Nadat ik op zondagochtend mijn rondjes op de hometrainer heb gedraaid is het tijd voor mijn oefeningen. Terwijl ik die doe, staat de televisie aan en vaak kijk ik dan naar Omroep Brabant (vaak ook niet trouwens, het ligt helemaal aan wat er op dat moment uitgezonden wordt).
De laatste zondagen is er een programma op over Brabanders die geëmigreerd zijn naar het (verre) buitenland. Het heeft niet heel veel om het lijf, maar het is tegelijkertijd heerlijke televisie en ik vind het vooral leuk om te zien hoe de streek eruit ziet waar men naartoe is geëmigreerd.
Een neef van mij is geëmigreerd naar het voormalige Oost-Duitsland. Hij woont in de buurt van Berlijn en dat is vanaf hier zo’n 6 uur rijden. En al is dat in deze tijd dus bijna naast de deur, ik vind het nogal wat hoor. Het lijkt mij ook voor mijn oom en tante niet niks. Zij zien hun zoon en schoondochter én de twee kleindochters gewoon heel erg weinig. Misschien juist omdat het relatief dichtbij is en de kinderen al wat groter zijn, wordt de reis terug naar hier nog maar hoogst zelden gemaakt.
Tegenwoordig zijn er gelukkig wel allerlei moderne communicatiemogelijkheden die ervoor zorgen dat men snel met elkaar in contact kan treden als dat nodig is. Hoe anders was dat een jaar of 60 geleden! Als je zoon of dochter dan vertrok naar Australië, Nieuw-Zeeland, Canada of een ander Verweggistan, dan kon het zijn dat je hem of haar nooit meer terugzag.
Veel mensen vinden Nederland vol, dat we intolerant zijn geworden en dat er veel te veel regels zijn. Voor een deel klopt dat helaas ook, maar ik zie vooral de goede dingen van Nederland en die blijf ik zien. Daarnaast zijn er, ook in Nederland, meer dan genoeg prachtige stukken natuur en zijn er echt nog wel plekken waar het gewoon stil is. Het zou, op dit moment, echt niets voor mij zijn om te emigreren. Echt helemaal niets. Ik zou de mensen en dingen hier veel te veel missen.
Hoe zit dat met jou? Heb je ooit gedroomd van emigratie? Zou je het durven? En waar zou je dan heen willen gaan? Of heb je het wellicht gedaan? Kortom: vertel!
Ik voel me al bijna geëmigreerd, van regio 020 naar regio 010 😉 Maargoed, zou ik ‘t durven? Ik weet t niet, mss wel. Heb in de jaren 90 1x 5 mnd in Granada, Spanje en 1x 5mnd in Les2Alpes, Frankrijk gewoond. In die tijd had je met name alleen telefoon. Het waren gave tijden maar was ook weer blij dat ik weer terug was. Er waren daar nauwelijks NL kranten verkrijgbaar dus voelde me erg afgesneden van de wereld en miste met name de NL radio heel erg (tv iets minder). Nu met de komst van internet is dat toch heel anders. Woon nu ook niet bij iedereen in de buurt en loop ook niet bij iedereen de deur plat maar heb wel veel contact. Dat scheelt denk, ‘n hoop. Dat maakt de stap (ff los van de financiën) wel iets kleiner, denk ik.
ik zou stiekem best graag emigreren, maar om nou familie en vrienden achter te laten.. en het kind zo weg te rukken uit z’n leven.. ik denk dus niet dat ‘t er ooit van gaat komen. dus dan moeten we maar op vakantie naar scandinavië!
Ik heb het nog nooit één seconde overwogen. Ik ben een echte Noordhollander dus zelfs veranderen van provincie vind ik al verschrikkelijk. Het klinkt niet echt wereldburgerachtig en dat klopt, ik ben heel honkvast.
Ik heb er serieus aan gedacht, maar ben bang dat ik niet daadkrachtig genoeg ben om werkelijk stappen te ondernemen. Ik voel me in Nederland vaak opgejaagd. Te vol, teveel regels, enz. Niet als klagen bedoeld, want ik zal er altijd wat van proberen te maken, maar zo ervaar ik het helaas.
Wij zouden in de toekomst graag half om half willen wonen. Zes maanden hier, zes maanden daar (daar is Florida of Spanje). Dan heb ik het wel over pensioenleeftijd. Maar of dat uiteindelijk financieel haalbaar is?
