Beschermd: Buikpijn

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Ik ben Pelgrim

Terry Hayes schreef een waarlijk fantastisch debuut met ‘Ik ben Pelgrim‘. Waar gaat deze thriller over?

Pelgrim is de codenaam van een man die niet bestaat. De geadopteerde zoon die uitgroeide tot een van de beste spionnen. De regisseur van een uiterst geheime eenheid binnen de Amerikaanse spionagedienst. Een man die, voordat hij van de aardbodem verdween, het ultieme boek schreef over forensisch onderzoek. Het is datzelfde boek dat hem een jaar later in een obscuur hotel in Manhattan doet belanden, waar het lichaam van een onherkenbaar verminkt jonge vrouw is gevonden. Maar wat begint als een moordonderzoek zonder aanwijzingen, verandert in een zoektocht naar een onbekende vijand die een weerzinwekkend plan tot uitvoer wil brengen.

En echt, wat een fantastisch, fantastisch, fantastisch spannend boek. Ik heb hier zo enorm van genoten en vond het zo jammer dat ik het uithad, terwijl ik het tegelijkertijd uit wilde lezen om te weten te komen hoe het zou eindigen.

Het boek zit ontzettend goed in elkaar, heden en verleden wordt op een weergaloze wijze verteld en verbonden. Niets wordt voor niets verteld en alles hangt met elkaar samen. Ik vond Pelgrim een zeer sympathiek personage al is hij nietsontziend en kei- en keihard. Maar hij heeft ondanks het werk dat hij doet nooit zijn gevoel verloren.

Ook de verhaallijn van De Saraceen is interessant en wordt goed uitgediept. Waarom wordt hij zoals hij geworden is? Waarom doet hij wat hij doet. Prachtig gewoon.

Het enige wat eigenlijk wel een beetje twijfelachtig is aan dit boek is dat de zaak in New York Pelgrim, als alles verloren lijkt, uiteindelijk toch nog op het spoor zet van De Saraceen.

De schrijfstijl is vlot, de hoofdstukken kort en goed begrijpbaar. Een  juweeltje!

Een mooie quote uit het boek: Ik moet daarna wel honderd keer nagedacht hebben over hoe ik het weer ongedaan kon maken, maar ik was niet slim genoeg op te begrijpen dat een verontschuldiging een teken van kracht is, niet van zwakheid.

Als je van thrillers houdt, dan moet je dit boek lezen. En zo snel mogelijk!

DSC_0250

Beschermd: Kantine

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Zwijmelen op zaterdag

Ik heb nog nooit meegedaan aan de ‘Zwijmelen op zaterdag traditie‘ van Marja, maar ik maak vandaag graag een uitzondering. Dat doe ik ten eerste omdat hetgeen ik plaats natuurlijk prima bij deze dagen hoort. Maar ook omdat ik enorm heb genoten van ‘The Passion‘ van dit jaar. Ik vond het geweldig.

Wat ik ook geweldig vind is de saamhorigheid die dit soort happenings teweeg brengt en de betrokkenheid van veel mensen. Het is zo slecht nog niet gesteld met de wereld denk ik dan en dat vind ik uiteraard een heel fijne gedachte. De teksten van Beau van Erven Dorens vond ik goed gekozen en zeer treffend en ik hoop dat veel mensen met mij dat vonden. Daarnaast vond ik de keuze van de liedjes erg goed dit jaar.

Onderstaand filmpje plaats ik omdat ik het een prachtige uitsmijter vond en omdat het enthousiasme van de regie ook wel iets bij me oproept. Heerlijk, zulke passie voor je werk!

Ik wens jullie allemaal fijne Paasdagen.

Stadions

Vroeger gingen we wel ‘ns naar de training van PSV kijken op ‘De Herdgang‘. Daar fietsten we dan helemaal naar toe en dat was nog best ver. En ik zag ook wel een aantal wedstrijden van PSV in het stadion. Stond ik daar stoer te wezen op de L-side. Ik weet nog dat mijn vriendin E en ik helemaal gek waren van één speler in het bijzonder. Ik geloof dat dit hem was, maar wat ik toen in hem zag dat zie ik nu niet meer.

