Trap

Ik heb het sindsdien al meerdere malen voor me gezien. De smak die ze maakt. En dat terwijl ik het niet eens gezien heb! Ik heb het wel gehóórd. De smak die ze maakte. En ik hoorde haar huilen. Wat zeg ik: gillen en krijsen. Een geluk bij een ongeluk, hoe raar dat ook klinkt. Want stel dat ik haar niet zou hebben horen huilen …

Afgelopen woensdag. Ik sta op het punt om te gaan koken. Het is nog vroeg, 16.45 uur ongeveer, maar Kleine Zus moet om 18.00 uur op het trainingsveld zijn dus het is wel fijn als ze dan haar warme prakkie al op heeft. Kleine Zus gaat naar boven om haar voetbalspullen te pakken. Ze loopt de trap naar de zolder op, pakt haar trainingsbroek van de waslijn, en gaat weer naar haar slaapkamer waar ze haar trainingsbroek aantrekt. ‘Hè domkop’, denkt ze (zo zegt ze het later zelf): ‘nou ben je je voetbalsokken vergeten’. Ze trippelt weer naar boven, pakt haar voetbalsokken van de waslijn en sluit de deur naar de zolder en … valt van boven naar beneden de trap af.

Ik sta beneden de knoflookteentjes te pellen als ik haar hoor vallen en ren de trap op en ben bang voor wat ik aan zal treffen. Durf eigenlijk haar slaapkamer niet eens binnen. Ach, wat huilt/gilt ze, hartverscheurend hard.

Ik zie haar opgefrommeld zitten tussen de trap en de verwarming. Haar snoetje onder het bloed en de snot. Het geluid dat ze maakt gaat door merg en been. Ik probeer haar zachtjes op te tillen (is dat slim?) maar ik kan anders niet bij haar komen. Nee, nee, dat wil ze niet, ‘ik heb zohoon pijhijn mahama’ roept ze en ze snikt en ze snikt. Ik zie op het eerste oog geen akelige botbreuken maar wel al dat bloed en wat ziet dat er toch akelig uit altijd. Zo voorzichtig mogelijk til ik haar op en neem haar op schoot. Ze huilt en ze huilt, haar kinnetje trilt, haar tanden klapperen, haar ogen zijn dicht. Het bloed komt van een enorme bloedneus zie ik. En nu?

Redding is nabij in de vorm van Grote Zus die net de inrit opfietste toen haar kleine zus haar smak maakte (en beneden op de inrit ook hoorde hoe ze viel). Ze komt naar boven gerend en haalt een washandje voor het bloeden. Dat haalt niets uit, hij is meteen doorweekt. Dan een handdoek. Ik probeer Kleine Zus te kalmeren maar dat lukt helemaal niet. Dat het niet lukt laat zien hoe erg Kleine Zus geschrokken is en hoeveel pijn ze heeft. De bloedneus blijft maar bloeden en het klapperen van haar tanden lijkt nog erger te worden. haar ogen wil ze absoluut niet open doen. ‘Ik heb zohoon pijhijn mahama’ blijft ze maar murmelen.

Grote Zus haalt de telefoon en ik bel de huisarts. Hij is er nog en me mogen voor de zekerheid meteen even komen. Zachtjes loop ik met het huilende meisje de trap af. De handdoek tegen het bloeden om haar heen gedrapeerd. Ik zie dat mijn kleren ook onder het bloed zitten. Grote Zus belt intussen papa.

Ik trek Kleine Zus heel voorzichtig een jas aan en steek haar voeten in een paar crocks (afzichtelijke dingen, maar wel erg gemakkelijk nu) en we stappen in de auto. Ze huilt nog steeds al is het iets minder. Het klappertanden blijft en ze blijft haar ogen gesloten houden. ‘Ik heb zohoon pijhijn mahama!’. Ik vind het verschrikkelijk: haar zo te zien en niets te kunnen doen.

We zijn gelukkig vrij snel bij de huisarts. Ze onderzoekt Kleine Zus en stelt haar vragen. Het blijkt dat ze stukken kwijt is van wat er gebeurd is. Zo weet ze helemaal niet dat haar grote zus geholpen heeft. Ze blijft huilen. De huisarts verwacht geen heel grote schade maar we krijgen wel een wekadvies mee: we moeten haar als ze naar bed gaat elk uur wekken en dan moet ze goed reageren. Verder mag ze een pilletje tegen de pijn.

