Gemengd boeket

Onderstaand verhaal schreef ik toen ik in vier havo zat. Ik zal dus 16 of 17 geweest zijn. Geen idee meer wat de opdracht was, maar ik was toen blijkbaar wel een hopeloze romanticus. Het verhaal is een van de weinige dingen die ik nog heb van mijn middelbare schooltijd en trof ik laatst bij mijn ouders aan. Ik vond het leuk genoeg om hier te plaatsen.


‘Mag ik een gemengd boeket van u mevrouw?’ vroeg de jongen wat onzeker met zijn portemonnee in de hand en weifelend naar een grote bos witte bloemen wijzend. ‘Jazeker, zal ik er een kaartje bij doen?’ ‘Eh, ach nee, laat maar, ik …’ Hij gaf haar ƒ 15,=.

Deed hij er wel goed aan? Bracht hij Suna zo niet nog meer in de moeilijkheden? Waarom deed het zo’n pijn? ‘Uw wisselgeld en tot ziens.’ Hij nam het geld aan en mompelde een groet. Mijn liefste Suna, waarom had het zo moeten gaan? Vandaag zou hij haar voor de laatste maal zien, zouden ze afscheid nemen, allebei met een bloedend hart.

Morgen zou Suna trouwen, móest zij trouwen. Uitgehuwelijkt door haar vader aan de zoon van een verre oom. Ze had haar toekomstige man nog maar drie keer gezien, drie keer en toch moest ze met hem verder door het leven. De jongen had het gevoel dat hij verscheurd werd, oh Suna, waarom loop je niet weg? Ze had hem, toen hij daarover begon verdrietig aangekeken. ‘En mama dan, en mijn zusjes?’ had ze geantwoord. Hij had haar toen toegegild, buiten zichzelf van verdriet en machteloosheid ‘En ik dan! Wij samen!? Omdat je moeder nog steeds de hoofddoek draagt en altijd toegeeft aan je vaders grillen. Als ze wil, moet ze daar iets tegen doen. Ze kan toch niet van je verwachten dat je voor haar je geluk verspeelt! Zo egoïstisch is ze toch niet? Suna, blijf bij mij!’ Het was de eerste keer dat hij naar haar gegild had en over Suna’s gezicht stroomden tranen. ‘Oh Suna, sorry, ach meisje toch, ik meende het niet zo,’ troostte hij haar toen. Hij verdrong zijn eigen gevoelens om haar de pijn te besparen. Hij wist het wel, Suna had het ook niet gemakkelijk, als ze weg zou lopen, zou haar vader haar dood verklaren en iedereen, alle Turken zouden haar familie nawijzen en over hen roddelen. Zelf zou ze haar leven ook niet meer zeker zijn.

Suna had, nadat ze hem had leren kennen, langzaam maar zeker afstand gedaan van alle traditionele gebruiken der Turken. Dat leverde haar grote ruzies op met haar vader met als dieptepunt drie maanden huisarrest. Hij had meerdere malen op het punt gestaan een eind aan hun relatie te maken omdat er geen toekomst in zat. Al was Suna niet uitgehuwelijkt geweest, dan zou haar vader haar toch nooit toestemming gegeven hebben met hem te trouwen. Een Turkse met een Nederlander? Nooit!

Hij sloeg de weg naar het park in. Bij het theehuisje zou ze op hem wachten. Hij zag haar al van verre zitten. Ze keek op toen ze hem aan hoorde komen. Haar lange zwarte haar was in een dikke vlecht gevlochten. ‘Hallo Marco,’ zei ze, haar stem klonk blij, maar hij wist, hij voelde, dat ze die blijheid speelde. Ze wilde het afscheid niet nog moeilijker maken. ‘Hoi Suna,’ antwoordde hij. Hij gaf haar de bloemen en een doosje. Ze maakte het doosje open. ‘Oh Marco, dat had je niet moeten doen’. Haar ogen glinsterden van de tranen, maar ze wist ze tegen te houden. In het doosje lag een blauwe steen aan een kettinkje. Volgens de Turken hielp het steentje tegen ongeluk. Marco had het kettinkje uit het doosje gepakt en deed het om haar hals.

