Beschermd: 70

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Op dit moment, op deze plek

Het wordt weer eens een keer tijd voor een vragenlijstje. Onderstaand lijstje plaatste ik al vaker (zowel hier als op mijn oude weblog), maar het blijft een leuk lijstje.

Vul in wat er op dit moment bij jou actueel is.

  1. Plaats: …
  2. Kleding: …
  3. Schoenen: …
  4. Haar: …
  5. Denk aan: …
  6. Eet: …
  7. Drink: …
  8. Make up: …
  9. Gezelschap: …
  10. Humeur: …
  11. Muziek: …
  12. Gisteren was goed: …
  13. Gisteren was slecht: …
  14. Vandaag nog te doen: …
  15. Morgen wordt: …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Inshallah

De wind raast om, maar ook dwars door, het kapotgeschoten gebouwtje heen. De winter is extreem koud dit jaar. Alhambri Af Dinguh trekt de dekens wat strakker om zijn lijf. Uit de gebutste tinnen beker voor hem kringelt wat damp, de thee is heet en zoet. Dat is nodig.

Tegenover hem zit zijn grootste nachtmerrie, het vleesgeworden kwaad. Hij zou zo graag deze man doden, langzaam, pijnlijk. Hij schrikt van zijn gedachten maar realiseert zich dat oorlog mensen verandert, dat hij veranderd is. Maar hij is machteloos, uitgeleverd aan de nukken van zijn opponent. Er is maar één ding belangrijk en dat is de vrouwen en kinderen terugkrijgen.

Hij voelt zich ziek, te moeten onderhandelen over mensenlevens is onmenselijk. Hij ziet dat de andere man daar anders over denkt. Alles wat hij ooit wilde was eenvoudigweg gelukkig zijn met vrouw, kinderen en het stukje land dat hij bewerkte. Zijn leven was lange tijd zo: rustig, mooi, tevreden.

Toen brak de burgeroorlog uit en verdwenen zijn dromen: werd leven louter overleven. De opkomst van IS maakte aan alle hoop dat het ooit goed zou komen een einde. Godsdienstfanatici, waanzinnigen: de aanhangers van IS zijn de meest verschrikkelijke mensen die hij ooit mee heeft gemaakt. Hoe kan men, uit naam van de profeet, tot zulke misdrijven komen?

Zijn dorp is vorige week overvallen, alle mannen gedood. IS ontvoerde 32 vrouwen en kinderen. Hij heeft één troef in handen, een grote troef. Toen hij terugsnelde naar het dorp kwam hij een gewonde IS-commandant tegen, een grote vis bleek al snel. Hij heeft hem gevangen genomen en verstopt in een van de talloze grotten in de buurt. IS wil hem terug. Hoeveel mensenlevens is hij waard? En hoe gaat hij in hemelsnaam regelen dat ze hier allemaal levend vandaan komen na de ruil? Inshallah.
___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘afdingen’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

En weer las ik een boek met een bijzondere titel: ‘Mijn zus woont op de schoorsteenmantel‘. Waar gaat dit boek over?

Jamie Matthews, een jongen van tien jaar, heeft vijf jaar geleden zijn zuster Rose bij een terroristische bomaanslag verloren. Zijn ouders worden verscheurd door verdriet en zijn oudere zuster, Jasmine, de tweelingzus van de omgekomen Rose, geeft zich over aan piercings en weigert te eten. Zijn vader gaat zich te buiten aan drank en zijn moeder verlaat het gezin. Jamie echter heeft al die tijd geen traan gelaten en vindt troost bij zijn kat Roger en bij de vriendschap met zijn schoolvriendin Sunya, die hij angstvallig voor zijn vader geheim houdt. Jamie koestert een diep verlangen en is ervan overtuigd dat eens alles weer goed zal komen en dat zijn moeder terug zal keren.

Wederom een boek dat misschien niet in eerste instantie bedoeld is voor een vrouw van 44 jaar, maar wat heb ik van dit verhaal genoten. Alhoewel, genoten is natuurlijk een verkeerd woord als je het hebt over een boek waarin zulke verdrietige gebeurtenissen de basis vormen.

