De Zoon

Op de dag dat mijn ouders 46 jaar getrouwd zijn kan ik mooi een logje wijden aan een familieroman. Van harte pap en mam. ♥♥♥

Philipp Meyer schreef met ‘De Zoon‘ een historische roman van betekenis. Waar gaat dit boek over?

In de lente van 1836 wordt Eli McCullough geboren, het eerste mannelijke kind dat het levenslicht ziet in de zojuist opgerichte staat Texas. Twaalf jaar later worden zijn zus en moeder vermoord door een groep Comanche-indianen. Eli wordt gevangengenomen, maar hij weet zich snel aan te passen aan het bikkelharde leven van de Comanches. Hij leert hun taal en gewoonten, krijgt een nieuwe naam en vecht met hen tegen hun veelal blanke vijanden. Wanneer de stam door ziekte, hongersnood en blanke soldaten wordt gedecimeerd, raakt Eli geïsoleerd; hij is geen indiaan, maar ook zeker geen blanke meer. Wat volgt is een avontuurlijke reis vol tragiek, geweld en geluk van een man die koste wat kost iets wil bereiken in zijn leven.

Naast Eli’s verhaal wordt ook dat van zijn zoon Peter verteld, die de prijs moet betalen voor zijn vaders onophoudelijke onrust en zucht naar macht. En het verhaal van de achterkleindochter, Jeanne Anne, een vrouw die zich staande moet zien te houden in de door mannen gedomineerde olie-industrie.

In eerste instantie vond ik het een wat warrig verhaal en dat verwarrende komt vervolgens af en toe in kleine stukjes wel terug. Dat een boek in eerste instantie wat warrig is, vind ik niet zo erg, maar dat wazige wat later heeft me af en toe wel geïrriteerd. Maar verder … niets dan lof.

‘De Zoon’ is zeer meeslepend en zeer interessant. Alle drie de verhaallijnen zijn zeer de moeite waard. Het avontuur van Eli, de last waarmee Peter zijn leven leeft en Jeanne Anne die moet zien te overleven in een mannenwereld. Echt een aanrader!
dz

Vrijdag de dertiende

Het is vandaag vrijdag de dertiende, een mooie aanleiding voor een vragenlijstje.

  1. Doe jij aan kaarsjes aansteken en dingen afkloppen?
  2. Waarom doe je dat wel of niet?
  3. Heb jij ooit echt heel veel pech gehad op vrijdag de dertiende?
  4. Laat je dingen op vrijdag de dertiende om ‘de goden maar niet te verzoeken’?
  5. Heb jij bepaalde rituelen die je een veilig gevoel geven?
  6. Wat is je geluksgetal?
  7. Heb je een talisman of amulet, wat voor iets is het en heb je die gekregen of zelf gekocht?
  8. Heb je ooit een klavertje vier gevonden?
  9. Kan jij goed omgaan met bijgelovige mensen?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Een glimlach kost niets

Een boek moest er komen, een boek voor onze nieuwe Koning. Een boek waarvoor gewone mensen zoals jij en ik onze droom in konden sturen. Een boek dat ieder gezin gratis ende voor niks op kon gaan halen. Wat ik dus deed. Uiteraard. 😉

Wat vind ik nou eigenlijk van dat boek? Ik vind het vooral vol staan met heel positieve stukjes, ideeën en verhaaltjes. Optimisme en enthousiasme gaan hand in hand in dit boek. En daarom vind ik het stiekem dus echt een boek dat op ieder toilet zou moeten liggen, zodat je tijdens een bezoek aan het kleinste kamertje kunt lezen hoe Stefan uit Bussum of Ada uit Broek op Langedijk hun droom aan onze Koning presenteren.

Zo vraagt Ellie zich af waarom niet iedereen zelf begint aan het opruimen van zwerfvuil en eindigt met ‘het zou fijn zijn als we allemaal de verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen buurt of wijk‘. Precies Ellie, denk ik dan. Wijs niet meteen naar ‘de gemeente’ als er iets opgeruimd moet worden, neem je eigenlijk verantwoordelijkheid.

