Gastlogje van Kier: slotklooster

Eerder (1, 2, 3 en 4) vertelde ik al van onze tuinkamer en zijn diverse bewoners.

Op een dag kregen we het verzoek om woonruimte voor een meisje dat hier in het plaatselijke klooster werkte. Ze werd 18 en wilde weg uit haar problematische gezinssituatie en zo kwam ‘Paula’ bij ons in huis. Behalve werken in het klooster was ze ook koster in de kerk en geloof speelde een heel grote rol in haar leven. Misschien een zoeken naar houvast en ergens bijhoren?

Na  3 jaar bij ons kreeg ze de kans om in de pastorie te gaan wonen maar het contact bleef bestaan en zo kwam ze regelmatig voor een potje scrabbel en een praatje op bezoek.

Ze was heel zelfstandig en sportief. Zo liep ze verschillende keren de vierdaagse en 4 jaar geleden maakte ze in haar eentje op de fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Na die tocht belde ze dat ze groot nieuws had en kwam ze vertellen dat ze in ging treden in een Slotklooster. Terwijl ik alleen de dingen zag die ze dan nooit meer zou kunnen doen, straalde zij als iemand die ging trouwen en die eindelijk haar levensbestemming gevonden had.

Het leven in het klooster bestaat vooral uit stilte en gebed. Zo houden de zusters eeuwigdurende aanbidding, dat houdt in dat er altijd, dag en nacht, iemand in de kloosterkerk aanwezig is om te bidden. Verder zijn er vaste tijden op een dag dat de zusters samen komen om te bidden, te beginnen  om half 6 met de Lauden, na het ontbijt het morgengebed, dan de Heilige Mis, het Middaggebed, de Vespers en ‘s avonds de Completen. Behalve een uurtje recreatie wordt de dag in stilte doorgebracht terwijl ze hun dagelijks taak verrichten zoals hun eigen groenten verbouwen en zorgen voor de bejaarde zusters. Er wordt alleen bij hoge uitzondering televisie gekeken, geen krant gelezen en post wordt door de overste geopend! Terwijl de “gewone” kloosters uitsterven zijn er in de slotkloosters nog regelmatig nieuwe roepingen en zo is de jongste in dit klooster pas 23 jaar!

Een maand geleden zijn we op bezoek geweest (Paula mag maar 2 keer per jaar bezoek) en het was erg fijn om haar na 3 jaar weer te zien. Ik was onder de indruk van de hartelijke ontvangst en de serene rust die er heerste. Van veel mensen krijg ik de vraag: Wat is nou in hemelsnaam het nut van zo’n leven, wie wordt er nu beter van dat mensen heel de dag zitten bidden? Ergens denk ik dat de mensheid  gebaat is met gebed als tegenhanger voor alle kwaad en onverschilligheid die er zijn, maar nog altijd  vind ik het een wonderlijke keuze.

Kunt u zich een leven in een klooster voorstellen en  hoe zou u reageren als bijvoorbeeld uw dochter of vriendin voor dit leven zou kiezen?

14 gedachten over “Gastlogje van Kier: slotklooster

  1. Ik zou het voor mezelf niet kunnen maar heb zelf de kloosterserie op tv gevolgd en als je dan toch die bijzondere vrouwen hoort en ziet en hun verhalen dan krijg je toch wel een beetje het gevoel, waarom niet, als dat hun doel en invulling is.

  2. Twee zusjes van mijn oma hebben ook in het klooster gezeten. Een in een wat vrijere waarbij ze bezoek mocht ontvangen een keer per maand en ze 2x per jaar ging logeren bij haar familie. Eenmaal op leeftijd ging ze naar een bejaardenhuis voor nonnen, dat was aan de kust en wat heeft ze daar genoten. Uit haar verhalen bleek dat het niet altijd pais en vree was in het klooster er werd ook geroddeld en ze waren jaloers op elkaar als een wat meer aandacht van de pastoor kreeg. Ook werden de nieuwe nonnen een tijd lang niet aangekeken door de ouderen enz.
    De andere tante zat in een hele strenge, zij mocht ook bijna niet spreken en vervreemde van haar familie. Tot ze van het een op het andere moment uitgetreden is en met een hele rijke kerel is getrouwd, de broer van een collega non. Hoe dit gebeurd is weten we niet, ze verhuisde naar Amerika, kreeg kinderen en is niet zo heel oud geworden. Het contact met de familie is niet meer hersteld.
    Wij doen niets met geloof en daarom acht ik het onwaarschijnlijk dat mijn dochter het klooster ingaat. Mocht ze dit wellen volgt eerst een heel goed gesprek maar uiteindelijk heb je de keuze te respecteren.