Kleine Zus en ik stappen weer de auto in en rijden zo snel mogelijk naar huis. Wat zijn drempels dan een verschrikking zeg! Als we thuis zijn huilt het meisje nog steeds. Ik leg haar op de bank en los een paracetamol op in water. Ze drinkt het glas leeg (vies!) en gaat liggen. Een koud en nat washandje op haar hoofd verlicht de pijn een beetje. Nog steeds huilt ze en trilt ze. Ik probeer haar te troosten en langzaam maar zeker lukt dat. Langzaam sukkelt ze in slaap. Ik blijf even bij haar zitten, maar dan roept de plicht toch echt: koken.

Als het eten bijna klaar is (het is dan inmiddels al 18.45 uur) komt Mr. T. thuis. Ik ben altijd al blij als hij thuiskomt, maar nu nog een tandje extra. Kleine Zus wordt wakker en wil toch wat eten. Ze komt bij ons aan tafel zitten en eet wat. Ze ziet er niet uit, haar shirt onder de bloedvlekken, bloed op haar armen (van haar snoet had ik het al weggewassen). Gelukkig is ze goed aanspreekbaar en ik verbaas me erover hoe goed ze nu is in vergelijking tot een uurtje geleden al zie ik dat ze heel, heel moe is van alles wat ze mee heeft gemaakt.

Na het eten komen oma en opa even kijken. Dat helpt natuurlijk altijd! En rond acht uur brengen we haar naar bed. Omdat ze elk uur gewekt moet worden mag ze tussen ons inliggen. Heerlijk zo’n breed bed, er is plek genoeg. Als ik haar de eerste keer wek en vraag hoe ze heet antwoordt ze ‘Amber’. Dat herhaalt ze nog twee keer. Oei denk ik. Als ik haar vraag wie ik ben antwoordt ze ‘iemand’. Oei, denk ik nog een keer. Als ik haar dan vraag hoe ik heet zegt ze gelukkig mijn naam. Dat wekken ieder uur doe ik tot een uur of twaalf. Daarna is Mr. T. aan de beurt want ik vermoed dat ik, moeilijke inslaper die ik ben, anders helemaal niet aan mijn slaap toekom. Nou, dat kom ik sowieso niet. Wat een k-nacht zeg. Maar gelukkig is Kleine Zus ieder uur goed aanspreekbaar.

‘s Ochtends vraag ik aan haar of ze naar school wil. Dat wil ze echt niet en dat hoeft dan natuurlijk ook niet. Als ik haar vraag of ze wil dat ik thuis blijf of dat ik oma zal vragen om te komen zegt ze dat ik best mag gaan werken en dat ze het fijn vindt als oma komt. Zo gezegd zo gedaan. Oma komt en samen met oma keutelt Kleine Zus de dag door. Het gaat boven verwachting goed met haar en als ik wat eerder uit mijn werk thuiskom zit ze gezellig met oma te tekenen. Ze laat me haar blauwe plekken zien en vertelt dat ze nog wel wat hoofdpijn heeft. Maar verder is ze gewoon weer haar heerlijke zelf. Man, wat houd ik van dat meiske!

Bij het naar bed gaan vertelt ze dat ze de volgende dag gewoon weer naar school wil en wat ben ik blij met dat zinnetje. Wat heeft mijn meiske geluk gehad!

Sinds afgelopen woensdagavond heb ik haar meerdere malen zien vallen. In gedachten, want ik zág haar niet vallen. Ik wist niet dat liefde zo kwetsbaar maakt.

31 gedachten over “Trap

  1. poeh, dat was schrikken.
    ik denk dat iedere ouder wel zoiets mee heeft gemaakt en het niet snel vergeet.
    en iedere keer maar herhalen: niet met sokken op de trap, niet met losse handen fietsen, hou je vast aan de leuning, niet rennen met een lolly in je mond….
    en dan worden ze groter:
    niet roken, drinken, slikken of spuiten.
    niet met die foute jongen omgaan
    niet drinken als je moet rijden….
    het houdt noooooooit op!

  2. Volgens mij bestaat ‘r niets zo erg als je kind écht pijn zien hebben… troosten kan maar de pijn kan je nooit écht weghalen en dan ben je zó machteloos! Ik hoop van harte dat de blauwe plekken en de pijn na anderhalve week wel ‘n btje geslonken zijn. xC

  3. Als je eenmaal kinderen hebt ben je eigenlijk voor de rest van je leven afhankelijk van HUN situatie: zijn ze gelukkig? Dan ben jij het ook. Zijn ze verdrietig? Dan ben jij het ook. En door zoiets mee te maken besef je het weer eens: een kind maakt inderdaad kwetsbaar. Hoop dat de kleine meid gauw over de schrik heen is.

