Ik las ‘Zomernacht‘ van Kristin Hannah in amper twee dagen uit en was geraakt door de puurheid van het boek. Waar gaat ‘Zomernacht’ over?
Lexi en Mia worden hartsvriendinnen vanaf de dag dat ze elkaar op de middelbare school tegenkomen. Lexi woont bij haar tante op een woonwagenpark. Mia komt uit een stabiel, rijk gezin. Lexi valt als een blok voor Mia’s populaire tweelingbroer Zach. Ze had nooit verwacht dat hij haar ook leuk zou vinden. De drie jonge mensen worden onafscheidelijk. Op de terugweg van hun eindexamenfeest gaat het mis. Ze krijgen een auto-ongeluk. Lexi neemt onder grote sociale druk alle schuld op zich en belandt in de gevangenis. Daar bevalt ze van een dochtertje, Grace, dat ze moet afstaan. Jaren later keert Lexi, ouder en wijzer, terug in de maatschappij. Ze gaat onmiddellijk op zoek naar Grace.
Dit boek is heel ontroerend, puur en intens. Ik heb met vrij grote regelmaat wat tranen weg moeten pinken. Hannah beschrijft de gebeurtenissen erg mooi en vanuit verschillende perspectieven en in feite zijn alle perspectieven totaal begrijpelijk.
Lexi heeft een verschrikkelijke jeugd achter de rug en komt pas in een stabiele omgeving als ze bij haar tante beland. Dan ook ontmoet ze Mia en haar broer Zach. De ballast van haar jeugd kan Lexi echter niet achter zich laten en die maakt dat ze zich snel te veel voelt, overbodig. Ze is onzeker en vertrouwt moeilijk mensen. Ze is echter zeer integer en (te?) volwassen voor haar leeftijd en maakt haar keuzes op basis van hoe ze zelf behandeld had willen worden toen ze jong was. Heel erg dapper is ze!
Er zitten ontzettend veel heel mooie stukjes in het boek, maar de eerste brief die Lexi aan haar dochtertje schrijft als ze in de gevangenis zit wil ik hier toch even met jullie delen.
Lieve Grace,
Ik was achttien toen jij geboren werd. Het lijkt een beetje onnozel om dat de zeggen, want ik ben nu pas negentien, maar ik dacht dat je dat wel over me zou willen weten. Ik zou willen dat ik je kon vergeten. Dat is heel onaardig om te zeggen, maar als je oud genoeg zou zijn om deze brief te lezen, dan zou je toch al weten waar ik ben en wat ik heb gedaan. Waarom ik je moeder niet kan zijn. Dus: ik zou willen dat ik je kon vergeten. Maar ik kan het niet.
Ik word hier wakker en het eerste waar ik aan denk, ben jij. Ik vraag me af of je ogen groen zijn geworden zoals die van je vader, of dat ze blauw zijn zoals de mijne. Ik vraag me af of je ‘s nachts al doorslaapt. Als ik kon, zou ik je elke avond in slaap zingen.
Ik was al verliefd op je voordat ik je zelfs maar had gezien. Hoe is dat mogelijk? Maar het is zo en en toen hield ik je in mijn armen en toen gaf ik je aan Zach. Wat moest ik anders? Jou hier op bezoek laten komen, zodat je me achter tralies kon zien? Ik weet hoe erg dat is. Ik heb ergens gelezen dat verdriet net zoiets kan zijn als een bot breken. Je moet het goed laten zetten, anders blijft het je de rest van je leven pijn doen. Ik bid dat je dat op een dag zult begrijpen en me zult vergeven.
Ik stuur je deze brief niet op, maar misschien zul je me op een dag gaan zoeken als je volwassen bent en dan heb ik deze doos met brieven en die geef ik dan aan je. Dan zal ik zeggen: ‘Zie je wel? Ik hield van je’. Misschien zul je me zelfs geloven. Tot die tijd weet ik in elk geval dat je veilig bent. Ik droomde er altijd van om een Farraday te zijn. Jij boft maar met de familie die je hebt. Als je verdrietig bent, moet je naar Miles toe gaan. Hij kan je altijd aan het lachten maken. Of vraag aan Jude of ze je wil omhelzen. Er kan niemand zo goed omhelzen als je oma. En dan is er nog je vader. Als je hem de kans geeft, zal hij je alle sterren van de hemel laten zien en je heb gevoel geven dat je kunt vliegen. Dus ik maak me geen zorgen om jou, Gracie.
Ik ga proberen je te vergeten. Het spijt me, maar ik kan niet anders. Het doet zo’n pijn om van je te houden.
‘Zomernacht’ is vooral een heel mooie roman die het echt waard is om gelezen te worden. Doen dus zou ik willen zeggen.
