Voor de wolven

Eindelijk bracht Jodi Picoult weer een boek uit. Of beter: eindelijk werd er weer een boek van Picoult in het Nederlands vertaald, want ze brengt met grote regelmaat boeken uit. Ik moet zeggen, ik vind ‘Voor de wolven‘ een enigszins vreemde titel. De Engelse titel is ‘Lone Wolf’ en dat vind ik toch een heel wat treffendere titel. Zeker als je het boek leest.

Waar gaat ‘Voor de wolven’ over?

Wanneer een wolf niet langer van nut is voor zijn roedel, sluipt hij weg om alleen te sterven.
Jodi Picoult kruipt in de huid van haar personages die voor onmogelijke keuzes worden gesteld. De lezer kan niet anders dan zich afvragen: wat zou ik doen in deze situatie? Luke Warren heeft zijn leven lang wolven bestudeerd in de bossen van Canada. Hij begrijpt hen beter dan zijn eigen gezinsleden. Op een nacht krijgt hij een auto-ongeluk en belandt dodelijk gewond in het ziekenhuis. Zijn volwassen zoon Edward en zijn puberdochter Cara beslissen samen over het lot van hun vader. Moeten ze wachten tot Luke uit zijn coma ontwaakt? Of mag hij waardig sterven?

In eerste instantie dacht ik: ‘Huh, een boek over wolven, hoe boeiend kan dat zijn?’ Nou ik kan je vertellen, ik vond het boek in één woord geweldig!. Picoult schrijft gewoon zo mooi, zo beeldend, zo rijk!

Net als haar andere boeken wordt het verhaal in ieder hoofdstuk verteld door een andere hoofdrolspeler en voor elk karakter vat je sympathie op en wordt het verhaal langzaam maar zeker ontrafeld. Heden en verleden vloeien in elkaar over en maken het geheel tot een prachtig en interessant boek.

Zelfs alle informatie over de wolf en het leven binnen de roedel vond ik buitengewoon interessant en heel duidelijk omschreven. De ‘gekte’ van Luke richting de wolf is aan de ene kant goed, maar tegelijkertijd ook heel erg moeilijk -hij stelt zijn gezin immers vaak op de tweede plaats-, te begrijpen. Zijn gezinsleden hebben ieder op hun eigen manier moeten zien te dealen met die gekte en maakten hierin hun eigen keuzes.

Ik zeg: lezen dit boek!

Uitje

Wat gaat een jaar toch snel voorbij! Het lijkt nog niet eens zo lang geleden dat ik blogde over ons vorige uitje en vandaag is het al wéér zover!

Vandaag gaan Grote Zus, haar oma/mijn moeder en haar peettante/mijn ex-schoonzus en ik er weer een leuke dag van maken.

Allereerst gaan we een workshop taarten versieren doen. Voor Grote Zus de hemel op aarde want zij is echt van het bakken. Regelmatig krijg ik een sms of whapje van haar waarin ze aankondigt dat ze iets gaat bakken en op mijn boodschappenlijstje staan steeds vaker ingrediënten die ze nodig heeft voor haar baksels. Helemaal leuk natuurlijk dat ze het zo graag doet, maar het is verdorie niet heel tof voor de lijn. 🙁 Voor haar verjaardag gaat ze zelfs bakattributen vragen. Nou, hoe leuk vind je bakken dan wel niet?

Hieronder een foto van de eerste taart die ze bakte, vulde en versierde en ik vond dat dat er voor de eerste keer helemaal goed uitzag. Ik ben er bang voor dat mijn creatie vandaag heel wat minder fraai zal zijn. Ik ben namelijk helemaal niet van het bakken en het fröbelen met marsepein en fondant. Maar goed, het zal voornamelijk heel erg gezellig zijn denk ik. En het is ook wel handig dat we dan meteen twee taarten hebben voor de verjaardagen van Mr. T. en Grote Zus zelf (want ik heb me laten vertellen dat die taarten heel goed ingevroren kunnen worden).

trt

De workshop is aan het einde van de middag afgelopen en daarna brengen we de taarten even naar huis om vervolgens richting restaurant te rijden. Als het er trouwens nog in zit en het is lekker weer dan willen we en daar is Grote Zus het dan weer iets minder mee eens 😉 nog een stukje gaan wandelen.

In het restaurant gaan we tapas eten. Ook een grote wens van Grote Zus die vandaag dus ingewilligd wordt.

