Een boek moest er komen, een boek voor onze nieuwe Koning. Een boek waarvoor gewone mensen zoals jij en ik onze droom in konden sturen. Een boek dat ieder gezin gratis ende voor niks op kon gaan halen. Wat ik dus deed. Uiteraard. 😉
Wat vind ik nou eigenlijk van dat boek? Ik vind het vooral vol staan met heel positieve stukjes, ideeën en verhaaltjes. Optimisme en enthousiasme gaan hand in hand in dit boek. En daarom vind ik het stiekem dus echt een boek dat op ieder toilet zou moeten liggen, zodat je tijdens een bezoek aan het kleinste kamertje kunt lezen hoe Stefan uit Bussum of Ada uit Broek op Langedijk hun droom aan onze Koning presenteren.
Zo vraagt Ellie zich af waarom niet iedereen zelf begint aan het opruimen van zwerfvuil en eindigt met ‘het zou fijn zijn als we allemaal de verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen buurt of wijk‘. Precies Ellie, denk ik dan. Wijs niet meteen naar ‘de gemeente’ als er iets opgeruimd moet worden, neem je eigenlijk verantwoordelijkheid.
Marjet droomt over kinderen die pas naar binnen komen als ze eruitzien als aardmannetjes, die hutten bouwen, vlinders nafladderen en vogels nagakken en modder in het klaslokaal. Het gebeurt ongetwijfeld, maar op sommige plekken is er helaas geen ruimte voor.
Ellen wil het goede uit mensen halen en vraagt begrip voor elkaar. Wordt niet meteen boos, neem de tijd om elkaar te begrijpen. Of wat te denken van Mathil die schrijft ‘Mijn moeder leerde mij dat vriendelijkheid geen geld kost en ik leerde dat op mijn beurt aan mijn kinderen. … Blijf vriendelijkheid uitstralen, al kan het leven soms nog zo moeilijk zijn, vol frustratie over een relatie, een zieke in de familie, het wereldnieuws, de eurocrisis enzovoort, dat mag nog geen reden zijn om niet te kiezen voor vriendelijkheid.‘
Een wat minder gemakkelijk realiseerbare droom is de droom van Rosalie, zij wil via de platte daken in steden een ecologische verbindingszone op hoogte creëren. En Lianne droomt over donkere nachten. Ze vraagt zich af of ‘s nachts het licht niet gewoon uit kan of waarom kassen dan niet op z’n minst rolgordijnen hebben.
Er zijn ook gewoon schattige droompjes zoals ‘groene vingers voor iedereen’, ‘dat iedereen evenveel geld heeft’ of ‘in het hele land gratis en open draadloos internet’ en, jawel hoor, ‘gekleurde pieten in plaats van zwarte pieten’.
In het boek staan echter ook heel veel idealistische en mooie dromen. Vaak in één zin gevangen.
Wat zou het toch mooi zijn als we konden bewerkstelligen dat er respect is voor alle culturen en religies zoals Henk zo mooi verwoord en Frits Ritmeesters (beter bekend als Frits Spits) doet daar een schepje bovenop. Hij pleit voor VN-scholen die internationale cursussen tot verdraagzaamheid gaan verzorgen. De kern van het lesprogramma zou moeten zijn: kennis van elkaars culturen, uitwisseling van gedachten en overtuigingen. Spits is er van overtuigd dat als mensen elkaar beter leren kennen en begrijpen dat er dan ook minder conflicten zouden zijn.
Ook de republikeinen krijgen de kans om hun droom ‘Een Nederland met een gekozen president’ onder de aandacht van de Koning te brengen, maar tegelijkertijd droomt Babak ervan dat de Koning meer macht krijgt.
Radboud vindt het een buitengewoon goed idee als we in het Markermeer twee eilanden maken in de vorm van een N en een L. Het zou toch geweldig zijn als je via Google Earth die NL ziet staan?
Rick lost het probleem van eenzame oude mensen op door robots voor hen te laten zorgen. Want met een robot in de buurt voel je je ook niet zo alleen. Rick is uiteraard onder de tien jaar. 😉
Wie weet, wordt de droom van Lizanne werkelijkheid en is er over een paar jaar een landelijke culturendag. Dat zou toch mooi zijn. En het idee van Ben vind ik, ook al trein ik zelden, geweldig in al zijn eenvoud: ‘Geen stilte- maar een samencoupé. Een plek in de trein voor reizigers die openstaan voor een gesprek‘.
Ik sluit af met Luciënne die schrijft: ‘Ook al zijn er veel bezuinigingen, wij hoeven niet te bezuinigen op een glimlach. Een glimlach kost niets‘. En zo is het maar net. Nederland scoort hoog als het gaat om gelukkige landen, alleen lijken we dat af en toe een beetje te vergeten: ondanks een boel gedoe en gezeur is het heus nog goed wonen hier. Ons Bruto Nationaal Geluk is prima. We moeten het alleen wel willen zien.
Heb jij het droomboek al in huis gehaald? Waarom wel of niet? En zo ja, wat vond je ervan?