Als mijn oma nog geleefd zou hebben, dan zou ze morgen 100 jaar oud geworden zijn. Maar ja, ze leeft niet meer. Al lang niet meer. In 1994 is ze gestorven, een paar dagen voor de verjaardag van mijn moeder. Ik kan me nog herinneren dat we mijn moeders verjaardag gewoon gevierd hebben en dat is geheel volgens het gedachtengoed van mijn oma ‘vier alles wat je kunt vieren’.
Het is eigenlijk maar raar. Ik heb het zelden over mijn andere oma of opa’s. De vader van mijn vader stierf toen ik een jaar of 10 was, de vader van mijn moeder toen ik 17 was. Mr. T. heeft mijn andere oma zelfs nog gekend al is zij ook al weer lang dood.
Het doet de andere drie misschien geen recht, maar over hen wordt niet vaak meer gesproken. Niet omdat er niet van hen gehouden werd, maar gewoon, omdat die ene oma wel heel bijzonder was. In haar hele doen en laten. Ze was vooral heel lief, maar ook wel gewiekst en af en toe zette ze de boel best handig naar haar hand. Op de een of andere manier is haar dat allemaal met een grote glimlach vergeven. Ze was gewoon een heerlijk mens.
In mijn herinnering ben ik jarenlang iedere donderdagmiddag na school bij haar gaan rummikubben. Maar dat kan ook best maar één jaar geweest zijn, mijn geheugen is immers niet super helaas het is maar goed dat ik dit blog heb, dan blijft er nog heel veel bewaard. Wat ik nog wel heel goed weet is dat het bij oma altijd fijn was. Vertrouwd, knus, warm.
Ooit heb ik het leven van mijn oma gered. Of dat echt zo is, dat weet ik niet, maar het is natuurlijk wel mooi om te denken dat je iemands leven gered hebt. Ik was jong, geen idee meer hoe oud, en was bij oma in haar huisje (op zo’n 200 meter van mijn ouderlijk huis vandaan) op bezoek geweest. Toen ik thuis kwam schijn ik tegen mijn moeder gezegd te hebben ‘Ik denk dat oma bijna dood is, want ze kon niet meer ademen’. Mijn moeder dus acuut naar haar moeder toe en daar bleek dat ze een botje in haar keel had. Dat is uiteindelijk in het ziekenhuis verwijderd. Of ze daar echt aan had kunnen overlijden weet ik niet, maar zoals gezegd, het is toch vooral mooi om jezelf even een held te voelen nietwaar?
Als ze nog geleefd had, zou ze morgen dus 100 jaar worden. Mijn schoonvader wordt in maart 92 jaar. Hij is acht jaar jonger dus in feite. Of je zo oud moet willen worden weet ik niet. Mijn schoonvader zit vaak in de kerk om afscheid te nemen van de mensen om hem heen. Hij is zeer slechtziend momenteel en het zou zomaar kunnen dat hij uiteindelijk blind wordt. De laatste weken is hij wat aan het kwakkelen met zijn gezondheid en daar komt hij steeds moeilijker en slechter uit. Gisterenmiddag waren we even bij hem op bezoek en toen leek er weinig met hem aan de hand. Hij kletste als vanouds en liet zien dat hij nog heel goed kan rekenen. Zo leuk.
Oud worden, ik weet het niet. Maar mijn oma had gerust nog wel 10 jaar mogen leven.
Mijn oma heel lang gelee. En kijk dan dat kleine Kiertje met dat mooie strikje op heur haar.
Mooie herinnering aan je oma. Mijn favoriete opa overleed onverwacht op 73-jarige leeftijd toen ik 13 was, oma op 86-jarige leeftijd, ik was 25. Grote Broer heeft zij nog “gekend”, hij was toen 9 maanden. Ik heb altijd 3 opa’s en oma’s gehad. De ouders van de beste vriend van mijn vader waren ook opa en oma voor mij. Toen was het voor mij heel normaal dat ik 3 opa’s en oma’s had. Nu is het heel bijzonder…
Mijn oma overleed in 1983. Ze was precies 83. Mijn moeder overleed in 1994. Ze werd maar 72 (suikerziekte). Maar echt oude werden (tegen alle statistieken in) mijn overgrootvader van moederskant (96) en mijn opa van vaderskant (92). De gemiddelden werden door mijn broer (52) weer danig naar omlaag getrokken.