Marjet droomt over kinderen die pas naar binnen komen als ze eruitzien als aardmannetjes, die hutten bouwen, vlinders nafladderen en vogels nagakken en modder in het klaslokaal. Het gebeurt ongetwijfeld, maar op sommige plekken is er helaas geen ruimte voor.

Ellen wil het goede uit mensen halen en vraagt begrip voor elkaar. Wordt niet meteen boos, neem de tijd om elkaar te begrijpen. Of wat te denken van Mathil die schrijft ‘Mijn moeder leerde mij dat vriendelijkheid geen geld kost en ik leerde dat op mijn beurt aan mijn kinderen. … Blijf vriendelijkheid uitstralen, al kan het leven soms nog zo moeilijk zijn, vol frustratie over een relatie, een zieke in de familie, het wereldnieuws, de eurocrisis enzovoort, dat mag nog geen reden zijn om niet te kiezen voor vriendelijkheid.

Een wat minder gemakkelijk realiseerbare droom is de droom van Rosalie, zij wil via de platte daken in steden een ecologische verbindingszone op hoogte creëren. En Lianne droomt over donkere nachten. Ze vraagt zich af of ‘s nachts het licht niet gewoon uit kan of waarom kassen dan niet op z’n minst rolgordijnen hebben.

Er zijn ook gewoon schattige droompjes zoals ‘groene vingers voor iedereen’, ‘dat iedereen evenveel geld heeft’ of ‘in het hele land gratis en open draadloos internet’ en, jawel hoor, ‘gekleurde pieten in plaats van zwarte pieten’.

In het boek staan echter ook heel veel idealistische en mooie dromen. Vaak in één zin gevangen.

Wat zou het toch mooi zijn als we konden bewerkstelligen dat er respect is voor alle culturen en religies zoals Henk zo mooi verwoord en Frits Ritmeesters (beter bekend als Frits Spits) doet daar een schepje bovenop. Hij pleit voor VN-scholen die internationale cursussen tot verdraagzaamheid gaan verzorgen. De kern van het lesprogramma zou moeten zijn: kennis van elkaars culturen, uitwisseling van gedachten en overtuigingen. Spits is er van overtuigd dat als mensen elkaar beter leren kennen en begrijpen dat er dan ook minder conflicten zouden zijn.

Ook de republikeinen krijgen de kans om hun droom ‘Een Nederland met een gekozen president’ onder de aandacht van de Koning te brengen, maar tegelijkertijd droomt Babak ervan dat de Koning meer macht krijgt.

Radboud vindt het een buitengewoon goed idee als we in het Markermeer twee eilanden maken in de vorm van een N en een L. Het zou toch geweldig zijn als je via Google Earth die NL ziet staan?

Rick lost het probleem van eenzame oude mensen op door robots voor hen te laten zorgen. Want met een robot in de buurt voel je je ook niet zo alleen. Rick is uiteraard onder de tien jaar. 😉

Wie weet, wordt de droom van Lizanne werkelijkheid en is er over een paar jaar een landelijke culturendag. Dat zou toch mooi zijn. En het idee van Ben vind ik, ook al trein ik zelden, geweldig in al zijn eenvoud: ‘Geen stilte- maar een samencoupé. Een plek in de trein voor reizigers die openstaan voor een gesprek‘.

Ik sluit af met Luciënne die schrijft: ‘Ook al zijn er veel bezuinigingen, wij hoeven niet te bezuinigen op een glimlach. Een glimlach kost niets‘. En zo is het maar net. Nederland scoort hoog als het gaat om gelukkige landen, alleen lijken we dat af en toe een beetje te vergeten: ondanks een boel gedoe en gezeur is het heus nog goed wonen hier. Ons Bruto Nationaal Geluk is prima. We moeten het alleen wel willen zien.
db

Heb jij het droomboek al in huis gehaald? Waarom wel of niet? En zo ja, wat vond je ervan?

芸者

Kijk haar daar nou lopen. Al is lopen niet echt het goede woord, ze lijkt te zweven. Haar zwarte lokken zijn in een ingewikkelde wrong bovenop haar hoofd bevestigd en een waterval van orchideeën valt uit haar kapsel naar beneden. Haar gezicht is wit gepoederd en haar volle lippen zijn vuurrood. De glanzende kimono die ze draagt is van prachtige zijde gemaakt en geeft een goede lezer volop informatie over haar status. De kimono zit haar als gegoten. Ze is beeldschoon en dat weet ze.

