Fotocamera

In 2008 kocht ik een digitale spiegelreflex goh, dat daar zelfs een wikipediapagina aan besteed is. Ik ging op cursus (klik en klik) en vond dat erg leuk om te doen. Al moet ik wel bekennen dat ik in de praktijk vaak toch op de automatische stand fotografeer. Gewoon omdat het dan niet mis kán gaan.

De camera ging overal mee naar toe. Een boswandeling? Camera om de nek en gaan, stedentrips, uitstapjes, maar ook gewoon thuis? De camera werd veelvuldig gebruikt. Heel erg veelvuldig. Ik wed dat ik er duizenden en duizenden foto’s mee gemaakt heb. Zoveel foto’s dat het me af en toe duizelde en ik bij mezelf dacht ‘waarom maak je in hemelsnaam zoveel foto’s? Je moet dit ook weer allemaal uitzoeken en sorteren et cetera et cetera’.

Echt  helemaal tevreden was ik over mijn camera en daarom baal ik er ook zo verschrikkelijk van dat hij het niet meer (goed) doet. Het beestje heeft al gedurende een maand of vier kuren. Kuren als in: geen foto meer kunnen maken omdat het doordrukknopje het niet doet. En dat is natuurlijk niet handig als je een foto wilt maken. Sterker: dat is verschrikkelijk!

Tijdens onze vakantie heb ik zelfs een noodoproep op facebook geplaats omdat hij het niet deed terwijl we in een prachtig dorpje waren dat erom vroeg door mij vereeuwigd te worden. Helaas. Maar met wat tips maar ook de nodige frustraties deed hij het vaak toch wel weer even.

Maar nu is het over. Hij is ermee gestopt. En dat vind ik helegaar niet leuk! Repareren is te doen, maar kost een boel knaken, dus dat is ook geen optie. Dus wat dan weer wel leuk is, is het feit dat er een nieuwe moet komen.

Ik ben dus op zoek naar een nieuwe camera. Het grote voordeel van een spiegelreflex is natuurlijk dat hij meteen foto’s maakt. Geen suf gedoe wat mijn digitale camera daarvoor wel had, namelijk dat het ‘eeuwen’ duurde voordat je een foto kon maken. Maar het zou natuurlijk zomaar kunnen dat de huidige compacte camera’s inmiddels ook meteen foto’s kunnen nemen?

Met mijn mobieltje kan ik wel foto’s maken, maar dat is geen geweldige kwaliteit en de batterij van dat ding is ook niet meer helemaal geweldig. Maar for the time being red ik me daar wel mee.

Met wat voor camera maak jij je foto’s? Heb je er verstand van? Wat voor camera zou je me dan aanraden?

Kou uit het oosten

Met ‘Kou uit het oosten‘ completeerde Ken Follett zijn century-trilogie. Met ruim 1000 bladzijdes neemt Follet je in dit boek mee naar de periode 1960 – 1989 met een epiloog in 2008. Waar gaat ‘Kou uit het oosten’ over?

De Oost-Duitse Rebecca Hoffman ontdekt dat ze wordt afgeluisterd door de Stasi en doet iets impulsiefs dat haar leven onherroepelijk zal veranderen. George Jakes, zoon uit een gemengd huwelijk, bemachtigt een baan op het departement van Robert F. Kennedy, waar hij op zeer persoonlijke wijze verstrikt raakt in de strijd voor gelijke burgerrechten. Cameron Dewar moet als spion enorme risico’s nemen om zijn idealen na te streven. Dimka Dvorkin raakt als assistent van Nikita Chroesjtsjov verwikkeld in de wedloop die de VS en de Sovjet-Unie op het randje van een kernoorlog zal brengen, terwijl zijn zus Tanja een politieke rol krijgt die haar van Moskou naar Cuba en van Praag naar Warschau brengt. Tegen de turbulente achtergrond van burgerprotesten, politieke schandalen, de val van de Berlijnse Muur, de Cubacrisis en de opkomst van de rock-‘n-roll vinden deze moedige jonge mensen uit vijf met elkaar verweven families ieder hun weg door de geschiedenis.

