Verpakkingen en statiegeld

Welke zot heeft bedacht dat tandpastatubes ineens weer in een kartonnen doosje verpakt moeten worden? Wat voor doel dient dat? Ik vind het absurd, absurd genoeg om er een mail richting producent aan te wijden. Want denk ik, er zullen best meer mensen zijn die zich afvragen wat hiervan het nut is, en hoe meer mensen reageren, hoe beter. Maar goed, ik probeerde een bericht te versturen. Elke keer als ik het contactformulier op de website invulde kreeg ik een of andere vage vautmelding.

Natuurlijk was ik toen de tekst van mijn berichtje kwijt, maar het was in deze trant (en ik zet het hier maar even neer, dan kan ik het binnenkort via kopiëren/plakken opnieuw proberen):

Geachte heer/mevrouw,

Mag ik vragen waarom uw tandpastatubes ineens in kartonnen verpakkingen verkocht worden?

Ik vind dat werkelijk heel milieu-onvriendelijk en begrijp niet waarom u deze keuze gemaakt heeft. In deze tijd zou een fabrikant juist zo min mogelijk verpakkingsmaterialen moeten gebruiken. Ik begreep van de winkelier dat u ook de verpakkingen die hij binnenkrijgt enorm verpakt (krat, doos en dan ook nog alles sealen).

Het is mijn ogen zeer onverantwoordelijk dat uw bedrijf hiervoor gekozen heeft: u produceert op deze manier veel extra afval.

Ik ben erg geïnteresseerd in uw verklaring.

Ik ben benieuwd of er een reactie komt en zo ja, wat de inhoud zal zijn.

cg

Ook al zoiets vreemds: het plan om het statiegeld op grote petflessen af te schaffen. Als ik dit artikel goed begrijp heeft dat vooral te maken met kostenefficiëntie. Als het statiegeld er niet meer is, dan levert dat meer geld op. Het is de bedoeling dat iedereen de petfles netjes met de rest van het plastic afval aan de weg gaat zetten. De eventuele angst voor nog meer zwerfafval denkt de staatsecretaris op te lossen door gemeenten een extra vergoeding te geven voor het opruimen van dat zwerfafval. Ik denk dat het zo niet zal gaan werken.

En dat er meer zwerfafval komt, dat lijkt mij buiten kijf te staan. Op facebook ben ik lid geworden van de groep ‘Statiegeld moet blijven‘ en ik schrik af en toe enorm van de foto’s en informatie die daarop geplaatst worden. Wat een bende maken wij toch van onze wereld! Waarom ruimen we onze zooi niet gewoon op? Ik kan daar best heel verdrietig van worden.

Maar goed, waar het echt om gaat, waarom het statiegeld afschaffen? Wat voor nut heeft dat? Af en toe begrijp ik gewoon echt niets meer van de wereld …

Balletje trappen

De meiden zitten allebei op voetbal en ze trappen daarom graag een balletje. Nou is onze tuin niet bepaald kindvriendelijk en hebben ze, tot hun grote frustratie, niet heel veel ruimte tot hun beschikking om te ballen. En de ruimte die er dan is, die is ook nog super onlogisch ingedeeld, mam!

Maar dat alles belet hen niet om toch elke dag wel wat te pingelen tegen elkaar. De poten van de picknicktafel vormen de ene goal en twee krijtstrepen op het paadje de andere. Dwars op het veld staan drie bolaccacia’s gruwelijk in de weg te staan, maar laten we het er maar op houden dat dat het techniek oefenen ten goede komt.

Afgelopen zaterdag hadden Grote Zus en ik het laatste toernooi van het seizoen en blijkbaar had madame nog niet voldoende gevoetbald. Ze ging in de tuin vrolijk verder en daagde me uit tot een potje. Nou, dat kan ik natuurlijk niet uit de weg gaan dus ik trok de stoute schoenen aan.

Ha, versloeg ik mijn dochter toch maar mooi even met 8-3! Ik ben het spelletje dus nog niet verleerd, dit zeer tot frustratie van Grote Zus.

Donderdagskinderen & Schijnvertoon

Na elkaar uitgelezen. Van het ene matig genoten, van het andere volop.

Dat matige boek was ‘Schijnvertoon‘ van Loes den Hollander. Waar gaat dit boek over?

Een aanrijding. Een misverstand. Een moord. Dat gebeurt, en daar zijn altijd mensen bij betrokken, soms onschuldig, soms medeverantwoordelijk. Vaak schuldig. Schuld hebben betekent de kans lopen om gestraft te worden, tenzij je het slim hebt aangepakt. En mits iemand niet net iets slimmer is dan jij.

Dit boek is het hem niet voor mij. Waar dat aan ligt? Het is allemaal nogal vergezocht vind ik, maar dat is meestal in een boek natuurlijk wel heel leuk. En zeker het eind van het boek vond ik wat dat betreft nog best verrassend. Maar het taalgebruik is wel heel simpel en de uitwerking van de drie hoofdpersonen voelt voor mij op de een of andere manier alsof de schrijfster zich er met een Jantje van Leiden van heeft afgemaakt. Het is allemaal een beetje, tja ik gebruikte het woord in de vorige zin al, simpel. En dat vind ik jammer. Maar goed, ik vond het een prima boek voor tussendoor.

Nee, dan ‘Donderdagskinderen‘ van Nicci French. Dat is wel andere koek. Waar gaat dit boek over?

Donderdagskinderen is het vierde deel in de Frieda Klein-serie van Nicci French. Wanneer een oud schoolvriendin bij Frieda aanklopt omdat de problemen met haar onhandelbare dochter haar boven het hoofd groeien, besluit Frieda haar te helpen. De gesprekken die Frieda met Becky heeft, roepen herinneringen bij haar op. Ze raakt er langzamerhand van overtuigd dat hun hetzelfde is overkomen; sterker nog, dat zij beiden slachtoffer zijn van dezelfde dader.

In mijn recensie over ‘woensdag‘ meldde ik al dat ik niet zo heel veel begreep van hoe Frieda in elkaar zit. Zeker niet in relatie tot het beroep dat ze uitoefent. Dat is in dit boek wel wat duidelijker geworden. Maar toch, Frieda spoort in mijn ogen echt niet. En zij moet dus mensen helpen? Beetje vreemde combi. Ik vind de mening die de personages in de boeken over Frieda hebben vaak ook helemaal niet matchen met het gedrag van Frieda. Ik vond het een beetje lastig om dat tijdens het lezen los te laten.

Ik vond dit wel een intrigerend deel van de serie en vind vooral de oplopende spanning rondom Dean erg interessant. Een prachtige rode draad dus.  Maar goed, ik verwacht dat die op zondag pas tot een climax zal komen. Waarom Frieda de relatie met Sandy verbreekt, dat snap ik dan weer niet zo goed. maar ja, ze spoort natuurlijk ook niet. 😉 Ik ben inmiddels wel van Josep gaan houden, wat een heerlijk karakter. Prachtig.

Het boek leest prettig, maar is wel wat onoverzichtelijk door alle personages. Ik vond het lastig om af en toe iedereen uit elkaar te houden, of beter: moest even wennen aan alle personen. Maar verder: een prima boek.

001  002

Stamceldonor

Als bloeddonor krijg je regelmatig de ‘Bloedverwant‘ thuisgestuurd en in de laatste Bloedverwant stond een indrukwekkend verhaal over een 18-jarig meisje dat door een stamceldonatie leukemie had overwonnen. Ik begon na te denken over of ik mezelf niet wilde aanmelden als stamceldonor, maar liet het ook een beetje liggen.

Eergisteren echter ging ik voor mijn werk met een groep oud-medewerkers op stap en een van de mensen werd op dat moment behandeld voor leukemie. Deze vrouw kwam niet in aanmerking voor een stamceldonatie, maar ze vertelde dat ze net die ochtend een bloedtransfusie gehad had, en dat ze daar iedere keer zo dankbaar voor is.

Dit laatste verhaal heeft me over de streep gehaald en eergisterenavond heb ik me aangemeld als stamceldonor. Binnenkort krijg ik een testset thuisgestuurd en daarmee moet ik wangslijm afnemen en opsturen. Op basis daarvan wordt de zogenaamde HLA-typering vastgesteld. Of ik uiteindelijk ook echt ooit opgeroepen wordt als donor is nog maar zeer de vraag, blijkbaar wordt maar 1 op de 1000 mensen in het bestand ook daadwerkelijk opgeroepen.  En stel dat je daadwerkelijk opgeroepen wordt, dan nog kun je op dat moment weigeren. Al denk ik dat je dat dan niet meer zo gemakkelijk doet omdat je wéét dat je dan met iemand een match bent.

In Nederland is 1 op de 365 personen ingeschreven als stamceldonor, in Duitsland is dat 1 op 16. Dat is nogal een verschil. In 2012 zijn er door Nederlandse donoren 35 stamceldonaties gegeven. De kans op een match is natuurlijk ook erg klein, maar stel nou toch dat je hiermee iemands leven kunt redden? Stel nou toch!

Je aanmelden kan maar tot je vijftigste (gossie, ik word oud!) en je kunt ook daadwerkelijk doneren tot je 55ste. Eigenlijk hebben ze het liefste veel jongere donororen, maar ik denk dat alle beetjes helpen. En wie weet, leest een jong persoon dit hier wel en besluit hij/zij donor te worden. Dát zou mooi zijn!

Ben jij bloed- of plasmadonor? En zou stamceldonor iets voor jou zijn?

12 years a slave

Ik las laatst het boek en ging vanavond naar de film. Het boek, in 1853 geschreven door Salomon Northup zelf, is indrukwekkend en laat zien hoe weerzinwekkend de slavernij was. Maar als je het boek leest zie je gelukkig geen beelden.

De film namelijk is hartverscheurend indrukwekkend, de film is weerzinwekkend, akelig en zeer heftig. Je kunt proberen je, als je het boek leest, een voorstelling te maken van wat Salomon meemaakte en wat zijn lotgenoten meemaakten. Maar je kleurt die beelden zelf in. Het echt te zien is zeer confronterend.

Terwijl ik naar de film zat te kijken had ik regelmatig ‘ik wou dat ik hier niet was. Ik wil dit niet zien, ik wil dit niet wéten’. Wat is het toch onvoorstelbaar dat mensen elkaar dit aandeden/aandoen. Niets tijdgeest, niets geen excuses: als je zo met andere mensen omgaat dan ben je een grote misdadiger.

Onvoorstelbaar onrechtvaardig zijn deze mensen behandeld en het is onvoorstelbaar weerzinwekkend dat ons land daar zo’n grote rol in gespeeld heeft. De hele slavernij is een afschuwelijke zwarte bladzijde in de geschiedenis en ik vind het verschrikkelijk dat er ook nu nog steeds mensen zijn die onderscheid maken op basis van huidskleur, afkomst of geloof.

Northup zelf verdwijnt in 1857 en het is nooit opgehelderd wat er met hem gebeurd is.

DSC_0142

Zachte heelmeesters & Sluit mijn ogen

Onderstaande boeken zijn geschreven voor twee mij onbekende auteurs. Allebei de boeken waren spannend en erg onderhoudend, maar geen topkwaliteit. Beide boeken gaan over de oerkracht die in moeders zit als het gaat om de bescherming van hun kinderen.

Waar gaat ‘Zachte heelmeesters‘ van Nicolet Steemers over?

Wat doe je als je vermoedt dat je kind een traumatische ervaring verdringt? Maandenlang leeft Heleen in slopende onzekerheid, nadat haar tienerdocher Mila op een zomeravond spoorloos is verdwenen. Als het meisje ondervoed en met geheugenverlies door de politie wordt aangetroffen op een bankje in het park, lijkt de ergste nachtmerrie voorbij te zijn. Maar al snel blijkt dat Heleen zich heeft laten sussen door een schijnbare terugkeer naar het normale leven, en dat haar nog zwaardere beproevingen staan te wachten. Heleen twijfelt of haar dochter daadwerkelijk aan geheugenverlies lijdt. Wat heeft Mila te verbergen?

Een interessant boek dat gaat over het Stockholmsyndroom. Steemers heeft een erg vlotte schrijfstijl al vond ik Heleen wel erg druk en zeer egocentrisch in haar denken en doen. En met egocentrisch bedoel ik dan dat ze totaal geen notie neemt van de mensen om haar heen. Uiteraard komt dat de afloop van het boek ten goede, maar ik mag toch hopen dat ze ‘in het echte leven’ niet zo is. 😉

Sluit mijn ogen‘ van Sophie McKenzie is van een heel andere orde, al is ook hier het centrale thema de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind en de enorme inspanningen die de moeder zich getroost om haar kind te redden. Waar gaat dit boek over?

Acht jaar geleden verloor Geniver Loxley haar dochter Beth tijdens de geboorte. Sinds die dag worstelt Gen met haar eigen leven. Terwijl haar echtgenoot Art hun leven probeert voort te zetten en aan zijn carrière en inkomsten werkt, kan zij Beth nog steeds niet loslaten. Totdat op een dag alles verandert
Een onbekende vrouw staat op hun stoep en beweert dat Beth nog in leven is. Dat is krankzinnig. Waarom zou iemand dat verzinnen? Maar het zaadje voor hoop is geplant bij Gen. Ondanks de waarschuwingen van haar echtgenoot en vrienden en hun bezorgdheid voor haar welzijn, gaat Gen op zoek. Ze kan haar ogen niet meer voor de waarheid sluiten. Totdat haar hoop in angst en paranoia omslaat. Wie kan ze nog vertrouwen? Waarom ontmoedigt Art haar de dood van hun dochter te onderzoeken? Om haar, zoals hij zegt, voor nog meer pijn te behoeden? Of is er meer aan de hand?

Spannend, maar wel erg ver gezocht allemaal vond ik. Zeer onderhoudende schrijfstijl en de spanning wordt steeds verder opgevoerd zodat je het boek in zo kort mogelijke tijd toch uit wilt lezen. Nadeel vond ik de vele personages en de snelheid waarmee de ontwikkelingen zich opvolgen zodat het boek af en toe wat lastig te volgen wordt.

DSC_0218 (2) DSC_0216

Naar welk boek zou jouw voorkeur uitgaan?

Beschermd: NEGEN!!!

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Vul in / vul aan

Nummer vier, na heeeeeeel lange tijd.

  1. Ik verbaas me over …
  2. Het grootste taboe vind ik …
  3. Ik wil heel graag nog …
  4. Mijn favoriete elektrische apparaat is …
  5. Het laatste boek dat ik las was …
  6. Mijn meest waardevolle bezit (materieel) is …
  7. Voor deze (jeugd)zonde schaam ik me nog steeds …
  8. Mijn favoriete snoepgoed is …
  9. Op zondagavond doe ik het liefst …
  10. De allerergste BN’er vind ik …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Beschermd: Kinderfeest

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Spreekbeurt

In de week na de kerstvakantie kwam Kleine Zus thuis met instructies voor de te houden spreekbeurten en de lijst met wie wanneer aan de beurt is. Kleine Zus was pas op 12 mei aan de beurt. ’12 Mei, mama, dat duurt nog zo lang’, was haar teleurgestelde reactie, maar meteen daarna: ‘Ik ga het over Anne Frank doen’. Daar heeft ze zich aan gehouden. Dezelfde dag begon ze aan haar powerpointpresentatie en inmiddels heeft ze versie drie al lang en breed klaar.