Ik denk er wel eens aan. Hoe oud worden we? Hoe gaan we dood? De kans is groot dat er een van ons bloggers achter zijn WE-300 sterft. Nou ja, dat ie net op enter drukt en dat de link dan bij mij staat en dan….hup!!
Zou toch kunnen?
Maar nu houd ik er over op hoor. Straks droom ik er nog van. Ik hoop dat jij gezond 120 wordt en dan vredig overlijdt net na het publiceren van je 25.000e blogje.
Mooi blog, Mrs.T. Net als jij heb ik ook het meeste gehouden van oma van moederskant. Na het overlijden van opa woonde zij afwisselend bij haar drie dochters, van wie mijn moeder de oudste was. In mijn ouders huis is zij in de nacht na mijn 20ste verjaardag gestorven, 68 jaar “oud”…….
Ik heb enkel één opa gekend en die overleed toen ik 12 was.Maar ik heb wel hele goede herinneringen aan hem.Oud worden lijkt mij wel wat als het in de bovenkamer maar helder blijft.
De opa die ik graag langer had willen kennen (ik was 5 toen hij stierf) zou in maart 115 worden als hij nog leefde.
Wat een mooi en warm verhaal! Bijzonder ook van hoe jij haar “redde”! Ik heb een oma gehad die 102 jaar oud is geworden…heb hele mooie herinneringen aan haar!
Mooi dat jij een logje over oma schrijft. Wij wilden het samen met een etentje vieren maar omdat mijn zus pas geopereerd is stellen we dat even uit.Ik weet zeker dat oma dat goedgekeurd zou hebben want voor haar was heel de familie bij elkaar en alles wat er te vieren was, ook vieren heel belangrijk.
Ach ja, oma…. die van mij is er al lang niet meer en dus vond ik het heerlijk om jouw verhaal te lezen en daarbij ook even terug te denken aan mijn eigen tijd met mijn eigen oma 🙂 Dank je wel!
Mooi verhaal over je oma hoor. Goed om haar te herinneren.
Ik heb nog 1 oma, ze wordt dit jaar 93 en woont nog op zichzelf. Wel met hulp, maar toch.
Mijn oma’s waren verschillend als de dag en de nacht. Daarom praat ik ook altijd maar over mijn ene oma. Zij was de Rotterdamse moeder Theresa. Ze had weinig, maar wat ze had, dat gaf ze weg. In de oorlog heeft ze bijzondere dingen gedaan. Bovenal was het zo’n ontzettend lief mens. Ze is al ruim 25 jaar geleden overleden, maar er gaat geen week voorbij of ik denk aan haar! Haar geboortedag vier ik altijd in gedachten…
Mooi blog!
Ik hoor graag de verhalen over oma´s en opa´s en familieleden van vroeger. Bijzonder.
En het hád natuurlijk zomaar gekund, het aantal 100jarige zit in de lift;-)
Leuk dat je zulke fijne herinneringen aan die oma hebt, ik heb maar één oma een paar keer in m’n leven gezien en daar kwam dan nog weinig oma gevoel aan te pas.
gelukkig heb ik zelf álle kansen gekregen om m’n kleinkinderen echte oma herinneringen mee te geven.
als ik in goede gezondheid met wat energie oud word, vind ik dat prima, anders liever niet zo oud maar wel intens geleefd hebbende
Mijn oma is nu twee jaar dood… Ze had dit jaar 96 geworden. Ach, die omaatjes…
Mooie ode aan je oma. Ik weet wel zeker dat ik niet zo oud wil worden. Tachtig lijkt me al prachtig.