Ik verafschuw haar. Ik verafschuw haar met heel mijn wezen. Zij heeft mijn plek ingenomen. Mij alles afgenomen wat ik ooit bezat. Door haar schuld ben ik uit de gunst geraakt, door haar schuld zit ik aan de grond. Het ergste van alles vind ik nog dat niemand haar ware aard lijkt te doorgronden.

Ben ik de enige die weet hoe ze werkelijk in elkaar zit? Ben ik de enige die kennismaakte met haar verdorven en zieke geest? Nog niet zo lang geleden was ik de favoriet. Door haar listige en brutale streken, haar gekonkel en gedraai verloor ik binnen een half jaar alles wat ik liefhad. Mijn plek, mijn positie, mijn fortuin, mijn kinderen. Allemaal weg. Verdwenen. En dat allemaal door haar.

Ik geef het niet graag toe, maar haar charisma is ongekend, zij bespeelt de mannen zonder problemen. De keren dat ik haar niet, gelijk een krolse poes, naast mijn Danna heb zien zitten. Ze kronkelt, vleit, manipuleert en overwint. Op alle fronten. De mannen merken het niet. Die zien alleen haar schoonheid. Niet haar verziekte geest. Door haar schuld ben ik gedwongen mijn obi op mijn buik te dragen. Door haar schuld ben ik gedoemd tot dit leven.

Ik kan wachten, ik zal wachten, maar mijn wraak zal zoet zijn.
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: spinnen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Proefles

Grote Zus kan, vinden wij, erg goed tekenen. Een neef van Grote Zus kan ook heel goed tekenen (it runs in the family). Hij vertelde Grote Zus al zeker een half jaar geleden dat hij naar een atelier hier in de buurt gaat waar hij tekenlessen volgt. En dat vindt hij heel erg leuk en interessant om te doen.

Eigenlijk vinden Mr. T. en ik dat Grote Zus wat meer met haar tekentalent zou moeten doen. Ze beleeft zoveel plezierige uurtjes aan het tekenen en wij denken dat wat extra stimulering van haar talent volgens ons erg goed uit zou kunnen pakken.

Maar hé, Grote Zus zou Grote Zus niet zijn als ze niet een extra duwtje in de rug nodig heeft. Boven het maaiveld uitsteken als in ‘iets met je talent doen’ is zo ongeveer het verschrikkelijkste wat een 14-jarige kan overkomen en tekenles gaan volgen is vooral heel erg stom! Ha, tegelijkertijd wéét ik gewoon dat ze het leuk zou vinden om te gaan doen. Maar die eerste stap hè, die eerste stap.

Nou, die eerste stap hebben wij dus maar voor haar gezet. Vanavond gaat Grote Zus naar een proefles tekenen in het atelier. Ik hoop dat ze het een eerlijke kans geeft en ik hoop vooral dat ze het zo leuk vindt dat ze door wil gaan. Ik ben benieuwd.

Knopen in mijn zakdoek

Toen wij in Gouda waren kreeg ik van Yvonn twee exemplaren van haar boek overhandigd. Eerst werd het boek door Mr. T. ingepikt (het tweede exemplaar moet uiteraard netjes blijven omdat het een cadeau voor mijn moeder is, maar zij mag dat nog niet weten dus niet verder vertellen hoor). Nou is Mr. T. dus echt geen lezer, maar dit boek vond hij zeker de moeite waard. Dat lag niet alleen aan de korte stukjes (dan is het gemakkelijk voor hem te behappen haha), maar uiteraard vooral aan de inhoud.

Nadien kreeg ik de kans om het te lezen. Een boel van de verhaaltjes kende ik natuurlijk al omdat Yvonn al jaren blogt (haar blog op weblog.nl is helaas met vele andere blogs verloren gegaan), maar nu is ze hier te volgen. Ik kan dat blog van harte aanraden want Yvonn schrijft erg mooi, liefdevol en intens (alleen veel te weinig).

Maar goed: waar gaat ‘Knopen in mijn zakdoek’ eigenlijk over?

Met een onbezorgde jeugd als jongste dochter in een gelukkig, gemiddeld gezin begint een verzameling dierbare herinneringen. Leuke, pijnlijke, maar ook pietluttige momenten om te onthouden. En te koesteren. De verzameling wordt snel groter als zij in 2003 een dochter krijgt en in 2006 een zoon èn een dochter. Als er een eind komt aan de herinneringen waar haar vader in voor komt, wordt de wens geboren om e verzameling vast te leggen.

Tja, wat kan ik zeggen? Ik ben natuurlijk bevooroordeeld want ik houd gewoon van die vrouw. Haar stukjes zijn, vind ik, vooral heel puur, groots in het kleine, aangrijpend in al hun eenvoud. Om sommige stukjes (‘Thuis’ bijvoorbeeld) moet ik gewoon een beetje huilen omdat ik het haar graag anders gegund had, maar ook omdat het laat zien dat dingen zich lang niet altijd herhalen. Om andere stukjes moet ik vooral glimlachen. En dan zijn er stukjes waar zoveel liefde in zit en waarin Yvonn tegelijkertijd haar angsten en twijfels laat zien (zoals in ‘Ga je mee, Madeliefje?’ bijvoorbeeld). Er zijn veel herkenbare stukjes, maar een stukje als ‘Van grote toegevoegde waarde’ is wel heel, heel, heel herkenbaar. Ik mag af en toe graag zelf zo gedachtenkronkelen en ook mijn meiden kunnen dit soort gesprekken op gang brengen.

‘Knopen in mijn zakdoek’ is een persoonlijk relaas en ik heb het met buitengewoon veel plezier gelezen.

Ik wil dit logje afsluiten met een kort stukje uit ‘Zorgen over later’. Joep leert zichzelf, na uitleg van mama, van de ene op de andere dag fietsen terwijl er voorheen diverse pogingen gedaan zijn om het hem te leren. Daags na zijn eerste fietsmoment zegt hij tegen haar ‘Ik dacht in mijn hoofd: als ik later meester ben, kan ik niet meer bij pappa achterop’. 😉

kn

Achterom

Ik geloof dat ik al wel ooit gelogd heb over het feit dat hier op het platteland mensen vaak achterom komen. Ja dat klopt: klikkerdeklik! Er zijn echter uitzonderingen. Bedrijven of post-bezorgers horen gewoon aan te bellen. Tenminste, dat vind ik.

Wat schetst mijn verbazing toen een paar weken geleden een postbezorger gewoon achterom binnenging! Wat was het geval: ik was boven aan het poetsen, Grote Zus was beneden. Normaal doe ik altijd de deur op slot als ik boven aan het poetsen ben. Ook is de afspraak dat Grote Zus de deur op slot heeft als ze alleen thuis is en dat ze nooit de voordeur openmaakt als ze alleen thuis is. Maar nu was de achterdeur dus open.

Enfin: ik was boven aan het poetsen en er wordt aangebeld. Ik laat uiteraard acuut mijn poetsgerei vallen (dat duurt ongeveer ½ seconde) en loop naar de trap, de bel gaat weer. Zo hé, daar heeft iemand haast! Ik loop naar beneden, dat zal ongeveer 3 seconden duren (maar dat heb ik niet getimed) en doe de deur open. Er staat niemand, maar ik zie vanuit mijn linkerooghoek dat onze achterdeur openstaat en ik hoor iemand roepen ‘hallo!’.

Ik roep vanuit de voordeur ‘hallo’ terug en er komt iemand teruggelopen. Het is een postbezorger. Ik word eigenlijk heel snel een beetje pissig (verbaas me eerlijk gezegd ook over die reactie maar ik vind het gewoon niet plezierig dat een wildvreemde achterom gaat) en zeg dat ik het niet netjes vind dat een postbezorger achterom gaat als hij een pakketje af gaat leveren. De postbezorger zegt dat hij lang gewacht heeft na het aanbellen (tssss, er zat amper 2 seconden tussen de twee keer bellen) en dat hij altijd achterom gaat als mensen niet de voordeur opendoen. Ik geef aan dat ik dat niet wil hebben. Hij mompelt wat en is volgens mij een beetje boos op mij. Ha, da’s omgekeerd ook het geval maat! Enfin, lang verhaal weer ‘ns kort: ik neem het pakketje in ontvangst en lucht op twitter mijn hart dat ik dit geen tof gedoe vind.