af-0

De PowerPoint die ze uiteindelijk gemaakt heeft bestaat uit 13 dia’s en zit prima in elkaar. Ik ben helemaal verrast van het gemak waarmee Kleine Zus zo’n presentatie in elkaar knutselt en natuurlijk heeft iedere dia wel een flash-dingetje of een geluidje. Ik heb me totaal niet bemoeid met de inhoud en ook niet met eventuele taalvautjes die ze maakt. Hé, het kind is nog maar acht en ik vind dat het haar werk moet zijn. Zo maak ik ook nooit sinterklaassurprises voor mijn kinderen met als gevolg dat hun knutsels op school of club altijd veruit het lelijkst waren/zijn maar dat uiteraard geheel terzijde.

Kleine Zus is mateloos geïnteresseerd in geschiedenis en ze heeft er best veel boeken over of leent die uit zichzelf bij de bieb. Ze kijkt ook graag programma’s als ‘13 in de oorlog‘ of ‘Kleine handen in een grote oorlog‘ en stelt dan vaak allerlei goed doordachte vragen.

af-1

Enfin, haar spreek beurt dus. Ze is er helemaal trots op en oefende de laatste dagen regelmatig. ‘Ik ben best een beetje zenuwachtig mama,’ bekende ze me gisterenavond nog. Maar ik heb haar op het hart gedrukt dat ze het vast helemaal goed gaat doen.

Ik heb trouwens ook nog wel even gedacht dat ik haar van het onderwerp af moest brengen. Een van haar beste vriendinnetjes doet haar spreekbeurt over hamsters en ik hoor dat de spreekbeurten tot nu toe gingen over voetbal, vrachtwagens, de brandweer, poezen en dat soort zaken. Om dan met Anne Frank te komen, is toch best een flinke stap. Maar ze wilde het zo graag, het heeft haar interesse en ze zette hem (gelukkig) op het niveau van een achtjarige in elkaar.

af-2

Het boek van Anne Frank hebben we al jaren in huis en Grote Zus is het nu, na ons bezoek aan Het Achterhuis van vorige week maandag, eindelijk aan het lezen. Ze vond het eerst te moeilijk maar nu lijkt het toch te gaan lukken. Ik moet het zelf binnenkort ook maar ‘ns een keer gaan herlezen. Kleine Zus heeft ook een poging gewaagd, maar ze vond het veel te moeilijk. Wat me logisch lijkt. Maar daarnaast heeft ze een stripboek over Anne’s leven en een kinderboek over het leven van Anne. Die boeken gaan uiteraard vandaag mee naar school om te laten zien net zoals een paar ansichtkaarten die kan ze ook nog laten zien.

af-3

Kleine Zus is in ieder geval trots op het eindresultaat (en ik geloof dat ik nog een graadje trotserder ben) en vanmorgen mag ze aan de bak. Ik ga haar straks tijdens de lunch maar ‘ns bellen hoe het gegaan is.

Het hart van alle dingen

Het eerste boek van Elizabeth Gilbert vond ik nou niet bepaald je van het. Ik was dus ook wat huiverig om aan haar nieuwe boek te beginnen. Mijn schoonzusje echter had  het gelezen en was er zeer enthousiast over en toen ik van haar hoorde dat het een historische roman is was ik natuurlijk zo om. Waar gaat ‘Het hart van alle dingen‘ over?

Laat je meevoeren van Londen naar Peru, van Philadelphia via Tahiti naar Amsterdam, in een verhaal vol buitengewone personages: missionarissen, vrijheidsstrijders, avonturiers, astronomen, zeekapiteins, en bovenal Alma Whittaker, de heldin van dit verhaal, een vrouw die haar tijd een stap vooruit was.

Alma wordt geboren in een bekende familie van botanisten en groeit op tot een onafhankelijk meisje met een grote honger naar kennis. Het duurt dan ook niet lang voor zij haar eigen onderzoeksproject start.

Maar terwijl haar studie haar meetrekt in de mysteries van de evolutie, wijst de man van wie ze houdt haar een tegengestelde richting. Een verhaal vol avontuur, passie, verovering, natuur en liefde.

De roman beschrijft het leven van Alma, een bijzonder intelligente en slimme vrouw, die dankzij de rijkdom en interesse van haar vader haar leven kan wijden aan onderzoek. Alma is een getalenteerde botaniste, die bijna vergeet dat er ook een leven is buiten haar werk. Het verhaal speelt in de 19de eeuw en biedt de lezer een prachtig beeld van de ontwikkeling van botanische kennis zonder hem te vervelen met biologische feitjes. Maar bovenal is het een ontroerend en bijzonder boeiend levensverhaal van een vrouw. Het boek valt onder te verdelen in kortere episodes die elk op zich erg beeldend worden verteld: het leven van de vader van Alma, haar jeugd, de liefde, de reis naar Tahiti en haar leven in Amsterdam.

Ik vond het een erg mooi boek al was het soms wel een beetje langdradig als er weer een ingewikkeldheid over een plant uitgelegd werd. Maar bovenal is het humorvol geschreven, gebeuren er interessante dingen en wordt je geregeld verrast door de, toch onverwachte onthullingen, in het verhaal.

Het boek leest, door dat veelvuldige gebruik van humor, erg fijn en Alma is een personage dat je op de een of andere manier toch in je hart sluit.

Een leuke quote uit het boek als Henry, de vader van Alma sterft, zegt Hanneke het volgende: ‘O, iedereen die al in de hemel is … veel sterkte met wat er nu aan kom!’

DSC_0251

Anne

Terwijl de wereld buiten bloot stond aan de gruwelijkste misdaden was er voor haar, gevangen in haar benauwde onderkomen, nauwelijks ruimte, nauwelijks lucht en nauwelijks hoop. Het idee te moeten leven op die paar vierkante meter, met zeven anderen. Bloot te staan aan irritaties en frustraties, bloot te staan aan angst en wanhoop. Ik kan het me gelukkig nauwelijks voorstellen. Wij hier in Nederland kunnen ons het (bijna allemaal) nauwelijks voorstellen.

Op 24 december 1943 schreef Anne: ‘Fietsen, dansen, fluiten, de wereld inkijken, me jong voelen, weten dat ik vrij ben, daar snak ik naar’. Het lijken zulke eenvoudige dingen. Fietsen, dansen, fluiten. Zo eenvoudig. Weten dat je vrij bent.

Mijn generatie (en de generatie na mij) beseft volgens mij te weinig wat een groot goed dat is. We vinden het vanzelfsprekend. Terwijl het in mijn ogen niet vanzelfsprekend is. Het is belangrijk dat we blijven herinneren. Het is belangrijk dat we proberen de wereld beter te maken.

Het bezoek aan Het Achterhuis van begin deze week heeft indruk op me gemaakt. Ik was er al eerder, maar ik denk dat ik, nu ik moeder (en letterlijk en figuurlijk ouder) ben, intenser met de wereld bezig ben.  Dat ik me meer realiseer hoe kwetsbaar het leven is. De rondgang door het museum en de vele quotes uit haar boek op de muren raken me, zetten me aan het denken. Zo’n wijsheid bij zo’n jong meisje. Door de situatie gedwongen wijsheid.

Mijn dochters groeien op in vrijheid, welvaart, voorspoed en zijn meestal heerlijk onbezorgd. Dat is de verdienste van duizenden mensen die onze vrijheid bevochten hebben. Zo lang geleden. En toch is er nog zoveel geweld in de wereld. Geweld vanuit geloof, haat of economische belangen. Waar gaat het heen? Hebben we dan niets geleerd van het verhaal van Anne?

___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: twisten. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Beschermd: Amsterdam

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.