Gastlogje van Kier: slotklooster

Eerder (1, 2, 3 en 4) vertelde ik al van onze tuinkamer en zijn diverse bewoners.

Op een dag kregen we het verzoek om woonruimte voor een meisje dat hier in het plaatselijke klooster werkte. Ze werd 18 en wilde weg uit haar problematische gezinssituatie en zo kwam ‘Paula’ bij ons in huis. Behalve werken in het klooster was ze ook koster in de kerk en geloof speelde een heel grote rol in haar leven. Misschien een zoeken naar houvast en ergens bijhoren?

Na  3 jaar bij ons kreeg ze de kans om in de pastorie te gaan wonen maar het contact bleef bestaan en zo kwam ze regelmatig voor een potje scrabbel en een praatje op bezoek.

Ze was heel zelfstandig en sportief. Zo liep ze verschillende keren de vierdaagse en 4 jaar geleden maakte ze in haar eentje op de fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Na die tocht belde ze dat ze groot nieuws had en kwam ze vertellen dat ze in ging treden in een Slotklooster. Terwijl ik alleen de dingen zag die ze dan nooit meer zou kunnen doen, straalde zij als iemand die ging trouwen en die eindelijk haar levensbestemming gevonden had.

Het leven in het klooster bestaat vooral uit stilte en gebed. Zo houden de zusters eeuwigdurende aanbidding, dat houdt in dat er altijd, dag en nacht, iemand in de kloosterkerk aanwezig is om te bidden. Verder zijn er vaste tijden op een dag dat de zusters samen komen om te bidden, te beginnen  om half 6 met de Lauden, na het ontbijt het morgengebed, dan de Heilige Mis, het Middaggebed, de Vespers en ‘s avonds de Completen. Behalve een uurtje recreatie wordt de dag in stilte doorgebracht terwijl ze hun dagelijks taak verrichten zoals hun eigen groenten verbouwen en zorgen voor de bejaarde zusters. Er wordt alleen bij hoge uitzondering televisie gekeken, geen krant gelezen en post wordt door de overste geopend! Terwijl de “gewone” kloosters uitsterven zijn er in de slotkloosters nog regelmatig nieuwe roepingen en zo is de jongste in dit klooster pas 23 jaar!

Een maand geleden zijn we op bezoek geweest (Paula mag maar 2 keer per jaar bezoek) en het was erg fijn om haar na 3 jaar weer te zien. Ik was onder de indruk van de hartelijke ontvangst en de serene rust die er heerste. Van veel mensen krijg ik de vraag: Wat is nou in hemelsnaam het nut van zo’n leven, wie wordt er nu beter van dat mensen heel de dag zitten bidden? Ergens denk ik dat de mensheid  gebaat is met gebed als tegenhanger voor alle kwaad en onverschilligheid die er zijn, maar nog altijd  vind ik het een wonderlijke keuze.

Kunt u zich een leven in een klooster voorstellen en  hoe zou u reageren als bijvoorbeeld uw dochter of vriendin voor dit leven zou kiezen?

Drie

Ik stop maar weer een keer drie boeken in een blogje. Nummer 1 was ‘Nachtmerries‘, nummer 2 ‘Bloedlijn‘ en nummer 3 ‘Als honden huilen‘.

Waar gaat ‘Nachtmerries’ over?

De universiteit van Cambridge wordt geteisterd door verontrustend groeiend aantal zelfmoorden van studenten. Rechercheur Mark Joesbury leidt het onderzoek en moet meer slachtoffers te voorkomen. Daarvoor zet hij de jonge en gedreven politieagente Lacey Flint in, die undercover als onzekere studente in het campusleven duikt…

Alleen psychiater Evi Oliver weet wie Lacey echt is, omdat zij ook onderdeel uitmaakt van het onderzoek. Langzaam ontdekken ze een verschrikkelijke trend en als Lacey dezelfde afschuwelijke nachtmerries krijgt als die waarvan de zelfmoordslachtoffers voor hun dood last van hadden, wordt duidelijk dat zij de volgende is.