  3. Nee zou niets voor mij zijn. Ik ben een mensen mens. Ik kan de rust en vrede in mijzelf vinden daar heb ik geen klooster voor nodig. Wel respect voor iemand die deze keuze zou maken alleen begrijp ik dit soort mensen niet. 😉

  4. Ik kan het me wel voorstellen denk ik, maar ik zou er toch niet echt blij mee zijn als mijn zoon hiervoor zou kiezen. Het is wel bijzonder dat iemand nu nog de keuze maakt. Ik vind het trouwens ook wel bijzonder dat u uw tuinkamer steeds openstelde voor mensen. Waarom was dat dan?

    • De tuinkamer ligt een beetje apart van onze woonruimte en zo blijf je ieder je eigen privacy houden. Verder houd ik erg van mensen om me heen en toen we eenmaal begonnen waren met de kamer ter beschikking te stellen kwamen de vragen om woonruimte vanzelf. Meestal waren het mensen op zoek naar een noodoplossing dus gaf het tegelijk een goed gevoel om op die manier te kunnen helpen. groetjes, Kier.

  5. Ik kan me voorstellen dat veel mensen vandaag de dag uitkijken naar het leven in een klooster. Al dat gehaast en gejacht heel de dag. Nieuws dat 24/7 bij je binnenkomt. Veel mensen kiezen voor een week of maand in een klooster te leven. Maar dat mag natuurlijk niet het uitgangspunt zijn.
    Mijn dochter heeft niets met welk geloof dan ook. Maar stel dat ze dringend de behoefte zou krijgen, dan heb ik daar niets over te zeggen: het is haar keuze. Ik zou het natuurlijk wel jammer vinden want je mag na intreding geen contact meet met familie hebben. Vind ik een heel rare regel!

  6. Voor je kinderen kun je niet beslissen , ik zou wel móeten accepteren maar in m’n hart denk ik dat iemand die deze keuze maakt het leven niet aan kan en daarom kiest voor “geleefd worden” .

  7. Het zou echt niets voor mij zijn, maar ik denk dat het voor ‘Paula’ echt het allerbeste is. Al is het wel raar dat ze nog steeds niet officieel is ingetreden.
    Verder zagen we op foto’s dat ze enorm is afgevallen. Misschien wel 30 (?) kilo. En je vertelde dat ze er wel heel gelukkig uitziet. Ik denk dat ze echt de goede keuze maakte. Al vind ik dat strenge regime wel erg streng.

  8. ik zou het iedereen afraden. ik snap dat er ook positieve kanten aan zitten, maar slechts 2 x per jaar bezoek mogen ontvangen? dat klinkt mij als een sekte in de oren..

  9. O nee, ik zou niet de hele dag tegen die stilte kunnen. Ik ben wel gelovig opgevoed maar dit is wel een grote stap van zo’n jonge vrouw. Maar zo te lezen is ze gelukkig met haar keuze dus dat is alleen maar te respecteren.
    Fijn dat ze bij u tot rust kon komen !

    gr Elise

  10. Vroeger was het normaal dat iemand uit een (groot) gezin het klooster in ging. Zelf ben ik niet (meer) gelovig, dit zou dus ook nooit mijn keuze zijn, ik zou het ook niet prettig vinden als het de keuze zou zijn van een van mijn zonen maar zou het wel respecteren.

  11. Heel bijzonder om in deze tijd zo’n keuze te maken. Maar het is haar keuze en haar geluk is het belangrijkste.
    Ik had een tante (oudste zus van mijn vader) die ging het klooster in op haar 16e. Ze was altijd een halve jongen en opeens kwam deze wens. 3 jaar later trad ze echt in. Het was een strenge orde, de Ursulinen, en ze mocht vroeger ook maar 2x per jaar bezoek ontvangen. Haar ouders en andere familie mocht zíj zelf niet bezoeken, dat kwam pas veel later. Het was haar roeping, ze was gelukkig en overleed toen ze 79 was. Heb er eens een WE300 over geschreven. Ik vond het heerlijk als we op bezoek gingen, inderdaad die rust… als ik wel eens niet zo lekker in mijn vel zat zei ik ook wel eens, ik ga het klooster in ;-).

  12. Indrukwekkende keuze, zeker anno 2014. Ik ben niet religieus en zou deze keuze nooit maken, maar ik respecteer anderen altijd. Ook als het mijn dochter of vriendin zou betreffen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *