Vincent van Gogh is een kunstenaar die wat mij betreft behoorlijk tot de verbeelding spreekt. Niet alleen zijn werken, maar ook zijn leven, vind ik interessant. En dat had Yvonn goed ingeschat, want laatst kreeg ik van haar het boek ‘De muze van Vincent‘ van Alyson Richman.
Op de achterflap:
In de zomer van 1890 brengt Vincent van Gogh zijn laatste dagen door in het Noord-Franse dorp Auvers-sur-Oise. Marguerite Gachet, de dochter van zijn behandelend arts, wordt tot over haar oren verliefd op de kunstenaar en begint een geheime relatie met hem. Marguerite staat regelmatig model voor Van Gogh en dankzij haar schildert hij als nooit tevoren …
Alyson Richman geeft een meeslepende, geloofwaardige interpretatie van de laatste zeventig levensdagen van Vincent van Gogh, een periode die door kunsthistorici nooit helemaal doorgrond is. Het is bekend dat hij in deze laatste dagen maar liefst zeventig schilderijen heeft gemaakt, waaronder twee van Marguerite.
Zo, is dit even een knappe roman. Ik werd gegrepen door het verhaal dat verteld wordt vanuit het oogpunt van Marguerite. Heel apart zoals zij haar leven leefde, met haar dominante vader, vrij aparte broer (da’s een understatement), de minnares van haar vader en diens dochter in dat naargeestige, volle huis in Auvers-sur-Oise.
Die laatste dagen van Vincent, de schilderijen die hij schilderde, de depressies en angsten waar hij aan leed, het wordt allemaal met mooie zinnen verteld. Richman verhaalt over een romance tussen Vincent en Marguerite die niet goedgekeurd wordt door haar vader. Hij verbiedt Marguerite vervolgens alle contact met Vincent. Heeft Vincent zich daarom van het leven beroofd? Het zou zo maar gekund hebben.
De manier waarop Marguerite na Vincents dood de rest van haar leven slijt vind ik best heel triest. Natuurlijk is het een redelijk wilde gok die Richman doet, maar ook dat zou natuurlijk best zo hebben kunnen gaan.
Marguerite achter de piano.
Marguerite in de tuin.
De muze van Vincent: iets voor jou?
