Jura

Het moet echt niet gekker worden! Wij gaan dit jaar namelijk helemaal naar de Jura. Gingen we tot drie jaar geleden altijd in Nederland met vakantie, in 2012 gingen we al helemaal naar Luxemburg. Vorig jaar daalden we nog wat meer richting zuiden en belanden we in de Vogezen en dit jaar gaan we nog verderder richting evenaar. De Jura wordt ons reisdoel. Gaaf!

En om het nog maar wat spannender te maken, we gaan zo maar 12 hele dagen ook nog! Wat een feest!!!

Enfin, de Jura dus. Ik heb me laten vertellen dat het er prachtig is en dat geloof ik graag als ik de foto’s zie. Wat we er gaan doen? Uh, weet ik nog niet. Wandelen denk ik. En kastelen kijken, een stadje bezoeken. Zoiets. En wellicht kanoën en zo. We hebben Grote Zus verteld dat ze zich ‘s ochtends zonder morren aan ons programma aan dient te passen, dan doen wij dat de middag en avond aan het hare. Hopelijk is ze tegen de tijd wat we echt vertrekken aan dat idee gewend. 😉
ch
Wij hebben geen eigen kampeerspullen en ik moet zeggen, ik vind eigen sanitair toch wel erg plezierig. De afgelopen twee jaar hebben we zo’n mobil home geboekt. Dat was prima hoor, maar ze stonden wel heel dicht op elkaar en zijn toch wel heul krap. Het eerste jaar hadden we geen overdekte veranda, maar afgelopen jaar gelukkig wel. Dat was heerlijk! Enfin, voor dit jaar heb ik een chaletje geboekt. Wat ruimer van opzet, met overdekte veranda en als toetje ook nog opgemaakte bedden bij aankomst. Hahaha, heel belangrijk natuurlijk.

Wat zijn jouw vakantieplannen en, als je de Jura kent, heb je nog tips voor ons?

De amandelboom

De amandelboom‘ begint gruwelijk en grijpt je daarom meteen naar de strot. En ondanks alle verschrikkelijke en oneerlijke dingen die er in dit boek gebeuren is het tegelijkertijd een boek vol van hoop en wijze lessen. Ik heb het met heel veel interesse en medeleven (af en toe moest ik er echt wat van huilen) gelezen. Waar gaat dit boek over?

De elfjarige Ichmad Hamid woont in de Bezette Gebieden waar iedereen leeft met de angst huizen, banen en bezittingen kwijt te raken. Of nog afschuwelijker, elkaar. Ichmad heeft een bijzonder talent waarvan zijn hele dorp onder de indruk is. Maar dat talent helpt hem niet zijn vrienden en familie te redden, of een veilig leven te bieden.

Ichmad wordt met schuldgevoelens overladen als door zijn toedoen zijn inspirerende vader gevangen wordt genomen en zijn familie alles kwijtraakt. Toch ziet de moedige Ichmad dat haat niet de beste manier is met pijn en woede om te gaan. Hij laat zich niet verleiden door deze vernietigende gevoelens.

In dit bijzonder ontroerend verhaal volgen we Ichmads leven van onverwoestbare jongen tot bezielde man die ondanks geweld en verdriet altijd hoop houdt en lief heeft.

We kennen natuurlijk allemaal het nieuws over de Palestijnen en de Israëliërs maar wat weten we er nu echt van? Het is dan ook best een ervaring om een keer vanuit het oogpunt van een kleine Palestijnse jongen te lezen en te ervaren hoe het is om op te groeien in een land dat zo verscheurd is. Het is niet, en tegelijkertijd wel, te begrijpen waarom de Joden zich opstellen zoals ze doen. En het is daardoor ook weer heel goed voor te stellen waarom de Palestijnen reageren zoals ze reageren. Wat een haat en ellende over en weer.

Ik vond het interessant om te lezen hoe in een gezin zoveel verschillende meningen kunnen leven terwijl de opvoedbasis toch hetzelfde is. Ichmad die zo vol hoop blijft, de rol van oudste zoon vervult en steeds maar weer probeert het goede te doen. En Abbas die verradicaliseert en zijn oudste broer niet meer wil kennen omdat hij andere keuzes maakt. Abba, die zo wijs en verstandig is en zijn vrouw, ongeletterd en radicaal in haar opvattingen.

