‘De amandelboom‘ begint gruwelijk en grijpt je daarom meteen naar de strot. En ondanks alle verschrikkelijke en oneerlijke dingen die er in dit boek gebeuren is het tegelijkertijd een boek vol van hoop en wijze lessen. Ik heb het met heel veel interesse en medeleven (af en toe moest ik er echt wat van huilen) gelezen. Waar gaat dit boek over?
De elfjarige Ichmad Hamid woont in de Bezette Gebieden waar iedereen leeft met de angst huizen, banen en bezittingen kwijt te raken. Of nog afschuwelijker, elkaar. Ichmad heeft een bijzonder talent waarvan zijn hele dorp onder de indruk is. Maar dat talent helpt hem niet zijn vrienden en familie te redden, of een veilig leven te bieden.
Ichmad wordt met schuldgevoelens overladen als door zijn toedoen zijn inspirerende vader gevangen wordt genomen en zijn familie alles kwijtraakt. Toch ziet de moedige Ichmad dat haat niet de beste manier is met pijn en woede om te gaan. Hij laat zich niet verleiden door deze vernietigende gevoelens.
In dit bijzonder ontroerend verhaal volgen we Ichmads leven van onverwoestbare jongen tot bezielde man die ondanks geweld en verdriet altijd hoop houdt en lief heeft.
We kennen natuurlijk allemaal het nieuws over de Palestijnen en de Israëliërs maar wat weten we er nu echt van? Het is dan ook best een ervaring om een keer vanuit het oogpunt van een kleine Palestijnse jongen te lezen en te ervaren hoe het is om op te groeien in een land dat zo verscheurd is. Het is niet, en tegelijkertijd wel, te begrijpen waarom de Joden zich opstellen zoals ze doen. En het is daardoor ook weer heel goed voor te stellen waarom de Palestijnen reageren zoals ze reageren. Wat een haat en ellende over en weer.
Ik vond het interessant om te lezen hoe in een gezin zoveel verschillende meningen kunnen leven terwijl de opvoedbasis toch hetzelfde is. Ichmad die zo vol hoop blijft, de rol van oudste zoon vervult en steeds maar weer probeert het goede te doen. En Abbas die verradicaliseert en zijn oudste broer niet meer wil kennen omdat hij andere keuzes maakt. Abba, die zo wijs en verstandig is en zijn vrouw, ongeletterd en radicaal in haar opvattingen.
De personages in ‘De amandelboom’ zijn fictief, maar ze zouden zo bestaan kunnen hebben. Er komen wel waar gebeurde feiten in voor dat maakt dat het boek nog meer gaat leven en waardoor je geconfronteerd wordt met de waanzin van de situatie in Israël en de bezette gebieden.
Een paar mooie quotes uit het boek:
Ik besefte dat moed niet de afwezigheid van angst was. Het was het ontbreken van egoïsme, de belangen van een ander boven die van jezelf stellen.
‘Als we wraak nemen voor hun daden, staan we gelijk met hen, maar als we hen vergeven, zijn we hen voor.’ Opnieuw citeer ik baba. ‘Ik haat hen.’ ‘Haat is zelfkastijding. Denk je dat zij zich slecht voelen omdat jij hen haat?’ ‘Als ik mijn haatgevoelens loslaat, zullen ze baba dan vrijlaten, zal ik dan minder pijn hebben en zal dat Amal en Sara terugbrengen?’ ‘Bereik je die dingen wel als je aan je haatgevoelens vasthoudt?’.
Ik hoop dat we aan het eind van ons leven op deze dag kunnen terugkijken met de zekerheid dat dit de dag was waarop je het minst van me hield.
Dit boek vond ik nog mooier dan ‘Duizend schitterende zonnen‘ en is net als het boek dat ik twee weken geleden beschreef zeer de moeite waard.