Nog vroegerder mocht ik geloof ik wel ‘ns een keer mee naar een wedstrijd in De Vliert. Ik kan me daarvan weinig herinneren behalve dat ik het héél ver rijden vond. En ook al vroeger voetbalde ik zelf een keer of twee in het stadion van RKC omdat ik zelf ook best een heel aardig balletje trapte.

Grote Zus voetbalt inmiddels een jaar of vijf en er zit heel duidelijk vooruitgang in. Haar huidige positie is stopper en dat doet ze best heel goed al maakt ze het zichzelf nog regelmatig veel te moeilijk. ‘Ruimen die bal’ is mijn devies in zo’n geval. 😉

DSC_0249

Laatst waren we op de verjaardag van mijn schoonzusje en toen ging het erover dat mijn vrijgezelle oom (eind 60) voor het allereerst in zijn leven naar een voetbalwedstrijd was geweest. Hij was met mijn broer (een PSV-fan pur sang) en mijn neefje naar PSV geweest. ‘Oh, maar dat wil ik ook wel een keer’, zei Grote Zus en resoluut werd de daad bij het woord gevoegd.

Er werden kaartjes geregeld voor PSV – Feyenoord en afgelopen zondag was het dus zover. Het was nog een spannende wedstrijd ook want de competitie had beslist kunnen worden, dat gebeurt nu waarschijnlijk komend weekend. Grote Zus vond het erg leuk al was er wel veel herrie en was het er vooral heel erg koud. En ze had, bijna, bijna, bijna Robin van Persie op de foto gehad. Maar helaas pindakaas, er liep iemand voor haar mobieltje door op het moment dat ze de foto nam.

Heb jij iets met voetbal en zo ja, welk team zie jij het liefst kampioen worden?

Beschermd: Tia

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Zonder titel

DSC_0248

Vandaag is het de laatste keer tekenles van dit seizoen. Gossie, die 24 lessen zijn echt voorbij gevlogen. Ik hoor het haar nog zeggen ‘daar ga ik echt niet naar toe hoor, mam’. Maar na die proefles kwam ze daar heel snel van terug. Ze heeft het er echt naar de zin gehad en fietste zonder mopperen op maandag twee keer naar V. School was uit om 16.00 uur, snel naar huis, huiswerk, eten en om 17.40 uur weer terug.

Vorige week bracht ze het schilderij hier op de foto mee. Wat ze er vandaag dus nog gaat doen, ik heb geen idee. Waarschijnlijk worden er vandaag legio schetsjes gemaakt, want ook die bracht ze mee. Vellen vol met schetsen, probeersels en doodles. En eigenlijk vind ik die vellen papier zo ongeveer het allerleukste want er is zoveel op te zien. De dame heeft een geweldige fantasie. Heerlijk gewoon.

En in september? Dan wil ze heel graag weer! Jeu! Ik hoop dat er dan snel weer een expositie komt.

Kind van een oorlog & Midzomermoord

Ik las vorige week ‘Kind van een oorlog‘ uit van Anne Wiazemsky. In dit boek beschrijft Wiazemsky de geschiedenis van haar ouders in het na-oorlogse Berlijn. Waar gaat het boek over?

Claire, de dochter van een beroemde Franse schrijver, werkt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog als chauffeur voor het Franse Rode Kruis. Ze is vastbesloten zichzelf nuttig te maken en ondanks alle ellende om zich heen geniet ze van haar vrijheid. Wanneer er een einde aan de oorlog komt vertrekt ze met pijn in haar hart naar haar ouders. Maar in Parijs kan ze niet meer aarden. Ze besluit haar verloving te verbreken en wordt uitgezonden naar het verwoeste Berlijn. Daar ontmoet ze Yvan, een charmante Fransman van Russische afkomst. Het is het begin van een hartstochtelijke maar vrijwel onmogelijke liefde. Kind van een oorlog is een intense roman die zich afspeelt in het naoorlogse Berlijn, een boek over liefde, solidariteit en vriendschap in donkere tijden.

