Beschermd: 69 jaar

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Inenting

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

We stoppen onze sokken niet meer

In ‘De vijfde vrouw‘ van Henning Mankell stond het volgende stukje:

Ze schonk thee uit een thermosfles in en vroeg plotseling waarom het zo moeilijk was om in Zweden te leven. ‘Soms denk ik dat dat komt omdat we onze sokken niet meer stoppen’, zei Wallander. Ze keek hem bevreemd aan. ‘Ik meen het serieus’, vervolgde hij. ‘toen ik opgroeide was Zweden nog een land waar de mensen hun sokken stopten. Ik heb zelf op school nog geleerd hoe je dat moest doen. Op een dag was dat ineens over. Kapotte sokken gooide je weg. Niemand stopte zijn kapotte geitenharensokken nog. De hele samenleving veranderde. De enige reden die werkelijk voor iedereen gold was, wat kapot was gooide je weg. Er waren nog mensen die hun sokken bleven stoppen, maar die hoorde of zag je niet. Zolang het alleen maar om onze sokken ging was er waarschijnlijk weinig aan de hand, maar het ging almaar verder. Tenslotte ging het over in een soort onzichtbare, maar altijd aanwezige moraal. Dit was het, denk ik, dat onze opvattingen over goed en kwaad veranderde, over wat je anderen wel of niet aan kunt doen. Alles werd veel harder.

Ik wil heus niet beweren dat vroeger alles beter was. En ik wil ook heus niet beweren dat ik nog sokken stop. Ha, verre van: sokken met gaten en dat zijn er een boel hier in huize Triltaal worden weggegooid (andere kapotte kledingstukken worden vaak door mijn moeder opgelapt dat dan weer wel), maar ik denk wel dat er een kern van waarheid zit in hetgeen Mankell schrijft.

Als dingen kapot zijn, gooien we ze vaak zonder meer weg. Maar niet als je met Mr. T. getrouwd bent. Die probeert de dingen nog vaak te fixen. En wonderwel lukt hem dat nog vaak ook.

Regelmatig wordt er in het nieuws aandacht besteed aan de hoeveelheden eten die we jaarlijks weggooien. Nu moet ik zeggen dat ik me daar ook schuldig aan maak: fruit met schimmel of andere rottende plekjes, daar maak je me niet blij mee en gooi ik weg (appels gaan richting de vogels trouwens). Mijn moeder snijdt juist om de rotte plekken heen. Kliekjes hebben we hier, dankzij Mr. T, zelden dus dat zit wel goed. En anders worden ze meestal ingevroren. Broodkorsten (of hoe heten de uiteinden van een brood eigenlijk???) daar zijn ze hier in huis niet dol op. Die gaan echter niet in de kliko maar naar de vogels. Ook weggooien dus, maar nog wel redelijk nuttig besteed lijkt me. En verder valt het volgens mij reuze mee met het eten dat we weggooien. Al kom ik tijdens het keukenpoetsen toch regelmatig spullen tegen die over de datum zijn. Afhankelijk van hoe ver, wordt het dan nog wel -of niet- gebruikt/weggegooid.

Als een relatie niet meer leuk is, lijkt het alsof we die ook zonder meer weggooien. Moeite doen lijkt uit de tijd. Ik weet, ik scheer lekker alles over één kam, maar soms lijkt het zo. En ja, ik ben ook gescheiden. Al weer lang geleden. Maar echt, ik heb er voor gevochten. En na anderhalf jaar voor mezelf gekozen. In mijn omgeving sneuvelen er momenteel best een aantal relaties. Het gros met kinderen erbij. Ja, ik weet, het is voor kinderen ook niet goed om in een continue ruziesfeer op te groeien. Maar soms denk ik wel ‘waarom vinden we onszelf vaak het allerbelangrijkste?’. Als je kinderen hebt, dan zouden die toch zeker op nummer één moeten staan? Zeker zolang ze nog jong zijn/thuis wonen. Dan moet je toch moeite doen, veel moeite, om het te laten slagen. Ooit was je verliefd op die ander? Is die dan zoveel veranderd? Of ben jij veranderd? Ik logde er in het weblogtijdperk (oh wat baal ik van al die verdwenen reacties!0 al eerder over dus ik ga dat riedeltje hier niet helemaal herhalen.