‘Marco, waarom is het zo moeilijk? Ik kan je nooit vergeten.’ ‘Je moet Suna, je moet alles vergeten. Probeer het. Anders ga je eraan kapot.’ Er viel een lange stilte, hand in hand, keken ze naar de spelende kinderen, alleen met hun verdriet. Suna verbrak de stilte. ‘Ik heb ook iets voor jou’. Ze haalde een foto tevoorschijn. Marco slikte, het was de foto van hen beiden op de kermis ongeveer vijf maanden geleden. Suna scheurde de foto doormidden en gaf hem het deel waarop zij stond. De helft waar Marco opstond hield ze zelf.

‘Wanneer vertrekken jullie naar Istanboel?’ ‘Overmorgen, daar blijven we een week en gaan dan door naar Ankara waar Osman werk heeft gevonden’. Suna liet niet alleen hem achter, maar ook Nederland. Het land waar ze had geleerd dat vrouwen volwaardige mensen zijn.

‘Ik moet nu gaan Marco’. ‘Nog even, alsjeblieft’. Hij hield haar stevig vast en probeerde het naderende afscheid nog wat te rekken. Hij voelde Suna beven. Hij pakte haar gezicht in zijn handen en verdronk nog éénmaal in die grote prachtige ogen. ‘Ik hou van je Suna’. Hij gaf haar een lange kus. Samen stonden ze op. ‘Het ga je goed Marco. Denk nog af en toe aan onze tijd samen. Aan wat we samen hadden. Hoe bijzonder dat was. Dat neemt niemand ons af. Nou, dan ga ik nu maar. Ik zal altijd van je blijven houden. Pas goed op jezelf’. Ze drukte snel een kus op zijn mond en rende toen weg. ‘Vaarwel Suna, mijn liefste, vaarwel,’ mompelde Marco en hij zakte op het bankje neer.

Twee dagen later stond Marco op de hoek van de straat waar Suna woonde. Eerst wilde hij niet gaan, maar hij moest haar een laatste keer zien. Suna’s zusjes speelden buiten. Dan gaat de deur open en komt een lange man naar buiten. Marco heeft hem nog nooit gezien. Dat zal Osman dan wel zijn. Zorg goed voor haar, ze is het waard, denkt hij. Hij voelt geen wrok tegen Osman. Misschien wilde Osman ook wel niet met Suna trouwen. Dan komt Suna’s vader buiten, eerbiedig gevolgd door zijn vrouw en Suna. Maar Suna, ben jij dat? Voor het eerst sinds anderhalf jaar heeft ze haar hoofddoek weer op en een traditioneel Turks gewaad aan. Haar houding is veranderd. Niet meer kaarsrecht en trots, maar ineengedoken en timide. Suna, wees sterk. Blijf jezelf.

Suna omhelst haar moeder en haar vader. ‘Hé, wat is dat?’ denkt Marco. Suna heeft achter haar hoofddoek een witte anjer gestoken. Dan kijkt ze op en ziet hem staan. Haar lippen vormen de woorden ‘ik houd van je’. Dan stapt ze de auto in en rijdt ze zijn leven uit. ‘Vaarwel Suna, bedankt voor wat je me allemaal gegeven hebt.’

Achter op het plaatsje van het huis waar Suna woonde, ligt in de vuilnisbak een gemengd boeket.

100

Als mijn oma nog geleefd zou hebben, dan zou ze morgen 100 jaar oud geworden zijn. Maar ja, ze leeft niet meer. Al lang niet meer. In 1994 is ze gestorven, een paar dagen voor de verjaardag van mijn moeder. Ik kan me nog herinneren dat we mijn moeders verjaardag gewoon gevierd hebben en dat is geheel volgens het gedachtengoed van mijn oma ‘vier alles wat je kunt vieren’.

