Gemengd boeket

Onderstaand verhaal schreef ik toen ik in vier havo zat. Ik zal dus 16 of 17 geweest zijn. Geen idee meer wat de opdracht was, maar ik was toen blijkbaar wel een hopeloze romanticus. Het verhaal is een van de weinige dingen die ik nog heb van mijn middelbare schooltijd en trof ik laatst bij mijn ouders aan. Ik vond het leuk genoeg om hier te plaatsen.


‘Mag ik een gemengd boeket van u mevrouw?’ vroeg de jongen wat onzeker met zijn portemonnee in de hand en weifelend naar een grote bos witte bloemen wijzend. ‘Jazeker, zal ik er een kaartje bij doen?’ ‘Eh, ach nee, laat maar, ik …’ Hij gaf haar ƒ 15,=.

Deed hij er wel goed aan? Bracht hij Suna zo niet nog meer in de moeilijkheden? Waarom deed het zo’n pijn? ‘Uw wisselgeld en tot ziens.’ Hij nam het geld aan en mompelde een groet. Mijn liefste Suna, waarom had het zo moeten gaan? Vandaag zou hij haar voor de laatste maal zien, zouden ze afscheid nemen, allebei met een bloedend hart.

Morgen zou Suna trouwen, móest zij trouwen. Uitgehuwelijkt door haar vader aan de zoon van een verre oom. Ze had haar toekomstige man nog maar drie keer gezien, drie keer en toch moest ze met hem verder door het leven. De jongen had het gevoel dat hij verscheurd werd, oh Suna, waarom loop je niet weg? Ze had hem, toen hij daarover begon verdrietig aangekeken. ‘En mama dan, en mijn zusjes?’ had ze geantwoord. Hij had haar toen toegegild, buiten zichzelf van verdriet en machteloosheid ‘En ik dan! Wij samen!? Omdat je moeder nog steeds de hoofddoek draagt en altijd toegeeft aan je vaders grillen. Als ze wil, moet ze daar iets tegen doen. Ze kan toch niet van je verwachten dat je voor haar je geluk verspeelt! Zo egoïstisch is ze toch niet? Suna, blijf bij mij!’ Het was de eerste keer dat hij naar haar gegild had en over Suna’s gezicht stroomden tranen. ‘Oh Suna, sorry, ach meisje toch, ik meende het niet zo,’ troostte hij haar toen. Hij verdrong zijn eigen gevoelens om haar de pijn te besparen. Hij wist het wel, Suna had het ook niet gemakkelijk, als ze weg zou lopen, zou haar vader haar dood verklaren en iedereen, alle Turken zouden haar familie nawijzen en over hen roddelen. Zelf zou ze haar leven ook niet meer zeker zijn.

Suna had, nadat ze hem had leren kennen, langzaam maar zeker afstand gedaan van alle traditionele gebruiken der Turken. Dat leverde haar grote ruzies op met haar vader met als dieptepunt drie maanden huisarrest. Hij had meerdere malen op het punt gestaan een eind aan hun relatie te maken omdat er geen toekomst in zat. Al was Suna niet uitgehuwelijkt geweest, dan zou haar vader haar toch nooit toestemming gegeven hebben met hem te trouwen. Een Turkse met een Nederlander? Nooit!

Hij sloeg de weg naar het park in. Bij het theehuisje zou ze op hem wachten. Hij zag haar al van verre zitten. Ze keek op toen ze hem aan hoorde komen. Haar lange zwarte haar was in een dikke vlecht gevlochten. ‘Hallo Marco,’ zei ze, haar stem klonk blij, maar hij wist, hij voelde, dat ze die blijheid speelde. Ze wilde het afscheid niet nog moeilijker maken. ‘Hoi Suna,’ antwoordde hij. Hij gaf haar de bloemen en een doosje. Ze maakte het doosje open. ‘Oh Marco, dat had je niet moeten doen’. Haar ogen glinsterden van de tranen, maar ze wist ze tegen te houden. In het doosje lag een blauwe steen aan een kettinkje. Volgens de Turken hielp het steentje tegen ongeluk. Marco had het kettinkje uit het doosje gepakt en deed het om haar hals.