De personages in ‘De amandelboom’ zijn fictief, maar ze zouden zo bestaan kunnen hebben. Er komen wel waar gebeurde feiten in voor dat maakt dat het boek nog meer gaat leven en waardoor je geconfronteerd wordt met de waanzin van de situatie in Israël en de bezette gebieden.

Een paar mooie quotes uit het boek:

Ik besefte dat moed niet de afwezigheid van angst was. Het was het ontbreken van egoïsme, de belangen van een ander boven die van jezelf stellen.

‘Als we wraak nemen voor hun daden, staan we gelijk met hen, maar als we hen vergeven, zijn we hen voor.’ Opnieuw citeer ik baba. ‘Ik haat hen.’ ‘Haat is zelfkastijding. Denk je dat zij zich slecht voelen omdat jij hen haat?’ ‘Als ik mijn haatgevoelens loslaat, zullen ze baba dan vrijlaten, zal ik dan minder pijn hebben en zal dat Amal en Sara terugbrengen?’ ‘Bereik je die dingen wel als je aan je haatgevoelens vasthoudt?’.

Ik hoop dat we aan het eind van ons leven op deze dag kunnen terugkijken met de zekerheid dat dit de dag was waarop je het minst van me hield.

Dit boek vond ik nog mooier dan ‘Duizend schitterende zonnen‘ en is net als het boek dat ik twee weken geleden beschreef zeer de moeite waard.

da

Ploing

In relatie tot mijn logje van afgelopen maandag stelt dit natuurlijk helemaal niets voor, maar gelukkig zijn er in het leven ook nog gewoon trivialiteiten waaraan je je heerlijk kunt ergeren.

Nou moet ik zeggen dat ik me niet heel snel echt ergens aan erger want ik ben nogal van het aanpakken of benoemen van ergernissen, maar dit is een ergernis die ik helaas niet zelf in de hand heb. Of ja, die heb ik wel in de hand, maar de oplossing die de meiden en ik bedachten, daar stak Mr. T. dan weer een stokje voor. Beetje boel jammer hoor.

Dus, waar gaat dit over? Ha, het is heel erg. Sinds al weer heel wat maanden (ja, zoooooo lang al), zit er in onze auto een ploing-geluid. Een geluid dat de ene keer 4 keer in 1 minuut klinkt, vervolgens 10 minuten niet om dan weer 2 keer snel achter elkaar te ploingen, dan weer 5 minuten niet en vervolgens wel 14 keer in amper 3 minuten. Je begrijpt, ik word daar gillend gek van.

Het ploing-geluid wordt veroorzaakt door de verlichtingsindicator en dat kan wel gemaakt worden, maar daarvoor moet de hele stuurkolom verwijderd worden en daarna moeten de monteurs nog een heleboel moeilijke friemeldingen doen. En friemeldingen kosten heul veul geld (€ 600,= volgens de opgave). En dat vindt Mr. T. het niet waard. Ik eigenlijk ook niet als ik heel eerlijk ben, maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen Mr. T.

De meiden en ik hadden dus al een oplossing want we zochten gewoon even een nieuwe auto uit (dit vinden wij wel leuk) en waren helemaal enthousiast, maar ja, Mr. T. liet zich niet overtuigen. Ach, eigenlijk ook wel logisch, want een boel centen uitgeven terwijl onze huidige auto alleen maar ploingt en nog best een jaartje of wat mee kan is ook zo wat.

Ik foeter wat henen en mopper wat op de ploing, maar dat is een van de rollen die ik als echtgenote nu eenmaal hoor te spelen. Al hoop ik dat de ploing zich tijdens de 800 kilometer naar onze vakantiebestemming wel gedraagt!

Enfin, onze auto is blauw en hij ploingt. Wat is er op jouw auto aan te merken?

Geachte heer M.

Apart, dat is het beste woord dat bij me opkomt als ik in één woord ‘Geachte heer M.‘ zou moeten beschrijven. Waar gaat dat nieuwste boek van Herman Koch over?