Ach, ik zou hier honderden woorden aan kunnen besteden maar dat komt de duidelijkheid van het logje ook niet ten goed. Daarbij, ik doe er zelf ook aan mee. Al probeer ik het toch wel binnen de perken te houden. En jij?

The Butler

Ik ging vandaag om 11.00 uur ‘s ochtends naar de bioscoop. Dat is best een vreemde tijd, maar gelukkig was de film dat niet bepaald. Een indrukwekkende film is ‘The Butler’ die gebaseerd is op het ware leven van Eugene Allen.

The Butler gaat over Cecil Gaines die opgroeide op een kantoenplantage in het zuiden van Amerika. Na de (ongestrafte) moord op zijn vader wordt hij opgeleid tot ‘housenigger’. Gaines vertrekt op een bepaald moment richting het noorden van Amerika en wordt na een aantal omzwervingen butler in het Witte Huis. In de periode dat hij daar werkt maakt hij acht Amerikaanse presidenten mee en maakt van dichtbij de dingen mee die wij alleen kennen van kranten en televisie.

‘We have no tolerance for politics in the white house’, is zo ongeveer de eerste zin die Cecil Gaines te horen krijgt als hij kennis komt maken met zijn nieuwe chef. Tijdens zijn werkzaamheden hoort Gaines van alles, maar steeds heeft hij zijn ‘butler-gezicht’ op. Hij heeft, zoals hij zelf zegt twee gezichten: een voor tijdens het werk en een voor zichzelf. Hij hoort verschrikkelijke dingen en heeft die dingen maar te slikken. Hoe anders is zijn oudste zoon die actief is binnen de American Civil Rights Movement en later bij The Black Panthers. Dit zorgt voor conflicten tussen vader en zoon en uiteindelijk een verwijdering die jaren duurt.

The Butler is een film die me raakte. Niet alleen vanwege de vele historische feiten die er getoond worden (rassenonlusten, de moorden op Kennedy en King, de Vietnam-oorlog en een boel meer), maar vooral door het persoonlijke van Cecil: gevangen zitten tussen plichtsbesef en onrechtvaardigheid. Gevangen zitten in het patroon waarin je opgroeide, dienstbaarheid, altijd maar slikken. Altijd maar de mindere zijn. En waarom?

Het was een zeer indrukwekkende film.

Kurt

Het was al weer een hele tijd geleden dat ik met Kurt naar bed ging. De hoogste tijd dus voor deel 5 en 6 uit de prachtige serie van Henning Mankell met Kurt Wallander in de hoofrol. Het vijfde boek heet ‘Dwaalsporen‘.

Zomer 1994, de heetste zomer van de eeuw. De Zweden zitten aan hun televisie gekluisterd voor de wereldkampioenschappen voetbal. Zo niet inspecteur Kurt Wallander. Terwijl hij verlangend uitkijkt naar een rustige zomervakantie, slaat in het idyllische Zuid-Zweedse landschap een landbouwer alarm. In zijn bloeiende koolzaadakker heeft zich al enkele dagen een meisje verstopt dat zich niet laat wegjagen.
Als Wallander poolshoogte komt nemen en tussen het koolzaad op haar afloopt, schieten opeens overal vlammen op.

Tja, wat kan ik zeggen. Prachtig. Alweer. Eigenlijk raar want Kurt is een wat chagrijnige man van middelbare leeftijd die het moeilijk vindt om relaties te onderhouden, die vaak moe is, die zich vaak dingen bijna herinnert en die een wat saai leven leidt. Maar man, man, man wat kan Mankell prachtig vertellen. De stijl van de boeken is sober maar mooi. En ze zitten perfect in elkaar. Je wilt gewoon weten hoe het afloopt. Geniaal dus. Net zoals het zesde boek ‘De vijfde vrouw‘.