Een heel spannend maar ook wel wat warrig boek vond ik dit. Veel hak op de tak, veel personages dus af en toe wat moeilijk te volgen allemaal. Maar zoals gezegd, heel spannend.

Waar gaat ‘Bloedlijn’ over?

Rechercheur Jessica (Jessy) Haider beleeft na de dood van haar zoon perioden van intens verdriet en rouw, maar ook van machteloze woede. Nick werd vermoord  door een psychopaat die zij jaren eerder achter de tralies liet verdwijnen en de man lijkt sinds zijn ontsnapping nog maar één doel te hebben: haar leven ruïneren.    Na een gedwongen verlof mag Jessy bewijzen dat ze haar werk weer aan kan. De zestienjarige dochter van een kwekersgezin lijkt zelfmoord het hebben gepleegd. Al snel blijkt dat het meisje alle reden had om te leven en de rechercheur gelooft niet in zelfmoord. Jessy duikt in het leven van het kwekersgezin, maar heeft een verborgen agenda: ze grijpt de zaak aan om de kwelgeest op te sporen die haar zoon vermoordde. Het is het begin van een kat- en muisspel op leven en dood.  Bloedlijn is het eerste deel in een serie bloedstollende psychologische thrillers van Corine Hartman. Voor deze serie heeft Hartman het personage Jessica Haider in het leven geroepen, een mooie maar onconventionele rechercheur, die veel weg heeft van Jeff Lindsays Dexter: behalve dat zij moord- en geweldsdelicten oplost, laat zij ook een spoor van onopgeloste moordzaken na.  De killer die Jessy achter zich aan krijgt, mag erop rekenen dat  er wel heel definitief met hem wordt afgerekend

Nee, dit was toch niet echt mijn boek. Ik vond het op de een of andere manier allemaal te over the top. Alsof Hartman een superheldin heeft willen maken die mij niet weet te raken. De verslaving van Haider, de ruige seks, de manier waarop zij opereert als rechercheur. Nee, in mijn ogen (en ik wéét dat dat helemaal nergens op slaat), horen dit soort boeken niet door een Nederlandse auteur geschreven te worden. Ook het verhaal vond ik te warrig en absoluut ongeloofwaardig (met name het deel over het opzetten, tjongejonge, sloeg echt nergens op).

Waar gaat ‘Als honden huilen’ over?

Cameron Wolfe woont nog thuis met zijn ouders, zijn broer Ruben en zijn zus Sarah. Cameron kijkt op tegen zijn broer, die elke week een nieuwe vriendin lijkt te hebben. Als Octavia haar intrede doet in huize Wolfe, begrijpt Cameron niet hoe zijn broer zo’n lief meisje heeft kunnen inpalmen. Maar als Ruben haar dumpt, krijgt Cameron zijn kans. Octavia geeft hem de moed de confrontatie aan te gaan met zichzelf en zijn demonen. Tegenover haar wil hij bewijzen dat er niets mooiers is dan een underdog die opkomt voor zichzelf…

Markus Zusak schreef een van de allermooiste boeken die ik ooit las, dus de lat ligt immer hoog bij zijn boeken. ‘Als honden huilen’ is een flinterdun boekje maar het is wel heel erg mooi vind ik. Heel mooie zinnen, een kwetsbare hoofdpersoon die je, door zijn manier van doen, praten en redeneren, in je armen wil sluiten. Erg subtiel gedaan vind ik.

n bl ahh

Eerlijk zeggen

Een eerlijk antwoorden lijstje vandaag. Doe je mee?

  1. Hoe lang kun jij zonder computer?
  2. Op wie ben je jaloers?
  3. Waar zou je nu het allerliefste zijn?
  4. Aan wie heb je een hekel?
  5. Wat zou je vandaag anders doen als je de dag over zou mogen doen?
  6. Met wie zou je een dag willen ruilen?
  7. Wanneer heb je voor het laatst een smoesje verteld?
  8. Wie vind je een lekker ding?
  9. Waar heb je spijt van?
  10. Waar ben je supertrots op?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Acht

8_0

Acht jaar aan het bloggen vandaag. Gossie. Het eerste jaar van de magere jaren zit er op. Zo voelt het althans. Het wordt wat lastiger allemaal vind ik, maar daar blogde ik al over.

