‘De duivel draagt Prada‘ is al uit 2005 maar ik had het nog nooit gelezen. Het trok gewoon niet. Laatst echter kwam het vervolg op dit boek uit en daar werd zo veel over geblogd, dat ik dacht, misschien moet ik toch maar ‘ns kijken of ik het wat vind. En dan begin je natuurlijk met deel 1.

Waar gaat ‘De duivel draagt Prada’ over?

Andrea Sachs, vers uit de collegebanken, is net aangenomen als de nieuwe assistent van de alom gevreesde en bewonderde hoofdredacteur van het tijdschrift Runway, Miranda Priestley.
Runway is hét blad op modegebied, de lieveling van alle ontwerpers. Op de redactie komen de bekende namen van alle kanten op je af: Prada! Armani! Manolo’s! Versace! Er lopen alleen maar heel magere, zeer stijlvolle vrouwen rond, en mooie mannen in strakke zwarte coltruien en strakke leren broeken. En met een haast kinderlijk gemak weet Miranda al deze succesvolle, hippe mensen te reduceren tot trillende kleine kinderen.
Andrea vertelt op een frisse, ontwapenende manier over het leven van hen die aan de top staan en over hoe iemand die aan de top staat het leven van ondergeschikten tot een hel kan maken en alle gevoel voor realiteit verliest.
Zo laat Miranda de nieuwste Harry Potter invliegen voor haar schatjes van kinderen, laat ze Andrea haar gigantische telefoonrekening voorschieten en moet haar ontbijt precies op de seconde nauwkeurig voor haar staan. Elke dag wordt Andrea zwaar op de proef gesteld, en vaak ook ‘s nachts, als de commando’s van Miranda door de telefoon klinken.
Terwijl haar werkdagen steeds langer worden en de eisen steeds extremer, realiseert Andrea zich dat het baantje waar duizenden vrouwen een moord voor zouden doen haar het leven flink onmogelijk maakt.

Ik vond  het een prima boek voor zo even tussendoor. Er zit veel humor in, maar eerlijk gezegd ergerde ik me al vrij snel groen en geel aan Andrea. Echt heel geloofwaardig vond ik het dus niet overkomen allemaal. Als je in zo’n situatie zit, dan zorg je er toch voor dat er iets verandert en als dat niet je macht ligt, dan trek je toch je conclusies? Enfin: prima dus voor tussendoor.

Of ik deel 2 ga lezen, dát weet ik eigenlijk nog niet. Er zijn zoveel andere boeken te lezen!

Potjeverdorie, hoe heb ik het al die jaren toch kunnen doen zonder de boeken van Camilla Läckberg? Ik heb echt geen idee. Wat schrijft zij fantastische thrillers/romans! En het mooie aan haar boeken is dat er een aantal erg mooie en interessante rode draden door de boeken lopen. Het is dus handig als je de boeken in chronologische volgorde leest.

In de boeken van Läckberg zijn de hoofdrollen weggelegd voor Patrik Hedstrom en Erica Falck. Tot nu toe las ik de eerste drie boeken en in die boeken lost Patrik met zijn team een aantal ingewikkelde moordzaken op. Tegelijkertijd wordt het privéleven van Patrik gevolgd. In het eerste boek krijgt hij een relatie met Erica Falck, in het tweede boek is er een baby op komst en in het derde boek worstelt Erica met haar ingewikkelde gevoelens nu de baby er daadwerkelijk is.

Niets menselijks is de hoofdpersonen van Läckberg vreemd en dat is wat haar boeken zo herkenbaar maakt. Een andere rode draad volgt het zusje van Erica die gevangen zit in een gewelddadige relatie. Daarnaast zijn er nog andere personages die echter door de boeken heen meer dan voldoende uitgediept worden.

De boeken zelf hebben vaak meerdere verhaallijnen en een historische component die uiteindelijk allemaal samenkomen in de ontknoping. De schrijfstijl is plezierig en het is niet moeilijk om je te verplaatsen in de gedachten van de personages.

Drie boeken las ik tot nu toe dus, dat waren ‘IJsprinses‘, ‘Predikant‘ en ‘Steenhouwer‘. Alle drie deze boeken las ik achter elkaar en dat is best bijzonder. Ik ben blij dat er nog een aantal delen volgen want zowel de personages als de schrijfstijl heb ik in mijn hart gesloten!
  

Omdat logjes vaak een hele tijd in klad klaar staan heb ik, na bovenstaande stuk tekst, inmiddels alle delen van Läckberg met Hedström en Falck in de hoofdrol gelezen. En het bijzondere is dat ik ze allemaal achter elkaar gelezen heb. Van deel 1 tot en met deel 8. Zonder ook maar een ander boek of tijdschrift tussendoor te lezen. Dat is in mijn geval echt wel uniek, zelfs Kurt heeft dat niet bereikt (wat me doet realiseren dat ik al heel lang geen deel uit de Wallander-reeks gelezen heb) want meestal vind ik het niet leuk om veel van hetzelfde achter elkaar te lezen.

In het geval van Läckberg is dat echter niet bepaald een straf en komt het door de fantastische schrijfstijl en de interessante rode draden. Ze schrijft, zoals hierboven ook al gemeld, erg mooi en herkenbaar ook (de huislijke taferelen en gedachtes van de hoofdpersonages zijn zo ‘dat had ik ook zo kunnen doen/vinden’). Echt, mocht je nog nooit van Camilla’s boeken gehoord hebben, breng daar dan heel snel verandering in.

Deel 4 ‘Zusje‘ vond ik het minst van de boeken, maar dat had meer te maken met het hoofdonderwerp van de realitysoap die in Tanumshede neerstrijkt. De uiteindelijke ontknoping is echter toch weer geniaal. Deel 5 ‘Oorlogskind‘ is prachtig, ontroerend en indrukwekkend. Geweldig zoals het heden en verleden gemixt worden. Deel 6 ‘Zeemeermin‘ is ook weer geniaal. Langzaam maar zeker ontrafel je als lezer de waarheid, maar dat gebeurt op een heerlijke manier al moet ik zeggen dat de ontknoping van het ‘thrillerdeel’ wat onwaarschijnlijk is. De ontknoping van het ‘rode draad-deel’ maakte echter dat ik subiet in deel 7 ‘Vuurtorenwachter‘ begon en ach, laat ik deel 8 dan ook meteen doen: ‘Engeleneiland‘. En toen was het dus op en nu wacht ik met smart op een nieuw deel van Läckberg.
    

Ik kan alleen maar zeggen: nog nooit een boek van haar gelezen? Breng daar snel verandering in. Lees ze wel in de juiste volgorde!