Terug van een vakantie in Rome valt inspecteur Kurt Wallander in de dagelijkse routine van autodiefstallen en inbraken. Totdat ene Holger Eriksson dood wordt aangetroffen, gespiest op negen bamboepalen. Daar blijft het niet bij. Nog twee andere curieuze moorden teisteren de politie in het zuiden van Zweden. Van `gewone´ moorden is hier geen sprake. Ze zijn zorgvuldig voorbereid en lijken te zijn geënsceneerd als openbare executies. Wie de dader ook is, deze lijkt een boodschap te willen uitdragen.

En ook hier. Sorry. Prachtig. Al vond ik het op de een of andere wazige manier wel jammer dat ik de boeken qua misdrijven wel wat op elkaar vond lijken. Wraak nemen, een onverwachte dader (althans voor Kurt en de zijnen, als lezer weet je dat al in het begin). Maar ook nu weer: lezen, lezen, lezen. Eigenlijk heb je nergens anders tijd voor als je een boek met Wallander in de hoofdrol leest.

Ik zeg dus: beginnen aan die serie!

ds dvv

Beschermd: 20 jaar

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Confessions 2

Heel lang geleden plaatste ik ‘Confessions 1‘, dus het wordt de hoogste tijd voor een tweede lijstje.

  1. als ik de partner van mijn beste vriendin op vreemdgaan betrap dan …
  2. verkeersregels die zijn er om …
  3. de opvoedkundige tik …
  4. ik heb wel/geen donorcodicil omdat …
  5. mijn eerste echte zoen kreeg ik van (en eventueel op) …
  6. het gezegde ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ vind ik …
  7. monogamie dat vind ik …
  8. de Olympische Spelen in Sotsji …
  9. Carnaval is …
  10. écht goed, dat ben ik in …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Lagen

Ik was pas bij de supermarkt en werkte mijn boodschappenlijstje af. Daarop stond onder andere wc-papier. Normaliter hebben wij altijd wit wc-papier, huismerk en tweelaags. Prima wc-papier vind ik. Helaas, helaas, het schap waar mijn vertrouwde wc-papier lag was leeg en er was geen andere tweelaagse variant.

Ach, doe ‘ns gek dacht ik, ik koop een keer drielaags. Wat zullen de gezinsleden jubelen en juichen om deze grootste daad. Ha, niets van dat alles. Volgens mij hebben ze het amper gemerkt. Ze hebben het er in ieder geval niet over gehad.

Maar ik vond het niets, dat drielaagse papier. Veel te glad vond ik het. En te dik ook. Ik was dan ook wat blij toen de voorraad op was en er weer gewoon tweelaags papier op de houder kon.

Wat me bij het volgende brengt: hoe hoort volgens jou het wc-papier te hangen?

wc

Beschermd: Bowlen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

De eetclub & Debet

Ik had ‘De eetclub‘ nog nooit gelezen en toen bleek dat ‘Debet’ daar een vervolg op was, moest dat er toch maar ‘ns van komen. Waar gaat ‘De eetclub’ over?

Evert Struyk komt bij een brand om het leven. Zijn vrouw en hun vriendenclub, ‘de eetclub’, zijn geschokt. Dan wordt duidelijk dat bepaalde mensen belang bij Everts dood hebben.

De eetclub is een groepje van vier welgestelde echtparen die in hetzelfde dorp luxe villa’s bewonen en oppervlakkig gezien volkomen gelukkig zijn met zichzelf en met elkaar. Maar dan komt een van de leden om bij een brand in zijn huis; zijn vrouw en kinderen ontkomen ternauwernood. Terwijl de overige leden de schijn van vriendschap ophouden, blijkt steeds meer wat voor beerput er is opengegaan. Achter de uiterlijke schijn gaat een wereld schuil van overspel, bedrog, financiële malversaties en uiteindelijk zelfs moord. De schrijfster heeft deze schijnwereld overtuigend neergezet. Wijn, sigaretten, feestjes, etentjes, tennis, dure strandvakanties en P.C. Hoofttractoren: de ultieme leegte van het bestaan, de lifestylebladen tot in de details nageleefd.

Ik vond het een prima boek voor tussendoor. Een vlotte schrijfstijl en best spannend op z’n tijd, maar verder niet heel veel bijzonders. Maar goed, omdat ik nu toch bezig was las ik ‘Debet‘ er maar meteen achteraan. Waar gaat dat boek dan over?

Op een koude winternacht verongelukt Michel Brouwers, tvproducer. Met dit ongeluk komt er een einde aan alles waarin Karen, zijn echtgenote, geloofde. Het perfecte plaatje dat haar leven lijkt, blijkt een gruwelijke leugen wanneer alle spoken uit het verleden zich een voor een aandienen.  Tussen het rouwen en het opvoeden van haar twee puberdochters door probeert ze de waarheid boven tafel te krijgen. Daarvoor moet ze terugkeren naar de plek waar het allemaal begon: Bergen. Het dorp verkeert in de greep van de economische crisis, evenals Karen en de vriendengroep van toen, de eetclub. Onder aanvoering van Simon, haar ex-minnaar, en zijn vrouw Patricia gaat de strijd om macht, geld en genot onverminderd door. Stap voor stap ontrafelt Karen eindelijk het ware geheim van de eetclub, met gevaar voor eigen leven.

Ook dit boek leest supersnel en gemakkelijk weg. En verder weet ik er eerlijk gezegd niet heel veel meer van al meen ik me wel te herinneren dat ik het af en toe best ongeloofwaardig vond allemaal.

Het feit dat ik dit logje pas minstens twee maanden na het lezen van de boeken schrijf (ik uploadde (loadde up?) de foto’s al begin december in een conceptlogje, maar vergat vervolgens de resencie te schrijven) zegt wat dat betreft voldoende. Beide boeken zijn dus duidelijk niet echt blijven hangen. :-s

de d

Valentijnsdag

Een aantal Valentijnsvragen dit keer. Doe je mee?

  1. Dit vind ik van Valentijnsdag …
  2. Mijn grote liefde is …
  3. Op …-jarige leeftijd verstuurde ik mijn eerste Valentijnskaart. En die stuurde ik naar …
  4. Dit doe ik echt nooit voor de liefde …
  5. Zelf heb ik ook wel ooit een Valentijnskaart ontvangen: ja / nee. Ik wist toen wel/niet van wie de kaart afkomstig was.
  6. Momenteel doe ik het volgende aan Valentijnsdag …
  7. Als ik liefdesverdriet heb dan …
  8. Ik heb ooit/nooit een onbereikbare liefde gehad. En wie was dat dan?
  9. Als ik vandaag een anonieme Valentijnskaart zou ontvangen dan zou ik als volgt reageren …
  10. Liefde op het eerste gezicht daarvan vind ik …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

OS

Ik heb niet zo heel veel met dat hele Olympische Spelen gedoe. En ik heb zeker niets met al het politieke gedoe eromheen. Ik vind dat sporters die jaren en jaren trainen om de ultieme prestatie neer te zetten niet het slachtoffer mogen worden van wat voor misstanden dan ook. En ik vind ook dat wij onze Westerse normen en waarden iets te graag op andermans normen en waarden willen plakken. Was homoseksualiteit een jaar of 50 geleden hier niet ook nog een groot taboe? Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat ik de opvattingen van andere landen klakkeloos goed vind. Maar goed, dat allemaal geheel terzijde.

Al fietsend op mijn hometrainer kom ik af en toe prachtige beelden tegen. Wow, dat slopestyle snowboarden! Wat een kunstenmakers zeg. Prachtig. En de heren die onlangs de biathlon aflegden: eerst jezelf afpeigeren en dan toch nog (vaak) 5 schoten raak! Ik vind het knap.

En dan, tja, we kunnen er niet omheen, het schaatsen. Wat zijn ‘we’ goed! Geweldig gewoon. Twee keer een helemaal oranje podium! En Poetin die Wüst omhelst! Er zijn mensen die het met minder moeten doen! De blijdschap van Margot Boer toen ze brons haalde. Of Groothuis met zijn gouden plak en Mulder die bij hem op het podium stond. Het is geweldige televisie!

Op zondag zag ik onderstaande foto op het weeweewee circuleren. Ha, je kunt veel vinden van ons Koningshuis (dat doet een zekere mevrouw Dekker ook), maar ik vind het een heel mooie foto. Ik geloof dat die twee echt van elkaar houden! 😉
waem

En zo zie je maar weer, tot nog toe gaat alles goed in Sotsji. Ik hoop dat we over een dikke week met een goed gevoel terug kunnen kijken op een grandioos spektakel waarin alles goed is blijven gaan.

Beschermd: Vakantie

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Kus kus baboeshka

Njet, mammie. Njet, njet! Konstantin had me beloofd dat alles goed zou gaan. De pideratzt! Iedereen lacht me uit nu en iedereen zegt dat Rusland niet eens een goede openingsceremonie kan organiseren! Dit is een ongehoorde sme

Njet, mammie. Waarom heb ik niet toch voet bij stuk gehouden en de nationale tv alles laten regelen. Maar ik dacht, een beetje water bij de wijn. Een beetje die sukkels uit het westen paaien, een beetje toegeven.

Ik heb toch zo’n klerehekel aan dat internet. Je kunt verdomme niets meer geheim houden. Zonder internet en al dat snelle gedoe had niemand in de gaten gehad dat we

Maar

Sorry lief moedertje, ik zal u niet meer onderbre

Dat heb ik allemaal geregeld mammie. Tot nu toe gaat alles volgens planning. De beveiliging doet haar werk, er gebeuren geen vervelende dingen. De geheime dienst heeft alles goed op orde. Gesprekken worden afgeluisterd en de Amerikaanse atleten staan onder streng toezicht. Maar dat snappen ze

Het enige waar ik mijn buik vol van heb is dat betweterige mannetje uit Holland. Die Rötte. Waar heb ik het aan verdiend om met hem te moeten praten? En dan ook nog alleen maar over het Rusland-jaar dat ‘ach en wee’ niet zo soepel verlopen is als ge

Nee hoor, ik heb het met hem helemaal niet gehad over mensenrechten en homorechten. Ha, hij weet heus wel dat ik daar geen boodschap aan

Precies mama, die Maxima, dat is een lekker ding. Waarom kan ik haar nou nooit op privéaudiëntie krijgen? Altijd maar weer is die rare echtgenoot van haar erbij. Wat ze daar toch in ziet? Zou ze niet veel lie

Ja mammie, uw Vladimiertje houdt van u. Heel heel veel. Dag lief baboeskaatje. Kus, kus.

______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: leuteren. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Wonder

Lieve mensen, ik las deze week zo’n mooi boek uit. Een boek dat me zelfs tot tranen toe roerde. ‘Wonder‘ van R.J. Palacio is een pareltje en moet, móet, MOET gelezen worden. Snel doen hoor.

Waar gaat dit wondermooie boek over?

Ik heet August, en ik ga niet beschrijven hoe ik eruitzie. Wat je ook denkt, ik weet bijna zeker dat het erger is.’

Auggie Pullman is geboren met een gezichtsafwijking, en ook na veel operaties ziet hij er nog heel ongewoon uit. Hij doet zijn best niet op te vallen, maar mensen schrikken als ze hem zien, en ze staren of kijken weg. Als hij tien is gaat hij voor het eerst naar een gewone school. Auggie is bang dat hij niet geaccepteerd zal worden, en hij krijgt gelijk. Zijn klasgenoten negeren hem en sommigen beginnen hem te pesten. Maar er is één meisje dat zich niet door Auggies uiterlijk laat afschrikken…

Het boek wordt vanuit verschillende personages verteld. Natuurlijk komt August aan het woord, maar onder andere ook zijn zus OliVia, zijn schoolvrienden Summer en Jack.