Wederom een mooi en interessant boek dat een groot aantal historische gebeurtenissen vermengt met de fictieve personages. De moorden op Kennedy en King, het ontstaan van de koude oorlog, de Cubacrisis, rassenscheiding en nog veel meer wordt in dit boek beschreven. Ik vond het een mooi boek, maar het haalt het niet bij deel 1 en 2 wat natuurlijk heel jammer is. Wat me ook wel wat tegenviel was de enorme hoeveelheid politiek in dit boek, te veel wat mij betreft. Maar verder wil je als lezer toch vooral weten hoe het de families vergaat die je inmiddels al vanaf het begin van de twintigste eeuw aan het volgen bent.

kuho

Zolang er sterren aan de hemel staan

Een prachtig boek is ‘Zolang er sterren aan de hemel staan‘ van Kirstin Harmel. Het boek heeft, zeker in het begin, overeenkomsten met ‘De bakkersdochter‘ en dat was ook al zo’n juweeltje! Op basis van de -in mijn ogen- suffe titel had ik het boek trouwens nooit uitgekozen, dus het was maar goed dat ik ergens een lovende recensie las anders was dit boek volledig aan mij voorbij gegaan. Waar gaat dit boek over?

Hope is de eigenaresse van een bakkerij op Cape Cod. Haar in Frankrijk geboren grootmoeder Rose lijdt aan Alzheimer en vraagt haar in een zeldzaam moment van helderheid naar Parijs te gaan en om uit te zoeken wat er in de Tweede Wereldoorlog met haar familie is gebeurd.
Hope vertrekt naar Frankrijk, en haar zoektocht leidt haar naar zowel een kerk, een synagoge als een moskee; naar een geschiedenis verborgen in de verschrikkingen van de Holocaust, en naar een lang-verloren liefde die zijn eigen geheimen met zich meedraagt.

Het is een prachtig opgebouwd boek waarin je de verschillende personages langzaam in je hart sluit. Hope is een bijzondere vrouw, gecompliceerd, bang ook, maar tegelijkertijd erg krachtig. Haar dochter Annie een echte puber die zo graag vastgehouden wil worden, maar tegelijkertijd tegen dat wat het dichtste bij haar staat ageert. Gavin, Alain, Jacob: bijzondere mannen die Hope terzijde staan en die haar leren het leven te omarmen.

De schrijfstijl is plezierig, de ontwikkeling die vooral Hope doormaakt erg bijzonder om te lezen. Haar gedachtes maken het haar af en toe erg moeilijk, maar tegelijkertijd zijn ze ook heel herkenbaar.

Bijzonder is ook het feit dat in het boek regelmatig de verschillen tussen de drie grote religies wegvallen en dat de auteur laat zien dat er best hoop (zou de hoofdrolspeler daarom Hope heten) is op een vreedzame wereld. Als de mensen maar wilden. Dat er in de roman ook echte historische figuren zoals Si Kaddour Benghabrit voorkomen maakt het boek nog mooier.

Waar ook hoop uit klinkt is deze zin: Aan de toekomst kun je iets veranderen, aan het verleden niet. Echt: je moet dit boek lezen!

zesadhs

Gedachtenstroom

Terwijl hij zich stond te scheren besefte hij dat dit een van de weinige momenten op een dag was dat hij alleen was en niet gestoord werd. Hij genoot van dit dagelijkse rustpuntje al lukte het hem niet om zijn continu malende brein tot stilstand te brengen.

Er waren zoveel punten die zijn aandacht vroegen. Zo verdomd veel crises die het hoofd geboden moesten worden. Ingrijpen met geweld richting IS wist hij, was niet de oplossing. Maar het stadium van praten en onderhandelen was al lang gepasseerd. Sterker, dat stadium was er nooit geweest. Had Bush destijds maar niet gedaan wat hij deed. Waarom had men er destijds niet voor gekozen om de regio zelf de oplossing te laten vinden? Waarom als ‘alleswetende’ natie je bemoeien met een regio waar je niets te zoeken had? Hadden ze dan niets geleerd van de geschienis? Tja, economische belangen wogen zoals zo vaak zwaarder.