Ik moest wennen aan de vrij formele stijl waarin het boek geschreven is en vooral de brieven die Claire aan haar ouders schrijft zijn erg ‘deftig’, maar ik heb het boek met zeer veel interesse en plezier gelezen. Het boek bestaat uit brieven en dagboekfragmenten van Claire en wordt daarnaast verteld vanuit een derde persoon.

De wat somber aangelegde Claire, die bovendien geplaagd wordt door migraine-aanvallen, wordt verliefd op de flamboyante Yvan Wiazemsky (Wia). Maar feitelijk is die liefdesgeschiedenis niet eens wat mij trof in dit boek. Dat is de manier waarop Claire in het leven staat. Profiteert ze van de beroemdheid van haar vader en zal ze als gevolg daarvan een leven in luxe en voorspoed leiden of kiest ze haar eigen pad? Claire geniet enorm van de vrijheid die ze heeft als ze bij het Rode Kruis werkt ook al ziet ze verschrikkelijke dingen en is ze vaak dood- en doodop van uitputting en ellende tijdens dag werk. Toch vindt ze het ontzettend lastig weer in de verstikkende schoot van haar familie te komen waar men van alles van haar verwacht (niet in het minst de voltrekking van haar huwelijk). Het is dapper dat ze uiteindelijk haar verloving verbreekt en besluit om naar het naoorlogse Berlijn te vertrekken waar ze weer aan het werk gaat voor het Rode Kruis. Ze ziet er veel verschrikkelijke dingen, maar ze is vooral ook heel zeker van het feit dat ze nuttig bezig is. En dát wil ze met haar leven: nuttig bezig zijn. In de jaren in Berlijn vullen Claire en Wia elkaar perfect aan, maar op de een of andere manier verdwijnt die absolute connectie naarmate het leed van de oorlog minder zichtbaar is. De achtergrond van Claire en Wia veroorzaakt ook problemen. Wia, met zijn ouders gevlucht uit Rusland, verarmd, stateloos en Claire: zeer elegant, rijk, belezen en verkerend in de beste Franse kringen.

Ik vind het mooi dat het boek in het heden (2008) eindigt met onder andere dit stukje: ‘Je ouders, die zoveel van elkaar hielden, zijn later gestruikeld over alles waarin ze van elkaar verschilden. Ze waren werkelijk als dag en nacht. Stel je voor: je vader, een man van de zon, overlopend van energie, extravert, altijd klaar om feest te vieren. Je moeder, bij tijd en wijle heel somber, hoefde anderen niet zo nodig tegemoet te komen, en dan die migraine, altijd maar die migraine … Ik herinner me dat ik heb gedacht, toen ik Claire en Wia op hun bruiloft zag: een levenslust als die van Wia en dan die migraine en die slechte momenten van Claire … hij kan haar niet begrijpen en op een dag verwijt hij haar dat ze zich hele dagen in het donker opsluit. … Maar dat ze van elkaar hebben gehouden, dat staat vast. Mijn hele leven lang heb ik iets dergelijks nooit meer gezien’.

Echt die boek is zeer de moeite waard. Net zoals ‘Midzomermoord‘ van Henning Mankell. Waar gaat dit boek over?

Kurt Wallander moet op zoek naar drie jonge mensen die na Midzomernacht spoorloos zijn verdwenen. Er komt weliswaar een levensteken uit Hamburg, maar daar is iets mee. Als hij de kwestie wil bespreken, blijkt collega Svedberg onvindbaar. Ongerust gaat Wallander midden in de nacht naar diens flat, waar hij Svedberg vermoord aantreft. Er is een verband met de drie verdwenen jongeren. Svedberg heeft op eigen houtje al gesprekken gevoerd met de ouders. En hij was in het bezit van een foto van de jongeren verkleed voor Midzomernacht.

Over de boeken met Kurt Wallander in de hoofdrol schreef ik al eerder lyrische recensies en over deel zeven uit de serie kan ik kort zijn: GENIAAL!

DSC_0244 DSC_0245