Ach, ik begin vandaag gewoon aan het tweede jaar van de zeven magere jaren en zie wel waar het schip strandt. Of niet. Dat kan natuurlijk ook. 😉

Beschermd: 44

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

De alchemist

Ik had er al best vaak over gelezen en gehoord, maar het boek zelf nog nooit gelezen. Daar kwam onlangs verandering in: ik las namelijk ‘De alchemist‘ van Paulo Coelho. Eigenlijk verwachtte ik een dikke pil die moeilijk leesbaar zou zijn, maar niets van dat al! Het digitale exemplaar is 196 bladzijdes dik en daar zitten ook nog een aantal bladzijdes met tekeningen bij.

Waar gaat dit boek over?

De jonge schaapherder Santiago heeft één grote wens: de wereld bereizen tot in alle uithoeken om zo uit te vinden hoe deze in elkaar zit. Zijn dromen over een verborgen schat zetten hem aan tot een zoektocht. Na veel omzwervingen ontmoet hij in Egypte de alchemist, die over grote spirituele wijsheid beschikt. Hij adviseert de jongen: ‘Luister naar je hart. Dat kent alles, omdat het afkomstig is van de ziel van de wereld en daar ooit naar zal terugkeren (…) Waar je hart is, is ook je schat.’

Veel mensen hebben het over ‘inspirerend’ las ik bij de recensies. Dat vind ik wat ver gaan, maar ik wel oprecht genoten van dit sprookjesachtige verhaal dat vol zit met prachtige zinnen en wijsheden. De sfeer van het boek trekt mij erg aan net als het feit dat niet echt heel duidelijk is in welke tijd het boek zich afspeelt. Het lijkt mij de twintigste eeuw te zijn, maar in welk decennium? Ik persoonlijk denk rond de jaren dertig. Maar misschien denken anderen die het boek gelezen hebben daar heel anders over? Eigenlijk doet het er ook niet toe en is het ergens juist wel leuk dat je daarover kunt nadenken.

Mijn favoriete zin uit dit boek: ‘Het kwaad zit niet in wat de mond van de mens ingaat,’ zei de alchemist, ‘maar in wat eruit komt’ (als Santiago zich verbaast over het feit dat de alchemist wijn drinkt terwijl dat vanuit zijn geloof verboden is).
da

Schaamteloos

Minder Marokkanen! Minder Marokkanen? Wat bezielt die man? En wat bezielt in hemelsnaam de mensen die als hersenloze wezens achter die gast aanlopen? Hoe kan het toch zo zijn dat wij, in dit land, op deze manier zijn gaan denken? Bangmakerij? Stemmingmakerij? Dit kan toch niet! In dit land!

Soms krijg ik de neiging om al mijn 16.000.000 medelanders een weekje te verhuizen naar een willekeurig land in het middenoosten. Syrië zou misschien wel iets zijn. Of we gaan gezellig een keer met z’n allen picknicken in India. Natuurlijk gaan er in Nederland ook dingen minder goed dan voorheen. Maar dan toch … waar is de realiteitszin gebleven. Onze nuchterheid?

The sky was the limit, we zijn verwend en veeleisend. We tolereren geen nee en wensen van alles het beste. En als we dat niet krijgen, dan heeft iedereen schuld, behalve wijzelf. Een zondebok hebben we dus nodig. En een leider die ons die zondebok geeft. Een leider die weinig opheeft met fatsoensnormen maar die wel een potje zielig gaat zitten wezen als mensen hem ‘aanvallen’. Ach en wee.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat dit land, dit mooie en welvarende land, is verworden tot een agressief en naar landje. Een land waarin we blijkbaar vinden dat we allemaal koning zijn.

Ik vind het af en toe zo moeilijk om nog trots te zijn op Nederland. Gelukkig is het zo dat ik in mijn directe omgeving vooral sociale mensen zie. Mensen die betrokken zijn bij de samenleving, die nog wel weten hoe het hoort.