Hij was ervan overtuigd dat geweld oplossen met geweld nooit de oplossing was. Maar wie had die oplossing wel? De geschiedenis was vol met gebeurtenissen die eeuwigdurende haat veroorzaakt had. Alles hing met alles samen en hij betwijfelde of er iemand was die nog echt het overzicht had. Iemand die echt de oplossing wist.

Allerlei politieke trubbels, de Ebola-crisis, het gedrag van Poetin, de economische toestand, zoveel zaken die zijn aandacht vroegen. En overal mensen die hem graag op z’n bek zagen gaan.

Waarom had hij ooit dit ambt geambieerd? Hij wist dat hij bevlogen was, de wereld écht wilde verbeteren, maar hij besefte dat ook hem dat niet ging lukken. Niet zoals hij het destijds wilde. Hij droogde zijn gezicht af en liep de slaapkamer in. Michelle zat in bed te lezen. Michelle, zijn rustpunt, steun en toeverlaat. Michelle en de meisjes, zij maakten alles goed.

___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: kwaliteit. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Wim Daniëls

Afgelopen zaterdag gingen Mr. T. en ik naar de eerste voorstelling van ‘ons’ theaterseizoen. Waar we heen gingen dit keer? Naar Wim Daniëls. Ik heb geen idee of dat een landelijke bekendheid is, maar hij is geweldig, hilarisch en fantastisch.

Ik houd van taal en laat Daniëls nu neerlandicus zijn en prachtige teksten produceren (zie onder andere hier). Komt dat even goed uit!. In zijn show ‘Slowen en schuren’ treedt hij op met Yvonne Gijsbers en spelen ze een aantal hilarische scenes in het Brabantse dialect. Geweldige taalhumor met taalzaken als uitgangspunt. Zo maakt Daniëls bijvoorbeeld duidelijk hoe het (ver)leggen van de klemtoon voor verrassingen kan zorgen. De show kenmerkte zich door scherpe teksten die de meest normale uitgangspunten veranderden in dwaze absurdheden. Heerlijk! Als dit de opmaat is voor het komende theaterseizoen dan ga ik enorm genieten!

Welke kaartjes liggen er nog meer in de kast?

  • Ashton Brothers, ik zag ze eerder en vond ze toen geweldig. Benieuwd of dat dit keer weer zo is.
  • Op 11 december ga ik naar Louise Korthals. Deze voorstelling is uitgekozen door Mr. T. die nu niet blijkt te kunnen omdat hij met zijn voetbalelftal naar PSV tegen Dinamo Moskou mag. Dus heb ik een kaartje over. Iemand zin???
  • Kleine Zus heeft kaartjes voor Arthur en de strijd om Camelot, Ali Baba en de 40 rovers, Joris en de Draak en een extraatje zijn de kaartjes die ik pas won voor Disney on Ice. Wie met haar naar welke voorstelling gaat mag Kleine Zus zelf kiezen op DOI na, want daar ga ik mee naartoe.
  • Grote Zus heeft kaartjes voor Jeans 24. Wie zij mee gaat nemen? Geen idee. Ik vind het prima als ze met een vriendin gaat maar offer me ook graag op hoor.
  • Mr. T. en ik gaan samen naar Marc-Marie Huijbregts. Het wordt de vierde keer dat we hem zien, als is de derde keer inmiddels al heul lang geleden.
  • Van der Laan & Woe wordt een nieuwe ervaring voor Mr. T. en mij. Ik ben erg benieuwd.
  • Een theaterseizoen met Frank Boeijen in ‘ons’ theater is natuurlijk helemaal toppie. Het wordt de zoveelste keer dat we hem zien en ik vermoed dat hij niet gaat tippen aan het gaafste concert dat ik ooit van hem zag al zie ik, tjongejonge, dat ik dáár niet eens een logje over geschreven heb, maar mooi wordt het vast!
  • Percossa gaan we voor de tweede keer zien. De eerste keer was geweldig. Hopelijk is dat nu ook weer het geval.
  • Iets van een heel andere orde is het feit dat ik weer een keer naar Billy Idol ga. Toen ik nog jong en wild was zag ik hem al een keer, maar dat is zeker zo’n 20 jaar geleden. Hij startte zijn show toen met de woorden ‘Rock and roll motherfuckers’ en dat deden we toen dus maar. Ben benieuwd hoe dat dit keer zal gaan.
  • Wat films betreft heb ik ook nog wel een paar wensen. Ik wil in ieder geval deel drie van ‘The hobbit‘ zien en naar de tweede Gooische Vrouwen film wil ik ook nog.

Ik denk dat ik me dit seizoen weer niet hoef te vervelen!

Beschermd: Dotteren

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Heller & Nacht in Parijs

Twee boeken van Michael Berg las ik. Ik las al ooit eerder ‘Twee zomers‘ maar op de een of andere manier heb ik daar geen blogje aan gewijd. Ik kan me herinneren dat ik het best een aardig boek vond, maar niet heel veel speciaals. De twee boeken die ik nu las zijn voor mij twee uitersten. ‘Heller‘ vond ik geweldig, ‘Nacht in Parijs‘ was voor mij meer een boek à la ‘Twee zomers’.

Waar gaat ‘Heller’ over?

Tobias Heller (ik-persoon) is een internationaal succesvolle televisieproducent. Aan het einde van zijn loopbaan wordt hij als speciale gast uitgenodigd in hét t.v.-interviewprogramma ‘Een goed gesprek’. Omdat hij steeds op zoek is naar erkenning, stemt hij toe. Dat slechts enkele dagen voordat de live uitzending zal plaatsvinden zoon Marc wordt vermist, weerhoudt Heller niet om het gesprek aan te gaan. Hij denkt dat hij alles in de hand heeft en niemand hem iets kan maken. Maar de drie uur durende uitzending zal zijn ondergang gaan betekenen. Het studiogesprek wordt afgewisseld met allerlei herinneringen die door Hellers hoofd gaan. Heden en verleden worden op die manier uitstekend met elkaar verweven.

Echt een geweldig boek dit. Je zit continu in het hoofd van Tobias Heller en zijn ‘sympathiekheid’ varieert van eindeloos tot nihil. Verleden en heden lopen door elkaar en de manier van schrijven maakt het een enorm krachtig boek. Ik heb dit met heel veel plezier en interesse gelezen. Zeer de moeite waard.

Waar gaat ‘Nacht in Parijs’ over?

Chantal Zwart geniet in Parijs van de vrijheid die het leven als freelance journaliste haar biedt. Op een nacht krijgt ze een telefoontje van Naomi. Ze is in Parijs meegegaan met een aantrekkelijke Fransman, die dezelfde avond nog aan een hartaanval is bezweken. In paniek heeft ze het op een lopen gezet. Wanneer Chantal erachter komt dat de man een bekende politicus is, gaan alle alarmbellen rinkelen. Dit is groot nieuws en zij krijgt de primeur op een presenteerblaadje. Ze vindt het huis waar Naomi die fatale nacht heeft doorgebracht, maar het lijk is verdwenen. In haar zoektocht naar de waarheid raakt Chantal verstrikt in een web van intriges, leugens en harde criminaliteit…

Een vlotte schrijfstijl, dat wel. Maar verder erg rommelig en ongeloofwaardig. In vergelijking met ‘Heller’, dat ik erg waardeerde, is dit boek voor mij een niemendalletje.

mb

Typeles

Eergisteren is Kleine Zus begonnen aan typeles. Met die les zou ze eind januari op een heel aardig niveau blind en met tien vingers moeten kunnen typen. En dat is natuurlijk wel heel erg handig.

