Een boek met als titel ‘De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast‘ doet vermoeden dat je met een boek te maken hebt in de trant van ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween‘ en ‘De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje‘, en waarempel, dat klopt! Van de beiden boeken van Jonas Jonasson heb ik enorm genoten en ook dit boek van Romain Puertolas is zeer onderhoudend en amusant. Waar gaat het boek over?

Ajatashatru Lavash Patel is een in het grijs geklede hindoe uit Rajasthan met piercings en een snor. Beroep: fakir, maar eigenlijk oplichter. Op een dag gaat hij op weg naar het doe-het-zelfmekka, het Lourdes van de gebruiksaanwijzing – de IKEA – met het doel een nieuw spijkerbed aan te schaffen. Eenmaal in het dichtstbijzijnde IKEA-filiaal aangekomen doet hij alsof hij thuis is en installeert zich ongegeneerd in een modelinterieur. Hij besluit de nacht door te brengen in een kast, die wordt ingepakt en met een vrachtwagen vol clandestiene Soedanezen naar Engeland wordt vervoerd. Zo begint een onwaarschijnlijke reis langs vele landen.

 Echt, een superleuk, interessant en bijzonder boek om te lezen. Vlot geschreven, vol geweldige humor (bijvoorbeeld de aanwijzingen over hoe de namen te spreken zijn of de voetnoten, maar ook gewoon het hele verhaal) en met een hoofdpersoon die in het boek een mooie ontwikkeling doormaakt. Af en toe maakt het boek een vreemde sprong in de tijd, maar uiteindelijk kom je toch weer te weten wat er gebeurd is. Heel bijzonder en zeer de moeite waard.

Twee voorbeelden van hoe de zinnen in het boek, in mijn ogen, vol humor zitten.

De verkoper op wie hij zijn keus had laten vallen was een dikke kerel met een groene schildpadbril en in elk oor een diamant, zo’n type dat je bij ‘Wie is het?’ in minder dan drie beurten raadt.

Het was natuurlijk nog maar vijf uur geleden dat hij voor het laatst had gegeten en gedronken, maar dat wist de Indiër niet. In de donkere kast was hij elke notie van tijd kwijtgeraakt. En aangezien hij net op dat ogenblik dorst had, meende hij, met zijn hypochondrische aanleg, die niet zo goed matchte met een functie als fakir, dat hij misschien al langer dan de noodlottige tweeënzeventig uur vastzat en dat zijn leven op het pond stond uit te doven als een opgebrande kaars.