwd naar je beslissing. Lees het inderdaad in stukken, dan kan je beter de portéé ervan innemen.
Dat is inderdaad heftig zeg.
En misschien ook wel te heftig.. maar dat is aan jou..
Je kunt het altijd wegleggen!
Inderdaad best wel héél heftig ! Ik neem aan dat het boek schrijven deze vrouw toch enige tijd “een doel” gaf , iets om voor te leven ! Lijkt me héél moeilijk om steeds weer een doel te vinden dat zo’n beperkt leven de moeite waard maakt!
Pfff vaak zijn dit soort boeken enorm confronterend. Maar het kan ook een verrijking zijn. Een goede vriend van ons heeft MS. Toen wij 13 jaar geleden trouwden, kon hij nog enkele stapjes lopen. Inmiddels kan hij niet meer zonder rolstoel en hij kan zelfs zijn handen niet meer bewegen. Laatst stuurde hij een link naar een stukje in een MS-krantje. Daar beschrijft hij zijn leven, zijn dingen van alledag. Het was ook enorm confronterend voor ons, hoewel we weten dat hij steeds meer achteruit gaat en nooit meer gezond zal worden. Ik ben benieuwd naar je beslissing….
Ik kan mij je twijfel voorstellen. Ik twijfel ook.
Ik vind dit ook altijd een beetje ´eng´, ook om zo´n boek dan te gaan lezen. Misschien heeft het wel te maken met het gevoel dat zoiets ver van je af staat, maar tegelijkertijd het besef dat het iedereen kan overkomen en de angst dat dat echt zo zou zijn …
Poeh, ik vind alleen dit stukje al heel indrukwekkend. Het is moelijk om er bij stil te staan hoe kwetsbaar het leven is. Het leven dat je nu leidt, kan zo over zijn, ingenomen worden door een totaal ander leven. Het positieve en inspirerende aan dit verhaal vind ik de houding van Mieke. Dat maakt toch wel weer dat ik nieuwsgierig wordt naar het boek.
Ik denk niet dat ik me bij het lezen een voyeur zou voelen. Mieke deelt met de wereld wat ze wíl delen.
Ben benieuwd of je het boek gaat lezen!
Jaren geleden was er een project op de middelbare school over veiligheid en verkeer. ‘s Avonds kregen de ouders hetzelfde programma. Er staat me nog bij hoe een jonge vrouw met hoge dwarslaesie vertelde over wat haar was overkomen, dat haar verkering toch niet stand hield, hoe ze functioneerde in het dagelijkse leven. Ik heb met ingehouden adem en tranen in mijn ogen geluisterd. Ik weet dat het ook enorm veel indruk heeft gemaakt op de scholieren. Dus ik zeg: lezen dat boek.
Misschien moet je het in fases lezen. Een hoofdstuk per week bijvoorbeeld.
Niets moet, Trillie!
Verwijt jezelf niet, als je het boek niet leest.