Maandelijks archief: februari 2014

Gerard

Geplaatst op door
5

Gisteren heb ik, samen met mijn ouders, Mr. T. en vriend W, weer genoten van een mooi, puur en enthousiast optreden van Gerard van Maasakkers.

Onze Brabantse troubadour die eigenlijk zo veel meer is weet mij nog steeds enorm te boeien. Prachtige, gevoelige teksten afgewisseld met wat losser werk. Hij zong gisteren een nieuw nummer over het kind dat hij nooit gehad heeft en, ook al hoorde ik het voor het eerst, dat lied greep me aan. Ik moest aan een aantal mensen in mijn omgeving denken die geen kinderen hebben en mijn moeder vertelde naderhand dat zij hetzelfde had. Echt een heel mooi nummer. Enfin, ik logde al vaker over Gerard en waarschijnlijk zal dat nog wel ‘ns gebeuren.

Een van mijn favorieten blijft toch nog steeds ‘ Liedje van altijd ‘.

En verder was het vooral erg jammer dat hij Benny niet gespeeld heeft. 😉

“t wie ús tiid, wy gean”

Geplaatst op door
23

wpf

Ergens vond ik het wat raar om hier een foto van twee wildvreemde mensen neer te zetten. Maar tegelijkertijd ook weer niet. Daarbij, het verhaal van deze twee mensen circuleert op internet, ik kwam het gisteren tegen, en ik word er door geraakt.

De foto is gemaakt op 20 augustus 1952 en op de foto staan David en Willemke Postma: kersvers getrouwd en gelukkig. David en Willemke Postma leefden hun leven, kregen kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. David en Willemke waren gelukkig, zullen ongetwijfeld ups en downs gekend hebben en waren samen. Oud nu, nog redelijk fit geloof ik en wellicht daarom besloten David en Willemke om op hun voorwaarden uit het leven te stappen. Samen. Na deze beslissing volgde er een heel bijzondere tijd. Een verdrietige tijd wellicht, maar ook een tijd van verbondenheid, vastberadenheid en weten dat het goed is. De rest van het verhaal lees je onder andere hier. Wat er geschreven wordt over dit afscheid laat mij vooral zien dat deze mensen in grote harmonie en vol liefde met zichzelf en hun kinderen en verdere familie dit traject ingegaan zijn en het hebben volbracht.

Een tijdje geleden schreef ik dit logje dat over dezelfde thematiek ging. Heringa hielp zijn stiefmoeder, al weer een aantal jaar geleden, een eind de maken aan haar leven. Er volgde een rechtszaak die nog maar kort geleden zijn beslag kreeg. Ik heb geen idee of de kinderen van David en Willemke ook problemen gaan ondervinden met de dood van hun ouders maar als ik de informatie mag geloven heeft hun vader alles tot in de puntjes georganiseerd en voorbereid. Dus ik hoop dat dit niet het geval zal zijn. Daarbij, de dood van de stiefmoeder van Heringa is al weer zo’n 6 jaar geleden. Wellicht dat dat de zaak ook anders maakt.

De kern van mijn logje moet toch vooral zijn dat ik onwijs veel respect heb voor deze mensen. Dat ze dit durfden, dat ze dit deden. Dat ze, op hun manier en op hun tijd, besloten dat het genoeg was.

Ze kon nog net haar hand opsteken om naar ons te zwaaien.

En met vader gebeurde enkele ogenblikken later hetzelfde.

Hij zwaaide ook nog naar ons. Het was een prachtig afscheid.

Recensies schrijven

Geplaatst op door
29

Onlangs las ik ergens (twitter, facebook?) dat een uitgeverij recensenten zocht. Nou, daar had ik wel oren naar en ik stuurde een mailtje met een link naar mijn blog zodat de uitgever kon zien wat ik tot nog toe aan ‘recensies’ geschreven had en dat ik ook een vrij hoge leesfrequentie heb.

Een paar dagen later kreeg ik een antwoord terug met daarin de opmerking dat ik wat hen betreft twee keer per maand een (digitaal) boek zou krijgen en dat ik dat dan zou mogen recenseren. Maar … er waren wel wat spelregeltjes aan verbonden.

Ik opende het bijgevoegde word-bestand en pffffft … ik snap best dat er regels zijn, maar dit vond ik niet leuk. Ik ken mezelf en weet dat ik er op die manier helemaal geen zin in zou hebben, ook al krijg je de boeken dan gratisch. Daarom stuurde ik de uitgever een mail terug waarin ik aangaf dat ik heel graag lees, maar dat ik er weinig zin in had volgens zo’n strakke regels stukjes te gaan schrijven. Vervolgens kreeg ik weer een reactie terug waarin men aangaf mijn eerlijkheid te waarderen en op die manier was mijn ‘carrière’ als heuse recensent alweer voorbij voordat ie begonnen was.

Zou jij wel boeken willen recenseren als je dat via bepaalde regels en minstens twee keer per maand zou moeten doen?

694 gram

Geplaatst op door
12

694 Gram. Zoveel schelen het boek (858 gram) en de e-reader (164 gram) in gewicht.

DSC_0197

Het boek had ik al een hele tijd in huis en lag in mijn nog-te-lezen-boeken-lade maar ja, sinds de e-reader wordt die lade eigenlijk nog amper geopend (en dat terwijl er nog een stuk of 7 gloednieuwe boeken om liggen te wachten). Maar toch, boeken van Tom Clancy die vrágen er om op een gegeven moment toch gelezen te worden. Gezien het verschil in gewicht kies ik dan toch voor de e-reader. Al is het erg jammer dat de versie die ik digitaal heb totaal ontdaan is van enige layout waardoor je van de ene in de andere situatie beland zonder dat je dat ‘layout-technisch’ gezien in de gaten hebt.

Een lijvig boek is ‘Uur van de waarheid‘ met z’n 822 pagina’s (729 op de e-reader) en het gaat over de schimmige wereld van de terrorismebestrijding. Dat aantal bladzijden had wel wat minder gekund want Clancy valt wel regelmatig wat in herhaling (en 10 keer over een training lezen wordt ook wat saai op den duur).

Ex-marinier John Clark, het duistere alter ego van Jack Ryan, en zijn schoonzoon Domingo ‘Ding’ Chavez hebben de CIA verlaten om een nieuwe organisatie met de codenaam Rainbow op te richten. Rainbow is een eliteteam van Amerikaanse, Engelse, Israëlische, Franse en Duitse agenten dat in geval van internationaal terrorisme onmiddellijk in actie zal komen. En Rainbow bestaat nog maar net of het geweld barst op verschillende plaatsen los: een gijzeling in een Zwitserse bank, de ontvoering van een zakenman in Duitsland, een bloedige aanslag op een pretpark in Spanje. Gaandeweg dringt het tot Clark door dat hij oog in oog staat met het grootste gevaar uit zijn hele carrière: een groep terroristen die zijn weerga niet kent. Een groep mannen en vrouwen die zonder mededogen extreem harde operaties uitvoert…

The bad guys zijn uiteraard uitermate bad in dit boek en de good guys uiteraard uitermate goed. Alhoewel dat ook wel een beetje discutabel is. Want mensen zonder vorm van enig proces een kogel door het hoofd jagen is natuurlijk niet zo heel erg goed (hoe slecht die mensen ook zijn). Het boek bevat meerdere verhaallijnen die gaandeweg samenkomen in de spannende ontknoping.

Het thema van overbevolking en wat de mens de aarde allemaal aandoet vond ik mooi uitgewerkt en de organisatie die dat wil veranderen bestaat dan wel uit fanatici, maar ergens hebben ze natuurlijk wel een punt. We maken er gewoon een zooitje van. Een actueel thema dus wat volgens mij veel meer aandacht moet krijgen.

Ik houd echt van dit soort thrillers en ook dit was een boek waarin je eigenlijk gewoon wilt blijven lezen. Clancy overleed in oktober vorig jaar en het is erg jammer dat er van zijn hand geen nieuwe boeken meer zullen verschijnen.