Waar zitten ze toch, die PVV-stemmers? Ik ken er geen een persoonlijk. Althans geen een die er openlijk voor uitkomt. Want ergens is er nog wel een bepaalde terughoudendheid om te zeggen: ik ben gek gemaakt door de man met het vreemde kapsel.
______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: manipuleren. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Tanden

DSC_0212

Zie hier onze tandenborstels na anderhalve maand trouwe dienst. De linkse is van mij. Ik persoonlijk vind dat die er nog het beste uitziet. De rode borstel daarnaast is van Kleine Zus, dan volgt die van Grote Zus en daarna die van Mr. T.

Je ziet gewoon de familieband! Ze borstelen alle drie op dezelfde manier. Het is in ieder geval weer de hoogste om de borstels te vervangen. Die drie maanden doen met een tandenborstel halen we hier bij lange na niet.

De meiden poetsen hun tanden met Elmex en Mr. T. en ik doen het met Colgate. Ik floss regelmatig, maar ik geloof dat ik de enige ben in dit huishouden. Er zit 200 meter flossdraad in dat doosje en ik doe er al eeuwen mee. En het kost ook nog eens geen drol. Goed spulleke dus dat flossdraad.

Ik heb een tijd gehad dat ik ernstig nadacht over een beugel en ik ben ook naar de orthodontist geweest om me te laten informeren. Toen zij me echter vertelde dat ik dan in ieder geval een paar kiezen moest laten trekken ging mijn zin wel wat over. Ik mis al één kies en dat vind ik meer dan genoeg. En blijkbaar erger ik me nóg steeds niet genoeg om echt iets te ondernemen wat die twee voortanden betreft.

De meiden hebben erg goede/sterke tanden. Ze hebben geen van tweeën tot op heden ook maar één enkel gaatje gehad en Grote Zus haar gebit is na haar beugel helemaal prachtig. Kleine Zus zal er ook aan moeten geloven wed ik. Maar dat duurt nog wel een paar jaar. Gisteren moesten wij drietjes weer voor de halfjaarlijkse apk en hoera, op wat tandplak na helemaal niets aan het htandje!

Hoe poets jij? Nog ouderwetsch of elektrisch, wordt er geflosst? En welke tandpasta is jouw favoriet?

De kraamhulp

Best een heel recent boek is dat ‘De kraamhulp‘ van Esther Verhoef. Waar gaat dit boek over?

Als Didi na een zware bevalling van haar eerste kindje aan bed is gekluisterd, is ze dolgelukkig met de hulp van de kraamverzorgster. De baby is lief en gezond, maar Didi’s herstel gaat langzaam.

Miriam, werkzaam bij de politie Rotterdam, kan de plotselinge dood van haar broer niet verwerken. Ze vermoedt kwade opzet van zijn mooie weduwe Hennequin. Tijdens haar zoektocht naar Hennequins verleden groeit bij Miriam de overtuiging dat ze te maken heeft met een levensgevaarlijke psychopate. En juist deze vrouw heeft zich onmisbaar gemaakt in het jonge, kwetsbare gezin…
De kraamhulp beschrijft tien beslissende dagen uit het leven van drie jonge vrouwen.

Het is een boek dat gemakkelijk wegleest en Verhoef speelt het klaar dat je zo snel mogelijk wilt weten hoe het af gaat lopen. Dat betekende in mijn geval dat ik het binnen een dag uit had en dat vind ik dan toch weer wel jammer. Eigenlijk moet je langer over boeken doen, omdat ze tot nadenken stemmen of omdat je dingen wilt overlezen.

Ik vind het thema van het boek erg goed gekozen, maar naar mijn idee had Verhoef het wel wat spannender mogen maken. Dat miste ik echt. Hennequin had veel ergere dingen kunnen doen in de dagen dat ze bij Didi en Oscar was, zeker op psychologisch terrein.

