Ik zag her en der blogjes verschijnen van mensen die recensies van boeken schreven die ze rechtstreeks van een heuse uitgeverij ontvangen hadden. Nou, dát wil ik natuurlijk ook wel. Ik benaderde De Crime Compagnie en mocht meteen een boek van hen recenseren dat ze me via een link stuurden wel jammer dat ik het al digitaal had zag ik later. 😉

Waar gaat ‘Verborgen verleden’ van Els Ruiters over?

Als er menselijke resten worden gevonden in een tuin in Valenberg, wordt rechercheur Ava van Amstel op de zaak gezet. Samen met haar collega Rob Welsman bijt ze zich vast in dit raadselachtige sterfgeval. Het blijkt een hele klus om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen omdat het lichaam zeker twintig jaar in de grond heeft gelegen. Wie heeft het daar begraven en waarom?
Terwijl Van Amstel en Welsman langzaam maar zeker het mysterie ontrafelen, wordt op sinistere wijze duidelijk dat het verleden niet alleen de dader maar ook het duo begint in te halen …

Ruiters heeft een zeer plezierige schrijfstijl die je vlot door het boek heen loodst. Er lopen meerdere verhaallijnen door elkaar heen en dat maakt het boek interessant. Ava is een betrokken rechercheur. Een beetje te betrokken geloof ik zelfs gezien het feit dat ze nogal gemakkelijk relaties aanknoopt met collegae. 😉

Wat ik bijzonder vond was dat de auteur haar hoofdpersonage een behoorlijk geheim laat hebben dat als een last op haar drukt. Die ballast heeft haar er echter niet van weerhouden bij de recherche te gaan en dat is natuurlijk niet bepaald integer. Het maakt Ava echter des te menselijker, maar dat heeft Ruiters sowieso bewerkstelligd door Ava vanaf hoofdstuk 2 de ik-persoon van het boek te laten zijn.

Al lezend leek het mij al snel dat er eigenlijk een eerder boek met Ava van Amstel in de hoofdrol verschenen moest zijn en dat klopt nog ook ;-). Beetje jammer dat ik nu het tweede boek al gelezen heb, maar ‘Verborgen verleden’ is ook heel goed afzonderlijk te lezen.

Een stukje uit het boek wat een, in mijn ogen, grote kern van waarheid bevat:

Een mens is een sociaal wezen, ook al zou je dat niet altijd zeggen. Ze functioneren het best in een groep en binnen een groep ontstaan vanzelf kleine en grotere geheimen  Geheimen zijn pas geheimen als er iemand anders in deelt. Anders is het pure eenzaamheid. In je eentje een schuldgevoel dragen is een zware last. Degene die opbiecht is uiteindelijk degene die er het minste van te lijden heeft.

Ik vond het een prima boek, maar geen boek waarover je nog lang na lezing nadenkt. Goed, laat ik dit maar mijn eerste echte recensie in opdracht noemen. Ik sta open voor nieuwe opdrachten! 😉