‘Marco, waarom is het zo moeilijk? Ik kan je nooit vergeten.’ ‘Je moet Suna, je moet alles vergeten. Probeer het. Anders ga je eraan kapot.’ Er viel een lange stilte, hand in hand, keken ze naar de spelende kinderen, alleen met hun verdriet. Suna verbrak de stilte. ‘Ik heb ook iets voor jou’. Ze haalde een foto tevoorschijn. Marco slikte, het was de foto van hen beiden op de kermis ongeveer vijf maanden geleden. Suna scheurde de foto doormidden en gaf hem het deel waarop zij stond. De helft waar Marco opstond hield ze zelf.

‘Wanneer vertrekken jullie naar Istanboel?’ ‘Overmorgen, daar blijven we een week en gaan dan door naar Ankara waar Osman werk heeft gevonden’. Suna liet niet alleen hem achter, maar ook Nederland. Het land waar ze had geleerd dat vrouwen volwaardige mensen zijn.

‘Ik moet nu gaan Marco’. ‘Nog even, alsjeblieft’. Hij hield haar stevig vast en probeerde het naderende afscheid nog wat te rekken. Hij voelde Suna beven. Hij pakte haar gezicht in zijn handen en verdronk nog éénmaal in die grote prachtige ogen. ‘Ik hou van je Suna’. Hij gaf haar een lange kus. Samen stonden ze op. ‘Het ga je goed Marco. Denk nog af en toe aan onze tijd samen. Aan wat we samen hadden. Hoe bijzonder dat was. Dat neemt niemand ons af. Nou, dan ga ik nu maar. Ik zal altijd van je blijven houden. Pas goed op jezelf’. Ze drukte snel een kus op zijn mond en rende toen weg. ‘Vaarwel Suna, mijn liefste, vaarwel,’ mompelde Marco en hij zakte op het bankje neer.

Twee dagen later stond Marco op de hoek van de straat waar Suna woonde. Eerst wilde hij niet gaan, maar hij moest haar een laatste keer zien. Suna’s zusjes speelden buiten. Dan gaat de deur open en komt een lange man naar buiten. Marco heeft hem nog nooit gezien. Dat zal Osman dan wel zijn. Zorg goed voor haar, ze is het waard, denkt hij. Hij voelt geen wrok tegen Osman. Misschien wilde Osman ook wel niet met Suna trouwen. Dan komt Suna’s vader buiten, eerbiedig gevolgd door zijn vrouw en Suna. Maar Suna, ben jij dat? Voor het eerst sinds anderhalf jaar heeft ze haar hoofddoek weer op en een traditioneel Turks gewaad aan. Haar houding is veranderd. Niet meer kaarsrecht en trots, maar ineengedoken en timide. Suna, wees sterk. Blijf jezelf.

Suna omhelst haar moeder en haar vader. ‘Hé, wat is dat?’ denkt Marco. Suna heeft achter haar hoofddoek een witte anjer gestoken. Dan kijkt ze op en ziet hem staan. Haar lippen vormen de woorden ‘ik houd van je’. Dan stapt ze de auto in en rijdt ze zijn leven uit. ‘Vaarwel Suna, bedankt voor wat je me allemaal gegeven hebt.’

Achter op het plaatsje van het huis waar Suna woonde, ligt in de vuilnisbak een gemengd boeket.

13 gedachten over “Gemengd boeket

  1. Je hebt het prachtig geschreven. Je heel erg in de personen verplaatst wat ik knap vind voor je leeftijd. Jammer dat je het ook gisteren geschreven had kunnen hebben. Er is nog maar weinig veranderd…
    Fijn weekend

  2. Duidelijk, je kon tóen al schrijven! En verschrikkelijk dat het nog altijd voorkomt dat meisjes uit die kringen niét mogen trouwen met iemand ven een ander ras….. wie discrimineert er nou eigenlijk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *