Ik wil echt niet klagen hoor en tenslotte doe ik het mezelf aan, maar af en toe is het coachen van een meidenteam best hard werken. Heb ik aan de ene kant te maken met 16 meiden tussen de 12 en de 15 jaar, aan de andere kant zijn er de ouders.
Wat de meiden betreft: man, wat zijn ze onzeker. En man, wat horen ze alleen het commentaar. Complimenten? Huh, geven jullie die dan ooit? Mijn twee collegaleiders en ik proberen zoveel mogelijk positief te coachen. Het ‘goed gespeeld’, ‘klasse’, ‘hard gewerkt meiden’ schalt veelvuldig over het veld. Maar als ik, of een van mijn collegaleiders, ook maar één keer durf te zeggen dat ze harder moeten werken of moeten luisteren, dan zijn ze of zeer verontwaardigd of zeer verdrietig. Pfffft!
Kijk, natuurlijk moet het voetballen vooral een leuk spelletje zijn en dat is het ook, de sfeer in het team is goed, maar soms is het dodelijk vermoeiend. Het nadeel van ons elftal is dat op één na alle meiden pas sinds maximaal vier jaar voetballen. Ook dit jaar zijn er weer twee nieuwe meiden bij. Hoe het spelletje eigenlijk gespeeld moet worden snappen sommige nog steeds niet. Ja, ze weten dat de bal bij de tegenstander in de goal moet, maar rustig en beheerst spelen, dat lukt het gros nog steeds niet. Het veld breed houden. Huh, wa’s dat dan? We moeten alles een triljoen keer zeggen en zoals gezegd, dat is dodelijk vermoeiend want er lijkt bijna niets te beklijven (of zouden wij het gewoon heel slecht uitleggen???). Maar ook dat geeft helemaal niets. Want over het algemeen vind ik het coachen superleuk.
Als dan echter de ouders ook nog beginnen te zeiken, dan bereik ik af en toe wel een stadium van ‘ik houd er mee op, doe het zelf maar als jullie het allemaal zo goed weten’. Twee weken geleden sprak een vader mij tijdens (!) de wedstrijd aan op het feit dat zijn dochter al weer reserve stond. De dochter, de andere reserves en wat publiek stonden op een paar meter afstand. Jemig, dat doe je toch niet! Tuurlijk mag je het als ouder niet eens zijn met wat wij beslissen, maar doe dat niet als er een boel mensen bij staan. En al helemaal niet tijdens de wedstrijd.
We hebben dit jaar een team van 16 spelers. Dat betekent dat we vijf reserves hebben. Da’s een heleboel en dat is lastig. Ik ben verantwoordelijk voor de opstelling en de reserves en ik probeer dat zo eerlijk mogelijk te doen. Alle meiden hebben aan het eind van het seizoen zo ongeveer allemaal even vaak slash lang reserve gestaan. Op een paar meiden na. Zoals daar vorig jaar onze stopper was (ze speelt nu bij de B’s). Ze was de beste van ons veld en zonder haar, was onze verdediging meteen veel zwakker. Het gevolg: zij heeft meer voetbalminuten gehad dan de rest. Terecht vind ik en mijn collegaleiders. Net zoals dat gold voor onze spits. En zo wordt een keeper ook minder vaak gewisseld. Maar da’s logisch, zoals een bepaalde voetballer wel ‘ns gezegd zou hebben. Soms is het namelijk ook wel leuk om te winnen. En daardoor maken sommige spelers dus meer voetbalminuten dan de rest. Maar voor de rest scheelt het elkaar niet veel.
Over het algemeen is de sfeer langs de lijn heel erg goed, maar er zijn best een aantal ouders bij die heel fel zijn. Die ook richting de meiden behoorlijk kunnen mopperen als ze niet doen wat zij zeggen. Dát is toch echt niet bedoeling. Wordt dan zelf lijeider lijkt mij. Het is nog niet zo ver gekomen dat we een ouder aan hebben moeten spreken, maar ik vermoed dat dat op heel korte termijn wel een keer gaat gebeuren. En dat is een klusje dat ik wel ga klaren, maar waar ik niet echt naar uitkijk. Maar dat begrijpen jullie wel neem ik aan.
Overigens herkent Mr. T. het ook wel. Hij is leider van het team van Kleine Zus. Zijn meiden zijn dus tussen de 8 en de 10 jaar. Ook hij vindt dat de meeste meiden gewoon echt niet tegen (opbouwende) kritiek kunnen en hij speelt het liefst uitwedstrijden. Nou, dat wil wel wat zeggen lijkt me.
Je kunt nou eenmaal niet iedereen een plezier doen. Helaas…
Alle waardering voor jou in deze functie .
Leider zijn van zo’n team is idd een hele opgave, je kunt het nooit goed doen in ogen van sommige mensen. En laat dat dan voor de mensen zijn die zelf er niets aan (willen) doen.
een van de redenen waarom ik slecht tegen voetbal kan, zijn de ouders langs de lijn. of op de tribune. of nog erger, de ouders die er nooit zijn..
lastig dat ze niet om kunnen gaan met opbouwende kritiek, zeker jouw team zou dat onderhand toch wel moeten kunnen!
lijkt me idd ook wel een beste klus soms, maar ook wel leuk en super dat mr. t en jij dat allebei doen!
Sinds kort sta ik ook aan de zijlijn en ik erger me soms groen en geel aan hoeveel trainers (gevalletje beste stuurlui etc.) er aan die zijlijn lijken te staan. Kan me goed voorstellen dat echte trainer zijn soms knap lastig is.
Jah heel herkenbaar en scheidsrechter zijn, dat was mijn oudste zoon, is ongeveer net zo ondankbaar. Hoe vaak hij niet uitgescholden en bedreigd werd door ouders langs de kant…..hij is er mede daarom mee gestopt.Hij vond het niet LEUK meer om te doen. ( de scheldende ouders stuurden ze hier door de scheids de rest van de wedstrijd naar de kleedkamers)(maar daarna…..he zijn ze nog boos)
Oh met dit soort problematiek heeft mijn moeder ook gekampt toen ze een tijdje mijn volleybalteam coachte in de jeugd. Wat een gezeik, pfff… Maar echt, zonder een leider is een team nergens, dus die ouders hebben het maar te pikken. En anders mogen ze het idd zelf doen. Succes met de pittige gesprekken!
Het lijkt me een moeilijke baan, hulde dus voor alle vrijwilligers die dit doen en goed doen. Want behalve dat je zelf enigszins het spelletje moet snappen (en daar ga ik de mist al in) heb je ook nog eens een graad in de psychologie nodig…
Het lijkt mij niet meevallen. Ik zou er niet eens aan durven/willen beginnen. En dat niet tegen kritiek kunnen…is dat ook niet een beetje van deze tijd? Alles moet altijd de hemel ingeprezen worden, en als het nergens naar lijkt dan wordt dat nog goed gepraat met de zin: “je hebt in ieder geval je best gedaan, meer kun je niet doen…”
Gelukkig zijn er ook ouders zoals jullie, die wel de daad bij het woord voegen en gaan leiden. Wens je succes met de bralbekkende ouders, die kunnen erg lastig zijn.
Ik weet helemaal niéts van voetbal en kan dus geen zinnig woord zeggen over hoe goed jouw leiding is . het enige dat ik wel weet is dat ouders langs de lijn eigenlijk verboden zou moeten worden, wat kunnen dié lelijk tekeer gaan zeg!
Maar ik denk dat jij alles wel onder controle hebt 😉
Ja, die ouders langs de lijn en het beter weten… Doodziek wordt je er van….
Knap dat de leiding dit toch blijft doen en hopelijk blijft het plezier groter dan de ergernis. Veel succes vandaag!
Petje af dat jullie dat doen! Plezier staat boven alles lijkt me! Zelf ben ik een “lerende” trainster/coach aan de kant van het bad, en ben me nu aan het inlezen over de verschillen tussen de verschillende leeftijdsgroepen. Bij de groep 13-15 jaar staat o.a.: labiel, angst, onzekerheid in bepaalde bewegingssituaties, negatief lichaamsidee, behoefte aan eigen identiteit, enz.
Haha, dus jouw berichtje erg herkenbaar. Een fijn voetballende zaterdag voor jullie!
Het lijkt me een zware klus. Petje af.