Het is al weer 25 jaar geleden dat ‘wij’ kampioen werden! 25 Jaar!!! Wat dus tegelijkertijd betekent dat ik oud begin te worden.
Ik was toen samen met mijn ex en hij was een enorme voetbalfan. Hij had een zolderkamer die werkelijk waar overladen was met voetbalspullen. Er hingen vaantjes, sjaaltjes, echte shirts, entreekaartjes, foto’s, posters en nog veel en veel meer. Die verzameling was heilig voor hem. Ooit vroeg ik hem waarvoor hij zou kiezen als hij moest kiezen tussen mij en die voetbalspullen. Dat was niet handig. 😉
Van dat hele EK van 1988 heb ik dus best een boel meegekregen. Niet in het minst omdat ook mijn broer een groot voetballiefhebber was en de vrienden van onze groep ook. Wedstrijden werden dan ook vaak samen gekeken.
Ik weet niet heel veel meer van vroeger, maar ik weet toch nog wel dat ik net zo in de wolken was als de rest toen Nederland aartsrivaal Duitsland versloeg in de halve finale en ik juichte net zo hard als de rest toen Van Basten dat prachtige doelpunt tegen de Russen scoorde en ‘we’ kampioen werden.
Ex werkte destijds op het vliegveld van Eindhoven en het Nederlands elftal zette daar voet op Nederlandse bodem na hun zege in Duitsland. Ze werden daar als ware helden onthaald en ik, ik was daar bij! Ben zelfs nog geruime tijd in beeld geweest toen Michels geïnterviewd werd toen hij net uit het vliegtuig stapte. Er stond toen een meisje met een enigszins mislukt permanent achter hem. Dat was ik. 😉
Een van de shirtjes van het Nederlands elftal, ik weet niet meer van wie, vond trouwens op miraculeuze wijze zijn weg naar de zolder van ex. Tja …
In ieder geval, het was een tijd waarin we allemaal blij waren! En van dat gevoel daarvan houd ik toch wel heel erg.
Weet jij nog wat je deed toen ‘we’ in 1988 Nederlands kampioen werden?
heel goed nog. we reden naar de begraafplaats om opa te begraven en onderweg kwamen we alleen maar toeterende auto’s tegen en dronken, uitgelaten mannen (vooral) en het contrast was zo groot.
Ik naar de wedstrijd. Die werd precies gespeeld op mijn 40e verjaardag. Daarna gingen mijn moeder, ik en mijn dochtertje van 3,5 het dorp in waar het meteen groot feest was. En terug thuis weet ik nog dat ik dacht: de tuin ligt er goed bij.
Dat is nu wel even anders.
ik zou het echt niet meer weten.
ik heb iig niet gekeken, vond het veel te spannend 😀
Jaaaa, ik weet het nog wel idd! De wedstrijden hebben we in ‘n kroegje gekeken, waar we in die tijd wel vaker kwamen. Dat was daarna één groot feest! Met NL-Du ben ik met mijn toenmalige nog wel de stad (Amsterdam) ingeweest! Mán wat ‘n feest was dát ook!!! wáánzinnig!! De grachtentoer hebben we met z’n allen bij ‘n vriend van ons gekeken. Was toen (en inmiddels wéér) op zijn verjaardag! Wow dat heeft díepe indruk op mij gemaakt, die bijna zinkende woonarken!
Paar weken later ging ik met ‘n vriendin voor het eerst zonder ouders op vakantie, naar een camping in, jawel, Spanje (nee, géén Lloret of Salou 😉 ). Toen we de camping op kwamen rijden, viel mijn oog op een witte duitse Mercedes, waar in het stof op geschreven stond: 2-1, macht nichts! 😉
Was ‘n gewéldige tijd!!! (btw, in die vakantie kwam ik ‘n, niet eens zó’n leuke, jongen tegen, die Jonne heette… vanaf toen besloot ik “als ik later een zoon krijg, heet ie Jonne, gewoon omdat ik die naam, en nee, níet die jongen, zo leuk vond!!! Daar heb ik me aan gehouden!!! 😉 )
Jaaaa, dat weet ik nog! Ik was, samen met een vriendin, naar mijn ouders toe. M’n broer was er met wat vrienden en mijn oma logeerde daar ook. Oma, die NOOIT naar voetbal keek, keek nu een beetje noodgedwongen mee maar wat heeft ze genoten toen wij wonnen! ‘Hebben we gewonnen?’ vroeg ze een paar maal aan het eind voor de zekerheid. ‘Hebben we echt gewonnen ‘van die Duitsers?” Het leek bijna een persoonlijke overwinning voor oma en ik zie haar NOG vol overgave in haar handen klappen. Mooie herinneringen zijn dat!
Ik weet nog dat iedereen bij ons in de straat van tevoren super zenuwachtig was en dat iedereen het niet zag gebeuren en dat na het laatste fluitsignaal de deuren open vlogen en iedereen in zijn oranje kloffie naar buiten stormde om feest te vieren!
Ik was in Knokke (België) samen met mijn man, peuterdochter, babyzoon en schoonouders. De 26e werd peuterdochter 2 jaar maar alles stond in het teken van het voetbal, dat weet ik nog wel.
Ik zat op de bank bij de ouders van mijn toenmalige lover en kreeg roze koeken van het stoepje…. Niet tijdns ded finale maar was wel ind week van het ek. Finale ben ik helemaal kwijt (zulke voetbalfans waren we niet… )
Ik weet nog dat ik samen met m’n broer en wat buurjongens een spandoek heb gemaakt en dat we bovenop het viaduct hebben staan juichen 😀
Ik weet nog dat we met zijn allen naar het voetbal keken (ik was 10, mijn broertje 8) en dat we luid joelend naar buiten renden toen we eenmaal kampioen waren. Zie ons nog zo rennen over het grasveld voor ons huis.
Ik denk dat wij gewoon met zijn drieën op de bank naar de televisie hebben gekeken. Ik weet er eigenlijk niet zo heel veel meer van. De vaartocht door de Amsterdamse grachten is me eigenlijk veel beter bijgebleven.
ik herinner het me nog wel, al was ik toen nog geen echte voetbalfan was.
Ik weet het nog heel goed, was dat jaar verwachting van mijn oudste. We reden na de finale naar Maastricht om het daar te vieren. Eigenlijk niet zo verstandig aangezien we reden in een auto met Duits kenteken ….. Maar het ging goed 🙂
En óf ik dat nog weet , ik hoorde n.l. niet bij “we” en ergerde me groen en geel aan de ontwrichting van het gezin en samenleving.
Omdat ik de énige anti-voetbalfiguur was in onze vriendekring deed ik dan maar leuke dingen met onze kinderen , aangevuld met een kind van vrienden omdat er in groepsverband gekeken werd .Het leven werd beheerst door voetbal en ik hoop van harte dat het Ned. elftal nóóit meer iets in de melk te brokkelen krijgt.
Ja, ik weet het ook nog precies, maar eigenlijk meer omdat Leo daar zo’n geweldig verhaal over te vertellen heeft. Ik maak er wel even een logje van…..
Ik heb er nog vage herinneringen aan. We waren gewoon thuis met ons gezin.
Leuk om jouw verhaal te lezen. Permanentje, haha. Foto graag!
ik was 11. lag op de bank, sprong bij de overwinning juichend op en trapte de hele zijkant van de bank eraf..
heeft nog jaren een plank tegenaan getimmerd gezeten, gewoon door de stof heen. dat was wel een domper op de feestvreugde. maar ik kan me toch ook herinneren dat ik zwaaiend met een vlag over straat liep met mijn zusjes, dat was wel een beetje raar in onze oude mensen buurt.
Wij gingen op kraamvisite bij mijn schoonzusje en iedereen praatte alleen over het kampioenschap van ons nederlands elftal. Ik vond dat best jammer voor de jonge ouders want aan de baby en hun ervaringen werd nauwelijks aandacht besteed. En nu wordt ons jongste nichtje dus al 25. Proficiat meid en nu mag jij echt het middelpunt zijn van het feest!
Yes! Ik weet het nog precies, ik werkte op de EHBO in het Kantonsspital St. Gallen en ik had een vrije avond wilen hebben, maar kreeg die niet omdat tegelijkertijd ook het OpenAir St. Gallen was. En in de jaren 80 waren er daar nogal wat problemen ivm drugs, in 1988 deelde de EHBO van het ziekenhuis voor het eerst gratis injectiemateriaal uit. Toendertijd moesten de “gasten” nog persoonlijk hun pakje met injectiespul daar bij de balie gaan ophalen … maar er kwamen zoveel personen (die ook nog eens onze patiënten stoorden), dat onze baas (chefarts) op een gegeven moment een hele emmer vol met dat spul buiten voor de deur zette. Een dag om nooit te vergeten dus voor mij!
Ik weet nog wel dat wij de wedstrijden thuis keken met een heleboel vrienden en dat het bij ieder goal een uitgelaten bende was. De overwinning zelf kan ik me niet eens meer specifiek herinneren. Maar ik stond ongetwijfeld te juichen met een soortgelijk mislukt permanentje 🙂