Het laatste hoofdstuk is wel heftig en de laatste alinea van het boek is helemaal fantastisch en maakt dat het hele verhaal volledig anders wordt. Wat ik wel miste was een epiloog: ik had graag gelezen over hoe het Didi en Miriam verder is vergaan.

dk

Stel je voor …

  1. Dat je een staart van een dier aan je achterwerk zou hebben hangen. Welke staart zou je dan het liefst willen hebben?
  2. Dat je een hoofdpersoon bent uit een boek. Wie zou je willen zijn?
  3. Dat je een dag alles kon/mag doen wat je wilt. Wat zou je doen?
  4. Dat er nu een vliegende schotel voor je neus landt. Hoe ziet datgene wat er uitstapt eruit?
  5. Dat je ziet dat er iemand wordt geslagen. Wat zou je doen?
  6. Dat je een tattoo moet nemen. Welke zou je kiezen en waar?
  7. Dat je morgen jarig bent. Hoe ziet je feestje eruit?
  8. Dat jij je partner bent (of je beste vriendin). Wat zou je dan aan jezelf willen veranderen?
  9. Dat je zo meteen een kaartje op de post zult gooien. Aan wie stuur je het en waarom?
  10. Dat je de komende vier uur helemaal voor jezelf zult hebben. Wat ga je doen?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Puber

Zo stug, zo ontoegankelijk. Zo blij, zo open.

Aan het ontdekken, de wereld. Jezelf.

Wat je wel wilt. En wat zéker niet.

Wat je belangrijk vindt. Wat anderen belangrijk vinden.

Daar een weg in zien te vinden.

Waar je staat. En waar niet.

Daar een plek in zien te vinden.

Zo moeilijk als je het jezelf soms maakt.

Hoe onbezorgd je ook kunt zijn.

Heerlijk kinds nog. Soms.

Zo dapper, zo mooi, zo lief.

Zo onzeker, zo kwetsbaar, zo jong.

Prachtig mensenkind.

Op de rand van volwassenheid.

oj

Eerst een kus

Ik las deze week een zeer apart boek met de sufste titel (en ‘kaft’) ever namelijk ‘Eerst een kus‘. Waarom ik die titel (en ‘kaft’) suf vind? Nou, omdat de titel doet vermoeden dat het om een of ander chicklitachtig boekje gaat. En de ‘kaft’ die raakt ook echt kant nog wal. Ik heb tenminste de link met het boek niet kunnen leggen.

Maar goed, zeer de moeite waard dit boek. Waar gaat het over?

Als de eenzame Leila na de dood van haar moeder de onlinegemeenschap Red Pill ontdekt, heeft ze het gevoel eindelijk begrepen en gewaardeerd te worden. Ze maakt grote indruk op de charismatische leider van het forum, Adrian Dervish, die Leila vraagt hem te helpen bij ‘Project Tess’.
Tess is een vrouw die Leila buiten de virtuele wereld waarschijnlijk nooit ontmoet zou hebben. Ze is knap, geestig maar depressief. Tess wil uit het leven stappen, maar wil haar nabestaanden liever laten geloven dat ze teruggetrokken is gaan leven. Leila’s taak is een onlineversie van Tess te worden. Terwijl ze chatten, mailen en skypen leert Leila Tess door en door kennen. Dan neemt Tess afscheid.
Leila neemt de klus uiterst serieus: ze beantwoordt Tess’ mails en houdt haar Facebook-pagina bij. Leila verliest de waarheid en realiteit uit het oog en verliest zichzelf in het leven van Tess.

Het boek wordt verteld vanuit Leila en volgt haar in haar gedachten. Deze gedachten worden gaandeweg het boek steeds obsessiever of minder normaal. Het uitgangspunt van het boek ‘het recht op zelfbeschikking van het leven’ vind ik een interessant thema. Ik blogde daar niet voor niets al vaker over.

Leila is een interessante hoofdpersoon. Een eenzame vrouw, te dik, sociaal niet sterk, maar op de een of andere manier toch ook met een nergens op gebaseerd zelfvertrouwen. Beter kan ik het niet uitleggen. Ze raakte me wel.

De manier van schrijven, het volgen van de ontwikkeling van Leila, de vraagstukken die zij tegenkomt en hoe ze die oplost maakten dat ik echt genoten heb van dit bijzondere boek.

DSC_0208