Het is eigenlijk maar raar. Ik heb het zelden over mijn andere oma of opa’s. De vader van mijn vader stierf toen ik een jaar of 10 was, de vader van mijn moeder toen ik 17 was. Mr. T. heeft mijn andere oma zelfs nog gekend al is zij ook al weer lang dood.

Het doet de andere drie misschien geen recht, maar over hen wordt niet vaak meer gesproken. Niet omdat er niet van hen gehouden werd, maar gewoon, omdat die ene oma wel heel bijzonder was. In haar hele doen en laten. Ze was vooral heel lief, maar ook wel gewiekst en af en toe zette ze de boel best handig naar haar hand. Op de een of andere manier is haar dat allemaal met een grote glimlach vergeven. Ze was gewoon een heerlijk mens.

In mijn herinnering ben ik jarenlang iedere donderdagmiddag na school bij haar gaan rummikubben. Maar dat kan ook best maar één jaar geweest zijn, mijn geheugen is immers niet super helaas het is maar goed dat ik dit blog heb, dan blijft er nog heel veel bewaard. Wat ik nog wel heel goed weet is dat het bij oma altijd fijn was. Vertrouwd, knus, warm.

Ooit heb ik het leven van mijn oma gered. Of dat echt zo is, dat weet ik niet, maar het is natuurlijk wel mooi om te denken dat je iemands leven gered hebt. Ik was jong, geen idee meer hoe oud, en was bij oma in haar huisje (op zo’n 200 meter van mijn ouderlijk huis vandaan) op bezoek geweest. Toen ik thuis kwam schijn ik tegen mijn moeder gezegd te hebben ‘Ik denk dat oma bijna dood is, want ze kon niet meer ademen’. Mijn moeder dus acuut naar haar moeder toe en daar bleek dat ze een botje in haar keel had. Dat is uiteindelijk in het ziekenhuis verwijderd. Of ze daar echt aan had kunnen overlijden weet ik niet, maar zoals gezegd, het is toch vooral mooi om jezelf even een held te voelen nietwaar?

Als ze nog geleefd had, zou ze morgen dus 100 jaar worden. Mijn schoonvader wordt in maart 92 jaar. Hij is acht jaar jonger dus in feite. Of je zo oud moet willen worden weet ik niet. Mijn schoonvader zit vaak in de kerk om afscheid te nemen van de mensen om hem heen. Hij is zeer slechtziend momenteel en het zou zomaar kunnen dat hij uiteindelijk blind wordt. De laatste weken is hij wat aan het kwakkelen met zijn gezondheid en daar komt hij steeds moeilijker en slechter uit. Gisterenmiddag waren we even bij hem op bezoek en toen leek er weinig met hem aan de hand. Hij kletste als vanouds en liet zien dat hij nog heel goed kan rekenen. Zo leuk.

Oud worden, ik weet het niet. Maar mijn oma had gerust nog wel 10 jaar mogen leven.
fam (1)
Mijn oma heel lang gelee. En kijk dan dat kleine Kiertje met dat mooie strikje op heur haar.

Bjorn

Ruim een half jaar geleden las ik de plaatselijke krant een artikel over Bjorn die samen met zijn oude meester een boek schreef over zijn leven. Bjorn heeft, als enige in Nederland, Progeria en hij woont in een dorp een kilometer of 15 hier vandaan. Toen dacht ik al, als ik dat boek  in handen krijg, dan koop ik het. Niet alleen omdat ik het interessant vind om te lezen over hoe Bjorn zijn leven leeft, maar ook omdat met de opbrengst zijn stichting gesteund wordt. Maar goed, feitelijk vergat ik het dus weer totdat ik ongeveer een maand geleden het boek bij de plaatselijke boekhandel zag liggen. Toen heb ik het dus meegenomen en inmiddels hebben we het hier thuis alle vier gelezen.