In Geachte heer M. – het langverwachte nieuwe boek van Herman Koch – had de eens zo gevierde schrijver M. zijn grootste succes met een roman over de geruchtmakende verdwijning van Jan Landzaat. Deze leraar geschiedenis verdween na een korte affaire met een bloedmooie leerlinge, en werd voor het laatst gezien bij het vakantiehuisje waar zij met haar nieuwe vriendje verbleef. De roman was een bestseller en betekende M. s internationale doorbraak, maar nu, aan het eind van zijn carrière, raakt hij steeds meer in de vergetelheid. Maar niet bij zijn mysterieuze benedenbuurman, die M. scherp in de gaten houdt.

Wat heeft hij met de verdwijningszaak te maken? Met vlijmscherpe pen vertelt Herman Koch het intrigerende verhaal van een aftakelende schrijver, twee verliefde tieners en een verdwenen leraar. Door de bestseller lijkt hun lot voor eeuwig met elkaar te zijn verbonden.

Op de schrijfstijl valt, vind ik, niets af te dingen. Koch schrijft goedlopende zinnen in een plezierige cadans. Maar het boek zelf gaf me een wat ongemakkelijk gevoel. Wat een onsympathieke personages zeg. Bah!

En Koch pent in die goedlopende zinnen de meest nare dingen neer. Ik vind hem ook zeer laatdunkend doen over de schrijverswereld en over, met name, middelbare school leraren. Wat zou zijn bedoeling zijn achter al die denigrerende houding? Of zou hij zich beroepen op het ‘vrije auteurschap’?

Ook bijna alle kinderen in het boek zijn onsympathiek, egocentrisch en gehaaid. De ‘grappen’ die ze uithalen. Bah! Is de meneer M. in het boek nu wel of niet Harry Mulisch? Geen idee, al lijkt het er verdacht veel op. Niet voor niets staat er vooraan in de roman de volgende tekst: Iedereen die zichzelf of anderen in een of meerdere personages uit dit boek meent te herkennen heeft waarschijnlijk gelijk. Amsterdam is een bestaande stad in Nederland. Dat vind ik dan weer wel humor.

En waarom nou toch de heer M. en een zekere meneer N. (Nooteboom?) laten vechten op het boekenbal? Apart! Dus nee, ik weet niet wat ik van het boek moet vinden, al ben ik tegelijkertijd wel onder de indruk van de schrijfstijl.

Een interessant stukje vond ik dit:

‘Misschien moeten we eerst het begrip “tolerantie” herdefiniëren,’ zei hij. ‘Want wat betekent het eigenlijk dat je tolerant bent? Dat je andere mensen tolereert? Mensen met een andere huiskleur, met een afwijkend geloof, mensen met oorringetjes en tatoeages, evengoed als vrouwen met een hoofddoek, mensen met een andere seksuele geaardheid. Maar er valt helemaal niets te tolereren. Door het woord “tolerantie” te gebruiken stel je jezelf op een hoger plan dan de personen die je tolereert. Tolerantie is alleen mogelijk vanuit een diepgeworteld superioriteitsgevoel. Daar heeft het ons Nederlanders eeuwenlang niet aan ontbroken. Wij voelden ons beter dan de rest van de wereld. Maar nu klopt de rest van de wereld opeens bij onze grenzen aan en neemt onze huizen en buurten in bezit. Tolerantie is opeens niet meer voldoende. De nieuwkomers lachten ons uit om onze tolerantie en zien het vooral als een teken van zwakte. Wat het uiteindelijk natuurlijk ook is.’

ghm

Vlaggetjes

Zondag vieren mijn oom en tante dat ze 40 jaar getrouwd zijn. 40 Jaar geleden was ik hun bruidsmeisje (klik voor een prachtige foto) en ik kan wel concluderen dat ik een knap staaltje werk heb afgeleverd. Mijn oom en tante hebben immers een (voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk) prima huwelijk, hebben vier kinderen, een aantal schoonkinderen en inmiddels hebben ze ook al een haffelke (dat vind ik wel een heel mooi Brabants woord) kleinkinderen.

We zien hen niet heel vaak, maar als we ze, vaak bij verjaardagen van mijn ouders, zien dan ga ik als het even kan bij hen in de buurt zitten. Ze zijn gewoon heel aardig, breed geïnteresseerd en georiënteerd en je kunt interessante gesprekken met hen voeren.

Mijn oom is een paar jaar geleden heel erg ziek geweest en daar nog steeds niet helemaal van hersteld, maar hij blijft positief. Ook zijn baan is hij recent verloren en dat is natuurlijk hartstikke vervelend, maar dat krijgt hem er vast niet onder. Daarbij ze wonen in een klein paradijsje (klik voor foto’s van 6 (!) jaar geleden alweer) waar altijd meer dan genoeg te doen is.

Enfin, 40 jaar getrouwd dus en dat gaan ze vieren. En héél (ja, je leest het goed héél) de familie is uitgenodigd. Dus dat betekent niet alleen hun broers en zussen met aanhang (en dat zijn al er echt een heleboel), maar ook de kinderen van de broers en zussen en ook weer de kinderen van de kinderen van de broers en de zussen. Dat is dus een flinke haffel mensen en het feest wordt dus gewoon een soort van reünie. Leuk!

Nou is de familie van mijn vader niet zo heel erg van de levenslopen maken en zo, maar niets doen is ook zo weinig. Dus kwamen de tantes op het lumineuze idee om elke gast een vlaggetje te laten maken zodat we uiteindelijk een superlange slinger zullen hebben vol met creatieve (ahum) uitspattingen en goede wensen.

Uiteindelijk bakten wij viertjes er dit van. Zijn ze niet geweldig geworden?
vl

Samen met mijn schoonzus hebben we ons gebogen over een geschikt cadeau. Geld geven is natuurlijk altijd mogelijk, maar ook wel wat saai dus uiteindelijk hebben we dit boek gekocht dat we namens onze beide gezinnen zullen geven. Ik denk dat mijn oom en tante dat vast een leuk cadeau en een blijvende herinnering zullen vinden.

Het wordt zondag vast een gezellige middag!

Beschermd: ♥

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed, Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Uitje

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed, Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Het negerboek

Dit boek komt absoluut in mijn top 25 (een top 10 kan ik echt niet meer maken). Wat een prachtig, indrukwekkend en mooi geschreven boek. Waar gaat ‘Het negerboek‘ van Lawrence Hill over?

Aminata is nog klein als ze uit de Afrikaanse binnenlanden wordt weggevoerd en in de hel van een slavenschip belandt. Op een indigoplantage in Virginia ontdekken twee oudere slaven dat ze kan lezen en schrijven en kennis heeft van kruiden en het vroedvrouwschap. Ze wordt hun geheime leerling. Een Joodse handelaar neemt haar over nadat ze haar kind verloren heeft. Jaren later ontvlucht ze hem tijdens een reis naar New York. In de achterbuurten helpt ze morsige liefjes van Britse officieren te bevallen. Ondertussen bouwt ze een netwerk op, waardoor ze als vrije vrouw naar Nova Scotia kan reizen. Uiteindelijk keert ze terug in Afrika, maar haar dorp kan ze niet bereiken. Haar lange reis eindigt in Londen, waar ze een belangrijke rol speelt bij de discussies rond de afschaffing van de slavernij.

Zoals bekend houd ik enorm van historische romans en dit boek is wel zo’n prachtig en ontzettend interessant voorbeeld van dat genre.

De hele slavernij en slavenhandel is natuurlijk te bizar voor woorden en een grote misdaad tegen de menselijkheid en wat de mensen die daaraan ten prooi vielen mee moesten maken is vaak ongelooflijk en mensonterend. Het boek is grotendeels gebaseerd op waargebeurde feiten en er komen personen in voor die echt geleefd hebben. Daarnaast baseerde Hill een aantal van zijn personages op bestaande personen en was het uitgangspunt natuurlijk het echte ‘Book of negroes‘ waarin bijgehouden werd welke ‘vrije’ slaven van New York naar Nova Scotia vertrokken. Ik heb nog nooit zoveel ‘notities’ gemaakt in de e-reader van dingen die ik op wilde zoeken terwijl ik het boek aan het lezen was. Het waren er uiteindelijk zo’n 25 en al googlend en lezend werd ik weer een boel wijzer.

Een heel mooi stuk over het boek las ik hier, het leven van Olaudah Equiano en de geschiedenis van Freetown zijn zijdelings in het boek verweven.

Ergens op het internet kwam ik tegen dat het boek verfilmd wordt en die ga ik zeker kijken. Ik weet nog hoe heftig ik ‘12 years a slave‘ vond en deze film zal ook geen lichte kost zijn, maar de kracht, moed en het doorzettingsvermogen van Aminata maakt dat deze film volgens mij toch van een heel andere orde zal zijn.

Twee stukjes uit het boek:

Als ik lang genoeg leef om dit verhaal af te maken, overleeft het mij. Wanneer ik allang  ben teruggekeerd naar de geesten van mijn voorouders, ligt het wellicht in de Londense bibliotheek te wachten. Som stel ik me de eerste lezer voor die mijn verhaal opneemt. Zal het een meisje zijn? Of een vrouw? Een man? Een Engelsman? Een Afrikaan? Een van hen zal mijn verhaal vinden en het doorgeven. En dan, denk ik, heb ik niet voor niets geleefd.

Het had iets idioots dat ik houten bakken uitschrobde, de was deed en kippen de hals afsneed voor iemand die niet eens bij ons woonde. Hoe bestond het dat hij mij en al die anderen in eigendom had? Ik vroeg me af of hij doorlopend mijn eigenaar was of alleen wanneer ik werk voor hem deed. Was ik van hem als ik sliep? Als ik droomde?

Ik zou nog heel veel kunnen schrijven over dit boek, maar weet je wat. Je moet het gewoon gaan lezen. Doen!

hn

1-5

Ik ben niet zo heel erg van het voetbalwedstrijden kijken. Het spelletje zelf vind ik erg leuk om te begeleiden en om te zien hoe ‘mijn’ meiden groeien, maar op zondagavond zit ik nooit voor (of achter) de buis om te zien wat er allemaal gebeurd is op de Nederlandse velden.

Het Nederlands elftal dan? Ook daar heb ik niet heel veel mee. Ik heb voor dit wk geen enkele kwalificatiewedstrijd gezien. Wel zag ik vier jaar geleden natuurlijk de wk-wedstrijden van oranje en baalde ik net zo erg als zo ongeveer 80% (zou dat een goede inschatting zijn?) van de natie na de verloren finale.

Ik heb wel wat moeite met die 16.000.000 coaches waarmee ‘onze jongens’ te maken hebben en het vele, vele gepraat voor, tussen en na wedstrijden. Ik heb ook behoorlijk wat moeite met de FIFA, vuile spelletjes die er gespeeld worden en de omstandigheden in sommige landen waar dit soort grote toernooien georganiseerd worden.

Dat alles neemt echter niet weg dat ik de wedstrijd tegen Spanje gisterenavond wel gekeken heb. Samen met Kleine Zus zat ik achter de computer: ik mijn blogrondje en zij op de Sims (Mr. T. draaide bardienst in een ongetwijfeld euforische voetbalkantine en Grote Zus keek bij een vriendin). De tablet stond tussen ons in en daarop volgden we de wedstrijd. Die, zo ontdekte ik later, overigens bijna één minuut later uitzendt dan de beelden op televisie.

Maar lieve mensen, wat heb ik gisterenavond genoten! Van de prachtige 1-1 van ‘Learing-to-fly-Van-Persie’. En van de vier goals die daarna nog volgden. Ik was altijd al best gecharmeerd van Arjen Robben (zou hij trouwens tatoeages hebben?) maar na gisteren nog een beetje meer. Wat een loopvermogen. Wie had deze uitslag in hemelsnaam verwacht?

Volg jij het wk en waar keek je gisteren?

10372170_1493655467535181_1668979532803826945_n

___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: scoren. Ik moet zeggen dat ik wat inspiratieloos ben de laatste weken, dus ik ‘scoor’ maar even op deze gemakkelijke manier. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Beschermd: ♥

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Asperges

Al sinds een jaar of zes geven mijn broer en ik onze ouders een etentje cadeau ter ere van moeder- en vaderdag. We gaan dan met z’n zessen een avondje op stap en dat zijn fijne avonden. Niet alleen is er lekker eten, maar vooral het relaxed en ongehaast (zo zonder kinderen) samenzijn is erg fijn.  Afgelopen zaterdag was het weer zover: we verrasten mijn ouders met een heerlijk avondje.

Omdat het restaurant niet heel ver weg was (alhoewel, toch nog 15 kilometer enkel) besloten we om met de fiets te gaan. Op die manier kan iedereen een wijntje of een biertje drinken en is er geen bob nodig. Wel zo fijn natuurlijk. Het restaurant is werkelijk prachtig en omdat het fantastisch weer is gaan we in de tuin zitten. Een prachtige tuin, heerlijk beschut, mooi verlicht en werkelijk zalig om in te zitten. Om 23.00 uur zijn we klaar met eten en ook dan is het nog heerlijk zacht buiten en we kunnen gewoon zonder jas op de fiets naar huis. Wat heerlijk!

We zijn allemaal gek op asperges dus hadden we van te voren al een vijf gangen verrassingsmenu met als uitgangspunt voor iedere gang asperges gekozen. Het was werkelijk heerlijk!  De foto’s zijn met mijn mobiel gemaakt (en zonder flits want op een gegeven moment was mijn batterij zo goed als leeg) dus helaas niet zo heel goed, maar hieronder de gerechtjes die we kregen (zonder de spoom overigens, maar met de koffie).
a

Zoals gezegd, geweldig genoten. Van de hele avond, van de ambiance, de sfeer, de gesprekken. Fijn!

Morgen (want woordeloze woensdag) mijn favoriete foto van de avond, ook niet van al te beste kwaliteit maar wel een heel mooie.

 Lust jij asperges en zo ja, wat is je favoriete aspergegerecht?

De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast

Een boek met als titel ‘De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast‘ doet vermoeden dat je met een boek te maken hebt in de trant van ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween‘ en ‘De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje‘, en waarempel, dat klopt! Van de beiden boeken van Jonas Jonasson heb ik enorm genoten en ook dit boek van Romain Puertolas is zeer onderhoudend en amusant. Waar gaat het boek over?

Ajatashatru Lavash Patel is een in het grijs geklede hindoe uit Rajasthan met piercings en een snor. Beroep: fakir, maar eigenlijk oplichter. Op een dag gaat hij op weg naar het doe-het-zelfmekka, het Lourdes van de gebruiksaanwijzing – de IKEA – met het doel een nieuw spijkerbed aan te schaffen. Eenmaal in het dichtstbijzijnde IKEA-filiaal aangekomen doet hij alsof hij thuis is en installeert zich ongegeneerd in een modelinterieur. Hij besluit de nacht door te brengen in een kast, die wordt ingepakt en met een vrachtwagen vol clandestiene Soedanezen naar Engeland wordt vervoerd. Zo begint een onwaarschijnlijke reis langs vele landen.

 Echt, een superleuk, interessant en bijzonder boek om te lezen. Vlot geschreven, vol geweldige humor (bijvoorbeeld de aanwijzingen over hoe de namen te spreken zijn of de voetnoten, maar ook gewoon het hele verhaal) en met een hoofdpersoon die in het boek een mooie ontwikkeling doormaakt. Af en toe maakt het boek een vreemde sprong in de tijd, maar uiteindelijk kom je toch weer te weten wat er gebeurd is. Heel bijzonder en zeer de moeite waard.

Twee voorbeelden van hoe de zinnen in het boek, in mijn ogen, vol humor zitten.

De verkoper op wie hij zijn keus had laten vallen was een dikke kerel met een groene schildpadbril en in elk oor een diamant, zo’n type dat je bij ‘Wie is het?’ in minder dan drie beurten raadt.

Het was natuurlijk nog maar vijf uur geleden dat hij voor het laatst had gegeten en gedronken, maar dat wist de Indiër niet. In de donkere kast was hij elke notie van tijd kwijtgeraakt. En aangezien hij net op dat ogenblik dorst had, meende hij, met zijn hypochondrische aanleg, die niet zo goed matchte met een functie als fakir, dat hij misschien al langer dan de noodlottige tweeënzeventig uur vastzat en dat zijn leven op het pond stond uit te doven als een opgebrande kaars.

dwrvdfdviei