Maar de manier waarop het boek geschreven is, en de manier dus waarop Jamie tegen het leven aankijkt en, soms ook, aanhikt is echt supermooi gedaan. Je leeft gewoon helemaal met die kleine man mee en je zou zijn ouders verdorie allebei wel een ferme schop onder de kont willen geven: Het is verschrikkelijk wat jullie is overkomen en dat jullie dochter op zo’n verschrikkelijke manier overleden is, maar er zijn nog twee kinderen die jullie liefde en steun hard nodig hebben!

De schrijfstijl is zeer plezierig en het is Annabel Pitcher absoluut gelukt mij te laten geloven dat een 10-jarig manneke het woord voert. Zeer de moeite waard!
mzwods
Uiteraard ga ik vandaag ook af en toe aan mijn oma denken die vandaag 21 jaar geleden stierf. Ik heb daar, sinds ik blog, ieder jaar aandacht aan besteed, maar ik denk dat ik daar nu maar mee ophoud. Ze zit nog altijd in mijn hart, dus vergeten is ze nog lang niet.

Bestek

Het moest er toch maar ‘ns van komen vond ik begin december, het werd eindelijk tijd om de zaken een keer goed te regelen. Wat wilde het geval?

Al jaren deden wij als gezin het met 10 messen, 10 vorken, 10 lepels en 10 theelepeltjes in de keukenla. En dat ging net, al was het zo dat vooral de messen vaak vies stonden te wezen in de vaatwasser terwijl je eigenlijk je ontbijtje wilde smeren. Niet handig dus. Wat ik ook niet handig vond was dat er bijna altijd een mes zo half ‘op het aanrecht/boven de wasbak’ lag. Maar ja, dat was dan in ieder geval een mes dat alleen voor boterhammen gebruikt was (en niet voor het blikvoer van de katten want die messen stonden ook regelmatig in de vaatwasser te wachten op een wasbeurt).

Wat ik trouwens nog altijd een erg leuke anekdote vindt is het feit dat Mr. T. en ik allebei hetzelfde bestek bleken te hebben. Het mijne was gehalveerd na de scheiding en hij had het zijne nieuw gekocht na zijn scheiding. Echt Hema dat bestek trouwens, los te koop destijds maar inmiddels al lang niet meer in de handel. Maar dit geheel terzijde.

Eigenlijk was het gewoon lastig, zo weinig bestek hebben. Maar goed, we hebben het toch 18 jaar volgehouden. Toen we nog geen kinderen en een vaatwasser hadden was het probleem trouwens minder groot. Want dan was je elke dag minstens één keer af dus is de voorraad altijd op peil.

Op kerstavond 2014 ontvingen wij echter weer ‘ns gasten. Met ons viertjes erbij waren we met 15 personen. We hadden dus niet voldoende bestek. Eigenlijk leende ik dat dan altijd van mijn moeder, maar ik vond dat ik maar ‘ns een serieuze besteklade moest regelen. Dus ik kocht 16 messen, 16 vorken, 16 lepels en 16 theelepels bij en ik heb, wat raar ;-), inmiddels ontdekt dat het echt superhandig is om een flinke voorraad in de keukenla te hebben liggen. Dat ik daar niet eerder toe gekomen ben zeg!

We hebben nu wel twee verschillende soorten bestek in de la liggen, maar ach, dat kan best. En een beetje vasthouden aan oude gewoontes doe ik natuurlijk wel. We beschikken immers nog steeds niet over een boel gebaksvorkjes. Die worden dan dus ook altijd even van mijn moeder geleend als we een feestje hebben.

Hoe zit het met jou? Heb je destijds een grote bestekdoos gekocht en past alles dus bij elkaar of is het een allegaartje. En hoeveel messen, vorken en lepels heb je eigenlijk in huis?

De jonge Wallander

Snik snotter ende snuit: nu heb ik de laatste ‘Wallander‘ echt uit! Dat rijmt. En oh, dat vind ik dus echt superjammer. Temeer omdat de andere boeken van Mankell mij maar niet lijken te kunnen bekoren. Wat raar eigenlijk, deze serie vond ik geweldig, maar een boek als ‘Italiaanse schoenen‘ vond ik zeer matig. En laatst begon ik aan ‘Daniël, zoon van de wind‘ omdat ik toch echt niet kon begrijpen dat de andere boeken van Mankell mij niet konden bekoren, maar ik heb het na een bladzijde of 25 weggelegd: het kon me niet boeien en ik vond het ook te grof.

