Toen mijn moeder een paar weken geleden gedotterd werd moest ze een nachtje in het ziekenhuis blijven. De ingreep vond plaats in het ziekenhuis in Den Bosch en naderhand werd ze naar het lokale ziekenhuis hier in de buurt gebracht. Die avond ging ik even naar haar kijken want ik vond het allemaal toch wel erg spannend en wilde haar graag even zien.
Terwijl ik daar, samen met mijn moeder en vader, in die toch nog redelijk fonkelnieuwe ziekenhuiskamer (erg mooi) wat kletste kwamen er regelmatig verpleegkundigen binnen die hun ding deden. Nieuw beleid in het ziekenhuis is namelijk dat er geen echte bezoekuren meer zijn; bezoek mag op de meeste afdelingen van 9.30 tot 20.30 uur binnenlopen maar dient er wel voor te zorgen dat het niet te druk wordt voor de patiënt. Dat betekent dus ook dat er regelmatig personeel binnenkomt omdat het werk natuurlijk ook gewoon door moet gaan.
Ook nieuw beleid is dat er met iedere patiënt (ongeacht leeftijd en aandoening) gesproken wordt over wel of niet reanimeren. En dat deed de arts in opleiding ook toen hij naar mijn moeder kwam kijken en haar controleerde. Ik kan je zeggen dat je, als je zo’n gesprek niet verwacht, daar best door overvallen wordt. En dan zeker gezien de reden waarom mijn moeder daar ligt. Als je met een gebroken been in het ziekenhuis terecht komt is dat natuurlijk net iets anders dan dat je net gedotterd bent.
Het beleid is er nu op gericht dat men, zolang een patiënt niet iets anders aangeeft, voor volledige reanimatie gaat. Reanimeren is vaak niet zonder risico’s en men komt er bijna altijd slechter uit dan voor de reanimatie. Ook hersenletsel is niet uitgesloten na een reanimatie en hoe ouders des te meer kans op complicaties. Het is dus zaak hier goed over na te denken: wil ik koste wat het kost gereanimeerd worden als ik een hartstilstand heb of stop met ademen? Hoe oud ben je, wat mankeer je, wat is je geloofsovertuiging: het zijn allemaal factoren die van belang zijn bij het maken van die keuze.
Mijn schoonvader is 91 en hoewel hij nog redelijk fit is (op zijn steeds slechter wordende zicht na) heeft hij een niet-reanimeren verklaring. Van hem hoeft het niet meer zo. Mijn moeder is nu 69 en hartpatiënt. Maar voor de rest mankeert ze, voor zover we weten, helemaal niets. Op dit moment is er wat mij betreft geen enkele twijfel mogelijk: als de nood aan de man is: reanimeren. Maar uiteindelijk is de enige die daar een besluit over neemt mijn moeder zelf (in overleg met mijn vader). Ik kan me echter wel goed voorstellen dat dit door de tijd heen kan veranderen. Leeftijd, zoals mijn schoonvader, is zeker een bepalende factor. Maar ook hoe de lichamelijk en geestelijke gesteldheid is.
Hoe denk jij hierover? Ken je iemand met een niet-reanimerenverklaring en hoe voelt dat voor jou? Ben je destijds betrokken geweest bij het nemen van dat besluit?
Mijn moeder wordt over 2 weken heopereerd en heeft zo’n verklaring. Ik begrijp het.
ik heb daar eerlijk gezegd nog nooit zo over nagedacht.. ken het alleen uit grey’s anatomy! en ik snap het ook niet zo goed, nederland doet nog zo moeilijk over euthanasie, maar als ik ‘t goed begrijp kan een jong iemand die verder niets mankeert er bij een simpele ingreep al wel voor tekenen dat hij/zij niet gereanimeerd wil worden, mocht er iets fout gaan.. best apart.
Mijn vader heeft bij zijn eerste opnamen aangegeven dat hij niet gereanimeerd wilde worden. Toen was hij gelukkig nog geen geriatrisch patient en mocht dat zelf doorgeven. Daarna heb ik altijd vanuit die gedachten en vanuit een eerder uitgesproken wens van hem gehandeld. Niet reanimeren. Ik heb op basis van die wens zelfs een aantal medische ingrepen tegen gehouden. Gelukkig wel al heel snel samen met mijn broer. Ik ben blij dat we dat voor pap hebben kunnen doen.
Ik vind het moeilijk. Het hangt er ook vanaf wat je hebt en hoe je er uit komt. Maar als vooruit vast staat dat ik als een kasplantje er uit zal komen hoeven ze mij niet te reanimeren. Laat me dan maar gaan.
Het lijden wat wij aanzien bij een ander is vaak ernstiger dan als je zelf degene bent met de aandoening. Ik wil zelf wel gereanimeerd worden. Ik eis het recht op om door te mogen leven, ook als ik niet meer volledig functioneer! Naar mijn smaak is een onvolmaakt leven ook een leven. Ik heb altijd met gehandicapte kinderen gewerkt en ik hab vaak ondervonden dat de mensen die er tegenaan keken, de waarde van het leven erg bagatelliseerden. Een gehandicapt leven is net zo goed waard om geleefd te worden. Ik heb kinderen meegemaakt die in hun 16-18 jaar dat ze leefden heel veel betekenden voor hun omgeving. Ook wil ik er geen leeftijdsgrens aan stellen. Iemand van 91 kan misschien nog drie, vier jaar leven met zijn/haar geliefden (kinderen, klein- en achterkleinkinderen) na een reanimatie, of niet. We zitten in een maatschappij die het lijden en de onvolmaaktheid volledig wil uitbannen, waar ik denk dat het bij het leven hoort…… Een andere zaak is het in leven houden van mensen die met allerlei hulpmiddelen (beademing b.v.) in leven gehouden moeten worden. Als iemand een echt vlak EEG heeft en niet door kan leven zonder beademing, zou je de stekker eruit moeten kunnen trekken. Maar inderdaad: wat er gezegd wordt, het is best heftig als je ineens geconfronteerd wordt met zo’n vraag……..
Een paar jaar geleden heeft een tante van mijn man een beroerte gehad. Daarna heeft ze lange tijd in een verzorgingshuis gelegen, waar ons de vraag werd gesteld of tante gereanimeerd moest worden. Ik vond het heel naar om over iemands anders leven een beslissing te moeten nemen!
Van mezelf weet ik al zeker dat ik een reanimeerverklaring wil tekenen.
IK kan enkel voor mijzelf spreken.
En velen zullen mij niet snappen.
Maar ik zou mij nooit laten reanimeren.
Dood ga je toch een keer!
Lijkt mij heerlijk om in een nieuw leven over te gaan, zonder de aardse ellende.
Ik ken op dit moment nog niemand met zo’n verklaring maar het lijkt me ook wel erg heftig. Je besluit toch min of meer dat het niet meer hoeft… aan de andere kant op een bepaalde leeftijd of als de pijn dusdanig is, dan kan ik het ook wel weer begrijpen…
Op dat moment schrok ik wel van die vraag. Natuurlijk wil ik graag zolang mogelijk blijven leven maar het moet wel redelijk zijn. Ik hoop dat als het ooit zover komt er een wijze beslissing wordt genomen!
Nee ik ken niemand die zo’n verklaring op zak heeft maar roep zélf al jarenlang te pas en te onpas dat ik niét gereanimeerd wil worden.
Tot voor kort had zo’n verklaring weinig zin omdat men verplicht was te reanimeren. Natuurlijk speelt leeftijd mee bij die beslissing maar óók waardoor je een hartstilstand hebt. stik je in een botje, waarbij je lichamelijk nog niet mankeert is dat anders dan na een zware beroerte waarna je waarschijnlijk als kasplant uit de reanimatie komt.
Mijn vader lag laatst in het ziekenhuis op de hartafdeling (waar hij zo later bleek gelukkig niet thuishoorde) en kreeg ook die vraag. Hij was er best wel beduusd van. Het kwam op hem (hen) zo over van “meneer, het kost allemaal geld en moeite, en we moeten even kijken of u dat nog waard bent”. Even overdreven gezegd, maar hij voelde zich wel een beetje ongemakkelijk. Toch maar ja gezegd. Ik vind dat het wel wat duidelijker uitgelegd kon worden, mag dan standaard procedure zijn, maar zeker die oudjes schrikken daar best van. (Ook van het idee dat ze er niet beter gemaakt worden in een ziekenhuis maar er mogelijk beroerder uitkomen…)
Overigens ken ik wel iemand die echt bijna dood was, en nu toch weer rondloopt. Lichamelijk gaat het prima, maar nog steeds hetzelfde rotleven als daarvoor…. ik vraag me wel eens af wat – als er na zijn hartinfarct tijd was geweest- hij had gezegd op die vraag.
Ik heb er geen ervaring mee. Zolang de persoon in kwestie niet ernstig ziek is zou ik altijd gaan voor reanimeren. Ik kan me goed indenken dat oudere mensen op een gegeven moment kiezen voor niet-reanimeren.
Eigenlijk vind ik 69 tegenwoordig helemaal niet meer zo oud. Ik zou denk ik, als ik in haar schoenen had gestaan, voor reanimeren gaan (al weet ik natuurlijk niet precies waar ze medisch staat). Maar stel dat ik in de negentig zou zijn? Tja, ik weet dat dan niet mee zo zeker.
Ik kreeg dezelfde vraag in augustus, toen met mijn galblaas operatie. Ik stond ook even met mijn mond vol tanden .. ik verwachtte hem niet. En ja, natuurlijk wil ik gereanimeerd worden maar het kan natuurlijk altijd mis gaan tijdens een operatie.
Ik heb hier verder geen ervaring mee en ken ook niemand persoonlijk met zo’n verklaring. Als ze zoiets vragen word je wel even met je neus op de feiten gedrukt zeg! Maar ook goed dat je hier zelf een stem in hebt.
Al in de tijd dat ik nog als verpleegkundige in het ziekenhuis begon (1980) was dit dilemma vaak onderwerp van gesprek. Toen werd de beslissing over wel of niet reanimeren in principe altijd door de behandeld specialist genomen. Het feit dat men er nu zelf over mag beslissen is al een grote stap voorwaarts.
Mijn moeder was 69 toen ze ziek werd, wist dat ze ‘alleen maar slechter’ zou worden en was daar dan ook vanaf het begin heel stelling over. Als kind kun je dan niet anders dan daar respect voor hebben (althans, vind ik), ongeacht het feit dat ook ik haar het liefste 100 had zien worden.
Ja, Robberts peettante had een niet-reanimerenverklaring. Ze had dat in overleg met ons geregeld. Toen ze in 2006 een ernstige beroerte kreeg, is ze daar na enkele uren aan overleden. Ik heb er respect voor.