En dat wat die hoofdpersonages vertellen is zo eerlijk, zo puur en zo belangrijk, dat je hen allemaal snapt. August, ach die kleine bijzondere August. Wat een leven moet hij leiden: altijd aandacht trekken door hoe je er uitziet. Altijd mensen zien schrikken en van afgrijzen weg zien draaien. Het is ongelooflijk hoe sterk August in het leven staat. Zijn ouders zijn daar ongetwijfeld mede verantwoordelijk voor, want in het gezin is veel liefde, maar man, wat moet het moeilijk zijn als je zo afwijkt van de norm. Palacio beschrijft ook hoe kwetsbaar August is en hoe gemakkelijk hij door andere gepest en buitengesloten wordt. Schrijnend, verdrietig, tenenkrommend is dat.

Via vertelt in haar hoofdstukken dat ze enorm veel van haar kleine broertje houdt. Maar af en toe wordt ze ook helemaal gek van alle aandacht die hij krijgt. Ze voelt zich alleen en niet begrepen en zou willen dat haar ouders ook ‘ns een keer naar haar kijken en haar vóór laten gaan. Dat gebeurt nooit. Echt, de gevoelens en gedachtes van Via beschrijft Palacio zo verschrikkelijk mooi en ze zijn zo goed te begrijpen.

Een paar heel mooie stukjes uit dit boek wil ik met jullie delen.

Via logeert bij haar oma → En toen zei oma dat ze me een geheim wilde verklappen: ze hield meer van mij dan van wie ook op de wereld. ‘Zelfs meer dan van August?’ vroeg ik. Ze glimlachte en aaide me over mijn bol, alsof ze nadacht over wat ze moest zeggen. ‘Ik houd heel erg veel van Augie,’ zei ze zacht. ‘Maar hij heeft al zoveel engelen die over hem waken, Via. En ik wil dat je weet dat ik over jóú waak. Ik wil dat je weet dat jij voor mij nummer één bent. Je bent mijn …’ Ze keek naar de zee en spreidde haar handen, alsof ze de golven glad wilde strijken. ‘Jij bent mijn alles. Begrijp je me, Via? Tu es meu todo.’ Ik begreep haar. En ik wist waarom ze zei dat het een geheim was. Oma’s mogen geen lievelingetjes hebben. Dat weet iedereen. Maar nadat ze overleden was, hield ik me aan dat geheim vast. Ik trok het als een deken over me heen.

Justin, de vriend van Via, ontmoet August op een gegeven moment natuurlijk ook. Justin kan al snel goed met August opschieten. Zijn ouders zijn gescheiden en haten elkaar. Er is weinig warmte voor Justin. Op een gegeven moment mijmert hij over het volgende → Zo lang ik me kan herinneringen heb ik het gevoel gehad dat mijn ouders bijna niet konden wachten tot ik oud genoeg was om voor mezelf te zorgen. Je kunt wel alleen naar de winkel. Hier is de sleutel van de voordeur. Grappig dat er wel een woord als overbezorgd bestaat om sommige ouders mee aan te duiden, maar geen woord dat het tegenovergestelde betekent. Wat voor woord is er voor ouders die niet bezorgd genoeg zijn? Onderbezorgd? Slordig? Zelfzuchtig? Slap? Al die dingen. Bij Olivia thuis zeggen ze steeds ik hou van je. Ik kan me niet herinneren wanneer mijn ouders dat voor het laatst tegen mij zeiden.

In de toespraak die het schoolhoofd uitspreekt aan het einde van het schooljaar → ‘Zullen we er niet een gewoonte van maken … om in het leven altijd ons best te doen om een beetje vriendelijker te zijn dan nodig is?’. Hier keek meneer Aarsman de zaal in. ‘Vriendelijker zijn dan nodig is’, herhaalde hij. ‘Wat een schitterende zin nietwaar? Vriendelijker zijn dan nodig is. Want vriendelijk zijn is niet genoeg. Wees vriendelijker dan je hoeft te zijn. De reden dat ik die zin, dat idee zo mooi vind, is dat het me eraan herinnert dat wij, mensen, het niet alleen in ons hebben om vriendelijk te zijn, maar ook om ervoor te kiezen vriendelijk te zijn.’

Dit boek moet je echt lezen. Het maakt dat je de wereld toch weer met iets andere ogen gaat bekijken. Doen hoor.

DSC_0199