Op de achterflap:

Bjorn. Een gewone jongen in een gewone klas. Maar toch ook niet want Bjorn heeft de ziekte Progeria, een verouderingsziekte. Hartverwarmend hoe open en eerlijk Bjorn over zijn jonge leven vertelt. Een voorrecht om met Bjorn dit project te mogen doen. Prachtig ook om in gesprek te gaan met mensen, kinderen en volwassenen die Bjorn zelf heeft uitgekozen. Hoe zien zij Bjorn in zijn leven staan.

In het boek komen de ouders van Bjorn, vriendjes en vriendinnen en wat anderen aan het woord. Ook Bjorn zelf vertelt in een aantal hoofdstukken over zijn leven. Het mooie aan het boek is dat Bjorn echt ontzettend optimistisch en open tegen zijn leven aankijkt. Ik, en ik denk met mij, kunnen wat dat betreft nog heel veel van Bjorn leren.

Hij is enthousiast over veel dingen, kan goed leren, heeft volop vriendjes en vriendinnetjes en probeert, binnen de beperkingen die hij helaas heeft, zoveel mogelijk van het leven te genieten. Kinderen met Progeria worden over het algemeen niet oud. Eén kalenderjaar voor ons betekent voor hen om en nabij de negen kalenderjaren. Bjorn wordt in april 13 jaar dus tel maar uit …

In het boek staat de volgende anekdote. Ooit schreef Bjorn een brief naar Siemon de Jong van ‘Taarten van Abel’ maar hij werd niet uitgenodigd voor de opnames. Toen Bjorn in mei 2013 een dagje in Amsterdam was zag hij Siemon lopen. Samen met zijn zus riep hij naar Siemon en gingen ze samen op de foto. Toen vertelde Bjorn ook dat hij ooit een brief geschreven had maar niet uitgekozen was. De reactie van Siemon was toen ‘Oh, maar dan zijn jullie vast veel te gelukkig!’. Bjorn schrijft dan ‘En zo is het eigenlijk ook’. Wat mooi om te lezen vond ik dat. Inmiddels is Bjorn trouwens wel bij de ‘Taarten van Abel‘ geweest. De aflevering werd zelfs pas afgelopen zondag uitgezonden. We hebben hem opgenomen en hebben samen gekeken. Mr. T. en ik zijn erg onder de indruk van Bjorn. Niet alleen van hoe hij eruit ziet, maar vooral ook om wat hij zegt en hoe hij het zegt. Wat een grote geest in zo’n klein lichaampje.

Kleine Zus intussen zocht nog een onderwerp voor haar spreekbeurt van 30 januari en je raadt het al … ze doet het over Progeria.

Als je googelt op Bjorn en Progeria dan kom je onder andere terecht op de website die zijn moeder bijhoudt. Daarop die je regelmatig berichtjes van Progeria-patiëntjes die overleden zijn en dat is heftig. Je leest er ook over de gezondheid van Bjorn, zo schijft zijn moeder op een gegeven moment: Je bent nu 120,6 cm groot en weegt 15,2 kg. We hebben met de kinderarts besproken dat je momenteel veel last hebt van je rechterschouder, rechterheup en knie. Je gebruikt nu al ruim een maand vrijwel iedere nacht paracetamol tegen de pijn. Poe, dat gaat mij al niet in mijn koude kleren zitten, hoe moet het dan wel niet voor hem/hen zijn?

We kunnen, kortom, wel stellen dat Bjorn,zijn verhaal en de manier waarop hij in het leven staat veel indruk op ons gemaakt heeft.
b
Ik zou zeggen: bestel dat boek. Het is een mooi, eenvoudig boekje over een bijzonder leven dat je doet relativeren. Je steunt er meteen Bjorn mee die dit jaar een progeriabijeenkomst in Nederland wil organiseren waarvoor veel geld nodig is. Vanavond is er op SBS6 een speciale aflevering van Hart van Nederland die helemaal in het teken staat van Bjorn en zijn droom.