  4. echt zo vreselijk, zulke dingen. en zoooo fijn dat het zo afgelopen is!!! en ja, liefde maakt zo ontzettend kwetsbaar, zo heel erg ontzettend kwetsbaar..

  5. Afschuwelijk om mee te maken. Voor haar en voor jullie. Ik kan me voorstellen dat de schrik jullie goed in de benen zit. Gelukkig is alles goed afgelopen, dat had ik ook op FB al gelezen, maar het verhaal blijft huiveringwekkend.

  6. Wat een avontuur zeg! De arme meid .. Wat zullen jullie geschrokken zijn. Haalt herinneringen boven bij me. Al die keren dat ik van de trap gegleden/gevallen ben. Meestal omdat ik zelf niet oplette met bv sokken aan de houten trap af .. Of die keren dat ik de laatste trede miste en al dacht dat ik beneden was. Gevolg menige blauwe plek en verloren tanden. En natuurlijk de herinnering! 😉

    Ps. kwam toevallig langs via Chantal haar blog! Aangenaam dan maar .. 🙂

  7. Ja wat een schrik zeg! Had het al op FB gelezen. Ik verlies het gevoel in mijn benen als er zoiets gebeurd. Gelukkig blijf ik verder wel rustig, maar de angst moet ergens naartoe. Gelukkig is het allemaal goed gekomen met je meisje 🙂

  8. Dat is flink schrikken zeg! Hoe is het nu met haar dan? Ik ben 3 jaar geleden hier van de trap gedonderd en had toen 2 zwaar gekneusde ribben waar ik best wel een tijdje last van heb gehad…

  9. Jee! Wat ontzettend schrikken! Nou weet ik uit ervaring dat een ongeluk in een klein hoekje zit maar als het bij zo’n klein meisje gebeurd is dat helemaal naar! Gelukkig gaat het wat beter.

  10. Verschrik.k.k.k.k.elijk dit soort dingen en voorál als je het niét hebt zien gebeuren want dan haal je je helemáál van alles in je hoofd omdat je niet wéét wat er allemaal geraakt kan zijn.
    Gelukkig dat ze er naar nu lijkt niets aan over gehouden heeft en misschién voortaan zelfs de leuning vast zal houden want dát kan helpen om zo’n duikeling te voorkomen.

  11. O joh! Ik zit zelf met een strak lichaam te lezen nu… Je schrikt je altijd weer een ongeluk als zoiets gebeurt!! Arme kleine zus… Dappere grote zus. Dappere mama!!
    Dikke knuffel voor allemaal. Xx

  12. Op momenten dat er iets aan de hand is merk je extra hoeveel je om iemand geeft. Wat is het fijn om als oma zo dichtbij te zijn en dan zo,n dagje met de kleine meid door te kunnen brengen!

  13. Gelukkig is alles redelijk goed afgelopen. Mijn moeder zei altijd: “Als ze maar huilen! Dan valt het meestal nog mee. Als ze stil zijn is het veel erger!”………

  14. Tjonge wat een schrik hè. Ik snap dat je het steeds voor je ziet gebeuren hoewel het jouw eigen fantasie is. Maar uiteindelijk, ondanks die schrik, heb je goed kunnen handelen. Gelukkig maar dat het zo goed is afgelopen!

  15. Pffff ja, ik had al wat op Facebook gelezen. Zulke dingen hebben een enorme impact. Onze dochter is een keer een riviertje ingevallen en dreef langzaam weg. Ik deed twee stappen hoor, en ik had haar, maar NOG, zie ik dat kleine meisje voor me met haar hoofd naar beneden, vechtend om het op te tillen. Gelukkig zag ik het WEL, anders was ze de bocht omgedreven en nooit meer teruggekomen. Gelukkig zijn kinderen erg buigzaam nog en loopt het meestal met een sisser af, zo’n val. Heeft ze niet haar neus gebroken?
    Sterkte jullie daar met de verwerking.

  16. Je hebt het heel mooi opgeschreven. Dat klinkt mss een beetje raar maar het maakt het zo invoelbaar!
    Dit soort dingen is enorm beangstigend en wat fijn dat het toch zo snel weer beter ging.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *