Ik ben niet echt een schoolpleinmoeder als in: een moeder die 10 minuten voordat de bel gaat op het schoolplein staat te kwebbelen met andere moeders die ook al 10 minuten voordat de bel gaat op datzelfde dat is wel een voorwaarde natuurlijk schoolplein staan te wachten. Ik ben niet zo goed in chit-chat en van roddelen houd ik al helemaal niet (al maak ook ik me daar uiteraard wel schuldig aan hoor. Als iemand zegt dat hij/zij nooit roddelt, dan geloof ik dat niet. We doen dat volgens mij allemaal.
Als ik Kleine Zus uit school ga halen dan sta ik meestal een beetje achteraan en bij voorkeur alleen. Af en toe, als er een speeldate gemaakt moet worden, dan zoek ik de betreffende moeder op en maken we even een afspraak. Maar verder geef ik er de voorkeur aan alleen en op afstand te wachten tot (vroeger Grote Zus en tot vorige week vrijdag, want vakantie nu) Kleine Zus het schoolgebouw uit komt rennen.
Twee schooljaren was ik even schoolpleinmoeder af. Grote Zus immers zat toen in de bovenbouw en ze mocht na school zelf naar huis lopen. Stoer dat ze dat vond! Ik bracht Grote Zus nog wel altijd één keer in de week zelf naar school, omdat ik op die manier altijd even in de klas kon kijken naar alles wat er gedaan en gefabriceerd werd.
Toen Grote Zus in groep 7 zat begon Kleine Zus aan haar schoolcarrière. Dat betekende dat ik weer welke woensdag en vrijdag op het schoolplein stond om het mooie meisje op te halen, haar enthousiaste verhalen aan te horen en samen naar huis te gaan.
Komend schooljaar start Kleine Zus in groep 5. Groep 5 alweer, mensenlief wat vliegt de tijd! En ook voor haar betekent dat dat ze na school alleen naar huis mag lopen. Na de hartverzakking die ze me laatst bezorgde moet ik zeggen dat ik daar wel even extra over na moest denken, maar sindsdien is ze heel erg van het opletten. Daarbij is de school hier een kleine 350 (?) meter vandaan en steekt ze twee straten over. De eerste straat is bij school en daar staan brigadiers, de tweede straat is onze straat en die is overzichtelijk en er lopen vaak een heleboel kinderen/ouders dezelfde kant op. Dus dat moet allemaal goed komen. Al vroeg Kleine Zus laatst wel: ‘Maar je komt me toch nog wel ooit ophalen mama?’. 😉
Loslaten schijnt dit te heten. Wat ik reuze moeilijk vind, behalve dat wachten op het schoolplein, dat laat ik met plezier los!
Bij ons haal je je kinderen op bij het klaslokaal. Meest logisch is dan om bij de klas van Madelief te staan (nog tweeenhalve week) omdat zij nog in de kleuterbouw zit waar de kinderen pas de klas uit gaan als de vader of moeder of ander aangekondigde afhaler in beeld is. Maar ik vind het bij de lokalen van Joep (onderbouw) en Brecht (middenbouw) gezelliger. Sommige moeders ken ik al zo lang dat je er automatisch mee aan de praat raakt en tja, één op één hè, dat gaat me altijd redelijk af…. En dan ga ik dus met Brecht en Joep naar de klas van Madelief.
Volgend jaar nog een onderbouwer er bij.In weer nieuw samengestelde klassen. Weer veel nieuwe moeders dus (en ook een aardig aantal hernieuwde ontmoetingen) waarbij ik me niet opdring; want zo’n klaslokaalmoeder ben ik niet 🙂
ik vind het wel gezellig op ‘t schoolplein, ben er alleen nooit 10 minuten van tevoren, want als ik er ben als de school uit gaat, sta ik zo nog 10 minuten te wachten tot het kind er is! wel staan we vaak met een aantal moeders nog lang te kleppen daar, terwijl de kindjes nog even gezellig met elkaar spelen. met mooi weer dan, hè, anders ben ik zo weer pleite. ^^
Tja, ik heb ‘r dus helemaal geen moeite mee hé, om daar op dat schoolplein te staan (vooropgesteld dat het schappelijk weer is dus niet regent). Ik hou er wel van om daar zo met die en gene te staan kletsen. Zo hoor je nog ‘s iets en echt niet alleen de laatste roddels. Ik beheer de fb site van de school dus dan vind ik het wel makkelijk om bepaalde dingen t
Bij zoonlief in de klas, zit een jongetje waarvan de grote zus hem altijd moet op komen halen terwijl moeders in de auto blijft zitten. Dat vind ik dus écht raar. Ook zo fijn als die kids bij elkaar willen spelen, dan moeten ze 3x heen en weer rennen of de communicatie gaat via de grote zus (als moeders, die echt niet lichamelijk beperkt is ofzo, te beroerd is om ff het schoolplein op te komen, voel ik mij ook niet geroepen om naar haar auto te lopen)
Hier in ons kleine dorpje worden de kinderen alleen in groep 1 en 2 naar school gebracht. De aanrijroute voor auto’s ligt aan de achterkant van de school, de loop- en fietsroute aan de voorkant van de school. Bij het oversteken van de enige drukke straat staan altijd brigadiers. Verder hebben we hier rustige en overzichtelijke straten, zodat zelfs onze 4jarige Julian al alleen door het dorp mag fietsen. Het duurt nog 2 jaar voordat Julian naar groep 3 gaat dus ik ben nog 2 jaar schoolpleinmoeder. Ik ga altijd 8 minuten voor tijd richting school zodat ik er uiterlijk 5 voor wel ben want soms komt het weleens voor dat de kinderen iets eerder uit zijn. Het ligt een beetje aan mijn stemming of ik wel of niet met de andere moeders praat. De meeste moeders staan hier al een kwartier voor tijd op school
Wij wonen wat verder van school en daarom hebben we zoon gebracht tot en met groep 7. In groep 8 ging hij zelf fietsen en alleen als het erg slecht weer was sprong hij snel in de auto bij zijn kleine zus en mezelf.
Ik sta twee keer per week na school bij het schoolplein. Op maandag maak ik soms een praatje met een bevriende oma en op vrijdag staat een vriendin van mij bij school dus dan kletsen we meestal even bij. Als ze er niet zijn dan sta ik rustig wat achteraf te staan. Ga niemand opzoeken ofzo, niet mijn ding dat schoolpleinmoederschap.
Dat loslaten ja… Elke dag opnieuw een beetje maar pfff, wat is het moeilijk soms!
Wie zegt dat loslaten niet moeilijk is, die jokt volgens mij. Ik heb het er ook moeilijk mee gehad en nu nog. Zoon heeft sinds kort een prima baan en vertelt daar van alles over. Hoe groot is niet de verleiding om hem vanaf dat punt met goede raad te overstelpen en me zorgen te maken over het behoud van die baan. Maar ik houd me in. Soms nog steeds moeilijk. Maar het moet.
Het grootste gevaar van de verkeersdrukte was het aantal auto’s dat bij school geparkeerd stond. Zelfs over de zebra heen! Ik heb er verschillende moeders op aangesproken, maar ze zeiden gewoon: ach, ‘t is maar voor vijf minuutjes. Als er ooit een politieagent daar bekeuringen uit was komen delen, had ik hem/haar een bos bloemen gegeven!
Ik kan me niet meer precies herinneren hoe oud mijn dochter was toen ze alleen naar school ging. ‘t Is alweer zo lang geleden, want ze is 17…
Kleine kinderen worden groot, het hoort er allemaal bij
Ik heb geen kinderen maar ik denk dat ik ook niet zo zou zijn van al dat gekletst met andere moeders. Gewoon achteraf wachten op je kind… en dan gewoon lekker naar huis.
Als het helemaal zou moeten kun je haar nog helpen de eerste straat “te overbruggen’ maar het blijft moeilijk dat loslaten, dat was het in “mijn tijd” al ( ruim 45 jaar geleden) maar toen was het verkeer nog aanmerkelijk minder druk dan nu ;-(
Dat gaat helemaal goedkomen ! Geniet alvast van de aankomende, schoolplein-vrije tijd …
Toch wel weer spannend dat Kleine Zus na de vakantie alleen naar huis mag. Dat vond ik zelf toendertijd ook, al vond ik het ook gezellig als m’n moeder bij het hek stond 😉
Dat vond ik ook zo vreselijk. Dat staan op het schoolplein en dat loslaten nog steeds. Het is ons lot als moeder… 😉
Lastig ja, loslaten. Zeker ook in het verkeer. Brrr. Maar het hoort erbij en komt vast goed.
Wat doet ze op de andere dagen dat jij niet thuis bent? Naschoolse opvang of hoe regel je dat?
Oef, spannend! Loslaten, het hoort erbij. Gelukkig mag je haar ‘ooit’ nog op komen halen 🙂
Ik kan me voorstellen dat je het schoolpleingedoe niet zult missen. Het was ook nooit mijn hobby. Loslaten is een heel ander verhaal. Dat gaat met veel emoties gepaard.
Jahha ik ben dus net als jij geen schoolpleinmoeder, sinds de jongste in groep 5 zit, zie je mij amper op school. Alleen op verzoek van de jongste of als ik wat te bespreken heb met juf of meneer 😉
Nu gaat de jongste alweer naar groep 7 en wil niet eens meer dat ik mee ga 😉
Hm het is ook niet mijn grootste hobby, bij het schoolplein staan, weet eigenlijk niet goed waarom niet. Sommige andere moeders die er ook staan zijn namelijk best wel aardig.
Nee, ik was ook niet echt een schoolplein moeder. Al heb je je vaste gezichten. Voor mij waren dat meestal ouders van vriendjes en hadden we het, heel beperkt, voornamelijk over onze kinderen. Maar om daar een half uur van te voren op het schoolplein te gaan staan? Nee, ook niet mijn ding!
Ik heb het schoolplein ook geen moment gemist toen mijn kinderen naar de middelbare school gingen. Het enige wat ik mis is het gemakkelijk even aan kunnen schieten van een leerkracht. Maar goed, dat gaat nu soms via de mail net zo gemakkelijk.
🙂 loslaten…..ja steeds weer een stukje meer hè. Dat schoolpleingedoe (beetje onbeleefde uitdrukking van mij) is mij compleet vreemd, want hier worden de kinderen niet naar school gebracht. De kinderen gaan automatisch naar de dichtsbijzijnde school en ze leren al voor ze naar kleuterschool gaan samen met de wijkagenten, hoe ze veilig naar school kunnen lopen. Ook staan er overal aan de kruisingen brigadiers en wordt er op school ook op gelet / voor gezorgd, dat de grotere kinderen een oogje op de kleintjes hebben.
Uit mijn eigen jeugd ken ik het “schoolpleinen” van de kleuterschool, toen werd ik altijd gebracht en opgehaald, maar zodra ik op de basisschool terecht kwam, mocht ik met mijn neefjes en (achter)nichtjes naar school lopen, die al in hogere klassen zaten.