Eerder (1, 2, 3 en 4) vertelde ik al van onze tuinkamer en zijn diverse bewoners.
Op een dag kregen we het verzoek om woonruimte voor een meisje dat hier in het plaatselijke klooster werkte. Ze werd 18 en wilde weg uit haar problematische gezinssituatie en zo kwam ‘Paula’ bij ons in huis. Behalve werken in het klooster was ze ook koster in de kerk en geloof speelde een heel grote rol in haar leven. Misschien een zoeken naar houvast en ergens bijhoren?
Na 3 jaar bij ons kreeg ze de kans om in de pastorie te gaan wonen maar het contact bleef bestaan en zo kwam ze regelmatig voor een potje scrabbel en een praatje op bezoek.
Ze was heel zelfstandig en sportief. Zo liep ze verschillende keren de vierdaagse en 4 jaar geleden maakte ze in haar eentje op de fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Na die tocht belde ze dat ze groot nieuws had en kwam ze vertellen dat ze in ging treden in een Slotklooster. Terwijl ik alleen de dingen zag die ze dan nooit meer zou kunnen doen, straalde zij als iemand die ging trouwen en die eindelijk haar levensbestemming gevonden had.
Het leven in het klooster bestaat vooral uit stilte en gebed. Zo houden de zusters eeuwigdurende aanbidding, dat houdt in dat er altijd, dag en nacht, iemand in de kloosterkerk aanwezig is om te bidden. Verder zijn er vaste tijden op een dag dat de zusters samen komen om te bidden, te beginnen om half 6 met de Lauden, na het ontbijt het morgengebed, dan de Heilige Mis, het Middaggebed, de Vespers en ‘s avonds de Completen. Behalve een uurtje recreatie wordt de dag in stilte doorgebracht terwijl ze hun dagelijks taak verrichten zoals hun eigen groenten verbouwen en zorgen voor de bejaarde zusters. Er wordt alleen bij hoge uitzondering televisie gekeken, geen krant gelezen en post wordt door de overste geopend! Terwijl de “gewone” kloosters uitsterven zijn er in de slotkloosters nog regelmatig nieuwe roepingen en zo is de jongste in dit klooster pas 23 jaar!
Een maand geleden zijn we op bezoek geweest (Paula mag maar 2 keer per jaar bezoek) en het was erg fijn om haar na 3 jaar weer te zien. Ik was onder de indruk van de hartelijke ontvangst en de serene rust die er heerste. Van veel mensen krijg ik de vraag: Wat is nou in hemelsnaam het nut van zo’n leven, wie wordt er nu beter van dat mensen heel de dag zitten bidden? Ergens denk ik dat de mensheid gebaat is met gebed als tegenhanger voor alle kwaad en onverschilligheid die er zijn, maar nog altijd vind ik het een wonderlijke keuze.
Kunt u zich een leven in een klooster voorstellen en hoe zou u reageren als bijvoorbeeld uw dochter of vriendin voor dit leven zou kiezen?