Pedicure

Ik loop bijna altijd op (hoge) hakken. Met mijn lengte van 164 centimeter lijkt het met hakken nog heel wat. Lopen op hoge hakken kan ik ook zonder problemen. Alhoewel, een paar jaar geleden had ik wel wat problemen met mijn voeten zie ik hier. Waar het destijds aan gelegen heeft weet ik niet en die specifieke pijn is al jaren weer weg *klopt het even af* dus ik liep weer vrolijk verder op mijn hakken.

Hoge hakken bij een leuke jurk, daar houd ik helemaal van en van deze schoenen heb ik inmiddels één paar versleten en staan er twee paar in de kast. Want: als je ze eenmaal gevonden hebt, dan moet je ze koesteren nietwaar: die ideale zwarte pumps. Zeker voor mijn werk is het een prima combi: jurkje of mantelpakje met kek hakje.

Het gekke is dat ik vroeger bijna altijd maat 40 had en nu vaak maat 39. De pumps koop ik dus ook in maat 39 en dan loop ik ze in/uit. In het begin zitten ze wel vrij strak, maar op zich is het goed te doen.

Maar nu dus niet meer. Ik heb in de loop van de maanden op de een of andere manier op mijn tenen eksterogen/likdoorns (ik heb geen idee hoe die dingen heten) gemaakt. En dat is niet zo slim van mezelf, want dat doet pijn. Niet als ik mijn laarzen of zo aanheb, maar wel als ik mijn pumps aanheb. Dus heb ik mijn pumps al heel lang niet meer aan. Nou is dat niet zo erg in de winter, maar over een tijdje wil ik ze wel weer aankunnen. En daarom ga ik vanavond voor het eerst (of heel misschien de tweede, maar dat weet ik niet meer zeker) keer van mijn leven naar de pedicure. En hoop ik dat ze mij kan verlossen van die pijnlijke dingen.

Eigenlijk vind ik trouwens dat ik best mooie voeten heb. Ze zijn glad, ik heb ook best mooie tenen en ik hoef mijn nagels niet te lakken omdat ze lelijk zijn. Verder weinig eelt en geen kloven *ook dit klop ik weer even af* dus al met al ben ik er best happy mee. Ze doen het over het algemeen best heel goed al moet ik geen wandelingen van meer dan 15 kilometer lopen want dan steekt een oud euvel den kop weer op.

Hoe is het met jouw voeten? Ben je er tevreden over? Ooit last van vervelende dingen? En al ooit bij een pedicure geweest?

John Puller

OMG, ik ontdekte pas erg recent dat good old Jack Reacher gewoon niet de enige stoere, dappere, intelligente, woest aantrekkelijke mochten deze boeken ooit verfilmd worden laat dan please, please, please niet Tom Cruise de hoofdrol spelen! probleemoplossende meneer in de wereld is. 😉 Want hé, John Puller, dat is gewoon van hetzelfde laken een pak!

Het was lang geleden dat ik boeken van Baldacci las, ik heb er een paar uit zijn beginperiode in de boekenkast staan en vond ze toen eigenlijk best de moeite waard, maar op de een of de andere manier ben ik hem een beetje uit het oog verloren. Daar is verandering ingekomen met zijn drie boeken met John Puller in de hoofdrol. Ik las de drie boeken meteen na elkaar en ieder verloren momentje werd besteed aan zijn boeken. Baldacci heeft een heerlijke schrijfstijl en schrijft spannende boeken op een manier dat je ze eigenlijk niet weg wílt leggen. Laten we maar hopen dat dat wat er de boeken allemaal gebeurd in het echt niet kan gebeuren, maar ja, it’s a mad world dus daar durf ik geen vergif op in te nemen.

Deel 1 heet ‘De provocatie‘, deel 2 ‘Vergeten‘ en deel 3 ‘De ontsnapping‘.  In alle drie de boeken neemt Puller het op tegen grote en sterke vijanden, in alle drie de boeken doet er wel een mooie, slanke vrouw mee en ieder boek eindigt met een overwinning op de slechteriken. Voorspelbaar lijkt het dus. Niets van dat al: zeer spannende en onderhoudende boeken zijn het.