De reacties op twitter sterken mij in mijn mening: een postbezorger hoort niet achterom binnen te gaan en sommigen geven zelfs aan dat ik een klacht in moet dienen maar dat vind ik wat ver gaan. Als ik het er echter later met Mr. T. over heb (en Mr. T. is echt de rust zelfde, die maakt zich niet heel snel ergens druk om én Mr. T. is boerenzoon en op een boerderij is het achterom komen nog veel meer in zwang dan ‘in de straat’) vindt hij toch ook dat dit niet helemaal is zoals het hoort.

Ik heb uiteindelijk wel een bericht naar de TNT gestuurd met daarin aangegeven wat er gebeurd was. Het zat me gewoon niet lekker. Een aantal dagen later kreeg ik van TNT een reactie met daarin aangegeven dat het inderdaad niet de bedoeling is dat postbezorgers achterom komen en dat het opgenomen zou worden met de betreffende bezorger.

Nou hoop ik maar dat deze bezorger nu niet heel boos om mij gaat worden en vervolgens alle eventuele pakketjes niet meer aflevert. 😉

En nu vragen jullie je vast af wat er in het pakketje zat. Toch?

Vul in / vul aan

Ik:

  1. wil nog graag … bereiken
  2. huilde voor het laatst op … om …
  3. zou ontzettend graag … willen ontmoeten
  4. heb een gruwelijke hekel aan …
  5. ben bang voor …
  6. zou op sportief niveau nog wel eens de … willen …
  7. heb het meeste bewondering voor …
  8. denk dat het leuk is een dagje als … te werken
  9. ga vanavond … koken/eten
  10. denk dat de meest overgewaardeerde deugd … is

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Kleding

Ik koop mijn kleding gewoon in de winkel. Nog nooit heb ik wat dat betreft iets op het internet gekocht. Ik wil namelijk de kleren meteen kunnen passen, het materiaal voelen en daarbij heb ik de ene keer een M’metje of een maatje 40 nodig en op andere momenten een S’je, een L’letje of een maatje 38 of 42. Geen peil op te trekken dus en ik heb dan ook helemaal geen zin in terugstuurtoestanden als iets niet naar wensch is.

Daarnaast vind ik het mijn taak om de (plaatselijke) middenstand in deze economisch moeilijke tijden zoveel mogelijk te steunen. Dat doe ik dan ook vol overgave. Bij mijn favoriete winkel verkopen ze veel kleding/merken waar ik van houd en van elke aankoop spaart de klant meteen 5%. Twee keer per jaar krijgt men vervolgens een cheque thuisgestuurd met daarin het gespaarde bedrag dat vervolgens een maand lang te besteden is in de winkel.

Ha, heel handige marketing natuurlijk. Maar wel extra leuk shoppen natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de hoogte van het gespaarde bedrag dit keer. Het was namelijk nog nooit zo hoog geweest. Nu kan ik natuurlijk als verweer aanvoeren dat ik dit jaar ook de communiekleding van Kleine Zus in de betreffende winkel kocht, maar dan nog moet ik de conclusie trekken dat ik wel heel erg goed voor mezelf gezorgd heb dit jaar. Een extra lokkertje doen ze ook nog bij die cheque. Als je voor 7 september iets komt kopen dan krijg je nog € 12,50 extra korting. Tja, en daar trap ik dan graag in.

Afgelopen maandag ben ik in de pauze even rond wezen snuffelen en ik kwam met twee fijne kledingstukken weer buiten.
gs op

Hoe shop jij kleding? Nog steeds in de winkel of via internet? Houd jij je aan een budget of koop je gewoon dat wat je mooi vindt?

Luchtvochtigheid

Toen we onze piano kochten kregen we er 5 jaar garantie bij. Dat is dan toch wel weer het voordeel als je koopt bij een pianostemmer/-opknapper. Die garantie die gaf hij echter alleen bij een luchtvochtigheid boven de 50%. Beneden de 50% immers kan de klankkast van de piano scheuren en dat schijnt wel een heel groot drama te zijn.

Nou is het hier in huis altijd al vrij vochtig. In de tijd dat we nog convectorputten hadden stond in de winter regelmatig onderin de putten een laagje grondwater. Mmm, dat wil je toch anders zien nietwaar? Een hele tijd geleden (lang voordat ik ook nog maar ooit van bloggen gehoord had, want anders had ik er ongetwijfeld over geschreven) hebben wij dan ook de convectorputten weg laten halen en gewone verwarming neergehangen. Dat we toen met een afwijkende tegel de schade moesten beperken namen we maar voor lief. Ooit zouden we de hele benedenverdieping wel opnieuw betegelen. Maar goed, dit allemaal geheel terzijde. Dat ooit volgde inmiddels al weer vier jaar geleden. Maar ook dat geheel terzijde. In dat logje heb ik het trouwens al over nieuwe vloerbedekking op de overloop en dat is verdorie nog niet gebeurd. Maar ook dat, je begrijpt het al, geheel terzijde.

voor14

Al weer een hele tijd geleden logde ik over een stomme lekkage die ergens in de muur zit en nog steeds is dat euvel niet verholpen. Ik denk dat dat pas gaat gebeuren als we de badkamer opnieuw onder handen gaan nemen. Aangezien we dat in 1996 nog deden is er volgens Mr. T. nog lang geen reden voor een nieuwe badkamer (hoe lang gaat een gemiddelde badkamer eigenlijk mee?). Gelukkig is de schimmel wel veel minder geworden en daarbij hangt het schilderijtje er nog steeds voor. 😉

Mr. T. bracht van zijn werk een oude luchtvochtigheidsmeter mee en dat ding doet inmiddels zijn werk hier. De piano staat naast de keuken en dat is volgens de pianomeneer een perfecte plek. ‘Niet te vaak de afzuigkap aanzetten hoor’, adviseerde hij mij en hoera voor de waterkoker!

Op het moment dat ik de foto maakte had ik net gekookt (mét afzuigkap!) en was de luchtvochtigheid 65%. Die piano die staat dus helemaal op z’n plek. 😉

lv

Hoe zit het met jouw woning? Vochtig of droog binnen?

Beschermd: Positief

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

De duivenhoudsters

En ook dit is een boek dat ik in de vakantie gelezen heb, maar wat ik niet in de grote hoop wil laten verdwijnen. ‘De duivenhoudsters‘ is namelijk een prachtig boek. Waar gaat dit boek over?

De levens van vier dappere en opmerkelijke vrouwen kruisen elkaar in het jaar 70 na Christus, in de wanhopige tijd van de belegering van Masada, wanneer de voorraden slinken en de Romeinen oprukken. De vier vrouwen werken in de duivenhokken en alle vier hebben ze geheimen: wie ze zijn, waar ze vandaan komen en van wie ze houden. Het zijn de roodharige Jaël, de dochter van een sluipmoordenaar wier gebroken hart haar door de ontberingen van de woestijn naar haar ware levenspad voert. Rivka, de bakkersvrouw die haar dierbaarste schat ter wereld verliest en toch de kracht vindt om haar familie te beschermen. Aziza, de geliefde van een krijger, die een geheim leven leidt dat zelfs haar naasten niet kunnen vermoeden en Sjira, een wijze, oude vrouw met kennis van kruiden en oude magie, die even loyaal is als gevaarlijk.
Uit hun vindingrijkheid en onderlinge solidariteit putten de vrouwen kracht zich teweer te stellen tegen de vijand die hen wil uitroeien.

Ik kan hier heel kort over zijn: prachtig, prachtig, prachtig. In het begin moest ik even wennen aan de vertelstijl en het taalgebruik, maar eigenlijk is dat taalgebruik pure poëzie. Zulke mooie zinnen, zulke interessante ontwikkelingen en alles past in elkaar. Al duurt het soms even voordat je daar achterkomt. Trouwe lezers weten dat ik een zwak heb voor historische romans en dit is een historische roman om ‘U’ tegen te zeggen waarin de gebeurtenissen in Massada op een indrukwekkende manier worden beschreven.

Dit boek móet je echt lezen. Je zult er geen spijt van krijgen.

ddh 002