Als ik zie hoe snel en secuur Grote Zus haar werkstukken en huiswerk typt, dan kan ik niet anders concluderen dan dat die typelessen hun geld meer dan waard geweest zijn. Natuurlijk zijn er een boel mensen die op hun eigen manier heel snel en heel goed kunnen typen, maar blind met tien vingers, daar is toch eigenlijk niet tegen te concurreren. En door blind te typen belast je je lijf veel minder dan dat je steeds naar je toetsenbord moet gaan zitten kijken.

Zelf ben ik ook nog altijd erg blij met mijn typeniveau en dat houd ik niet alleen werktechnisch en privé gezien op orde maar ook door soms wat testjes (klik en/of klik) te doen. Altijd lekker om daar even flink in te scoren. 😉

Hoe zit het met jouw typevaardigheid?

Bedtijden deel 4

Eerder logde ik al diverse keren over de bedtijden van de kinders en omdat ik alles goed vast wil blijven leggen (zodat ik aan Kleine Zus kan laten zien dat we in haar geval echt, echt, echt véél soepeler zijn en zodat Grote Zus kan zien dat ze ernstig benadeeld wordt) zet ik hier weer ‘ns even de huidige situatie neer.

Grote Zus (15 jaar) mag inmiddels door de week tot 22.00 uur beneden blijven! Ik vind het nogal wat hoor, er blijft steeds minder van mijn (en die van Mr. T.) eigen avond over. Beetje vervelend eigenlijk. Zeker omdat er, als Grote Zus nog beneden is, bijna altijd van die heel interessante tv-programma’s opstaan zoals alles van TLC en andere bagger-tv. Dat is dus niet zo heel fijn. Maar ja, het schijnt erbij te horen. Waarom kunnen die meiden nou niet collectief beslissen dat ze ‘ns naar een goede documentaire gaan kijken zodat ze het daar de dag erna op school over kunnen hebben. Maar goed, dit allemaal geheel terzijde.

Op zondag, maandag, dinsdag, woensdag en donderdag is haar bedtijd dus om 22.00 uur. Ze gaat in de praktijk vaak al uit zichzelf wat eerder naar boven omdat ze merkt dat ze haar slaap hard nodig heeft. Gelukkig is ze zo verstandig om daar dan ook naar te handelen. Op vrijdag en zaterdag bepaalt ze haar bedtijd inmiddels grotendeels zelf. Op vrijdag gaat ze meestal best vroeg (rond 22.15 uur) naar boven omdat ze op zaterdagochtend moet werken (7.00 uur uit bed), maar op zaterdag blijft ze zo tot 23.30 uur of nog later (!) zitten. Ik moet daar dus echt wel aan wennen hoor.

Kleine Zus (9 jaar) moet op dit moment op zondag, dinsdag en donderdag om 19.30 naar boven. Ze ligt dan rond 19.45 uur in bed en rommelt dan meestal nog een uurtje wat heen. Hier is te zien dat ze met zichzelf heeft afgesproken dat om 20.45 uur de lamp uitgaat ;-). Op maandag gaat Kleine Zus naar toneelles en daarvan is ze rond 19.45 uur thuis, ze moet dan altijd nog douchen en is dan rond 20.15 uur klaar om het nest in te duiken. Op woensdag is het voetbaltraining en daarvan is ze rond 20.00 uur thuis. Omdat ze dan al gedoucht is ligt ze er ook dan rond 20.15 uur in. Op vrijdag en zaterdag mag de dame tot circa 21.30 uur opblijven. En als ze dan nog chips krijgt, dan is het feest natuurlijk helemaal compleet.

En zelf, zelf ga ik doordeweeks bijna altijd rond 23.30/23.45 uur naar boven en lig er dan een kwartiertje later in. Nog even lezen om dan vervolgens,  helaas, nog vaak minstens een uur wakker te liggen. Ach, ik ben er inmiddels aan gewend. In het weekend is het meestal een uurtje later.

Hoe zit het met jouw bedtijden?