Snik snotter ende snuit: nu heb ik de laatste ‘Wallander‘ echt uit! Dat rijmt. En oh, dat vind ik dus echt superjammer. Temeer omdat de andere boeken van Mankell mij maar niet lijken te kunnen bekoren. Wat raar eigenlijk, deze serie vond ik geweldig, maar een boek als ‘Italiaanse schoenen‘ vond ik zeer matig. En laatst begon ik aan ‘Daniël, zoon van de wind‘ omdat ik toch echt niet kon begrijpen dat de andere boeken van Mankell mij niet konden bekoren, maar ik heb het na een bladzijde of 25 weggelegd: het kon me niet boeien en ik vond het ook te grof.

Maar goed, de laatste Wallander dus, oftewel ‘De jonge Wallander‘. Waar gaat dit boek over?

De jonge Wallander bevat vijf lange verhalen en novellen. Henning Mankell beschrijft hierin enkele episoden uit het leven en de loopbaan van Kurt Wallander voordat hij in 1990 als inspecteur geïntroduceerd wordt. In een voorwoord gaat Mankell in op achtergrond van de verhalen:

‘Wat is er allemaal met Wallander gebeurd voor het begin van de romanserie? Dus, om een exacte datum te noemen, voor 8 januari 1990? Die vroege winterochtend dat Wallander uit bed gebeld werd, de inleiding tot Moordenaar zonder gezicht . Ik kan goed begrijpen dat men zich afvraagt hoe het allemaal begonnen is. Als Wallander de arena betreedt is hij 42 jaar, bijna 43. Hij is dan al lang bij de politie, hij is getrouwd geweest, gescheiden, heeft een kind, en is op zekere dag uit Malmö vertrokken om zijn geluk in Ystad te beproeven.

Ik kan er kort over zijn: wederom een loeigoed boek. En ik kan er ook kort over zijn dat ik er enorm van baal dat het nu klaar is. Want er komen geen nieuwe boeken meer bij met Kurt in de hoofdrol. Jammer!