We stoppen onze sokken niet meer

In ‘De vijfde vrouw‘ van Henning Mankell stond het volgende stukje:

Ze schonk thee uit een thermosfles in en vroeg plotseling waarom het zo moeilijk was om in Zweden te leven. ‘Soms denk ik dat dat komt omdat we onze sokken niet meer stoppen’, zei Wallander. Ze keek hem bevreemd aan. ‘Ik meen het serieus’, vervolgde hij. ‘toen ik opgroeide was Zweden nog een land waar de mensen hun sokken stopten. Ik heb zelf op school nog geleerd hoe je dat moest doen. Op een dag was dat ineens over. Kapotte sokken gooide je weg. Niemand stopte zijn kapotte geitenharensokken nog. De hele samenleving veranderde. De enige reden die werkelijk voor iedereen gold was, wat kapot was gooide je weg. Er waren nog mensen die hun sokken bleven stoppen, maar die hoorde of zag je niet. Zolang het alleen maar om onze sokken ging was er waarschijnlijk weinig aan de hand, maar het ging almaar verder. Tenslotte ging het over in een soort onzichtbare, maar altijd aanwezige moraal. Dit was het, denk ik, dat onze opvattingen over goed en kwaad veranderde, over wat je anderen wel of niet aan kunt doen. Alles werd veel harder.

Ik wil heus niet beweren dat vroeger alles beter was. En ik wil ook heus niet beweren dat ik nog sokken stop. Ha, verre van: sokken met gaten en dat zijn er een boel hier in huize Triltaal worden weggegooid (andere kapotte kledingstukken worden vaak door mijn moeder opgelapt dat dan weer wel), maar ik denk wel dat er een kern van waarheid zit in hetgeen Mankell schrijft.

Als dingen kapot zijn, gooien we ze vaak zonder meer weg. Maar niet als je met Mr. T. getrouwd bent. Die probeert de dingen nog vaak te fixen. En wonderwel lukt hem dat nog vaak ook.

Regelmatig wordt er in het nieuws aandacht besteed aan de hoeveelheden eten die we jaarlijks weggooien. Nu moet ik zeggen dat ik me daar ook schuldig aan maak: fruit met schimmel of andere rottende plekjes, daar maak je me niet blij mee en gooi ik weg (appels gaan richting de vogels trouwens). Mijn moeder snijdt juist om de rotte plekken heen. Kliekjes hebben we hier, dankzij Mr. T, zelden dus dat zit wel goed. En anders worden ze meestal ingevroren. Broodkorsten (of hoe heten de uiteinden van een brood eigenlijk???) daar zijn ze hier in huis niet dol op. Die gaan echter niet in de kliko maar naar de vogels. Ook weggooien dus, maar nog wel redelijk nuttig besteed lijkt me. En verder valt het volgens mij reuze mee met het eten dat we weggooien. Al kom ik tijdens het keukenpoetsen toch regelmatig spullen tegen die over de datum zijn. Afhankelijk van hoe ver, wordt het dan nog wel -of niet- gebruikt/weggegooid.

Als een relatie niet meer leuk is, lijkt het alsof we die ook zonder meer weggooien. Moeite doen lijkt uit de tijd. Ik weet, ik scheer lekker alles over één kam, maar soms lijkt het zo. En ja, ik ben ook gescheiden. Al weer lang geleden. Maar echt, ik heb er voor gevochten. En na anderhalf jaar voor mezelf gekozen. In mijn omgeving sneuvelen er momenteel best een aantal relaties. Het gros met kinderen erbij. Ja, ik weet, het is voor kinderen ook niet goed om in een continue ruziesfeer op te groeien. Maar soms denk ik wel ‘waarom vinden we onszelf vaak het allerbelangrijkste?’. Als je kinderen hebt, dan zouden die toch zeker op nummer één moeten staan? Zeker zolang ze nog jong zijn/thuis wonen. Dan moet je toch moeite doen, veel moeite, om het te laten slagen. Ooit was je verliefd op die ander? Is die dan zoveel veranderd? Of ben jij veranderd? Ik logde er in het weblogtijdperk (oh wat baal ik van al die verdwenen reacties!0 al eerder over dus ik ga dat riedeltje hier niet helemaal herhalen.

Ach, ik zou hier honderden woorden aan kunnen besteden maar dat komt de duidelijkheid van het logje ook niet ten goed. Daarbij, ik doe er zelf ook aan mee. Al probeer ik het toch wel binnen de perken te houden. En jij?

20 gedachten over “We stoppen onze sokken niet meer

  1. Ik ben opgevoed met het gegeven dat je niets weggooit tenzij het tot de draad rot of versleten is. Ik draag broeken tot de gaten niet meer te camoufleren zijn, ik draag truien tot ze echt niet meer kunnen, ik gooi bijna nooit eten weg. Het zit er gewoon niet in. En met relaties heb ik me altijd volledig ingezet. Toch is ook dat vaak fout gegaan al ben ik nu beslist gelukkig.

  2. Nog altijd snap ik niet dat mensen een huishouden kunnen runnen zonder naaimachine want er is zo vaak iets te repareren! Toen jouw schoonmoeder stierf was een van de mooie teksten: Bij jou zagen we dat soberheid geen armoede betekent. Wat Jasmijn schreef: We zijn geboren in een tijd dat je dingen die stuk gingen nog repareerde vind ik heel mooi. De manier van leven die je voor spullen hebt, gaat misschien wel vanzelf over naar de mensen die je dierbaar zijn.