Puller zelf is een sympathiek personage met het hart op de goede plek. Is Reacher een rondtrekkende loner, Puller heeft gewoon een huis, een baan, een broer, een vader en een kat.  Ik hoop dat Baldacci Puller nog in meer boeken ten tonele roept.db

Overigens las ik daarna ook nog ‘Onschuldig‘ van Baldacci. En ook daarin speelt een stoere vent, genaamd Will Robie, de hoofdrol. Ook ‘Onschuldig’ is een spannende thriller, maar nu is het weer tijd voor iets anders.

Heb jij ooit boeken van Baldacci gelezen en zo ja, welke zijn jouw favoriet? En welke boeken met stoere mannen mogen zeker niet ontbreken op mijn leeslijst?

Bios

Het jaar is nog maar amper twee weken oud en ik zat inmiddels al drie keer in de bioscoop. Op 2 januari ging ik met mijn schoonzus en een vriendin naar The Hobbit III. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik houd van dit soort films. Helemaal gruwelijk genoten dus weer al vind ik het wel heel suf dat de drie knapste dwergen allemaal het loodje leggen.

Zes dagen later ging ik met zes vriendinnen naar Gooische Vrouwen 2. Ik had horen vertellen dat deze film minder leuk is dan deel 1, maar ik heb me kostelijk vermaakt. Zowel tijdens de film als met de ‘après-film’. Supergezellig gewoon.

Op zondag besloot Grote Zus dat ze met een vriendin naar de bios zou gaan (zij ging ook voor Gooische Vrouwen 2) en ach dacht ik toen, dan ga ik met Kleine Zus naar Mees Kees op de planken. Gelukkig is het altijd erg gezellig om met Kleine Zus wat cultuur te snuiven. Dat compenseerde een beetje de matigheid van de film. Vaak zijn kinderfilms best heel goed te pruimen, maar ik moet zeggen dat deze film me wat dat betreft behoorlijk tegenviel. En dat vond Kleine Zus eigenlijk ook. Jammer dus.

In ieder geval: 3 films in 9 dagen tijd. Ik mag denk ik wel zeggen dat ik de bioscoopsector financieel goed aan het ondersteunen ben.

Wat was de laatste film die jij in de bioscoop zag? En welke film die binnenkort gaat draaien wil je in ieder geval in de bioscoop zien?

Ik sta erbij en kijk ernaar

Boko Haram, ebola, Charlie Hebdo, Syrië en zoveel, zoveel andere brandhaarden. Ik sta er bij en ik kijk ernaar: verdrietig.

De klagende Nederlandse massa die zich niet realiseert hoe goed we het hier hebben irriteert me. En ja, ik wéét dat er ook in dit land dingen anders en beter moeten. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: gefrustreerd.

Ik kijk bewust weinig journaals, het nieuws weet me toch wel te vinden. Het is onontkoombaar. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: angstig.

De macht van de media is immens. De macht van de massa ook. Maar denkt men zelf na? Volgt men niet gemakzuchtig wat er geschreven en getoond wordt? Volgt men niet te gemakkelijk die ‘waarheden’? Volgt men niet te gemakkelijk de man of vrouw die zegt dat hij/zij ervoor zal zorgen dat alles beter wordt? Denk! Ik sta erbij en ik kijk ernaar: verwonderd.

Ik ben niet Charlie, zal ik ook nooit zijn. Ja, vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Een van de grootste goederen van de westerse wereld. Maar is een van de gevolgen van die vrijheid dat we alles maar mogen zeggen, hoe hard, gruwelijk of misselijk ook? Ik vind van niet. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: boos.