Ruim 7 jaar geleden zijn wij verhuisd naar Belgie, het voelde als verhuizen maar door alle financiele ed rompslomp merk je dat het wel degelijk emigreren is. Assortiment in de supermarkt is ook anders, woorden betekenen niet hetzelfde. Mijn man kreeg hier een baan en de rest (ik en de kinderen ) gingen mee. Ik zou enorm opzien tegen verhuizen naar het westen van Nederland/ de randstad, heb altijd in het noorden en oosten gewoond.
Als we al zouden willen emigreren wordt het Zweden of Noorwegen. Wij zijn allesbehalve Francofielen!
Uhm …. Nooit over gedroomd, wel gedaan (hoewel ´emigreren´ vind ik zo enorm klinken, ´verhuizen naar het buitenland´, zeg ik maar).
Eerst naar Spanje (Galicie) en nu in (idd ook voormalig Oost-) Duitsland.
Van beide landen had ik kort voordat we besloten te verhuizen, nooit gedacht dat ik er eens zou wonen. Vroeger altijd gedacht áls ik ergens anders zou wonen, zou dat Frankrijk zijn. Ik werk niet aan een droom, ik ga met het leven mee, en dat heeft me nu hier gebracht …
Nog nooit gedaan maar er wordt wel regelmatig over gesproken, niet dat we er serieus mee bezig zijn hoor maar het trekt ons wel om bv naar Oostenrijk/Zwitserland te gaan maar ook Duitsland of de Ardennen lijkt ons wel wat. Ook nog relatief dichtbij zodat de afstand te doen is. Maar ja, op de een of andere manier weerhoudt het ons toch ook om er daadwerkelijk werk van te maken…
Toen mijn vader in de jaren 50 plannen had naar Australië te emigreren ( omdat Nederland zo werd, toén al) maakte ik woeste plannen om mezlef te verstoppen als het zover was. Niets voor mij dat emigreren al is Nederland allang het land niet meer dat het ooit was ik ben er te oud voor om nog weg te gaan én totaal ongeschikt om “m’n mensen “achter te laten.
Dat juist onze zoon al bijna 20 jaar in de USA woont is iets dat ondertussen een plek heeft gekregen ….d.m.v. een “koud gezet” stukje gevoelsleven!
Onbeschrijflijke blijdschap wordt daardoor getemperd bij bezoeken maar ook onbeschrijflijk verdriet bij het vertrek is dan milder.
Andere mensen hebben dat misschien niet nodig maar voor mij maakt dit het mogelijk er mee om te gaan, want vooral als het niet je éigen keuze is waardoor je ver van elkaar woont kán het erin hakken!
oéps , in regel twee had achter ” Nederland zo” natuurlijk nog “vol” moeten staan !
Ja, dat hebben wij gedaan! Met man en destijds 2-jarige zoon naar San Francisco. Het zou voor een jaar zijn, en toen voor 5 en tja, we zijn hier blijven hangen. Wonen nu in Denver, Colorado en hebbem er nog 3 Amerikaantjes bij gekregen. Vinden het fantastisch hier, missen natuurlijk de familie, maar ook dat went na 19 jaar. We gaan eens in de 2 jaar terug en tegenwoordig ook wel eens alleen, zonder kids. Teruggaan zit er niet meer in, de kinderen horen hier nu.
We reizen ook veel, vinden het fijn veel van de wereld te zien. Dus niet echt honkvast, hoewel…we zijn hier in de VS nog maar 2 x verhuisd en dat is zeer ongewoon voor de gemiddelde Amerikaan.
Leuke blog heb je, zal eens wat vaker reageren…
O ja!! Als mijn lief nu ‘ja’ zou zeggen, zou ik mijn boeltje pakken en gaan! Lijkt me heerlijk!! Nu verhuis ik vrij makkelijk, heb geen speciale banden met plaatsen of plekken, dus dat voelt voor mij vrij makkelijk!
Alleen de kids zou ik missen. Heel erg! Maar ja, wat is tegenwoordig 1000 km nog…? En wat als zij ineens 1000 km (of meer?) verderop gaan wonen? Dan kan ik toch ook niet zeggen: ‘Hé, hé, en ik dan?’
Nee, ik denk dat ik het best zou redden! Serieus!!
Waar? (zuid) Frankrijk of misschien Oostenrijk wel… Bergen en/of zon. Beiden even aantrekkelijk!! 😉
Zoals je weet heb ik het gedaan; bijna 7 jaar op de Antillen gewoond. Fantastische ervaring.
Ik kan het iedereen aanraden om eens zo’n ervaring te hebben. We zouden graag weer gaan, maar is. U niet handig met studies van de jongens.