Het wordt ongetwijfeld weer een hartstikke fijne dag waarin we mooie herinneringen maken.

Vakantielijstje

Heel lang geleden las ik hier een leuk lijstje! En omdat hier in het zuiden vandaag de schoolvakantie officieel begint leek het toepasselijk het nu te plaatsen. Doe je ook mee?

  1. Welke landen van de wereld heb je al bezocht?
  2. Welke bestemming staat bovenaan jouw verlanglijstje? Met andere woorden: waar wil je ECHT nog een keertje heen?
  3. Wat is jouw meest ideale vakantie? (strandvakantie, shopping trip, culturele vakantie, etc)
  4. Welke plek vond je zo bijzonder dat je er nog wel eens heen zou willen?
  5. Ben je al eens voor werk naar een leuke bestemming gestuurd? Zo ja, waar?
  6. Met wie ga je meestal op reis?
  7. Met wie zou je nog wel eens op vakantie willen gaan? (dit mag iedereen zijn: familielid, vriend(in) of beroemd persoon)
  8. Ben je al eens in Nederland op vakantie geweest? Zo ja, waar?
  9. Ga je liever naar een attractiepark of naar een dierentuin?
  10. Zou je liever een ski- of een zonvakantie willen hebben?
  11. Wat is jouw leukste vakantieherinnering?
  12. Wat is jouw minst leuke vakantieherinnering?
  13. Naar welk(e) land(en) ga je dit jaar op vakantie?
  14. Waar zou je nooit op vakantie gaan?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Snacken

‘s Avonds maak ik vaak een bordje fruit met wat nootjes voor mezelf klaar. Daar kan ik lekker van gaan zitten genieten en het is nog gezond ook.

Het glaasje rode wijn dat ik er af en toe bijneem is natuurlijk vooral heel erg lekker want of een glaasje rode wijn nu wel of niet gezond is, daar verschillende meningen nog best heel erg over (ja duh, waarover verschillen de experts nu niet van mening!).

2013-04-03 20.28.12 1364501737264

Wat is jouw favoriete snack ‘s avonds?

Kampioenuh

Het is al weer 25 jaar geleden dat ‘wij’ kampioen werden! 25 Jaar!!! Wat dus tegelijkertijd betekent dat ik oud begin te worden. 

Ik was toen samen met mijn ex en hij was een enorme voetbalfan. Hij had een zolderkamer die werkelijk waar overladen was met voetbalspullen. Er hingen vaantjes, sjaaltjes, echte shirts, entreekaartjes, foto’s, posters en nog veel en veel meer. Die verzameling was heilig voor hem. Ooit vroeg ik hem waarvoor hij zou kiezen als hij moest kiezen tussen mij en die voetbalspullen. Dat was niet  handig. 😉

Van dat hele EK van 1988 heb ik dus best een boel meegekregen. Niet in het minst omdat ook mijn broer een groot voetballiefhebber was en de vrienden van onze groep ook. Wedstrijden werden dan ook vaak samen gekeken.

Ik weet niet heel veel meer van vroeger, maar ik weet toch nog wel dat ik net zo in de wolken was als de rest toen Nederland aartsrivaal Duitsland versloeg in de halve finale en ik juichte net zo hard als de rest toen Van Basten dat prachtige doelpunt tegen de Russen scoorde en ‘we’ kampioen werden.

ek

Ex werkte destijds op het vliegveld van Eindhoven en het Nederlands elftal  zette daar voet op Nederlandse bodem na hun zege in Duitsland. Ze werden daar als ware helden onthaald en ik, ik was daar bij! Ben zelfs nog geruime tijd in beeld geweest toen Michels geïnterviewd werd toen hij net uit het vliegtuig stapte. Er stond toen een meisje met een enigszins mislukt permanent achter hem. Dat was ik. 😉

Een van de shirtjes van het Nederlands elftal, ik weet niet meer van wie, vond trouwens op miraculeuze wijze zijn weg naar de zolder van ex. Tja …

In ieder geval, het was een tijd waarin we allemaal blij waren! En van dat gevoel daarvan houd ik toch wel heel erg.

Weet jij nog wat je deed toen ‘we’ in 1988 Nederlands kampioen werden?

Stroomloos

Vrijdagochtend zat ik fanatiek mijn rondjes te draaien op de hometrainer. Terwijl ik aan het fietsen ben lees ik een wondermooi boek van Jodi Picoult en staat de televisie zachtjes aan. Ineens houdt die televisie ermee op en springen de wekkers op zwart. Mmmm, da’s nie goed nie, bedenk ik me en ik stap van de hometrainer.

In de meterkast blijkt dat de aardlek nog gewoon op zijn plek zit, dus daar ligt het niet aan. Haha, zo lijkt het net alsof ik daar verstand van heb. Beneden zijn verder alle digitale apparaten zwart. Ach, het kan wel even lijden denk ik, ik maak eerst mijn gefiets wel af. Ik klim dus weer op de hometrainer en vraag me af of ik straks wel warm kan douchen. Ik meen me te herinneren dat er altijd een voorraad warm water is, maar hé, dat zijn de dingen die eigenlijk bij Mr. T. thuishoren.

Enfin, ik maak mijn rondje af en er is nog geen stroom. Ik doe nog wat oefeningen om het lijf strak te houden en nog geen stroom. Ik doe het rolluik maar omhoog om toch nog enig licht in de badkamer te krijgen en duik onder de douche. Gelukkig, het water is warm.

Inmiddels steekt Grote Zus -die al vakantie heeft- een slaperig hoofd om de hoek: ‘huh, de wekker doet het niet en wifi ook niet’. Tja, meisje, dat hoort ook bij het stroomloze leven.

Om 12.00 uur ga ik Kleine Zus uit school halen die helemaal vol is van het feit dat er geen stroom is. Het was donker in de klas en het digibord deed het niet!

Ik ben blij dat ik vanochtend al een pot kokend water heb gezet die zich nu in de thermoskan bevindt, dus ik heb in ieder geval thee bij de lunch. Het is wel stil zo zonder radio. Ik sommeer de meiden om de koelkast snel te sluiten als ze er iets uithalen want ik heb geen idee hoelang dit nog gaat duren. Gelukkig kook ik op gas bedenk ik me.

En dan … om 13.15 uur is er weer stroom. De storing heeft 2½ uur geduurd en persoonlijk hebben we er weinig last van gehad. Maar stel dat het ‘s avonds was gebeurd, of in de winter (brrrr, zonder verwarming en donker) of als je op elektriciteit kookt, of een kleintje hebt dat flesvoeding moet hebben en die niet kunt verwarmen, of je koeien moeten gemolken worden, of de varkens raken oververhit, of je kunt de winkel niet meer uit omdat de deuren niet meer open gaan, of je zit net in de lift, of …, of …, of …

Heb jij ooit door een stroomstoring een vervelende situatie meegemaakt?

Inferno

Zoals velen met mij heb ik inmiddels ‘Inferno‘ van Dan Brown gelezen.

Waar gaat ‘Inferno’ over?

Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, wordt op een nacht wakker in een ziekenhuis in Florence zonder te weten hoe hij daar is beland. Geholpen door een stoïcijnse jonge vrouw, Sienna Brooks, vlucht Langdon en raakt hij verzeild in een duizelingwekkend avontuur. Langdon ontdekt dat hij in het bezit is van een reeks verontrustende codes, gecreëerd door een briljante wetenschapper; een genie dat geobsedeerd is door het einde van de wereld en het duistere meesterwerk Inferno van Dante Alighieri.

De strijd tegen deze mysterieuze vijand voert hen langs tijdloze locaties als het Palazzo Vecchio, de Boboli-tuinen en de Duomo, en Langdon en Brooks stuiten op een netwerk van verborgen doorgangen en eeuwenoude geheimen…

In zijn fenomenale bestsellers De Da Vinci Code, Het Bernini Mysterie en Het Verloren Symbool vermengde Dan Brown op meesterlijke wijze geschiedenis, kunst, codes en symbolen met een razend spannend verhaal. Met Inferno bevindt Brown zich op vertrouwd terrein en heeft hij zijn gewaagdste boek tot nu toe geschreven.

Ik vond het mwah. Ik heb die hele hype rondom de boeken van Dan Brown sowieso nooit echt begrepen en dit boek kon mij eigenlijk niet echt boeien. Ja, de schrijfstijl is bijzonder gemakkelijk, maar verder hing de veelvoud aan historische info mij op een gegeven moment wel de keel uit (ik heb ook echt hele stukken overgeslagen en dat gebeurt mij niet snel bij het lezen) en gebeuren er wel een heleboel onwaarschijnlijkheden in dit boek. Al met al zijn een boel dingen erg vergezocht helaas. Nou zou je dat plotwendingen kunnen noemen, maar ik vind dat plotwendingen het verhaal wel moeten dienen en dat deden ze, in mijn optiek, juist helemaal niet.

