Na ‘De vliegeraar‘ en ‘Duizend schitterende zonnen‘ kwam er onlangs van  Khaled Hosseini een nieuwe roman uit: ‘En uit de bergen kwam de echo‘.

Waar gaat dit boek over?

Voor de driejarige Pari is haar grote broer Abdullah meer een moeder dan een broer. Voor de tienjarige Abdullah is zijn zusje alles. Wat er met hen gebeurt – het zusje wordt noodgedwongen verkocht aan een rijk maar kinderloos echtpaar in Kabul – zet een reeks ingrijpende gebeurtenissen over tientallen jaren in gang, die een indringend beeld geven van de morele complexiteit van het leven. Hosseini beschrijft meerdere generaties in deze roman, ouders en kinderen en kleinkinderen, broers en zussen, en hij onderzoekt de vele manieren waarop familieleden elkaar liefhebben, verwonden en verraden – én hoe ze zich voor elkaar opofferen.

Hij volgt zijn personages over de hele wereld: van Kabul naar Parijs, van San Francisco naar het Griekse eiland Tinos en weer terug naar Kabul. Het verhaal wordt steeds groter en veelomvattender, emotioneler en krachtiger. Gedreven door zijn kenmerkende compassie en filosofische inzichten waardoor De vliegeraar een geliefde klassieker werd en Duizend schitterende zonnen een absolute bestseller, betoont Khaled Hosseini zich in En uit de bergen kwam de echo eens te meer een geboren verhalenverteller. Dit nieuwe boek is opnieuw een magnifieke prestatie.

Ik moet eerlijk zeggen de proloog en het eerste hoofdstuk vond ik erg wennen en maakten dat ik me even afvroeg of Hosseini het kunstje verleerd was. Maar verder lezende kwam daar toch heel snel verandering in. Hosseini heeft weer een meesterwerk afgeleverd.

Het boek bestaat uit een proloog en 9 hoofdstukken met telkens een ander personage in de hoofdrol/aan het woord. Alle personages uit het boek komen echter in een of meerdere hoofdstukken voor waardoor het verhaal steeds meer ontrafeld wordt. Het boek neemt je mee in de levens van vele mensen, van een armoedig dorpje in Afghanistan naar het mondaine Parijs, naar Griekenland en Amerika. Ik vond het een zeer warm en indrukwekkend boek dat je veel facetten van het leven laat zien. Ik zou heel veel regels willen wijden aan dit mooie boek, maar ik denk dat je het zelf veel beter kunt ervaren. Zoals gezegd: even doorbijten in het begin, maar daarna is de beloning geweldig!

En toen had ik weer twee boeken uit. ‘Dit zijn de namen‘ van Tommy Wieringa en ‘Donderdagskind‘ van Alison Pick.

Waar gaat ‘Dit zijn de namen’ over?

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust.

Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van een gruwelijke misdaad gevonden. Stukje bij beetje ontrafelt Pontus Beg de toedracht, en daarmee de geschiedenis van hun helletocht. De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

Dit zijn de namen is een waar kunststuk: Tommy Wieringa weet de duistere binnenwereld van de mens met humor en wijsheid te verbinden aan de grotere thematiek van immigratie, de vraag naar wie wij zijn, en of verlossing mogelijk is.

Ik las laatst mijn eerste boek van Wieringa en vond dat wel een aardig boek, maar niet meer dan dat. Wat dat betreft vind ik ‘Dit zijn de namen’ een veel interessanter boek. Er worden twee verhaallijnen gevolgd: de ene van Pontus Beg en de zoektocht die hij begint als hij er, puur toevallig, achterkomt dat hij van Joodse afkomst is. De andere verhaallijn volgt de vluchtelingen.

Beide verhaallijnen zijn boeiend en vervelen geen seconde. Het leven van Beg is beklagenswaardig vind ik. Corruptie en desinteresse vieren hoogtij en Beg is tegelijkertijd slachtoffer als dader van het systeem. Wat de vluchtelingen overkomt is schrijnend en erg heftig. Ik las laatst ‘Alles wat er was‘ en schreef toen dat ik wat meer wanhoop en chaos verwachte bij de personages. Dat had ik bij het boek van Wieringa niet. Hij heeft zich, wat mij betreft beter ingeleefd in wat dit soort extreme omstandigheden met mensen doen.

* * *

Boekenlogjes worden over het algemeen niet zo goed gelezen. Er wordt in ieder geval nauwelijks op gereageerd. Ik ben dan ook benieuwd wie het stukje over ‘Donderdagskind’ nog leest. Als je dat doet, dan ben je een geluksvogel want ‘Donderdagskind’ is een ontzettend mooi, indrukwekkend, ontroerend en akelig boek. En dat allemaal tegelijkertijd.

Waar gaat ‘Donderdagskind’ over?

Praag, 1939: een Joodse familie valt uiteen. ‘Ik zou willen dat dit een blij verhaal was. Een verhaal dat je eerst aan het twijfelen brengt, dat je doet wanhopen en dan, op het laatste moment, je hoop en je vertrouwen in de essentiële goedheid van de mens en de wereld toch herstelt.’ Zo begint de mysterieuze hedendaagse verteller het verhaal dat ons meeneemt in de wereld van een joodse familie tijdens de op handen zijnde bezetting van Tsjechoslowakije door de nazi’s in 1939.
Pavel en Anneliese Bauer zijn welgestelde Joden, wier levens op hun kop worden gezet door de komst van de Duitse troepen. Om deportatie te vermijden, vluchten ze met hun zesjarige zoontje Pepik en zijn geliefde kindermeisje Marta. Ze weten Pepik op een Kindertransport naar Engeland geplaatst te krijgen, maar hij zal zijn ouders of Marta nooit meer zien.

Ik wil hier niet al te veel over zeggen, alleen dat je dit boek echt, echt, echt moet lezen. Zelf had ik nog nooit gehoord van deze kindertransporten en ik heb op het internet allerlei informatie gevonden. Het boek is buitengewoon interessant, boeiend en prachtig geschreven. Toen ik het uit had, had ik zelfs een paar dagen geen zin om aan een nieuw boek te beginnen en dat wil wat zeggen. Kortom: een absolute aanrader!