Eerlijk ik zou geen land weten waar ik anders zou willen wonen.We gaan wel op vakantie naar Portugal, Spanje, Frankrijk maar er wonen tja lijkt mij niets.Nou enkel het weer misschien al houd ik juist van de seizoenen.We voelen ons hier thuis en daar gaat het om.
Zeven jaar geleden heb ik bijna een jaar in Zwitserland gewoond en vijf jaar geleden ben ik samen met de Technicus naar Zweden geëmigreerd. Het eerste jaar was alles (bijna) alleen maar leuk, daarna werden we wat nuchterder en realistischer. Al blijven we hier misschien niet, ik heb er absoluut geen spijt van – ik heb sneller spijt van dingen die ik niet probeer. Emigreren heeft voor- en nadelen, maar is vooral leerzaam, vind ik. Ik heb zowel Zweden als Nederland beter leren kennen. En mezelf, ik heb een hoop geleerd over wat ik fijn vind wat betreft rust, ruimte en vrienden om me heen.
Ik was altijd weg van Australië. Eenmaal samen met manlief hebben we het overwogen, maar uiteindelijk wilde ik het mijn ouders en familie niet aandoen. En ook mezelf niet om zo ver weg te gaan. Dus halverwege alle
Nu wonen we half in Gran Canaria en half in Nederland, niet geëmigreerd maar toch heel erg geïntegreerd. Komt ook door de Spaanse vrouw en schoonfamilie van onze zoon die er ook woont. Beetje verdeeld dus… dochter woont in Nederland.
Als ik iets geleerd heb van mijn 10 maanden verblijf in Amerika is dat wij het in Nederland goed hebben. Zelf nu, in tijden van crisis heeft 90% van de Nederlanders het beter dan 30% van de Amerikanen toentertijd..
Ik blijf hier.
Ik zou niet weten waar ik dan zou willen wonen, ik vind het heel prima hier in Nederland. 🙂 Engeland heb ik altijd wel mooi gevonden en ik ben gek op de taal en de Engelse boeken, maar om er te wonen… Die behoefte heb ik niet.
Het heeft mij altijd fantastisch geleken en wie weet wat er nog op ons pad komt. Als we gaan dan zal het over een jaar of 10 zijn .. het lijkt mij heerlijk !
Toen ik 20 was ben ik vanuit Suriname naar Nederland gekomen. Met een Nederlandse moeder en elk jaar vakantie in Nederland was dit land niet echt een vreemd land voor me, maar toch moet je altijd even wennen en je draai zien te vinden. Ik heb een jaar in Parijs gewoond maar vond het daar niet zo leuk. Op de een of andere manier vond ik de Parijzenaar wat sjagger. Nederland is zo slecht nog niet, maar ik droom soms wel van een wat aangenamer klimaat. Spanje.. Het zuiden van Frankrijk. Wie weet!
Ik heb dat gedaan, ik ben 14 jaar weg geweest uit Nederland om tot het besef te komen dat hier mijn wortels liggen. Mensen kunnen mopperen op Nederland en ja, er zijn hier stomme regels en er gebeuren hier soms dingen die niet leuk zijn of vervelend zijn. Maar Nederland is ook een land met humor, met mensen met een hart, (ik ervaar dat momenteel in een zeer verdrietig moment), met warmte, met een Koningsdag, met feesten. Ik vind Nederland zo slecht nog niet. Ik weet nu dat ik hier hoor en zal ook niet snel weer weg gaan.
Ik ben ook geëmigreerd, weliswaar niet ver weg, maar toch, Duitsland is echt wel ‘buitenland’ 🙂
Ik ben geen type voor een emigratie, ik zou alles missen denk ik. We klagen wel hier in Nederland, maar we hebben het toch wel allemaal voor elkaar op allerlei gebied. Dat moeten we ook kunnen zien vind ik. Verder is er bijna overal wel wat aan de hand, hetzij door geweld, hetzij door natuurgeweld. Laat mij maar lekker hier zitten.
Ik vind die programma’s fascinerend, te zien hoe en waarom anderen de beslissing nemen en heo dat dat uitpakt.
Ik ben erg honkvast, en blijf het liefst in het voor mij bekende. Een stad verderop, hooguit.
Hoewel ik wel steeds vaker de “problemen” hier zie en de mooie kanten van andere landen/culturen. Maar het zal er wel nooit van komen denk ik.
Oja, het weer ja. Een van de redenen waarom ik hier weg zou willen 🙂
Ik denk dat ieder land zijn voors en zijn tegens heeft. En emigreren zou ik zeker doen als ik de mogelijkheid heb. Who knows what the future brings…
Als kind wilde ik altijd naar Australie emigreren. Nu denk alleen aan een oude dag in een warm oord
Ach ja, als we ergens op vakantie zijn, praten we al snel over een huisje daar. Maar daar hebben we helemaal de middelen niet voor:) Just a silly dream. Als ik kiezen mocht, werd het ws. Oostenrijk. Maar ik ben helemaal tevreden in ons Limburgs dorpje en Senior is hier nog steviger geworteld als ik:) Dus wij zullen wel nooit vertrekken.
Senior heeft een oom in Australië. Die zouden graag willen dat we ze eens bezochten. Maar Senior vertikt het in een vliegtuig te stappen (zo avontuurlijk zijn we:):) Hahaha!
Neu. Tis goed hier, hoor!
Ik ben geemigreerd; vanwege m’n lief. Ik ontmoette hem destijds in Parijs en er was geen haar op mijn hoofd dat aan emigreren dacht. Mijn vriend kwam daarom maar naar Nederland en vond daar een baantje. Na geruime tijd besloten we toch om het in Denemarken te proberen. Mét de clausule, dat we terug zouden gaan als ik niet kon wennen. Tja, ik woon hier nu al 38 jaar; kreeg kinderen en kleinkinderen en ben hier helemaal ingeburgerd. Nu is Denemarken niet zo ver weg. Van hier naar mijn familie is het 700 km. In het prille begin miste ik Nederland heel erg, maar in de loop der jaren is Nederland natuurlijk ook veranderd en lang niet meer het land dat ik verliet. We komen nog regelmatig naar Nederland, zo’n vijf keer per jaar en mijn familie komt hier ook af en toe op bezoek. Het kontakt is anders, maar vaak niet minder. De communicatie middelen dragen veel bij met het contact houden.
Denemarken en Nederland lijken wel op elkaar qua landschap en politiek. Maar het is hier een stuk rustiger (maar 5 mill mensen) en het regent hier lang niet zo veel 🙂 !
Ik wilde als kind dolgraag naar Australië, maar toen ik manlief leerde kennen was die droom al snel van de baan. Met een eigen zaak was hij aan Den Haag en omgeving gebonden.
Na sluiting van de winkel in 1997, waren de kinderen tussen de 16 en 21 jaar. Niet zo’n goed moment om te emigreren. Brabant werd onze volgende stap.
Pas in 2005 staken we de grens over, maar niet naar downunder, gewoon naar België. Hier wonen we nog steeds geheel naar tevredenheid.
In 2000 zijn wij bezig geweest met emigreren naar Noorwegen, en we vinden het nog steeds jammer dat wij dat niet hebben doorgezet. Het was voornamelijk omdat de meisjes een andere vader hebben en ik ze niet zomaar naar het buitenland mee kon nemen…Ik vind het nog steeds jammer dat wij toen de sprong niet hebben gemaakt
We kregen zakelijk contact met een Zweeds bedrijf en gingen eens een weekendje naar Zweden. Daarna nog een keer of acht de tent in de auto in de zomer en we zien wel waar we in Zweden uitkomen en gaan verblijven. Oh, wat voelde dat elke keer toch goed! Dat had gevolgen!!! In 2008 zijn we voor een HEEL jaar, met alle seizoenen, hier gaan wonen. Dat was voor ons gemakkelijker dan voor veel mensen omdat we een eigen bedrijf hebben dat met hulp van internet voortgezet kon worden en het eigenlijk niet uitmaakte waar we wonen (met wat aanpassingen aan alle kanten dan wel). en het beviel zo goed dat we er nog een jaar aangeknoopt hebben en daarna besloten hebben om hier te blijven en in Nederland ons huis te verkopen. Wij vinden het heerlijk om hier te wonen, ruimte om te ademen, gaan nog wel elk jaar een keer of vier naar Nederland, krijgen soms vrienden over, hebben de luxe dat we ons eigen bedrijf hier voort hebben kunnen zetten, bekijken Zweden niet met een roze bril ( want ook hier kom je minder leuke dingen tegen!), doen ons best om te integreren wat aardig lukt. Contacten leggen is hier geen probleem maar echt vrienden maken waar je zo binnen kan stappen is lastig. Ook hier hebben de meeste mensen geen tijd naast beiden een fulltime baan, de kids en de familie en huidige vrienden. Spreek je echter iets af dan