Veroordeel ik het geweld bij Charlie Hebdo? Natuurlijk, vanuit het diepst van mijn hart. Er is geen enkel excuus voor dit excessieve geweld, voor geweld in welke vorm dan ook. Ga de dialoog aan, heb respect voor elkaar, sta open voor elkaar. Anders is niet per definitie verkeerd! Ik sta erbij en kijk ernaar: sprakeloos.

Komt het ooit nog goed met onze wereld? Er is zoveel mis: armoede, ongelijkheid, religieuze haat, milieuvervuiling en zoveel meer. Ik vrees met grote vreze. Ik sta erbij en ik kijk ernaar: machteloos.
___________________________________________________________________________

De WE-300 was dit keer ‘waarnemen’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Beschermd: Derde

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Woestijngod

Het wordt, helaas, helaas, echt tijd dat Wilbur Smith stopt met schrijven. Een paar jaar geleden logde ik daar al over, maar ja, een nieuw boek met Taita in de hoofdrol dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. Waar gaat ‘Woestijngod‘ over?

Een avontuurlijke, gevaarlijke reis over de Nijl begint, wanneer Taita door de farao gevraagd wordt zich in te zetten voor de bevrijding van het noordelijke deel van Egypte. Zijn reis leidt hem door de Arabische woestijn, naar de magische stad Babylon en over open zee naar Kreta. Taita komt terecht in een wereld waar loyaliteit en verraad zo veranderlijk zijn als de duinen in de woestijn. Vijanden wachten in de schaduw en de dood ligt constant op de loer. Zal het Taita lukken de toekomst van Egypte veilig te stellen?

Ik kan er kort over zijn: het is gewoon geen goed boek. Het boek is in de ik-vorm geschreven en was Taita in voorgaande delen nog een sympathiek karakter in dit boek is hij vooral heel erg tevreden over zichzelf en daar houd ik niet van. Het historische karakter van het boek trekt me aan, maar is tegelijkertijd wel erg wazig dit keer. Daarnaast gebeurt wel heel veel wat helemaal niet kan en maken al die goden uit de oudheid het ook niet echt overzichtelijk.

Dus nee … jammer … vaarwel Wilbur! Nou maar hopen dat ik dat onthoud. Want wellicht trap ik er bij een volgend boek toch weer in.
wg

Douchen

Onze douchekraan heeft zo’n thermostaatknop en dat is natuurlijk erg fijn. Ik douche altijd na het sporten en, zomer en winter, die knop staat op 38°C. Een heerlijke temperatuur vind ik dat. Mr. T. vindt dat veel te warm, bij hem staat de knop meestal op zo’n 32°C.

Wat ik ook altijd doe is aan het einde van het douchen ruim één minuut onder een ijskoude kraan staan. De thermostaat draai ik dan helemaal naar het koudste punt al heb ik geen idee hoe koud het water dan is. Dat het koud is, dat mag duidelijk zijn. Het is namelijk heul, heul, heul koud. Ik eindig wel altijd weer op 38°C en blijf daar dan altijd nog even heerlijk onder staan. Al schijnt het zo te zijn dat je bij een wisseldouche eigenlijk met het koude water moet eindigen. Nou, mij niet gezien hoor, er zijn grenzen natuurlijk.

Echt heel lang sta ik meestal niet onder de douche. In totaal zo’n 5 minuten, als de benen en dergelijke een scheerbeurt nodig hebben wat langer. Want dat doe ik altijd als ik in de badkuip sta. Vind ik handig namelijk.  Af en toe een scrubbeurtje is ook wel lekker, maar niet te vaak want dat vindt mijn huid niet leuk.

Op maandag douche ik regelmatig tegelijk met Kleine Zus. Zij vindt het nog steeds heel fijn om samen met mama gek te doen onder de douche. Ik vind dat ook leuk en baal er van dat de toneelrepetitie op maandag is zodat we nu alleen nog in vakanties samen kunnen douchen. Wat dat betreft heb ik de afgelopen weken weer wat in kunnen halen.

Wat zijn jouw doucherituelen? Ga je er elke dag onder? Hoe warm/koud douche je?