Maar goed, de laatste Wallander dus, oftewel ‘De jonge Wallander‘. Waar gaat dit boek over?

De jonge Wallander bevat vijf lange verhalen en novellen. Henning Mankell beschrijft hierin enkele episoden uit het leven en de loopbaan van Kurt Wallander voordat hij in 1990 als inspecteur geïntroduceerd wordt. In een voorwoord gaat Mankell in op achtergrond van de verhalen:

‘Wat is er allemaal met Wallander gebeurd voor het begin van de romanserie? Dus, om een exacte datum te noemen, voor 8 januari 1990? Die vroege winterochtend dat Wallander uit bed gebeld werd, de inleiding tot Moordenaar zonder gezicht . Ik kan goed begrijpen dat men zich afvraagt hoe het allemaal begonnen is. Als Wallander de arena betreedt is hij 42 jaar, bijna 43. Hij is dan al lang bij de politie, hij is getrouwd geweest, gescheiden, heeft een kind, en is op zekere dag uit Malmö vertrokken om zijn geluk in Ystad te beproeven.

Ik kan er kort over zijn: wederom een loeigoed boek. En ik kan er ook kort over zijn dat ik er enorm van baal dat het nu klaar is. Want er komen geen nieuwe boeken meer bij met Kurt in de hoofdrol. Jammer!
djw

Jetzt geht’s los

Hoera ende hoezee, morgen gaat het carnaval weer van start. Trouwe lezers weten hoe enorm ik altijd ‘geniet’ van dit festijn. Maar goed, ik heb er ook geen last van. Tenminste niet veel.

Morgen wordt het even ‘blik op oneindig en verstand op nul’ als het hele huis hier weer vol zit met gasten die naar te optocht komen kijken. Het is altijd weer even afwachten hoe druk het wordt. Dat kan variëren van 15 tot soms wel 40 mensen. Dus. Maar goed. Het belangrijkste vind ik het dat ze na de optocht vrij snel de kroeg induiken zodat mijn huis weer van mij is. Mr. T. en Kleine Zus vertrekt met de meute en Grote Zus heeft snode plannen ‘s avonds een 16+-party binnen te dringen.

Kleine Zus vierde overigens gisterenavond ook al 1½ uur carnaval en vanochtend is het schoolcarnaval. Zondag gaat Mr. T. traditiegetrouw carnaval vieren in V. Grote Zus heeft zichzelf ingekocht om met vriendinnen mee te lopen met de optocht (een groep jongens bouwt dan een wagen en die meiden zijn dan voor de mooi zeg maar) en gaat ‘s avonds ook ergens stappen. Op maandag gaat ze ook met een optocht mee en werkt ze een paar uurtjes. Dinsdag gaat ook deels op aan werken en ongetwijfeld ergens uitgaan.

Op zondag ontvluchten Kleine Zus en ik het carnavaleske gebeuren en gaan we naar de allerliefste Yvonn in Gouda. We kijken er erg naar uit! Maandag wordt dan wel een heel vervelende dag voor mij ben ik bang. Mr. T. immers doet met zijn vrienden mee aan de optocht in E. en Kleine Zus heeft het snode plan opgepakt om met een paar klasgenootjes mee te doen aan een soort van talentenjacht. En omdat Mr. T. immers pleite is, betekent dat lieve mensen dat ik daarbij aanwezig zal moeten zijn. Hiep ende hoi: ik ga naar het kindermatinee!

Voor dinsdag hebben mijn moeder en ik nu het plan om er, met Kleine Zus, op uit te trekken. Het is een beetje afhankelijk van het weer, maar we denken eraan om naar Arnhem naar het Openlucht Museum te gaan. En we hopen dat opa dan een stapel pannenkoeken bakt voor als we terug zijn.

En dan is het het al weer bijna woensdag en dan zit carnaval 2015 er al weer op. Hoera ende hoezee! Al zullen Mr. T., Grote Zus en, op dit moment nog in mindere mate, Kleine Zus dat niet met mij eens zijn.

Michiel de Ruyter

Grote Zus zei laatst dat ze graag met mij naar ‘Michiel de Ruyter‘ wilde en voor dat soort dingen ben ik meestal niet zo moeilijk over te halen. Daarbij houd ik van historische romans en vind ik geschiedenis nog altijd erg interessant. Afgelopen vrijdag gingen wij dus samen naar de film.

De zaal was helemaal uitverkocht en dat was nog best even een dingetje. In de rij voor ons zat namelijk een heel grote meneer. En laat die meneer nu net voor mij zitten! Ik zag echt een groot deel van het doek niet. Grote Zus dacht dat het daarom verstandig zou zijn als ik op een stoelverhoger zou gaan zitten. En zo kwam het dus dat ik de film, gezeten op een stoelverhoger, uitgekeken heb. Uiteindelijk zat dat niet heel erg comfortabel meer, maar hé, ik kon het wél zien.

En dan de film. Ik was onder de indruk. Van ‘onze’ Frank Lammers natuurlijk, maar ook vooral van de gebroeders De Witt. Potjeverdulleme, wat waren dat intelligente kerels en hoe verschrikkelijk zijn zij wel niet aan hun einde gekomen. Uit de film blijkt duidelijk dat politiek gekonkel en gekrakeel helaas van alle tijden is. De zeeslagen zijn indrukwekkend verfilmd al vond ik het af en toe niet heel gemakkelijk om allemaal te begrijpen en was het af en toe ook niet echt goed verstaanbaar. Wat ik miste in het, duidelijk geromantiseerde, verhaal was een tijdslijn en de veroudering van personages. Michiel verouderde wel wat, maar zijn echtgenote (zijn derde echtgenote trouwens) bleef er even jong uitzien.

Op die kleinigheidjes na is het een film die zeer de moeite waard is. Ik zeg: gaat dat zien, gaat dat zien!

Het jaar dat de wereld op zijn doʞ stond

Ergens las ik een logje over een boek met de bijzondere titel ‘Het jaar dat de wereld op zijn doʞ stond‘ en de omschrijving van het boek sprak me dusdanig aan dat ik dat boek natuurlijk ook moest lezen. Waar gaat dit boek over?

Pearl is 15 als haar moeder overlijdt bij de geboorte van haar halfzusje. Dit is haar hartverscheurende, soms ook grappige verslag van het eerste jaar na haar moeders dood een jaar waarin ze rouwt, woedend is op het lot en de wereld, haar babyzusje moet leren accepteren, voor het eerst verliefd wordt, en langzaam maar zeker zichzelf terugvindt met vallen en opstaan.

Ik heb genoten van dit boek al is het natuurlijk raar om dat te schrijven in verband met zo’n triest onderwerp. Pearl is echt volledig de weg kwijt en niet in staat nog contact te krijgen met de mensen die van haar houden. Ze spreekt haar gevoelens niet uit, denkt voor anderen en isoleert zichzelf daardoor steeds meer. Haar gevoelens richting haar nieuwe zusje, door haar ‘de Rat’ genoemd variëren van pure onverschilligheid tot bijna haat aan toe.

Het boek is volgens mij eigenlijk een jeugdboek, maar ook voor volwassenen naar mijn idee erg de moeite waard. Het laat je kijken naar de gedachtewereld van pubers en ook al ben je er zelf een geweest en kan je je daardoor wellicht herinneren hoe jezelf destijds was, het is interessant en verrijkend om te lezen wat voor ideeën een hedendaagse puber heeft of kan hebben.

Iedere maand van het jaar dat op zijn doʞ stond is een hoofdstuk. Het boek begint als de moeder van Pearl nog leeft en totaal onverwacht overlijdt als Pearl met een vriendin in de bioscoop zit. Het boek eindigt met de verjaardag van ‘de Rat’. Het is een dun boekje (iets meer dan 200 bladzijdes), maar zeer de moeite waard.
hjddwozks