Desalniettemin (en dat blijf ik een geweldig woord vinden) is de problematiek van overbevolking van de aarde natuurlijk wel heel interessant en alle problemen die dat op den duur (en eigenlijk nu al natuurlijk) met zich mee gaat brengen.

Een kort stukje dat me aan het denken zette: Onder druk van de spanningen die de overbevolking met zich meebrengt zullen mensen die nooit hebben overwogen te stelen, veranderen in dieven om hun gezin te onderhouden. Mensen die nooit hebben overwogen te doden, zullen vervallen tot moord om hun kinderen te beschermen. 

Ook het besprek dat Sienna op een gegeven moment met Robert Langdon voert vond ik wel heel interessant:

‘Zobrist vroeg: als je een knop kon omdraaien waarmee je aselect de helft van de wereldbevolking kon doden, zou je dat dan doen?’

‘Natuurlijk niet.’

‘Oké, maar stel dat je te horen kreeg dat de mensheid over honderd jaar zou uitsterven als je die knop niet onmiddellijk omdraaide.’ Weer zweeg ze een ogenblik. ‘Zou je hem dan wel omdraaien? Zelfs als dat zou betekenen dat je misschien je vrienden, familie en desnoods jezelf zou vermoorden?’

‘Sienna, ik kan echt niet …’

‘Het is een hypothetische vraag. Zou je vandaag de halve wereldbevolking doden om onze soort voor uitsterven te behouden?’

 Jemig, je zou die vraag echt moeten beantwoorden en er dan ook nog naar moeten handelen.

2013-06-16 20.04.34

Zoeken

Het moet hier ergens zijn, het móet hier ergens zijn. Nerveus dribbelt hij op en neer. Hij wéét dat het hier ergens moet zijn. Maar waarom kan hij het dan niet vinden? Hij ziet de baas strak naar hem kijken. Oh jemig, dit gaat niet goed komen. Kan hij hier nog een positieve punt aan draaien? Waarom kan hij het verdraaid nog aan toe nu toch niet vinden?

Wacht eens even. Zou het een valstrik zijn? Misschien ligt het hier helemaal niet, testen ze hem uit. Ligt het op een heel andere plek en kijken ze hoe lang het duurt voordat hij dat door heeft. Maar ja, kan hij zomaar een andere kant op gaan? Zou hij dat wel durven? Wat zou de baas daarvan vinden? Hij kijkt al zo boos.

Ah, daar komt iemand aan. Hij loopt naar de baas. Als die nog even mooi samen gaan kletsen, dan let de baas misschien niet meer zo op hem. Misschien heeft hij dan de gelegenheid om een stukje verderop te gaan zoeken. Hoe meer hij erover nadenkt, hoe zekerder hij van zijn zaak wordt. Het ligt een stukje verderop. Wedden?

De man die met de baas praat wijst naar een paar containers, hij lijkt te vragen of de baas meegaat. De baas knikt en loopt met de man mee. Dit is zijn kans. Hij stiefelt naar de loods tegenover de containers, gelukkig staat de deur open. Hij is nog niet binnen of hij ruikt het: bingo! Nu alleen nog even de juiste plek lokaliseren. Ha, hebbes! Nu snel terug naar de baas.

Hij vliegt de loods uit en stuift richting de containers. ‘Baas,’ blaft hij, ‘baas, ik heb het gevonden!’ Hij komt bij de containers. Daar ligt de baas op zijn buik. De cementen vloer onder hem is nat.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: geuren. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Langste

Het is vandaag de langste dag. Een mooie gelegenheid om een langste-lijstje in te vullen.

  1. Jouw langste dienstverband was/is en was/is bij …
  2. Je langste relatie was/is met … en duurt/duurde …
  3. Je langste haardracht …
  4. Het langste waar je ooit op hebt moeten wachten en wat was dat iets dan …
  5. De langste vakantie die je ooit weggeweest bent en waar ging je toen heen …
  6. De langste film die je keek en weet je nog hoe lang die duurde …
  7. De langste periode dat je in een huis woonde en welk huis was dat dan …
  8. Het langste dat je ooit niet geslapen hebt en waarom was dat …
  9. Het langst durende spel dat je ooit speelde en welk spel was dat …
  10. De langste fietstocht die je ooit maakte en hoeveel kilometer was die …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Kleedgeld

Goed, dat contract van gisteren dus. Grote Zus had het er al heel lang over en ze wilde, na een boel gewik en geweeg, uiteindelijk toch heel graag kleedgeld. Want het is gruwelijk gemakkelijk als mama alles voor je koopt, maar aan de andere kant: zelf beslissen wat en wanneer je iets koopt is toch ook wel heel verleidelijk. Net zoals gaan shoppen met vriendinnen.