  3. Je hebt gelijk, als er iets kapot is dan wordt dat weggegooid (al bewaard manlief heel wat zooi). Voor een relatie vechten dat is wat wij gedaan hebben na een moeilijk periode en daar zijn we sterker uitgekomen gelukkig. Maar er zijn er ook die het dan voor gezien houden en dat vind ik jammer, het lijkt wel of tegenwoordig de carrière belangrijker is dan de relatie.
    Eten gooi ik niet veel weg, wat ik over houd is meestal wel genoeg om in te vriezen en dan wordt het opgegeten als manlief avonddienst heeft.

  4. Het materiaal waar de sokken van gemaakt zijn leent zich niet meer om “te stoppen maar ik zóu het nog wel kunnen.
    Breek me de bek niet open over die “weggooihuwelijken” .
    Ik denk wel eens we moeten bij doe opgebroken huwelijken waar jonge kinderen bij betrokken zijn de prioriteiten bij die kinderen leggen. Dat kán wel maar gaat reuze lastig voor de scheiden ouders worden maar so whát , zij willen scheiden toch?
    Ik bedoel…. laat de kinderen in het ouderlijk huis blijven en ga als óuders om de week verkassen.Dus… de éne week woont de moeder bij de kinderen de andere week de vader . De resterende tijd kunnen de ouders, samen met een eventuele partner, om en om een ánder huis bewonen. Gaan ze niét leuk vinden maar voor hun kinderen lijken ze het geen probleem te vinden dus ik vind dat het maar moet kunnen.

  5. Ik dacht bij het stukje van Henning Mankell direct aan een filmpje dat ik laatst gezien heb. Een echtpaar dat 60 jaar getrouwd was, werd gevraagd hoe ze het zo lang met elkaar uithielden. Hun antwoord: ‘Wij zijn geboren in een tijd dat je dingen die stuk gingen nog repareerde…’

  6. Soms heb je het wel idee dat mensen er heel gemakkelijk mee stoppen en verder vliegen naar de volgende. Als je samen kinderen hebt, vind ik dat het belang van de kinderen voorop moet staan en dat je echt de moeite en tijd moet hebben genomen om er iets van te maken, ooit was het goed dus wat is er dan zo ineens veranderd. Als het echt niet wil en de kinderen worden de dupe van de onderlinge spanning, tja, dan moet je er misschien wel mee stoppen maar ook dan moet je wel aan een goede verstandhouding blijven werken, alleen al voor de kinderen…

  7. Ik kan het nog wel hoor, sokken stoppen. Maar ook ik gooi sokken met gaten meestal weg. En ja, je hebt gelijk, heel langzaam is onze maatschappij in een soort van wegwerpmaatschappij geworden en dat gaat van goederen tot aan relaties. En ik ben hierin ook niet heiliger dan de paus, want ik ben ook gescheiden, maar daar zat een vijf jaar lange weg van opnieuw proberen en relatietherapie voor, tot we definitief de knoop doorhakten.
    En terwijl ik deze laatste regels typ, bedenk ik me dat ik ook zo ben, altijd eerst iets proberen op te lappen/ repareren en niet meteen weggooien.
    Je hebt een mooi stukje geplaatst, dat stof tot nadenken geeft.

  8. Sommige dingen gaan tegenwoordig te gemakkelijk. Ik ben voor het comfort van deze tijd. Op sokken stoppen zul je me niet betrappen ;), maar ik begrijp die wegwerprelaties ook niet altijd. Ik heb al de nodige kinderellende om me heen gezien, ook ouders die een vechtscheiding aangaan. Op dat moment mag je idd wel eens je kinderen boven jezelf stellen.

  9. En sokken stoppen: gadver! Wat heb ik daar altijd een hekel aan gehad, vroeger, in het jaar nul toen ik klein was…. het zit niet lekker, het staat niet… Dan liever gewoon een gat 🙂

  10. Met dat laatste ben ik het zeker eens, wees zuinig op je relaties, zeker als er kinderen in het spel zijn. Beetje aanpassen en wat minder “voor jezelf kiezen” mag best.

    Qua kleding/meubilair etc betreft ben ik redelijk gemiddeld qua trouw geloof ik. Eten gaat snel weg als ik maar even denk dat het niet zo lekker meer is.

  11. De crisis verandert het inzicht al weer. je wint meer als je voor een realtie vecht. ik las eens ergens dat je het meest bespaart door geen nieuwe kleren te kopen. ik probeer dan ook steeds heel goed te bedenken of het echt nodig is. ik hoop dat er in crisistijd iets terugkeert van dat ‘repareren’. maar is sokken stoppen ben ik niet zo goed.

  12. Jah 🙂 je hebt helemaal gelijk hoor, ik ben ook gescheiden, maar heb ook wel tot het uiterste gevochten voor een happy end. Maar de weggooimaatschappijmentaliteit maakt mij soms ook wel eens melancholiek.(op zn minst)

  13. We zijn zuinig op elkaar en ook met spullen zijn we nogal bewaarderig (daar proberen we al jaren verandering in te brengen trouwens). Mijn man koopt altijd teveel van alles, eten vooral, meer dan we nodig hebben dus. Met het gevolg dat we moeten weggooien. Zonde. Maar hoe ik ook mopper, je haalt het er niet uit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *