Terwijl de wereld buiten bloot stond aan de gruwelijkste misdaden was er voor haar, gevangen in haar benauwde onderkomen, nauwelijks ruimte, nauwelijks lucht en nauwelijks hoop. Het idee te moeten leven op die paar vierkante meter, met zeven anderen. Bloot te staan aan irritaties en frustraties, bloot te staan aan angst en wanhoop. Ik kan het me gelukkig nauwelijks voorstellen. Wij hier in Nederland kunnen ons het (bijna allemaal) nauwelijks voorstellen.
Op 24 december 1943 schreef Anne: ‘Fietsen, dansen, fluiten, de wereld inkijken, me jong voelen, weten dat ik vrij ben, daar snak ik naar’. Het lijken zulke eenvoudige dingen. Fietsen, dansen, fluiten. Zo eenvoudig. Weten dat je vrij bent.
Mijn generatie (en de generatie na mij) beseft volgens mij te weinig wat een groot goed dat is. We vinden het vanzelfsprekend. Terwijl het in mijn ogen niet vanzelfsprekend is. Het is belangrijk dat we blijven herinneren. Het is belangrijk dat we proberen de wereld beter te maken.
Het bezoek aan Het Achterhuis van begin deze week heeft indruk op me gemaakt. Ik was er al eerder, maar ik denk dat ik, nu ik moeder (en letterlijk en figuurlijk ouder) ben, intenser met de wereld bezig ben. Dat ik me meer realiseer hoe kwetsbaar het leven is. De rondgang door het museum en de vele quotes uit haar boek op de muren raken me, zetten me aan het denken. Zo’n wijsheid bij zo’n jong meisje. Door de situatie gedwongen wijsheid.
Mijn dochters groeien op in vrijheid, welvaart, voorspoed en zijn meestal heerlijk onbezorgd. Dat is de verdienste van duizenden mensen die onze vrijheid bevochten hebben. Zo lang geleden. En toch is er nog zoveel geweld in de wereld. Geweld vanuit geloof, haat of economische belangen. Waar gaat het heen? Hebben we dan niets geleerd van het verhaal van Anne?
___________________________________________________________________________
De WE-300 had dit keer als onderwerp: twisten. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!
Een WE die aan het denken zet, en dus goed geschreven is.
Ik ben nooit in het Achterhuis geweest en denk ook niet dat dat nog zal gebeuren; ik zie me niet meer in zo’n lange rij staan, zowel geestelijk als lichamelijk.
Wel kan ik me iets voorstellen van de beklemming van dat als tiener vastzitten op een schuiladres, wat maar voortduurt, met irritaties naar je beperkte gezelschap daar, en met de kans dat je ontdekt wordt…
Prachtige WE….. Ik denk inderdaad dat vele vrijheid niet weten te waarderen anders was er niet zoveel verdeeldheid onder de mensen en konden we mekaar veel meer goeds gunnen. tegenwoordig worden alle problemen afgeschoven naar categorie geloof…afkomst…en dat lijkt verdacht veel op dat van Anne’s tijd !
Mooi. Ik vond Het Achterhuis ook erg indrukwekkend, het blijft een heftig verhaal. Ben ook heel benieuwd naar de theatervoorstelling die nu in Amsterdam speelt, over haar leven.
Mooi log! Je legt de vinger op de zere plek. Ik realiseer me het nu, maar toen ik jong was in veel mindere mate
Heeft ook te maken met ouder worden inderdaad. Als je jong bent sta je nergens bij stil – dan lijkt het allemaal zo normaal. Maar ja: tegenwoordig ben ik al blij als we een ‘normale’ dag achter de rug hebben. Een gewone, gezonde dag zonder ups & downs. Dat op zich is al iets waar we veel te weinig bij stil staan denk ik.
Ik weet niet hoe het komt, misschien door leeftijd, of door veranderingen in de wereld, maar ook ik begin steeds meer te beseffen hoe kwetsbaar het leven is. Dat het leven er zomaar heel anders uit had kunnen zien en dat het in de toekomst ook kan veranderen. Mooi stuk!
Ja we klagen dan wel maar eigenlijk mogen we ook wat vaker dankbaarheid uiten…
ik wijs de jeugd hier met enige regelmaat op de ‘rijkdom’ die we genieten, juist die van de vrijheid.
Denk door er over te blijven praten, ze soms met de neus op de feiten te drukken hebben ook kinderen wel het besef dat het hier niet zo gek is allemaal. Al lijkt het soms allemaal zo vanzelfsprekend. Prachtig verhaal.
Wat een mooie WE. Ja, vrijheid is een groot goed!
Natuurlijk hebben mensen ervan geleerd, maar aan anderen gaat het compleet voorbij. Als een land al bijna 70 jaar in vrede leeft, weet alleen de oudste generatie wat dat betekent. De rest moet het doen met beelden van oorlog op het journaal, en het klinkt hard, maar daar raak je van afgestompt, hoe erg het ook is. Dus onder de neus blijven stoppen van iedereen. En zelf als ouder het goede voorbeeld geven. Maar dat geldt voor alles!
Sommigen wel! Echt waar!! #geleerdvanverleden
Tuurlijk wel. Een boel zelfs. Maar wat Rietepietz zegt is ook erg waar.
Als er iéts waar is dan toch wel “dat alles went” en dus ook “vrijheid” . Ik begrijp wel dat mensen niet dagelijks stil staan bij onze vrijheid en dat is ook niet héél erg als je er maar lering uit trekt op die momenten dat je er weer even met de neus bovenop gedrukt wordt.
Er zullen helaas áltijd mensen zijn die de vrijheid van anderen van ondergeschikt belang vinden en je kunt alleen maar hópen dat die onderkent worden voor ze macht hebben.
We brengen, denk ik, ook hulde aan alle oorlogsslachtoffers, door af en toe wél duidelijk hierbij stil te staan en blij te zijn met wat we hebben …
Heel mooie en indrukwekkende WE
Prima verhaal maar enigszins zwart-wit qua oordeel (met name die laatste zin). Ik geloof niet dat er zó veel mensen zijn die niet dankbaar voor de vrijheid zijn. Misschien hebben ze het niet van Anne geleerd maar dan toch van de kranten die dagelijks van onvrijheden getuigen. Natuurlijk, er zijn beslist mensen die zijn zoals je schrijft, daarom alleen al is jouw stukje terecht, maar lang niet iedereen. Vandaar deze nuance.
Dit was het enige hoor. Voor het overige vond ik het een klasse-WE en ook dat meen ik.
Mooi geschreven, vanuit een moeder. En hoe kan het toch dat het altijd zo blijft ,oorlog vanwege geloofsovertuiging en machtsstrijd. Het zou je zo verdrietig kunnen maken. Toch maar blijven genieten van onze vrijheid. Zo fietste ik 40 km in Limburg, ik voelde mij daar ook zeer vrij. Genieten met het gezin van m’n zusje. Als we er maar af en toe bij stilstaan hé.
Prachtige WE en zo ontzettend waar!
Pingback: WE-300 voor april-mei 2014 | Platoonline