Mij maakt het eerlijk gezegd niet uit. Zelf kreeg ik vroeger ook kleedgeld, maar het kwam met vrij grote regelmaat voor dat ik thuiskwam met elpee’s in plaats van met een nieuwe broek. We zullen het in ieder geval maar ‘ns gaan proberen.

De afspraak is dat Grote Zus iedere eerste van de maand € 50,= ontvangt. Daarvan moet ze alles kopen. Dus ook ondergoed, sokken, schoenen en jassen. Dat is in ieder geval nu de afspraak, ik ben benieuwd of dat in de praktijk haalbaar is en daarbij, ik ben wel een beetje van de tussentijdse kleinigheidjes geven. Want dat vind ik leuk: de meiden zomaar tussendoor verrassen. En misschien hoopt Grote Zus daar ook wel een beetje op. Het bedrag van € 50,= is helemaal goed volgens het Nibud trouwens.

Daarnaast krijgt Grote Zus iedere eerste van de maand € 20,= zakgeld. Het zakgeld is bedoeld voor beltegoed (maar dat koopt ze bijna nooit omdat zo goed als alles via de whatsapp en wifi gaat), make-up, sieraden, cadeautjes, ijsjes of snoep of wat dan ook. En verhip, ook met het zakgeld zitten wij op de lijn van het Nibud. Altijd fijn om zo’n instantie achter je te hebben natuurlijk.

Grote Zus is nog maar 13, dus een baantje zoeken is nog best lastig. Af en toe past ze ergens op en daar krijgt ze wat geld voor en ook voor het misdienen krijgt ze € 2,= per keer. Voor een meisje van 13 is € 2,= gewoon een Italiaans ijsje met twee bolletjes!

Daarnaast heeft ze zich al ingeschreven bij twee bezorgbedrijven. Helaas hebben we daar nog niets van gehoord. Ze komt er in ieder geval steeds meer achter dat geld ooit op raakt en dat het dus best verstandig is om te proberen een baantje te vinden.

Hoe zat dat met jou? Ook ooit kleedgeld gehad, hoeveel kreeg je dan en kon je er goed mee omgaan? Op welke leeftijd kreeg jij je eerste bijbaantje?

Wachten op woensdag

Na ‘maandag‘ en ‘dinsdag‘ kwam onlangs ‘woensdag’ uit. Waar gaat ‘Wachten op woensdag‘ over?

Een klein meisje vindt het lichaam van haar moeder, die met bruut geweld om het leven is gebracht. Het politieonderzoek brengt een geheim leven aan het licht maar niet de moordenaar. Een gepensioneerde journalist reist door Engeland om ouders van vermiste meisjes te interviewen.

En Frieda Klein wordt met tegenzin in deze twee zaken gezogen, terwijl ze herstellende is van de wrede aanslag die ze ternauwernood overleefde.

Wachten op woensdag is een verhaal van verborgen levens, verdwenen meisjes en van de obsessies van diegene die verder kijkt dan de façade van het dagelijkse leven, met alle gevolgen van dien. Wachten op woensdag is, na Blauwe maandag en Dinsdag is voorbij, de derde thriller met Frieda Klein in de hoofdrol.

Ik vond het een wat rommelig maar tegelijkertijd ook een interessant boek. Zo snap ik bijvoorbeeld niet dat Frieda niet in staat lijkt de mensen die haar leven en haar huis zo ongeveer overnemen, een halt toe te roepen. Dat schept een heel unheimisch gevoel vind ik.

Uiteraard zit het boek meer dan goed in elkaar. Het lukt Nicci French ook nu weer om veel vraagtekens op te roepen zodat je denkt waar moet dit in hemelsnaam heen? Verder lezend komt echter alles weer samen en klopt alles ook nog ‘ns. Knap hoor.

‘Wachten op woensdag’ is een prima thriller, ik ben benieuwd wat Frieda de rest van de weekdagen nog te wachten staat.

wow 002