heeft men alle tijd voor je. We doen ons best om te integreren en dat wordt gewaardeerd. Ons Zweeds is niet perfekt maar we krijgen nog steeds complimenten erover. We hebben veel geleerd deze vijf jaar en zullen nog veel leren. We zijn dus nu officieel geemigreerd alhoewel die term voor mij inderdaad ook bij verre landen hoort, niet bij een afstandje van 1000 km! Mocht het ooit minder goed voelen hier, dan kijken we gewoon naar mogelijkheden om ergens anders heen te gaan. Klinkt eenvoudig maar is heel wat voor iemand die, jaren terug, nooit uit Nederland weg wilde! Wat meespeelde bij de uitdaging om hier te gaan wonen was inderdaad wel de negativiteit in Nederland, racisme, respektloosheid, criminaliteit, jalouzie, onverdraagzaamheid, enz. Hier spelen die dingen natuurlijk ook wel, maar nog veel minder. Als we in NL komen, moeten we gelijk weer oppassen met het aggresieve verkeer, de gehaastheid waar je ook gauw aan meedoet, de stress, enz. Toch komen we er nog graag voor onze familie en vrienden. Onze zoon was bijna 18 toen hij met tegenzin meeging omdat hij zn wereldje kwijt raakte, maar gelukkig kon hij na de eerste paar lastige maanden toch zn draai vinden en heeft hij nu een Zweedse vriendin en de wens om ooit in Australie te gaan wonen! Absoluut niet terug naar NL! Zo, hierbij mn korte verhaal dat toch lang is geworden.
Ik vond verhuizen van het westen naar Drenthe een hele onderneming en grote verandering. Hoewel hetzelfde land, de mensen zijn hier heel anders.
Ik zou best naar een warm land willen emigreren, puur voor het klimaat, maar verder heb ik op dat vlak geen ambities.
Wij zijn niet geëmigreerd, maar mijn schoonouders wel. Ik vind het wel jammer voor de kinderen die zien hun opa bijna niet meer. Wat ik ook jammer vindis dat ze van ons verwachten dat weer daar elk jaar komen, en ze heel makkelijk doen over die 1000km . Voor ons is dat wel heel ver namelijk een bovendien hebben we gewoon geen zin om elk jaar verplicht naar Frankrijk op vakantie te gaan.
Vlam zou graag ooit/later naar la France willen. Ik wil wel mee hoor. Maar nu niet. nu ben ik nog druk en werkende en heb ik mijn verplichtingen. Moet er niet aan denken op mijn bijna veertigste afhankelijk te zijn van mijn man. Blegh. Druist tegen mijn principes is. En dus blijven we hier en gaan we nog even door op deze voet.
Ja, ik ben geemigreerd. 33 jaar geleden. Het was de keuze van mijn ouders, ik was bijna 14 en in het begin viel het een beetje tegen, vooral omdat mijn ouders veel met zichzelf bezig waren, met hun nieuwe baan en het spreken van een nieuwe taal. Na een half jaar voelde ik me in Zwitserland helemaal thuis en dat is zo gebleven. Niet dat ik Nederland niet af en toe mis hoor..maar dat zijn dan vooral de MENSEN, die ik mis en niet het land of de mentaliteit.
Wij wonen op ongeveer 800 km afstand van onze familie en vrienden in Nederland. Dat valt best mee als je het vergelijkt met mijn zusje, die in Nieuw Zeeland woont. Toch ga je niet zomaar even naar een verjaardagsfeestje natuurlijk…en als wij visite uit NL krijgen dan meestal tijdens de vakantie. We verheugen ons altijd als er iemand hier op vakantie komt!
Als ik in Nederland ben, moet ik de eerste dagen altijd enorm wennen. Alles gaat zo snel, iedereen is zo gehaast. Zwitserland is ook veel schoner, ik schrik in Nederland steeds weer van de zooi op straat (en op het strand!).
Wat mij betreft hebben mijn ouders de juiste keuze genomen. Ik zou niet meer willen emigreren, het leven is hier mooi, goed, fijn.
Nou, dit blogje staat mij wel aan! 🙂
Ik ben geeimigreerd. Ongepland, haha. In 2010 ging ik voor 8 maanden naar het buitenland; 5 maanden China & 3 maanden reizen door Zuid-Oost Azie. Ik ontmoette mijn vriend hier in China en we besloten hier samen te blijven. Inmiddels wonen we al weer 3 jaar in China, waarvan 2,5 jaar samen en het laatste jaar in Beijing.
Ja, het is soms moeilijk dat familie & vrienden ver weg wonen en soms is het gemis groot. Maar ik vind mijn eigen geluk toch ook belangrijk en dat heb ik hier gevonden 🙂